Memorie van toelichting

Deze wijziging vloeit voort uit de overgang van de verantwoordelijkheid voor de volkshuisvesting van de minister van VROM naar de minister voor WWI.

Deze wijziging vloeit voort uit de overgang van de verantwoordelijkheid voor het vreemdelingenbeleid van de minister voor V&I naar de staatssecretaris van Justitie.

In artikel 1, eerste lid, van de Kadasterwet is in de definitie van ‘registratie’ ten aanzien van basisregistraties ten onrechte de beperking aangebracht dat die basisregistratie bij de Kadasterwet moet zijn ingesteld. Bedoeld was te bepalen dat het begrip ‘registratie’ in de Kadasterwet ziet op alle basisregistraties. Dit onderdeel voorziet hier alsnog in.

Door de niet goed geregelde samenloop van de Invoeringswet Wkpb en de voorgestelde Wet informatie-uitwisseling ondergrondse netten (Kamerstukken I 2006/07, 30 475, A) is het noodzakelijk gebleken om de artikelen 3, eerste lid, onderdelen g tot en met m, en 117, zesde, zevende en achtste lid, van de Kadasterwet opnieuw vast te stellen en artikel 117, vijfde lid, van de Kadasterwet te wijzigen. Deze onderdelen voorzien daarin. Beoogd was dit te regelen met artikel XB van de wet van 13 september 2007 tot wijzigingen van wetstechnische of anderszins ondergeschikte aard aan te brengen in de Wet geluidhinder en enkele andere wetten (Stb. 349) maar dat bleek niet goed geregeld te zijn (zie ook de artikelsgewijze toelichting bij artikel XXVIII).

De Wet basisregistraties kadaster en topografie bevat een groot aantal wijzigingen van de Kadasterwet. In die wijzigingen zijn enkele fouten geslopen. De in dit artikel opgenomen wijzigingen voorzien in correctie daarvan.

De Uitvoeringswet treedt in werking op 1 juni 2008. Omdat niet valt uit te sluiten dat het onderhavige wetsvoorstel, na tot wet te zijn verheven, na 1 juni 2008 in werking zal treden, is in het tweede lid in die omstandigheid voorzien. In dat geval worden de met het bepaalde in het eerste lid beoogde verbeteringen direct in de betrokken artikelen van de Wet milieubeheer doorgevoerd.

Deze wijziging vloeit voort uit de overgang van de verantwoordelijkheid voor het integratiebeleid van de minister voor V&I naar de minister voor WWI.

Deze wijzigingen vloeien deels voort uit de overgang van de verantwoordelijkheid voor de uitvoering van de Rijkswet op het Nederlanderschap van de minister voor V&I naar de staatssecretaris van Justitie en overigens uit de overgang van de verantwoordelijkheid voor het integratiebeleid van de minister voor V&I naar de minister voor WWI.

In de definitie van de ‘EG-verordening registratie, evaluatie en autorisatie van chemische stoffen’ in artikel 1.1 van de Wet milieubeheer is de vindplaats van die verordening (de zogenoemde REACH-verordening) in het Publicatieblad van de Europese Unie vermeld. Op 29 mei 2007 is er een gerectificeerde tekst van de REACH-verordening in het Publicatieblad van de Europese Unie gepubliceerd. In de omschrijving van het begrip ‘EG-verordening registratie, evaluatie en autorisatie van chemische stoffen’ dient verwezen te worden naar de vindplaats van die gerectificeerde tekst.

In de wet van 5 juli 2006 tot wijziging van de Wet milieubeheer in verband met de uitvoering van richtlijn nr. 2001/42/EG van het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie van 27 juni 2001 betreffende de beoordeling van de gevolgen voor het milieu van bepaalde plannen en programma's (PbEG L 197) (milieu-effectrapportage plannen) was de opdracht tot het laten vervallen van het zinsdeel abusievelijk gegeven voor artikel 7.10, tweede lid, tweede volzin, in plaats van voor de derde volzin van dat artikellid. Beoogd is dit te herstellen met artikel II, onderdeel B, van de wet van 13 september tot wijzigingen van wetgevingstechnische of anderszins ondergeschikte aard aan te brengen in de Wet geluidhinder en enkele andere wetten (Stb. 349). Inmiddels is echter gebleken dat de opdracht betrekking had moeten hebben op de vierde volzin van dat artikellid. Dit onderdeel voorziet daarin.

