HR, 07-04-2009, nr. S 07/12917

Het Gerechtshof te Arnhem heeft verdachte op 29 juni 2007 voor 1. ‘deelneming aan een organisatie die tot oogmerk heeft het plegen van misdrijven’; 2 subsidiair, 3 subsidiair, 4 subsidiair, 5 subsidiair, 6 subsidiair, 7 subsidiair, 8 subsidiair, 9 subsidiair, 10 subsidiair, 11 subsidiair, 12 subsidiair en 13 subsidiair telkens ‘medeplegen van opzetheling’, 14B ‘medeplegen van opzetheling, meermalen gepleegd’ en 15 ‘in een geval, waarin een wettelijk voorschrift een verklaring onder ede vordert, mondeling, persoonlijk opzettelijk een valse verklaring onder ede afleggen’ veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van twintig maanden, waarvan zes maanden voorwaardelijk, met een proeftijd van twee jaren alsmede een bijzondere voorwaarde zoals in het arrest omschreven. Voorts heeft het hof beslissingen genomen ten aanzien van de vorderingen van benadeelde partijen en aan de verdachte schadevergoedingsmaatregelen opgelegd, een en ander zoals in het arrest bepaald.

[Betrokkene 2], schriftelijk gevolmachtigde van verdachte, heeft cassatie ingesteld. Mrs. Th. Kelder en J. Sjöcrona, advocaten te 's‑Gravenhage, hebben een schriftuur ingezonden houdende drie middelen van cassatie.

Het eerste middel richt zich tegen de bewezenverklaring onder 15.

Het hof heeft onder 15. ten laste van verdachte bewezenverklaard dat:

De aanvulling op het verkort arrest houdt het volgende in:

Het middel stelt dat de bewezenverklaring onder 15. is gebaseerd op de hiervoor weergegeven bewijsmiddelen 55. en 56. en klaagt dat hieruit niet meer kan worden afgeleid dan dat verdachte ten overstaan van een rechter een onjuist antwoord heeft gegeven op de vraag wie de persoon op de foto was.

Maar tot de bewezenverklaring is eveneens gebezigd (als bewijsmiddel 1) de verklaring van verdachte waarvan de relevante inhoud met betrekking tot de gepleegde meineed hiervoor is weergegeven. Dat het gaat om een meineed ter terechtzitting van de meervoudige kamer van de rechtbank Arnhem op 5 oktober 2005 volgt uit dit bewijsmiddel. Het feit dat erin gesproken wordt van ‘meineed’ en de aard van de aan verdachte gestelde vraag zijn redengevend voor het onderdeel van de bewezenverklaring dat verdachte ter terechtzitting als getuige is opgetreden en dat het in de bewezenverklaring vermelde antwoord van verdachte is gegeven nadat hij de eed danwel belofte heeft afgelegd. Het hof heeft verzuimd een bewijsmiddel op te nemen waaruit blijkt dat verdachte de verklaring heeft afgelegd in de zaak tegen [betrokkene 1], zodat dit onderdeel in de bewezenverklaring niet op enig bewijsmiddel berust. De Hoge Raad zou de bewezenverklaring verbeterd, met weglating van dit onderdeel, kunnen lezen. Bovendien wijs ik erop dat ook nergens blijkt dat verdachte de eed heeft afgelegd dan wel de belofte. Nu dit voor de strafrechtelijke betekenis van het handelen niet van belang is en uit de gebezigde bewijsmiddelen wel blijkt dat verdachte het een of het ander heeft gedaan laat ik deze kwestie rusten.

Aldus faalt het middel.

Het tweede middel klaagt dat het hof ten onrechte heeft nagelaten de redenen op te geven die ertoe hebben geleid af te wijken van het door de raadsman aangevoerde uitdrukkelijk onderbouwd standpunt dat verdachte de onder feit 14B tenlastegelegde goederen niet voorhanden heeft gehad.

