HR, 07-12-2012, nr. 12/00522

In cassatie kan van de volgende feiten worden uitgegaan:

Op 25 juni 2009 heeft de man een verzoekschrift bij de rechtbank Rotterdam ingediend, houdende het verzoek niet alleen om tussen hem en de vrouw de echtscheiding uit te spreken maar ook om partijen te veroordelen om met elkaar over te gaan tot verdeling van de huwelijksgoederengemeenschap, waarin zij met elkaar zijn gehuwd.

In verband met de verdeling van de huwelijksgemeenschap zijn de volgende twee, in cassatie nog van belang zijnde geschilpunten ontstaan;

In het verzoekschrift tot cassatie is een cassatiemiddel opgenomen dat twee klachten omvat.

Klacht 1

Met klacht 1 wordt als onjuist bestreden het oordeel van het hof in rov. 12, kort gezegd, dat de aan de man vóór de echtscheiding uitbetaalde gelden, ongeacht of zij zien op materiële dan wel immateriële schadevergoeding, niet voldoen aan het bij de vraag van verknochtheid te hanteren criterium, zodat de uitgekeerde schadevergoeding in de gemeenschap is gevallen (lees: en in de verdeling moet worden betrokken).

Na de hoofdregels betreffende de huwelijksgoederengemeenschap in lid 1 dat de gemeenschap alle tegenwoordige en toekomstige goederen omvat en in lid 2 dat zij ook alle schulden van ieder der echtgenoten omvat, wordt in lid 3 van artikel 1:94 BW bepaald dat goederen en schulden die aan één der echtgenoten op enigerlei bijzondere wijze verknocht zijn, slechts in de gemeenschap vallen voor zover de verknochtheid zich hiertegen niet verzet.

Verknochtheid ziet op de situatie dat, hoewel echtelieden in algehele gemeenschap van goederen zij gehuwd, er tussen een goed of een schuld en één van de echtgenoten een zodanig hechte en persoonlijke band bestaat dat de wettelijke regels inzake de algehele gemeenschap van goederen met betrekking tot dat goed of die schuld niet, althans niet ten volle toepassing vinden. Deze laatste relativering ligt opgesloten in het slotdeel van lid 3 van artikel 1:94 BW: 'voor zover de verknochtheid zich tegen het vallen in de gemeenschap niet verzet'. Aan verknochtheid wordt dus niet steeds hetzelfde rechtsgevolg verbonden. Er zijn afhankelijk van de mate van verknochtheid gradaties in rechtsgevolg. Hoewel geen algehele eenstemmigheid bestaat omtrent de te onderscheiden gradaties bestaat, komt het beeld ervan globaal genomen toch op het volgende neer. Er kan sprake zijn van een verknochtheid die meebrengt dat een goed zowel juridisch als economisch buiten de gemeenschap valt, maar ook van een verknochtheid waarbij een goed juridisch niet in de gemeenschap valt maar wel economisch - de waarde ervan dient wel bij de verdeling te worden betrokken - of omgekeerd dat het goed juridisch wel deel uitmaakt van de gemeenschap maar de waarde ervan bij de verdeling buiten aanmerking dient te worden gelaten.((1))

De wet reikt niet de maatstaf aan met behulp waarvan de mate van verknochtheid en het daarmee corresponderende rechtsgevolg kan worden vastgesteld. Dat stoelt op een bewuste keuze van de wetgever. Hij heeft ruimte willen laten voor het verder ontwikkelen van de inhoud van de figuur verknochtheid in rechtspraak en doctrine.((2)) De Hoge Raad heeft recent in verband met de vraag van verknochtheid van een schuld geoordeeld dat het kunnen aannemen van verknochtheid afhangt van de omstandigheden van het geval, waaronder met name de aard van het goed zoals deze mede door de maatschappelijke opvattingen wordt bepaald.((3))

Blijkens genoemde maatstaf zijn voor de vaststelling van de aanwezigheid van verknochtheid de omstandigheden van het geval in aanmerking te nemen. Niet enkel de aard van het betrokken goed of de betrokken schuld is dus te dezen bepalend. Wel speelt die aard te midden van de overige omstandigheden een belangrijke rol.((4))

