HR, 11-09-2015, nr. 14/01003

Kan een holdingvennootschap die geen ondernemer is, samen met één werkmaatschappij een fiscale eenheid vormen in de zin van artikel 7, lid 4, van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: de Wet), al dan niet met een beroep op de zogenoemde holdingsresolutie1.?

Deze vraag werd in deze procedure door Rechtbank Den Haag (hierna: de Rechtbank) ontkennend beantwoord. Hof Den Haag (hierna: het Hof) oordeelde daarentegen dat belanghebbende – de holdingmaatschappij in deze procedure – wel een fiscale eenheid vormt met de werkmaatschappij in kwestie.

In april 2013 heeft het Hof van Justitie (hierna: HvJ), een aantal arresten gewezen over de reikwijdte van de fiscale eenheid - door het HvJ aangeduid als ‘de btw-groepregeling - waaruit mijns inziens volgt dat de btw-groepregeling een ‘alles-of-niets’ regeling is: de lidstaten die ervoor kiezen om de fiscale eenheid in hun wetgeving op te nemen, kiezen voor de volledige fiscale eenheid in die zin dat zij, daargelaten gerichte anti-misbruikregelingen, de nationale fiscale eenheid niet mogen beperken tot bepaalde categorieën personen.

In deze conclusie analyseer ik de hier bedoelde rechtspraak van het HvJ, ga ik in op de holdingresolutie en bespreek ik de gevolgen van een en ander voor de onderhavige zaak.

Belanghebbende is op 30 mei 2006 opgericht door [B] (hierna: [B]). Zij houdt alle aandelen in [C] BV (hierna: [C]) en - sinds eind juli 20062.- in [A] BV (hierna: [A]).

[B] is zowel bestuurder en in die hoedanigheid beleidsbepaler van belanghebbende als van [A].3.[B] heeft een arbeidsovereenkomst met [A]. In dit kader ontvangt hij van [A] een managementvergoeding.4.

[A] is ondernemer in de zin van artikel 7 van de Wet. Zij heeft een belang in [D] BV, die onder de naam [E] een belastingadviespraktijk uitoefent.5.

[C] neemt deel in diverse vastgoedvennootschappen. De groep vennootschappen waarvan belanghebbende deel uitmaakt, kan schematisch als volgt worden weergegeven:

Belanghebbende heeft de Inspecteur6.verzocht om samen met [A] te worden aangemerkt als fiscale eenheid in de zin van artikel 7, lid 4, van de Wet. De Inspecteur heeft het verzoek bij beschikking van 26 april 2012 afgewezen.7.

Het hiertegen door belanghebbende ingediende bezwaar is bij uitspraak op bezwaar van 4 juli 2012 ongegrond verklaard.

De staatssecretaris van Financiën (hierna: de Staatssecretaris) heeft tijdig en ook overigens op regelmatige wijze beroep in cassatie ingesteld. Als middel van cassatie draagt hij voor:

“Schending van het Nederlandse recht, met name van het bepaalde in artikel 7, vierde lid, van de Wet op de omzetbelasting 1968 en artikel 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht in samenhang met het besluit van 18 februari 1991, nr. VB91/347 [MvH: de holdingresolutie], doordat het Hof heeft geoordeeld dat belanghebbende, zo al niet met een rechtstreeks beroep op de holdingresolutie, dan in elk geval met een beroep op het gelijkheidsbeginsel, in aanmerking komt voor het vormen van de gevraagde fiscale eenheid. (…)”

Ter toelichting voert de Staatssecretaris, kort gezegd, aan dat de holdingresolutie niet de vorming omvat van een fiscale eenheid tussen twee houdstermaatschappijen, zonder actieve, binnen het concern opererende werkmaatschappij. Voorts betoogt de Staatssecretaris dat het indirect – via [C] – houden van deelnemingen in diverse vastgoedvennootschappen, zich niet verdraagt met de opname van belanghebbende in een fiscale eenheid met [A].

Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend.

Bij brief van 24 juli 2014 heeft de Staatssecretaris medegedeeld dat geen conclusie van repliek wordt ingediend.