Met de in dit onderdeel opgenomen wijziging van artikel 10.55 van de Wet milieubeheer wordt een wettelijke basis gecreëerd om regels te stellen die een vervoerder ertoe verplichten tijdens het vervoeren van bedrijfsafvalstoffen of gevaarlijke afvalstoffen een gewaarmerkte kopie aanwezig te hebben van het certificaat waaruit blijkt dat hij op de lijst van vervoerders staat vermeld.

Uit artikel 2 van de Regeling inzamelaars, vervoerders, handelaars en bemiddelaars van afvalstoffen in verbinding met artikel 6 van het Besluit inzamelen afvalstoffen vloeit voor de vervoerder van bedrijfsafvalstoffen of gevaarlijke afvalstoffen deze verplichting reeds voort.

In de praktijk is echter gebleken dat er tegen handelen in strijd met deze verplichting niet strafrechtelijk kan worden opgetreden, omdat de Wet milieubeheer thans onvoldoende grondslag voor een zodanige verplichting biedt.

Met het nieuwe zevende lid van artikel 10.55 van die wet wordt alsnog in een wettelijke grondslag hiervoor voorzien.

Vanuit het oogpunt van de bescherming van het milieu is er geen argument om een onderscheid te maken in de verplichtingen waaraan inzamelaars of vervoerders van bedrijfsafvalstoffen of gevaarlijke afvalstoffen moeten voldoen. Zowel wat betreft de inzamelaars als de vervoerders gaat het om professionele bedrijven die kundig behoren te zijn in het transporteren van afvalstoffen.

In het nieuwe zevende lid van artikel 10.55 van de Wet milieubeheer is wat betreft de redactie voor zover mogelijk aangesloten bij artikel 10.46, tweede lid, onder d, van die wet, waarin een grondslag is opgenomen voor het regelen van een vergelijkbare verplichting voor inzamelaars.

De artikelen 12.11, 12.13 en 12.14 van de Wet milieubeheer worden aangepast aan de nieuwe bevoegdheidsverdeling voor wat betreft buisleidingen. De verantwoordelijkheid voor het onderwerp buisleidingen is bij koninklijk besluit van 11 december 2006 (Stb. 679) overgegaan van de minister van Economische Zaken naar de minister van VROM.

Dit artikel voorziet erin dat de minister van VROM uitkeringen ter tegemoetkoming in immateriële schade kan verlenen aan personen bij wie door blootstelling aan asbest de ziekte maligne mesothelioom is vastgesteld.

In dit artikel is bepaald dat geen uitkering op grond van dit artikel aan een persoon wordt verleend, indien die persoon reeds een uitkering heeft verkregen op grond van de op de Kaderwet SZW-subsidies gebaseerde Regeling tegemoetkoming asbestslachtoffers of indien daar aanspraak op gemaakt kan worden. Op grond van de Regeling tegemoetkoming asbestslachtoffers kan een persoon een uitkering ontvangen, indien de vastgestelde ziekte maligne mesothelioom is veroorzaakt door de blootstelling aan asbest tijdens het verrichten van arbeid als werknemer. Een uitkering op grond van onderhavig artikel kan alleen verleend worden aan personen bij wie de ziekte juist niet is veroorzaakt door de blootstelling aan asbest gedurende een arbeidsrelatie.

In een ministeriële regeling zal de minister van VROM regels stellen ter uitvoering van de verlening van de uitkeringen. Deze regeling zal onder meer de criteria voor de tegemoetkoming bevatten en de voorwaarden waaronder een uitkering kan worden verleend.

In artikel 3.1, derde lid, van de Wet ruimtelijke ordening (hierna: Wro) is bepaald dat op een verlengingsbesluit in afwijking van artikel 3:1 van de Awb de artikelen 3.40, 3.42 en 3.45 en afdeling 3.7 van de Awb van toepassing zijn. Door de woorden ‘in afwijking van artikel 3:1 van de Awb’ wordt de indruk gewekt dat het verlengingsbesluit algemeen verbindende voorschriften zou inhouden. Dit is niet het geval. Het gaat hier om een besluit waarbij de periode van tien jaar, genoemd in artikel 3.1, tweede lid, van de Wro, met tien jaar wordt verlengd. Gelet op de totstandkoming van het derde lid is beoogd voor een dergelijk besluit geen bijzondere totstandkomingsprocedure voor te schrijven. Dit betekent dat de Awb, inclusief de afdelingen 3.6 en 3.7, op een verlengingsbesluit van toepassing is. Wel moet apart worden geregeld dat de kennisgeving tevens in de Staatscourant wordt geplaatst en dat deze langs elektronische weg geschiedt. Dit onderdeel strekt daartoe.