Die aard dient met inachtneming van de maatschappelijke opvattingen te worden bepaald. Met het aanknopen bij de maatschappelijke opvattingen wordt beoogd dat de beslissing omtrent de aard en daarmee de verknochtheid van een goed of schuld rust op een objectieve en niet een subjectieve beoordeling. Niet van belang is welke mening de betrokken echtgenoot of echtgenoten omtrent de aard en daarmee de verknochtheid zijn toegedaan. Aangeknoopt moet worden bij wat in brede(re) kring over de aard en daarmee de verknochtheid wordt geoordeeld. Daarmee wordt de rechtszekerheid gediend.((5))

Niet wordt aangegeven welke factoren voor de bepaling van de aard van een goed of schuld in aanmerking zijn te nemen. Nu het gaat om de vaststelling van het bestaan van een hoogstpersoonlijke band van een echtgenoot met een goed of schuld, zullen in ieder geval als relevante factoren zijn te beschouwen, voor wat een schuld betreft, de reden of het doel van het aangaan van de schuld en, voor wat een goed betreft, de herkomst en de bestemming ervan.

Ten aanzien van het aanvaarden van verknochtheid is terughoudendheid te betrachten.((6))

Indien een goed een verknocht goed vormt, kan dat wat voor dat goed in de plaats komt, dat karakter ook hebben. Dat is naar de opvatting van de Hoge Raad echter niet automatisch het geval. Dat valt af te leiden uit het door de Hoge Raad op 26 september 2008 uitgesproken arrest betreffende een geval, waarin een aan de vrouw in verband met haar overkomen ongeval bedrag van fl. 300.000,- tijdens het huwelijk is aangewend voor de aankoop van een stuk grond, waarop vervolgens de echtelijke woning is gebouwd. In het kader van de scheiding en deling van de huwelijksgoederengemeenschap na echtscheiding stelt de vrouw zich op het standpunt dat het perceel grond als aan haar verknocht buiten de verdeling dient te blijven. In rov. 3.3 overweegt de Hoge Raad onder meer: "Onderdeel 1 ... gaat uit van de opvatting dat bij wederbelegging van goederen en/of gelden die door verknochtheid buiten de gemeenschap van goederen vallen, als sprake is van volledige financiering door en levering van deze goederen aan degene aan wie het verknochte goed toebehoorde, het nieuw verkregen goed op grond van zaaksvervanging eveneens buiten de gemeenschap blijft. Deze opvatting kan echter niet als juist worden aanvaard. Het antwoord op de vraag of een goed op bijzondere wijze aan een der echtgenoten is verknocht, hangt immers af van de aard van het goed zoals deze aard mede door de maatschappelijke opvattingen wordt bepaald (......). Hieruit vloeit reeds voort dat niet ieder goed dat in de plaats treedt van een verknocht goed, eveneens of op dezelfde wijze als aan een van de echtgenoten verknocht kan worden beschouwd."((7))

Enige malen is bij de Hoge Raad de vraag aan de orde geweest in hoeverre regels inzake de algehele gemeenschap van goederen om reden van verknochtheid buiten toepassing blijven ten aanzien van een vergoeding voor immateriële en materiële schade als gevolg van vóór of tijdens het huwelijk opgelopen letsel, althans ten aanzien van een aanspraak op een dergelijke vergoeding.((8)) Bij de volgende drie uitspraken wordt hier kort stilgestaan.

Als een belangrijke voorloper in deze is te beschouwen het Invaliditeitspensioenarrest van 23 december 1988.((9)) De vraag die de Hoge Raad kreeg voorgelegd, luidde of een recht op een invaliditeitsuitkering dat de man staande het huwelijk had verkregen, in de na de echtscheiding te verdelen huwelijksgoederengemeenschap viel en in de verdeling diende te worden betrokken (standpunt van de vrouw) dan wel wegens verknochtheid aan de man buiten de huwelijksgoederengemeenschap was gebleven en bij de verdeling niet in aanmerking is te nemen (standpunt van de man). Het hof had in laatstgenoemde zin geoordeeld en dat oordeel acht de Hoge Raad, deels op andere gronden, juist. De Hoge Raad doet zijn oordeel onder meer op de volgende gronden steunen: a. de uitkeringen, die de man vóór zijn 65ste levensjaar zou ontvangen, zouden deels strekken tot vervangen van arbeidsinkomsten, die na de echtscheiding ook niet meer in de huwelijksgoederengemeenschap zouden vallen; b. de hoogte en duur van de uitkering was afhankelijk van de graad van arbeidsongeschiktheid; c. de uitkering vormt mede een compensatie voor de vermindering van levensgeluk en ontplooiingskansen. Mede op deze gronden bereikt de Hoge Raad de slotsom dat (het recht op) het in geschil zijnde invaliditeitspensioen naar zijn aard zo aan de persoon van de door de invaliditeit getroffen echtgenoot is verknocht dat het niet in de gemeenschap van goederen valt, ook niet bij wege van verrekening.