In Nederland is de figuur van de fiscale eenheid sinds 1979 opgenomen in artikel 7, lid 4, van de Wet.18.In 2011, het jaar waarin belanghebbende verzocht om samen met [A] als fiscale eenheid te worden aangemerkt, luidde deze bepaling – voor zover hier van belang – als volgt (cursivering MvH):

“Natuurlijke personen en lichamen in de zin van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, die op grond van het bepaalde in dit artikel ondernemer zijn (…) en die in financieel, organisatorisch en economisch opzicht zodanig zijn verweven, dat zij een eenheid vormen, worden (…) als één ondernemer aangemerkt (…)”

De zinsnede ‘die op grond van het bepaalde in dit artikel ondernemer zijn’ is aan artikel 7, lid 4 toegevoegd bij de Wet van 18 december 1995.19.Voordien luidde artikel 7, lid 4 – voor zover van belang:

“Natuurlijke personen en lichamen in de zin van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, (…) en die in financieel, organisatorisch en economisch opzicht zodanig zijn verweven, dat zij een eenheid vormen, worden (…) als één ondernemer aangemerkt (…).”

Uit de parlementaire geschiedenis van de wetswijziging valt af te leiden dat de wetgever oorspronkelijk voor ogen stond om artikel 7, lid 4, van de Wet te herformuleren tot (cursivering MvH):

“Ondernemers (…) die in financieel, organisatorisch en economisch opzicht zodanig zijn verweven…..”20.

Hoewel de wijziging tekstueel een beperking van de fiscale eenheid is, blijkt uit de memorie van toelichting dat juist een verruiming bedoeld was. Vóór de wetswijziging konden diegenen die (alleen) op grond van artikel 7, lid 2, onderdeel b, van de Wet ondernemer waren21.– ook wel aangeduid als ‘quasi-ondernemers’ of ‘7-2-b-ondernemers’ – namelijk op grond van staande jurisprudentie geen deel uitmaken van een fiscale eenheid. De wetswijziging beoogde daaraan, overigens mede met het oog op misbruikbestrijding, een eind te maken en de vorming van een fiscale eenheid voor álle ondernemers mogelijk te maken (cursivering MvH):22.

“De Hoge Raad [MvH: HR 1 april 1987, nr. 23544; BNB 1987/203 m.nt. Simons] heeft beslist dat van een fiscale eenheid slechts deel kunnen uitmaken natuurlijke personen en lichamen die, indien zij niet tot een fiscale eenheid zouden behoren, zelf als ondernemer zijn aan te merken volgens het recht dat gold vóór 1979. Dit oordeel van de Hoge Raad impliceert dat de 7(2)b-ondernemer geen deel kan uitmaken van een fiscale eenheid. (…) Een van de gevolgen van het arrest is dat de mogelijkheden om bij constructies tussen gelieerde partijen in voorkomend geval een fiscale eenheid te stellen, met als gevolg een buiten de heffing blijven van de onderlinge prestaties, voor een groot deel zijn vervallen. Dit is onder meer gebleken bij de bestrijding van (…) vermelde constructies met betrekking tot de optieregeling voor belaste verhuur van onroerende zaken. Gaat het bij deze constructies om gelieerde partijen, dan is de verhuurder niet zelden een ondernemer in de zin van artikel 7, tweede lid, aanhef en onderdeel b, van de wet. Er is echter geen reden om voor het toepassingsbereik van de fiscale eenheid in de omzetbelasting onderscheid te maken naar gelang het type ondernemer, in die zin dat het ene type ondernemer wel en het andere type ondernemer niet deel kan uitmaken van zo’n eenheid. Ook de richtlijn gaat niet uit van een dergelijke onderscheid. Uit dat gezichtspunt is de opvatting dat een fiscale eenheid niet zou zien op 7(2)b-ondernemers dan ook te beperkt. Op grond van het vorenstaande is er reden de 7(2)b-ondernemer, naar ik meen mede conform hetgeen de wetgever indertijd voor ogen heeft gestaan, deel te kunnen laten uitmaken van een fiscale eenheid. (…)”

Met het oog op de rechtspraak van het HvJ over de fiscale eenheid had de wetgever, achteraf bezien, er beter aan gedaan de tekst van artikel 7, lid 4 niet aan te passen.23.De wettekst van vóór ultimo 1995 (zie punt 6.2 van deze conclusie) bood immers de mogelijkheid om ook niet-ondernemers deel te laten uitmaken van een fiscale eenheid. De huidige wettekst sluit dat uit. De ultimo 1995 doorgevoerde en bedoelde verruiming heeft er per saldo derhalve toe geleid dat de wettekst, gezien de arresten van het HvJ van 9 en 25 april 2013, te eng is, en daarmee in strijd met de btw-richtlijn, uitgaande van de juistheid van mijn interpretatie van deze arresten dat elke persoon, ondernemer of niet, deel moet kunnen uitmaken van een fiscale eenheid.