In de artikelen 3.26, derde lid, en 3.28, derde lid, van de Wro is telkens het woord ‘gemeentelijk’ vermeld. In artikel 8.13, onderdelen N en O, van de Invoeringswet Wro is bij de opdracht om dat woord te schrappen echter ten onrechte ‘gemeentelijke’ vermeld. Deze opdracht kan derhalve niet worden uitgevoerd. Dit onderdeel strekt tot het schrappen van het woord ‘gemeentelijk’ in de genoemde artikelleden.

In de artikelen 3.33, eerste lid, onder b, en 3.35, eerste lid, onder b, van de Wro zijn telkens de woorden ‘besluiten als bedoeld onder b’ vermeld. In artikel 8.13, onderdelen Q, onder 1, en S, onder 1, van de Invoeringswet Wro is bij de opdracht om deze woorden te vervangen echter ten onrechte ‘besluiten onder b’ vermeld. Deze opdracht kan derhalve niet worden uitgevoerd. Dit onderdeel strekt tot het uitvoeren van de juiste wijziging van de genoemde artikelleden.

Op grond van artikel 3.6, eerste lid, onderdeel a, van de Wro zijn burgemeester en wethouders bevoegd een wijzigingsplan vast te stellen. Op grond van artikel 6.12, eerste lid, van de Wro is echter de gemeenteraad bevoegd het bijbehorende exploitatieplan vast te stellen. Gelet op de samenloop met het besluit van burgemeester en wethouders tot vaststelling van het wijzigingsplan en het bij dit plan behorende exploitatieplan, is het wenselijk dat de gemeenteraad, bij de vaststelling van het bestemmingsplan, waarbij de wijzigingsbevoegdheid aan burgemeester en wethouders wordt toebedeeld, de bevoegdheid tot vaststelling van het bijbehorende exploitatieplan ook kan delegeren aan burgemeester en wethouders. In artikel 6.12, derde lid, van de Wro is een dergelijke regeling wel voor een gedelegeerd projectbesluit opgenomen, maar ontbreekt deze abusievelijk voor een wijzigingsplan. De in dit onderdeel opgenomen wijziging van artikel 6.12, derde lid, van de Wro voorziet hierin

Bij de hernummering van de artikelen van de Wro ingevolge artikel 10.11 van die wet is abusievelijk in artikel 8.1 van die wet de aanduiding van de artikelen 6.8 en 6.9 gewijzigd. Dat wordt in dit onderdeel gecorrigeerd.

Abusievelijk is in artikel 8.2, eerste lid, onderdeel h, van de Wro het wijzigingsplan als bedoeld in artikel 3.6, eerste lid, van de Wro niet vermeld. Dit onderdeel voorziet daarin.

Ten onrechte is in artikel 8.4 van de Wro alleen het bestemmingsplan genoemd en niet tevens het daarmee vergelijkbare inpassingsplan. Dit onderdeel voorziet daarin.

Als gevolg van de Invoeringswet Wro is abusievelijk na ‘3.4’ een komma teveel geplaatst. Dit onderdeel schrapt die teveel geplaatste komma.

Deze wijziging vloeit voort uit de overgang van de verantwoordelijkheid voor de volkshuisvesting van de minister van VROM naar de minister voor WWI.

Deze wijziging brengt de in artikel 12, vierde lid, opgenomen verwijzing naar artikel 12, tweede lid, in overeenstemming met de tekst van dat tweede lid, zoals dat luidt sinds de inwerkingtreding op 1 april 2007 van de wet van 21 december 2006, houdende wijziging van de Woningwet en enkele andere wetten (verbetering naleving, handhaafbaarheid en handhaving bouwregelgeving) (Stb. 2007, 27).

Tegelijk met het vervallen van de Wet op de openluchtrecreatie (hierna: Wor) per 1 januari 2008, zal ingevolge artikel I, onderdeel M, van de wet van 21 december 2006, houdende wijziging van de Woningwet en enkele andere wetten (verbetering naleving, handhaafbaarheid en handhaving bouwregelgeving) (Stb. 2007, 27) ook artikel 40, tweede lid, van de Woningwet komen te vervallen. In die bepaling is geregeld dat ingeval een caravan is aan te merken als een bouwwerk en het plaatsen daarvan geschiedt in overeenstemming met de Wor, daarvoor geen bouwvergunning is vereist.

Het vervallen van artikel 40, tweede lid, van de Woningwet brengt met zich dat de bouwvergunningplicht voor het plaatsen van caravans, voor zover deze zijn aan te merken als een bouwwerk, integraal herleeft, hetgeen onbedoeld is.

Met de nu voorgestelde wijziging van de Woningwet wordt bereikt dat de huidige situatie, waarin caravans ten behoeve van recreatief nachtverblijf bouwvergunningsvrij kunnen worden gebouwd, materieel ongewijzigd blijft, met dien verstande dat niet meer wordt geëist dat het bouwen van de caravan geschiedt in overeenstemming met de Wor, maar in overeenstemming met een bestemmingsplan en de eisen die krachtens zodanig plan zijn gesteld.

De nieuwe regeling ziet mede op tenten, tentwagens en kampeerauto's, voor zover deze als bouwwerken zijn aan te merken. Hiertoe is besloten, omdat het bouwwerken betreft die naar hun aard op één lijn zijn te stellen met caravans en in de regel geen grotere ruimtelijke uitstraling hebben. Hiermee wordt tegemoetgekomen aan een wens uit de praktijk van gemeenten en de recreatiebranche. Voor de goede orde wordt er hierbij op gewezen dat onder een caravan niet alleen een zogenoemde stacaravan maar ook een zogenoemde toercaravan moet worden verstaan en dat ook een tent uiteenlopende verschijningsvormen kan hebben.

Voor percelen die niet in een bestemmingsplan zijn begrepen, brengt de nieuwe regeling met zich dat ter plaatse nooit een van de hiervoor genoemde bouwwerken ten behoeve van recreatief nachtverblijf bouwvergunningsvrij kan worden gebouwd, omdat niet aan de eis kan worden voldaan dat het bouwen geschiedt in overeenstemming met een bestemmingsplan en de eisen die krachtens zodanig plan zijn gesteld.

Dit laatste element vormt een wezenlijk verschil met de bouwvergunningsvrije bouwwerken die zijn aangewezen bij het Besluit bouwvergunningsvrije en licht-bouwvergunningplichtige bouwwerken (hierna: het Bblb). Ten aanzien van deze bouwwerken is in artikel 20 van de Wet op de Ruimtelijke Ordening bepaald dat (kort samengevat) de voorschriften van het bestemmingsplan buiten toepassing blijven.

Bij bouwwerken als bedoeld in artikel 40, tweede lid (nieuw), van de Woningwet wordt het juist wenselijk gevonden om, gelet op de aard van die bouwwerken, de koppeling met het bestemmingsplan te handhaven. Vandaar dat ervoor is gekozen om de voorgestelde regeling op te nemen in de Woningwet zelf en niet in het Bblb.

Artikel 40, derde lid (nieuw), van de Woningwet is toegevoegd, teneinde een handhavingsgrondslag te behouden voor het geval dat bouwwerken die ingevolge artikel 40, tweede lid, zijn gebouwd op een perceel waarop deze bouwwerken krachtens het bestemmingsplan alleen gedurende het vakantieseizoen aanwezig mogen zijn na afloop van het seizoen niet worden verwijderd. Een handhavend optreden kan dan worden gebaseerd op overtreding van het verbod om een bouwwerk in stand te laten uit artikel 40, eerste lid, onderdeel b, van de Woningwet. De in artikel 40, eerste lid, genoemde uitzonderingsbepaling is niet van toepassing, nu in de hier bedoelde situatie niet op grond van artikel 43 van de Woningwet sprake is van bouwvergunningsvrij bouwen, maar op grond van artikel 40, tweede lid, van de Woningwet.

Artikel 88 van de Woningwet is sinds 1 januari 1998 feitelijk uitgewerkt. Op die datum vervielen de artikelen 74 en 76 tot en met 79 van de Woningwet. Die artikelen betroffen het door burgemeester en wethouders verlenen van geldelijke steun aan toegelaten instellingen. Voor bouwvergunningen die betrekking hadden op woningen voor de bouw waarvan die geldelijke steun was verleend, bepaalde artikel 88 van de Woningwet dat er geen leges verschuldigd waren. Dat is sinds 1 januari 1998 niet meer aan de orde.

Om iedere onduidelijkheid over de geldigheid van dit artikel weg te nemen wordt voorgesteld artikel 88 van de Woningwet te laten vervallen.