In het Whiplash I-arrest van 24 oktober 1997((10)) gaat het om een ongeval dat de vrouw tijdens het huwelijk is overkomen en dat haar een aanspraak op een schadevergoeding gaf. Over de hoogte daarvan werd pas na de echtscheiding overeenstemming bereikt. Van het uiteindelijk overeengekomen bedrag strekte een bedrag van fl. 20.000,- tot vergoeding van immateriële schade en een bedrag van fl. 170.000,- tot vergoeding van materiële schade. Het hof acht de aanspraak van de vrouw op beide vergoedingen in ieder geval in die mate aan haar verknocht dat de aanspraak buiten de verdeling van de als gevolg van de echtscheiding ontbonden geraakte huwelijksgoederengemeenschap blijft. Daartoe voert het hof voor wat de vergoeding van de immateriële schade aan, dat deze naar zijn aard bestemd is om te dienen als compensatie voor het leed - zoals pijn, verdriet en verminderde levensvreugde - dat de vrouw heeft ondergaan en, gelet op de aard van het letsel, in de toekomst zal ondergaan, en dus uitsluitend is afgestemd op de aan de persoon van de vrouw verbonden nadelige gevolgen. Omtrent de vergoeding voor de materiële schade overweegt het hof dat deze betrekking heeft op de financiële nadelen die na de ontbinding van het huwelijk uitsluitend door de vrouw zullen worden geleden, zoals inkomensschade, kosten van huishoudelijke hulp en extra onkosten als gevolg van het ongeval. De Hoge Raad oordeelt dat deze oordelen van het hof en de daaraan ten grondslag liggende overwegingen geen blijk geven van een onjuiste rechtsopvatting met betrekking tot artikel 1:94 lid 3 BW.((11))

In het geval waarop het Bedrijfsongevalarrest van 3 november 2006 betrekking heeft,((12)) voert de man aan dat een staande het huwelijk in verband met een hem overkomen bedrijfsongeval ontvangen schadevergoeding als aan hem verknocht buiten de verdeling van de als gevolg van echtscheiding ontbonden huwelijksgoederengemeenschap dient te blijven. De Hoge Raad overweegt dat voor een bevestigend antwoord op de vragen of een goed aan één der echtgenoten verknocht is en, zo ja, in hoeverre die verknochtheid zich ertegen verzet dat het goed in de gemeenschap valt, niet reeds bepalend is dat, zoals het middel betoogt, de vergoeding naar haar aard uitsluitend is afgestemd op de aan de persoon van die echtgenoot verbonden nadelige gevolgen van het ongeval. Ten minste zal tevens moeten worden gesteld op welke schade(n) van die echtgenoot de vergoeding betrekking heeft, opdat de rechter kan vaststellen of, en zo ja, in hoeverre de vragen ten aanzien van een of meer componenten van de vergoeding bevestigend moeten worden beantwoord. Zo zal bijvoorbeeld nodig kunnen zijn dat blijkt of de vergoeding betrekking heeft op schade die de betrokken echtgenoot na ontbinding van de gemeenschap zal lijden, zoals toekomstige inkomensschade wegens door het ongeval blijvend verloren arbeidsvermogen.

Per 1 januari 2012 is de wet tot Aanpassing van de wettelijke gemeenschap van goederen van 18 april 2011, Stb. 2011, 205 in werking getreden. Bij die wet zijn ook wijzigingen in artikel 1:94 BW doorgevoerd, maar de bepaling van lid 3 inzake verknochtheid is ongewijzigd gebleven.