De beperking tot ondernemers, zoals die sinds eind 1995 in de Wet vastligt, kan ook niet worden gerechtvaardigd met een beroep op beoogd tegengaan van misbruik – ook al betekende de verruiming van de fiscale eenheid met quasi-ondernemers een beperking van constructiemogelijkheden. De reden waarom naar het oordeel van de Hoge Raad in zijn arrest van 1 april 1987, nr. 23644, BNB 1987/203 m.nt. Simons alleen ‘echte’ ondernemers deel konden uitmaken van een fiscale eenheid (en niet ook quasi-ondernemers of zelfs niet-ondernemers) was immers niet gelegen in het tegengaan van misbruik, maar in het continueren van het leerstuk van de fiscale eenheid zoals dat vóór de opname daarvan in artikel 7, lid 4, van de Wet, op basis van de rechtspraak was ontwikkeld (cursivering MvH):24.

“4.1. (…) de wetgever [heeft] met genoemde bepaling beoogd om, zonder daarmee een verandering te brengen in de bestaande praktijk, het in de jurisprudentie ontwikkelde leerstuk van de fiscale eenheid een wettelijke basis te verschaffen.

In de jurisprudentie inzake de Wet op de Omzetbelasting 1954 heeft bedoeld leerstuk slechts toepassing gevonden met betrekking tot natuurlijke personen en lichamen die, indien zij niet tot een fiscale eenheid zouden behoren, zelf als ondernemer zouden zijn aan te merken, zodat degene die uitsluitend bij wijze van vermogensbeheer een zaak verhuurde te dier zake niet te zamen met een of meer andere personen of lichamen als een ondernemer werd beschouwd. Zulks gold mede voor de toepassing van de Wet zoals deze tot 1 januari 1979 heeft gegolden.(…).”

Al met al concludeer ik dat de tekst van artikel 7, lid 4, van de Wet sinds eind 1995 niet in overeenstemming is met de door het HvJ voorgestane – en dus Unierechtelijk verplichte – invulling van de figuur van de fiscale eenheid, nu niet-ondernemers op grond van deze wettekst niet van een fiscale eenheid deel kunnen uitmaken, ook niet indien wordt voldaan aan de voorwaarde dat de onderdelen van een fiscale eenheid financieel, economisch en organisatorisch nauw verweven moeten zijn (zie punten 6.13 van deze conclusie).

De soep van de wettekst lijkt echter niet zo heet te worden gegeten als zij wordt opgediend. Sinds 18 februari 1991 is namelijk in de al eerder vermelde holdingresolutie – aanleiding voor de inbreukprocedure tegen Nederland – neergelegd dat onder omstandigheden ook holdingmaatschappijen die niet als ondernemer kwalificeren, deel kunnen uitmaken van een fiscale eenheid. Naar ik afleid uit punt 52 van het meergenoemde arrest Commissie/Nederland van 25 april 2013, C-65/11, moet deze resolutie worden gezien als een verduidelijking van de nationale regelgeving inzake de fiscale eenheid en niet als een wijziging op (uitbreiding van?) die regeling (cursivering MvH):

“(…) Bovendien [MvH: voert Nederland als verweer aan] heeft de resolutie van 18 februari 1991 geen inhoudelijke wijzigingen aangebracht in de nationale regeling, maar heeft zij deze alleen verduidelijkt (…)”

Dit moge wellicht het geval zijn geweest in 1991 – toen de tekst van artikel 7, lid 4, van de Wet nog geen ondernemerschap van de onderdelen van de fiscale eenheid vereiste en er nog geen wetswijziging te verdedigen was – maar het lijkt me wat boud te beweren dat dit ook na ultimo 1995 van de holdingresolutie gezegd kan worden, toen blijkens de wettekst voor onderdelen van de fiscale eenheid ondernemerschap werd vereist. Hoe dan ook, nu de holdingresolutie ook na de hiervoor besproken wetswijziging van eind 1995 niet is gewijzigd of aangepast, zal daaraan in voorkomende gevallen te beschermen vertrouwen kunnen worden ontleend – voor zover niet al met een rechtstreeks beroep op de richtlijn met succes kan worden gesteld dat niet-ondernemerschap niet aan deelname van een fiscale eenheid in de weg kan staan.