Het hof heeft ten laste van verdachte onder 14B bewezenverklaard dat:

Het middel heeft het oog op de volgende passage uit de pleitnota van de raadsman (p. 6/7):

Daargelaten dat hetgeen is aangevoerd naar mijn mening niet als een uitdrukkelijk onderbouwd standpunt kan worden aangemerkt, geldt dat het hiervoor weergegevene reeds door de gebezigde bewijsmiddelen wordt weerlegd.2. Immers, bewijsmiddelen 5. en 6. houden in dat verdachte vanaf januari 2005 wist dat het in de loods van pa […] alwaar verdachte tegen betaling werkzaam was om gestolen auto's ging en dat hij een actieve rol had in het zogenaamd strippen van auto's. Bewijsmiddel 54 bevat aanwijzingen om welke auto's het gaat.

Het hof was dan ook niet gehouden om zijn oordeel van een nadere motivering te voorzien.

Het middel faalt.

Het derde middel klaagt dat het arrest van het hof niet de gronden inhoudt waarop de (gedeeltelijke) toewijzing van de vorderingen van de benadeelde partijen [benadeelde partij 1] en [benadeelde partij 2] berust, terwijl het hof een bijzondere motivering had moeten geven naar aanleiding van het daaromtrent gevoerde verweer.

Het middel wijst op het door de raadsman in hoger beroep gevoerde verweer zoals vervat in de pleitaantekeningen op p. 4 en 7:

Het hof heeft in zijn arrest voor zover van belang het volgende overwogen:

Bij de beoordeling van het middel moet het volgende worden vooropgesteld. Het oordeel betreffende de gegrondheid van de vordering en de aannemelijkheid van schade — verweven als dit oordeel is met waarderingen van feitelijke aard — kan in cassatie slechts in beperkte mate worden getoetst. Er kan slechts worden onderzocht of dat oordeel de grenzen van het begrijpelijke overschrijdt,3. terwijl een nadere motivering van dat oordeel alleen wordt verlangd indien gemotiveerd is betwist dat de benadeelde partij als rechtstreeks gevolg van het feit in de gestelde omvang schade heeft geleden.4.

's Hofs toewijzing van de vordering van de benadeelde partij [benadeelde partij 1] tot een bedrag van € 150,- is feitelijk en niet onbegrijpelijk. Immers, het voegingsformulier noemt het verlies van de auto en toebehoren, onder meer kinderzitjes en radio-cdspeler als schadeposten. De benadeelde partij heeft vrij moeten nemen voor het treffen van regelingen. Het hof heeft kennelijk die schade evenals de rechtbank naar redelijkheid en billijkheid vastgesteld. De enkele opmerking van de raadsman dat toewijzing van dit bedrag moet worden afgewezen nu de audiobon niet op naam van de benadeelde partij staat, noopte het hof niet zijn oordeel van een nog nadere motivering te voorzien dan het reeds heeft gedaan.

's Hofs toewijzing van de vordering van de benadeelde partij [benadeelde partij 2] tot het bedrag van € 4000,- is eveneens feitelijk en niet onbegrijpelijk. Het verweer van de raadsman dat, naast enkele kanttekeningen, er op neerkomt dat er ‘niets’ is om enig bedrag op te baseren en toe te wijzen, noopte het hof, gelet op de zich bij de stukken bevindende vordering met nadere onderbouwing, niet tot (nog) nadere motivering. Die nadere onderbouwing houdt immers in een aankoopbewijs, opgemaakt op adres van benadeelde, van betreffende auto met kenteken [FF-00-FF], bouwjaar 1996, voor een bedrag van € 7562,03 met inkoop van een andere auto ter waarde van € 500,-. 's Hofs oordeel dat van het gevorderde bedrag € 4000,- voor toewijzing vatbaar is, is niet onbegrijpelijk.

Aldus is aan het vereiste van art. 361 lid 4 Sv voldaan.

Het middel faalt.

De voorgestelde middelen falen en kunnen met de aan artikel 81 RO ontleende motivering worden verworpen. Ambtshalve heb ik geen grond aangetroffen die tot vernietiging van het bestreden arrest behoort te leiden.

Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden