HR, 14-09-2004, nr. 0283203P

Namens de veroordeelde heeft de raadsman onder l van zijn schriftelijke conclusie en ter terechtzitting aangevoerd dat er sprake is van vormverzuimen in het voorbereidend onderzoek als bedoeld in artikel 359a van het Wetboek van Strafvordering. Deze vormverzuimen dienen volgens de raadsman gesanctioneerd te worden door de omvang van de ontnemingsmaatregel te verminderen, aangezien de vervangende hechtenis bij ontnemingsmaatregelen moet worden aangemerkt als straf.

Het hof stelt vast dat de raadsman een verweer van een dergelijke strekking ook bij de rechtbank heeft gevoerd tijdens de behandeling van de strafzaak.

Nu het vonnis terzake in kracht van gewijsde is gegaan aangezien daartegen geen beroep is ingesteld, is er geen plaats meer voor een zodanig verweer in de strafzaak volgende beoordeling van de vordering tot ontneming. Het betreft immers de in artikel 350 van het Wetboek van Strafvordering als vierde genoemde vraag. Derhalve verwerpt het hof dit door de raadsman gevoerde verweer."

Bij de beoordeling van het middel dient te worden vooropgesteld dat de rechter die over een vordering tot ontneming van wederrechtelijk genoten voordeel moet oordelen is gebonden aan het oordeel van de rechter in de hoofdzaak. Dit laat evenwel onverlet dat aan de rechter oordelend op de vordering tot ontneming van wederrechtelijk genoten voordeel een zelfstandig oordeel toekomt met betrekking tot alle verweren die betrekking hebben op de vaststelling van het bedrag waarop het wederrechtelijk verkregen voordeel kan worden geschat.

Met hetgeen het Hof heeft overwogen ter verwerping van het namens de verdachte gedane beroep op niet-ontvankelijkheid van het Openbaar Ministerie, heeft het Hof kennelijk als zijn oordeel tot uitdrukking gebracht dat verweren - ook die welke voor het eerst in de ontnemingsprocedure naar voren worden gebracht - rechtstreeks betrekking dienen te hebben op de ontnemingsvordering. Aldus verstaan geeft het oordeel van het Hof geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Het in dit oordeel en de motivering daarvan besloten liggende oordeel dat er hier geen sprake is van een verweer dat rechtstreeks betrekking heeft op de ontnemingsvordering en kan leiden tot niet-ontvankelijkheid van de Officier van Justitie geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk."1.

Namens veroordeelde heeft de raadsman onder 5 van zijn schriftelijke conclusie en ter terechtzitting aangevoerd dat de gehanteerde maatstaven in de opsporingsintensiteit in de omvang van het te schatten voordeel tot uitdrukking dienen te komen, in die zin te verstaan dat nu onnodig lang is gewacht met politieoptreden, het strafbaar handelen van veroordeelde hem niet (in volle omvang) mag worden toegerekend. Dit zou er, aldus de raadsman - zakelijk weergegeven - toe moeten leiden dat de Staat het voordeel zich niet zondermeer (in volle omvang) eigen mag maken.

Voor zover de raadsman hiermede heeft willen betogen dat de officier van justitie dusdoende het recht op vervolging heeft verspeeld, kan dat de veroordeelde niet baten nu een dergelijke vraag de opportuniteit van de vervolging raakt waarin het hof in beginsel niet kan treden. In casu zijn geen omstandigheden gebleken die dit anders maken. Hierbij tekent het hof nog aan dat, zo al zou moeten worden aangenomen dat te lang met ingrijpen is gewacht, dat niet wegneemt dat de veroordeelde al die tijd door zijn eigen handelen wederrechtelijk voordeel heeft verkregen. Dat hij dat voordeel niet zou hebben gerealiseerd als de politie eerder zou zijn opgetreden, kan bezwaarlijk een reden zijn om hem het voordeel dat hij wederrechtelijk heeft gerealiseerd, te laten behouden. Voor zover de raadsman heeft beoogd een beroep te doen op artikel 126ff van het Wetboek van Strafvordering kan dat de veroordeelde ook niet baten. Allereerst niet omdat de betrekkelijke bepaling, blijkens de wetsgeschiedenis, niet ten behoeve van veroordeelde is geschreven en ten tweede niet om reden als vermeld bij 6.1. Dit brengt mee dat het hof het beroep verwerpt."