In de holdingresolutie wordt onder meer het volgende ‘verduidelijkt’(cursivering MvH):

“5. De opvatting dat het enkel houden van aandelen en de daarmee samenhangende activiteiten niet het karakter van ondernemersactiviteiten hebben, houdt niet alleen in dat een maatschappij als een zuivere holding de hoedanigheid van ondernemer mist, maar ook dat een zodanige maatschappij geen deel kan uitmaken van een fiscale eenheid in de zin van artikel 7, lid 4, van de Wet. Immers, natuurlijke personen of lichamen die zelf met hun activiteiten niet in het economisch verkeer optreden kunnen nimmer in economisch opzicht zodanig met andere natuurlijke personen of lichamen verweven zijn dat zij daarmee een eenheid vormen.(…)

6. Het blijkt dat er in de praktijk houdstermaatschappijen zijn die op zich voldoen aan de omschrijving van zuivere holding, maar die zich door hun optreden ten opzichte van de dochtervennootschappen op zodanig kenmerkende wijze onderscheiden van een individuele aandeelhouder dat een strikt vasthouden aan de hiervoor geschetste BTW-consequenties in strijd komt met doel en strekking van de BTW en derhalve ongewenst is. Deze situatie doet zich voor bij een tot een concern behorende houdstermaatschappij die binnen dat concern een sturende en beleidsbepalende functie vervult ten dienste van de binnen het concern opererende werkmaatschappijen. (…).

7. Een houdstermaatschappij als beleidsbepalend en sturend orgaan in de hiervoor in punt 6 geschetste zin staat, daar zij zich in sterke mate bezig houdt met de besluitvorming binnen het concern, volledig in dienst van het totaal van de bedrijfsvoering van de gelieerde werkmaatschappijen en kan als zodanig worden geacht een voor de instandhouding daarvan belangrijke factor te vormen. Hiermee vervult die, ook wel als ‘topholding’ aangeduide, houdstermaatschappij een wezenlijke economische functie binnen concernverband. In dat geval kan het houden van aandelen in feite worden aangemerkt als een middel om in concernverband te komen tot de uitoefening van zeggenschap over en het dragen van verantwoordelijkheid voor de daadwerkelijke ondernemersactiviteiten van de gelieerde werkmaatschappijen en dus niet meer enkel als beleggingsdoel.

8. Doet zich deze situatie inderdaad voor, dan acht ik een andere BTW-technische behandeling gerechtvaardigd. Zo strookt het met een redelijke uitleg van artikel 7, lid 4, van de Wet om een houdstermaatschappij die op die wijze en om die reden aandelen houdt – zij het dat ook hier een zelfstandige belastingplicht ontbreekt – desgevraagd op te nemen in de, in Nederland gevestigde, fiscale eenheid. Vanwege de nauwe samenhang die de handelingen van deze houdstermaatschappij vertonen met de ondernemersactiviteiten van de werkmaatschappijen kan in zo’n geval immers van een nauwe economische verwevenheid met de werkmaatschappijen worden gesproken. (…)”

In dit citaat valt op dat een holdingvennootschap die geen ondernemer is niet ‘zo maar’ in de fiscale eenheid kan worden gevoegd. Er moet sprake zijn van ‘betrokkenheid’ bij de werkmaatschappij(en). Alleen als dat het geval is, kan een fiscale eenheid worden gevormd.

Naar aanleiding van het holdingresolutiecitaat merk ik in de eerste plaats op dat het gebruik daarin van het meervoud (‘werkmaatschappijen’) mijns inziens niet zó mag worden gelezen dat alleen een (top)holding waaronder verschillende – althans meer dan één – werkmaatschappijen ‘hangen’ tot een fiscale eenheid kan behoren. Ik zie althans geen reden waarom twee vennootschappen (holding + werkmaatschappij) geen fiscale eenheid zouden kunnen vormen en drie vennootschappen (holding + twee werkmaatschappijen) wel.