In het nieuwe lid 4 is een regeling inzake zaaksvervanging opgenomen. Daarin is onder meer bepaald dat buiten de gemeenschap valt hetgeen wordt geïnd op een vordering die buiten de gemeenschap valt. Tijdens de parlementaire behandeling van het betrokken wetsontwerp in de Eerste Kamer zijn vragen gesteld over de verhouding tussen leden 3 en 4. Zo is de vraag gesteld of juist is dat een verknochte smartengelduitkering, die op een spaarrekening is geplaatst, in de gemeenschap van goederen valt. Bij de beantwoording wordt vooropgesteld dat geen wijziging wordt voorgesteld op het punt van verknochtheid (artikel 1:94 lid 3) en de gevolgen daarvan. Onder verwijzing naar rechtspraak van de Hoge Raad wordt erop gewezen dat een aanspraak op vergoeding van immateriële schade ter zake van een ongeval bij de ontbinding van de gemeenschap als gevolg van echtscheiding wegens verknochtheid buiten de verdeling moet blijven en in zoverre niet in de gemeenschap valt. Daaraan wordt toegevoegd dat hetzelfde het geval zal kunnen zijn met het geldbedrag dat uit hoofde van een zodanige aanspraak aan de gelaedeerde wordt uitgekeerd. Maar om tot verknochtheid te concluderen, is niet voldoende dat de vergoeding naar haar aard uitsluitend is afgestemd op de aan de persoon van de gelaedeerde echtgenoot verbonden nadelige gevolgen. Voorts brengt het enkele feit dat grond is verworven met geld dat wegens bijzondere verknochtheid buiten de gemeenschap viel, niet mee dat ook de grond niet in de gemeenschap valt. Omtrent lid 4 wordt nog nader opgemerkt: "Met die bepaling is niet beoogd mede een regel te geven voor vruchten van verknochte goederen, welke goederen immers niet (steeds) volledig buiten de gemeenschap blijven, doch slechts voor zover hun verknochtheid zich ertegen verzet dat zij in de gemeenschap vallen."((13))

Dient in het licht van het voorgaande nu wel of niet voor juist te worden gehouden het door het hof in rov. 12 uitgesproken oordeel dat de door de man staande het huwelijk van de verzekeraar ontvangen gelden niet als aan hem verknocht kunnen beschouwd, omdat gelden - ongeacht of de betaling daarvan ziet op materiële dan wel immateriële schadevergoeding - niet voldoen aan het voor verknochtheid aan te houden criterium, zodat de uitgekeerde schadevergoeding in de gemeenschap is gevallen (en in de verdeling dient te worden betrokken)?((14)) In klacht 1 wordt aangevoerd dat het hof hiermee blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting niet alleen omtrent lid 3 van artikel 1:94 BW maar ook omtrent het per 1 januari 2012 in werking getreden lid 4 van dat artikel.

Uitgaande van het hierboven in 2.3.4 besproken arrest van 26 september 2008 van de Hoge Raad, kan het oordeel van het hof niet al voor onjuist worden gehouden op grond dat het gegeven dat de aanspraak van de man op de schadevergoeding aan hem verknocht was, al meebrengt dat ook de uitgekeerde schadevergoeding voor verknocht moet worden gehouden. In genoemd arrest oordeelt de Hoge Raad immers dat ook ten aanzien van dat wat in de plaats van een verknocht goed komt, weer de verknochtheid moet worden vastgesteld. Bij de vraag of hierover naar aanleiding van het nieuwe lid 4 van artikel 1:94 BW anders moet worden geoordeeld, wordt hieronder in 2.10 t/m 2.10.2 nog stilgestaan.

