279 Inleiding

Vordert eiser nakoming van een verbintenis van verweerder, dan kan verweerder het bevrijdende verweer voeren dat hij bevoegd is zijn prestatie op te schorten; een tijdelijke remedie die is gericht op uitstel van de prestatie van verweerder.1 Een opschortingsbevoegdheid is een verweermiddel waarop verweerder zich moet beroepen.2 Verweerder doet een beroep op het rechtsgevolg van door hem gestelde feiten waardoor hij gerechtigd is de verschuldigde prestatie niet te verrichten. De bevoegdheid tot opschorting is een verweermiddel van de schuldenaar in verband met een tegenvordering die hij op zijn schuldeiser heeft.3 Verweerder stelt dat hij het recht heeft de verschuldigde prestatie (al of niet vooralsnog) niet te verrichten aangezien de prestatie van eiser niet aan de overeenkomst beantwoordt. Verweerder wil bewerkstelligen dat hij de nakoming van zijn verbintenis kan opschorten totdat eiser voldoet aan een opeisbare vordering die verweerder op eiser heeft. Verweerder verlangt dat eiser alsnog nakomt, en geeft aan dat hij in dat geval ook zijnerzijds zal nakomen.4 Opschorting van de voldoening aan betalings- of leveringsverplichtingen5 heeft tot doel om eiser tot nakoming van diens verplichtingen te prikkelen, en leidt niet tot een definitief verval van de betalingsverplichtingen. Eiser moet ‘te laat zijn’ met bijvoorbeeld betalen of leveren of ondeugdelijk hebben gepresteerd. Ook een beroep op een retentierecht (art. 3:290 BW) is een opschortingsrecht.6