In de holdingresolutie gaat de staatssecretaris van Financiën impliciet ervan uit dat de holdingmaatschappijen die hij op het oog heeft, in financieel25.en organisatorisch26.opzicht voldoende verweven zijn met een of meer werkmaatschappijen om van een fiscale eenheid deel uit te maken. De hiervóór in punt 6.11 genoemde ‘betrokkenheid’ ziet mijns inziens dan ook vooral op de vereiste economische verwevenheid. Het valt op dat de staatssecretaris van Financiën hier in wezen kleur geeft aan de economische verwevenheid voor gevallen waarin de ‘normale’ invulling van die verwevenheid geen soelaas biedt.

Deze ‘normale’ invulling van de economische verwevenheid veronderstelt in de Nederlandse uitlegging van de ‘verwevenheden-leer’ dat de betrokkenen in ieder geval prestaties tegen vergoeding verrichten. In Nederland was het – in ieder geval tot het arrest van de Hoge Raad van 11 oktober 2013, nr. 11/05105, ECLI:NL:HR:2013:837, BNB 2014/7 m.nt. Hummel (hierna: HR BNB 2014/7) – vaste rechtspraak dat van economische verwevenheid als bedoeld in artikel 7, lid 4, van de Wet, (alleen) sprake is als de activiteiten van de betrokkenen strekken tot verwezenlijking van eenzelfde economisch doel, zoals het bedienen van een gemeenschappelijke klantenkring, dan wel als de ene ondernemer in hoofdzaak jegens de andere ondernemer(s) van de groep presteert (complementaire prestaties).27.Deze omschrijving van de economische verwevenheid bleek echter niet in beton te zijn gegoten. Uit HR BNB 2014/7 valt af te leiden dat ook sprake is van een (voor het bestaan van een fiscale eenheid voldoende) nauwe economische verwevenheid indien (cursivering MvH):

“3.4 (…) een houdstermaatschappij28.alle aandelen bezit van een of meer vennootschappen (werkmaatschappijen) en elk van deze vennootschappen tegen een overeengekomen vergoeding bestuurt, en voorts tussen de vennootschappen (werkmaatschappijen) onderling niet verwaarloosbare economische betrekkingen bestaan, zoals in dit geval de verhuur van bedrijfsruimte door BV II aan belanghebbende en BV I en de levering van (…) goederendoor belanghebbende aan BV I en BV II is – evenals in de in onderdeel 4.5 van het (….) arrest van de Hoge Raad [MvH: HR BNB 1989/112] bedoelde gevallen – sprake van nauwe verbondenheid in economisch opzicht in de zin van de hiervoor vermelde bepalingen. Daaraan doet niet af dat de vennootschappen (in dit geval zowel BV I en BV II als belanghebbende) in meer of minder belangrijke mate goederen leveren aan of diensten verrichten jegens derden. (…)”

Naar ik afleid uit dit citaat heeft de Hoge Raad met de ‘niet verwaarloosbare economische betrekkingen’ oog gehad op onderling verrichte prestaties door werkmaatschappijen die (ook) financieel en organisatorisch nauw verweven waren; zo lagen althans de feiten in die zaak. Ik meen echter dat deze frase ook betekenis kan hebben indien beoordeeld moet worden of een vennootschap die geen prestaties tegen vergoeding verricht, deel kan uitmaken van een fiscale eenheid.

Want dát een niet-ondernemer niet alleen organisatorisch en financieel, maar ook economisch nauw verweven kan zijn met ondernemers, volgt logischerwijze uit de arresten van het HvJ van april 2013: het oordeel in die arresten dat een niet-ondernemer deel kan uitmaken van een fiscale eenheid zou immers een dode letter zijn, indien het aannemen van een dergelijke verwevenheid niet mogelijk zou blijken. Dat het HvJ het mogelijk acht dat een niet-ondernemer economisch nauw verweven is met een of meer ondernemers, volgt ook wel uit overweging 48 van het arrest Commissie/Ierland, dat ik in punt 5.7.3 reeds aanhaalde en dat ik hier voor de leesbaarheid herhaal (en cursiveer):

“48 Deze doelstellingen [MvH: te weten de vermijding van misbruik en de vereenvoudiging van administratieve verplichtingen] blijken evenwel geen gevaar te lopen door de mogelijkheid voor de lidstaten om een groep personen met één of meerdere personen die niet individueel de hoedanigheid van belastingplichtige kunnen hebben, aan te merken als één belastingplichtige. Integendeel, het valt niet uit te sluiten, (…) dat wanneer dergelijke personen lid van een btw-groep zijn, dit zowel voor deze btw-groep als voor de belastingdienst administratieve vereenvoudiging in de hand werkt en het mogelijk maakt bepaalde vormen van misbruik te voorkomen, en zelfs daartoe onontbeerlijk kan blijken te zijn ingeval alleen de opname van niet-belastingplichtigen in een btw-groep de nauwe verbondenheid creëert die financieel, economisch en organisatorisch tussen de leden van deze groep moet bestaan om als één belastingplichtige te worden aangemerkt.”

In aanmerking nemend dat het HvJ in het arrest Commissie/Nederland geen woorden vuil maakt aan een mogelijke onmogelijkheid voor een ‘topholding’ om deel uit te maken van een fiscale eenheid vanwege het ontbreken van economische verwevenheid, ga ik ervan uit dat mag worden aangenomen dat een moeiende holding die geen ondernemer is, economisch verweven kan zijn (is) met andere vennootschappen. Het HvJ laat in het midden wanneer dat dan het geval is, maar het lijkt erop dat de ‘kleur’ die de staatssecretaris van Financiën daaraan geeft in de holdingresolutie – ik ga ervan uit dat deze deel uitmaakte van de processtukken bij het HvJ in de procedure Commissie/Nederland – de goedkeuring van het HvJ kan wegdragen. In aanmerking nemend dat in de holdingresolutie de niet-ondernemende (top)holding geacht wordt economisch verweven te zijn (‘een wezenlijke economische functie te hebben’) vanwege de rol van haar besluitvorming binnen het concern, lijkt het er op dat in dit soort gevallen de economische verwevenheid een overlap vertoont met de organisatorische verwevenheid. Om in de woorden van de staatssecretaris van Financiën in punt 7 van de holdingresolutie te spreken:

“het houden van aandelen kan worden aangemerkt als een middel om in concernverband te komen tot de uitoefening van zeggenschap (….) voor de ondernemersactiviteiten van de gelieerde werkmaatschappijen, en dus niet meer enkel als beleggingsdoel.”

De vraag is hoe een en ander uitpakt voor belanghebbende en [A].

Naar volgt uit de recente rechtspraak van het HvJ – uitgebreid aan de orde geweest in onderdeel 5 van deze conclusie – kan de enkele omstandigheid dat belanghebbende geen ondernemer is, niet in de weg staan aan haar opname in een fiscale eenheid. Zulks vloeit rechtstreeks voort uit het Unierecht.

Daarmee is belanghebbende echter nog geen onderdeel van de fiscale eenheid. Daarvoor is immers ook vereist dat sprake is van een financiële, organisatorische en economische verwevenheid tussen haar en [A]. In cassatie moet er echter van worden uitgegaan dat aan deze verwevenheidsvoorwaarden is voldaan, aangezien het Hof – in cassatie onweersproken – in aanmerking heeft genomen ‘dat partijen het voldoen aan de criteria voor een fiscale eenheid door de betrokken vennootschappen niet verdeeld houdt’ (zie punt 6.3 van de hofuitspraak29.).

Dat brengt mij tot de slotsom dat, nu vaststaat dat belanghebbende – een in Nederland gevestigde niet-ondernemer – in financieel, organisatorisch en economisch opzicht nauw verweven is met [A], een in Nederland gevestigde ondernemer in de zin van de omzetbelasting, belanghebbende en [A] tezamen een fiscale eenheid vormen, waarbij ik in aanmerking neem dat belanghebbende een rechtstreeks beroep doet op de uitlegging van artikel 11 van de btw-richtlijn, op grond waarvan een niet-ondernemer deel uitmaakt van een fiscale eenheid, mits aan de voorwaarden daarvoor – vestigingsplaats en verwevenheden – is voldaan.

Dat betekent dat het beroep in cassatie van de Staatssecretaris ongegrond is.

De conclusie strekt ertoe dat het beroep in cassatie van de staatssecretaris van Financiën ongegrond dient te worden verklaard.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden

Advocaat-Generaal