3.3.7 Resumé

In het voorgaande is de uit de proportionaliteitstoets stricto sensu van het EHRM voortvloeiende methode van de rechterlijke belangenafweging stapsgewijs uiteengezet. Hierbij zijn – voortbouwend op de structurerende benadering van Den Houdijker – een viertal ‘stappen’ onderscheiden die de rechter in het kader van belangenafweging moet zetten, te weten (respectievelijk) het selecteren, definiëren, clusteren en afwegen van de relevante belangen. Voor het afwegen van de belangen zijn een aantal in literatuur en rechtspraak ontwikkelde methoden gepresenteerd, waarmee wordt beoogd om het met de afweging gepaard gaande probleem van incommensurabiliteit te omzeilen, dan wel te elimineren.1 Deze methoden zijn niet per se concurrerend; ze sluiten elkaar niet uit en kunnen elkaar aanvullen en zelfs versterken. De meeste methoden zijn ontwikkeld om een oplossing te bieden voor de problematiek van botsende grondenrechten, maar bevatten stuk voor stuk bruikbare elementen voor een rechter die op basis van een belangenafweging een voorlopige hechtenisbeslissing moet nemen. In de volgende paragraaf zal worden getracht om, mede op basis van de in de literatuur aangereikte methoden, een model te ontwikkelen waarmee de rechter tot een kinder- en mensenrechtenconforme belangenafweging kan komen in het kader van de beslissing over de voorlopige hechtenis van een minderjarige verdachte.