176 Niet betwiste feiten

Niet betwiste feiten – feiten die door de ene partij zijn gesteld en door de andere partij zijn erkend of niet dan wel onvoldoende zijn betwist – hoeven in de hoofdzaak niet te worden bewezen (art. 149 lid 1 Rv).1 Het houden van een (voorlopig) getuigenverhoor ter vaststelling van feiten die in de hoofdzaak niet hoeven worden bewezen, is onnodig en de art. 189 jo. 166 Rv vereisen dan ook dat feiten betwist moeten zijn.2 Alleen als de hoofdzaak aanhangig is en door de wederpartij een conclusie van antwoord is genomen of een verweerschrift is ingediend, is bekend welke feiten niet worden betwist.

Van niet-betwiste feiten is ten eerste sprake in geval van een gerechtelijke erkentenis, namelijk als feiten binnen een geding zijn erkend (art. 154 Rv). Feiten die in de – reeds aanhangige – hoofdzaak zijn erkend, hoeven in die hoofdzaak niet te worden bewezen. Een gerechtelijke erkentenis die niet is gedaan in de hoofdzaak in het kader waarvan het voorlopig getuigenverhoor wordt verzocht, maar bijvoorbeeld in een andere tussen partijen aanhangige of besliste zaak, kan niet als een erkentenis in de zin van art. 154 Rv worden beschouwd.3 Als een voorlopig getuigenverhoor wordt verzocht voordat de hoofdzaak aanhangig is, kan er derhalve van een gerechtelijke erkentenis van feiten in die hoofdzaak geen sprake zijn.

Van niet-betwiste feiten is ten tweede sprake als de gedaagde verstek laat gaan (art. 139 Rv) of weliswaar verschijnt in de procedure maar geen of niet voldoende gemotiveerd verweer voert. Een voorlopig getuigenverhoor voldoet derhalve niet aan de eis dat de feiten betwist zijn, als de hoofdzaak aanhangig is en uit de conclusie van antwoord of het verweerschrift van de wederpartij blijkt dat zij zich niet verweert tegen de feiten die de verzoeker wil bewijzen.4