Geld - of het om chartaal dan wel giraal geld gaat - vormt een goed in de zin van lid 1 van artikel 1:94 BW. Verder is naar de maatschappelijke opvattingen de aard van geld in het algemeen dat het fungeert als betaalmiddel. In die algemene aard zal geen aanwijzing kunnen worden gevonden voor een bijzondere wijze van verknochtheid met één van de echtgenoten en dus ook niet om de regels inzake de huwelijksgoederengemeenschap niet of niet ten volle van toepassing te achten. Dit alles sluit intussen, zo komt het voor, niet uit dat op grond van de maatschappelijke opvattingen aan een zekere geldsom vanwege zekere op die geldsom betrekking hebbende omstandigheden nog een bijzondere aard valt toe te kennen naast de aard die geld in het algemeen heeft. Dit gegeven maakt het mogelijk om voor een zekere geldsom toch een bijzondere wijze van verknochtheid met één van de echtgenoten te aanvaarden en daarmee ook om de regels inzake de huwelijksgoederengemeenschap niet of niet ten volle op die geldsom van toepassing te achten.

De erkenning van de zojuist vermelde mogelijkheid van toekenning op basis van de maatschappelijke opvattingen van een nadere bijzondere aard aan een zekere geldsom valt af te leiden uit het hierboven in 2.3.5 genoemde het Bedrijfsongevalarrest van 3 november 2006. In het daar aan de orde zijnde geval ging het ook om een staande het huwelijk aan de man uitgekeerde schadevergoeding. Het door de man ingenomen standpunt dat de ontvangen uitkering aan hem verknocht is, wordt niet afgewezen op de grond dat voor geld algemeen opgaat dat de aard ervan, zoals deze aard mede door de maatschappelijke opvattingen wordt bepaald, geen grond biedt voor het aannemen van een verknochtheid die zich ertegen verzet dat het goed in de gemeenschap valt. Uit wat de Hoge Raad overweegt, valt af te leiden dat de Hoge Raad het ook voor wat betreft een reeds tijdens het huwelijk in geld ontvangen schadevergoeding mogelijk acht om tot een verknochtheid te concluderen die zich ertegen verzet dat die schadevergoeding in de gemeenschap valt. Immers met betrekking tot het aan de orde zijnde geval overweegt de Hoge Raad niet dat bij geld nimmer van verknochtheid sprake kan zijn, maar dat voor het aannemen van verknochtheid niet reeds bepalend is dat, zoals het middel betoogt, de vergoeding naar haar aard uitsluitend is afgestemd op de aan de persoon van die echtgenoot verbonden nadelige gevolgen van het ongeval, maar dat daartoe ten minste tevens zal moeten worden gesteld op welke schade(n) van die echtgenoot de vergoeding betrekking heeft, opdat de rechter kan vaststellen of, en zo ja, in hoeverre de vragen inzake verknochtheid ten aanzien van een of meer componenten van de vergoeding bevestigend moeten beantwoord. Zo zal bijvoorbeeld nodig kunnen zijn dat blijkt of de vergoeding betrekking heeft op schade die de betrokken echtgenoot na ontbinding van de gemeenschap zal lijden, zoals toekomstige inkomensschade wegens door het ongeval blijvend verloren arbeidsvermogen.

In het hierboven in 2.3.6 weergegeven stukje parlementaire geschiedenis inzake het nieuwe lid 4 van artikel 1:94 BW wordt, aanhakend bij de rechtspraak van de Hoge Raad, ook uitgegaan van de mogelijkheid van verknochtheid bij een al ten tijde van het huwelijk in geld ontvangen schadevergoeding. Op blz. 3 van de aangehaalde memorie van antwoord wordt immers opgemerkt: "Hetzelfde zal het geval kunnen zijn met het geldbedrag dat uit hoofde van een zodanige aanspraak aan de gelaedeerde wordt uitgekeerd." Met 'hetzelfde' wordt gedoeld op de voorafgaande opmerking dat blijkens het arrest van de Hoge Raad van 24 oktober 1997, NJ 1998, 693 het mogelijk is dat een aanspraak op een vergoeding op immateriële schadevergoeding ter zake van een ongeval bij de ontbinding van de gemeenschap door echtscheiding wegens verknochtheid buiten de verdeling moet blijven. Dat kan ook opgaan voor een uitgekeerd geldbedrag.

Met het aanvaarden van de mogelijkheid dat ook ten aanzien van een staande het huwelijk al in geld ontvangen schadevergoeding sprake van verknochtheid kan zijn, wordt een niet aansprekend resultaat vermeden dat een staande het huwelijk verworven aanspraak op schadevergoeding in geld wel maar de uit hoofde van die aanspraak al tijdens het huwelijk in geld ontvangen schadevergoeding zelf nimmer als verknocht aan de gelaedeerde echtgenoot kan worden aangemerkt. Dat resultaat spreekt om de volgende reden niet aan. Achter het aanvaarden van verknochtheid van de aanspraak aan de gelaedeerde echtgenoot steekt het oogmerk om zijn financiële positie te versterken, opdat hij (beter) in staat zal zijn om de nadelen op te vangen, die na de echtscheiding uit het hem opgelopen letsel nog steeds voortvloeien. Die versterking van de financiële positie wordt bereikt door de waarde van de aanspraak buiten de verdeling te houden. Die waarde wordt geheel of althans in hoge mate bepaald door de waarde van de financiële middelen, waarop de aanspraak betrekking heeft. De wenselijkheid van het versterken van de financiële positie met het oog op het opvangen van de nadelen, die na de echtscheiding nog uit het letsel voortvloeien, wordt in beginsel niet anders wanneer de schadevergoeding al is ontvangen, voordat de echtscheiding van kracht is geworden.((15)) Dan spreekt niet aan dat er voor wat betreft de in geld ontvangen schadevergoeding nimmer sprake van verknochtheid kan zijn.

Het voorgaande voert tot de slotsom dat het hof in rov. 12 blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting omtrent lid 3 van artikel 1:94 BW door te oordelen dat bij geld, ook indien het gaat om een in geld ontvangen schadevergoeding, nimmer sprake kan zijn van verknochtheid. Dat is, zoals hiervoor uiteengezet, rechtens wel mogelijk. Wel zal om tot verknochtheid te kunnen concluderen vereist zijn, dat aangetoond wordt dat ten tijde van de ontbinding van de huwelijksgoederengemeenschap als gevolg van echtscheiding de in geld ontvangen schadevergoeding nog te identificeren is in die zin dat aangetoond kan worden dat de ten titel van schadevergoeding ontvangen geldsom geheel of althans voor een deel nog aanwezig is. Dit is nodig, omdat voor het op het zojuist genoemde tijdstip aanwezige geld als uitgangspunt is aan te houden dat het volgens de naar de maatschappelijke opvattingen te bepalen aard geen verknocht goed is en dus in de huwelijksgoederengemeenschap valt en voor verdeling in aanmerking komt. Dan is er alleen ruimte om anders te oordelen met betrekking tot een geldsom, die te midden van het aanwezige geld nog als een afzonderlijk goed valt te onderkennen. Door de man zijn daartoe strekkende stellingen naar voren gebracht, waarvan het hof de juistheid in het midden heeft gelaten; zie hierboven aan het slot van 1.6.1. Dit betekent dat klacht 1 niet toch strandt op gebrek aan belang.

Zoals hierboven al opgemerkt wordt in klacht 1 ook aangevoerd dat 's hofs verknochtheidsoordeel ook vanwege het nieuwe lid 4 van artikel 1:94 BW onjuist is te achten.

Dit gedeelte van klacht 1 strandt reeds hierop dat op het tijdstip, waarop het hof zijn betreden beschikking gaf - 26 oktober 2011 -, genoemd lid 4 nog niet in werking was getreden. Het hof kon derhalve aan het in dat lid bepaalde nog geen toepassing geven.

Daarenboven levert, blijkens wat dienaangaande hierboven in 2.3.6 kort is weergegeven, de parlementaire geschiedenis van lid 4 een sterke aanwijzing dat hetgeen in lid 4 omtrent zaaksvervanging is bepaald niet geldt in geval van een verknochte goed. Er is niet beoogd te tornen aan de beslissing van de Hoge Raad in zijn hierboven in 2.3.4 vermelde arrest van 26 september 2009 dat niet ieder goed dat in de plaats treedt van een verknocht goed, eveneens of op dezelfde wijze als aan één van de echtgenoten verknocht goed kan worden beschouwd. Anders gezegd, de bepaling in lid 4 dat buiten de gemeenschap valt hetgeen wordt geïnd op een vordering die buiten de gemeenschap valt, vindt geen toepassing wanneer het buiten de gemeenschap vallen van de vordering stoelt op verknochtheid. Dit dient in ieder geval te worden aangenomen in het geval dat de verknochtheid het vallen van een vordering in de gemeenschap niet in de weg staat, maar alleen meebrengt dat de vordering aan de echtgenoot, met wie de vordering verknocht is, wordt toebedeeld zonder verrekening van de waarde.

Klacht 2

Klacht 2 heeft betrekking op wat het hof in rov. 16 omtrent de eerste incidentele grief van de man overweegt. Met die grief bestrijdt de man de beslissing van de rechtbank in haar beschikking van 16 februari 2011 dat de man AWBZ- en CAT-bijdragen, die de vrouw uit door haar verworven inkomsten heeft betaald, aan haar dient te vergoeden, nu deze kosten, evenals de door de man ontvangen smartengelduitkering, nauw is verbonden aan hetgeen hem is overkomen. Klacht 2 wordt overigens voorwaardelijk voorgedragen. De voorwaarde komt hierop neer, dat de klacht voor niet aangevoerd moet worden gehouden in het geval de beslissing van het hof niet meebrengt dat de man gehouden is het bedrag van € 9.045,53 voor de helft (laat staan: het geheel) aan de vrouw te betalen.

Het hof oordeelt in rov. 16 van zijn beschikking dat de man geen belang heeft bij zijn eerste grief. Het hof overweegt daartoe: "... deze (d.w.z. de grief) ziet op betalingen en verrekeningen die door de peildatum hebben plaatsgevonden. Deze betreffen derhalve niet te verdelen bestanddelen van de (ontbonden) huwelijksgemeenschap van partijen." De gedachtengang die hierachter steekt, is, althans zo schijnt het toe, (i) dat tussen partijen de verdeling van de ontbonden huwelijksgemeenschap in geschil is, (ii) dat in dat kader het slechts gaat om de vragen uit welke bestanddelen (activa en passiva) die huwelijksgemeenschap bestaat en hoe die bestanddelen tussen partijen dienen te worden verdeeld, (iii) dat de grief van de man niet op deze vragen betrekking heeft maar op een vraagpunt dat niet met de verdeling van de huwelijksgoederengemeenschap heeft te maken en derhalve niet behoeft te worden beoordeeld. In het dictum vernietigt het hof de beschikking van de rechtbank zonder enige restrictie; de beslissing van de rechtbank inzake de vordering van de vrouw om de man te veroordelen haar de AWBZ- en CAT-bijdragen te vergoeden wordt niet van de vernietiging uitgezonderd. Dit betekent, althans kan worden begrepen als dat het hof, hoewel het hof dat niet met zoveel woorden uitspreekt, van oordeel is dat de rechtbank ten onrechte een beslissing omtrent die vordering heeft gegeven. In ieder geval komt een en ander hierop neer dat, nu het hof de beschikking van de rechtbank integraal heeft vernietigd en zelf geen inhoudelijke beslissing omtrent de zojuist genoemde vordering van de vrouw heeft genomen, niet alleen een beslissing van de rechtbank maar ook een beslissing van het hof niet meebrengen dat de man gehouden is het bedrag van € 9.045,53 voor de helft (laat staan: het geheel) aan de vrouw te betalen.((16)) Uit dit alles volgt dat de voorwaarde, waaronder klacht 2 is ingesteld, niet in vervulling is gegaan en klacht 2 dus niet tot vernietiging van de beschikking van het hof kan leiden.

De conclusie strekt tot vernietiging van het hof, voor zover deze beschikking met klacht 1 wordt bestreden.

De Procureur-Generaal bij de

Hoge Raad der Nederlanden

Zie HR 30 maart 2012, LJN BV1749, NJ 2012, 407, m.nt. S.F.M. Wortmann. In rov. 3.4 oordeelt de Hoge Raad dat de vraag of een schuld aan een der echtgenoten verknocht is en dus niet in de gemeenschap valt, niet in haar algemeenheid kan worden beantwoord. De beantwoording is afhankelijk van de omstandigheden van het geval, waaronder met name de aard van de schuld, zoals deze mede door de maatschappelijke opvattingen wordt bepaald.