Hof Amsterdam, 24-11-2011, nr. 04/02812, nr. 05/00646

5.0.1.

5.0.2.

5.0.3.1.

5.0.3.2.

5.0.3.3.

5.0.3.4.

1.

Het als getuige horen van Smit, Kouwenberg en Overes kan redelijkerwijs niet bijdragen aan de beoordeling van de zaak. Zij hebben met de door de FIOD uit België ontvangen gegevens te maken gehad geruime tijd voordat belanghebbende door een nader onderzoek als rekeninghouder bij de KB-Luxbank werd geïdentificeerd. Uit het hierna onder 5.1 overwogene blijkt dat die identificatie voor juist moet worden gehouden. Verklaringen door de zojuist genoemde personen kunnen aan dit laatste geen afbreuk doen.

De redenen waarom - mogelijkerwijs - Kouwenberg aanvankelijk meende dat de microfiches niet bruikbaar waren voor de belastingheffing zijn niet relevant.

2.

Voorts kan het als getuige horen van Quant evenmin redelijkerwijs bijdragen aan de beoordeling van de zaak. Uit rechtsoverweging 5.1.1 van de uitspraak van 2 juli 2009 met kenmerk P04/03329 t/m 04/03349 volgt immers dat de Nederlandse fiscus op rechtmatige wijze in het bezit van de fotokopieën is gekomen en dat in beginsel niet van belang is op welke wijze de Belgische autoriteiten de daarop voorkomende gegevens hebben verkregen, zelfs niet als dit op strafrechtelijk onrechtmatige wijze zou zijn gebeurd. De bevindingen uit het destijds (mede) door Quant ingestelde onderzoek naar de uit België ontvangen gegevens zijn in zoverre voor de beslissing niet van belang. Dit geldt ook voor het besprokene tijdens de in het kader van dit onderzoek gevoerde informele gesprekken.

3.

Het onder 1 en 2 overwogene geldt eveneens voor toenmalige collega’s van Apeldoorn, zoals de door de gemachtigde genoemde Middelkamp.

4.

Voor zover de gemachtigde met het horen van de zojuist genoemde personen wil bewijzen dat de Nederlandse fiscus niet op rechtmatige wijze in het bezit is gekomen van de fotokopieën, heeft hij onvoldoende concrete feiten en omstandigheden gesteld die zouden kunnen duiden op mogelijk onrechtmatig handelen.

5.

Daarnaast heeft te gelden dat het verzoek om bovenstaande personen te horen blijkbaar mede ertoe dient om informatie te achterhalen die mogelijk in het voordeel van belanghebbende is, zonder dat voor het bestaan van zodanige informatie een concreet en relevant aanknopingspunt bestaat. Daarvoor is het getuigenverhoor echter niet bedoeld.

6.

5.0.3.5.

Aangezien Roels als getuige is gehoord ter zitting van 16 november 2007, is aan het daartoe strekkende verzoek van de gemachtigde voldaan.

5.0.3.6.

Ten aanzien van het door de gemachtigde in zijn brief van 30 maart 2007 onder c) gedane bewijsaanbod oordeelt het Hof als volgt.

1.

Het als getuige horen van De Saint Martin, Gosset, Etienne, Van Duerm, Van der Goten en Dieudonee kan redelijkerwijs niet bijdragen aan de beoordeling van de zaak. Uit de door de gemachtigde gegeven toelichting blijkt dat deze personen verklaringen zouden kunnen afleggen over de wijze van verkrijgen van de gegevens door de Belgische autoriteiten. Uit rechtsoverweging 5.1.1 van de uitspraak van 2 juli 2009 met kenmerk P04/03329 t/m 04/03349 volgt immers dat de Nederlandse fiscus op rechtmatige wijze in het bezit van de fotokopieën is gekomen en dat in beginsel niet van belang is op welke wijze de Belgische autoriteiten de daarop voorkomende gegevens hebben verkregen, zelfs niet als dit op strafrechtelijk onrechtmatige wijze zou zijn gebeurd. De verklaringen van genoemde personen zijn daarom voor de beslissing niet van belang.

2.

Er bestaat onvoldoende aanleiding om Costa, Cigada en Derauw als getuige te horen. Voor zover de gemachtigde met het horen van deze personen wil bewijzen dat de op de fotokopieën voorkomende gegevens niet afkomstig zijn van de KB-Luxbank, heeft hij onvoldoende concrete feiten en omstandigheden gesteld die daarop zouden kunnen duiden.

3.

Ten aanzien van Derauw geldt voorts dat de mogelijkheid dat hij de persoon was die eerder documenten aan de Nederlandse fiscus heeft aangeboden op zichzelf geen aanleiding geeft om hem als getuige te horen. Niet duidelijk is immers wat de gemachtigde, uitgaande van die mogelijkheid, met een verklaring van Derauw heeft willen bewijzen.

4.

Tot slot heeft ook hier te gelden het onder 5.0.3.4. onder 5 overwogene.

5.

De slotsom luidt dat het onderwerpelijke bewijsaanbod moet worden afgewezen.

5.0.3.7.

Ten aanzien van het door de gemachtigde in zijn brief van 30 maart 2007 onder d) gedane bewijsaanbod oordeelt het Hof als volgt.

Uit de op dit aanbod gegeven toelichting blijkt, dat de gemachtigde de door hem genoemde personen wil horen over de veronderstelde invloed van hen op de uitvoering van het Rekeningenproject door de Belastingdienst, met name gelet op mogelijke begunstigende uitzonderingen op de algemeen gevolgde werkwijze. De gemachtigde heeft echter onvoldoende concrete feiten en omstandigheden gesteld die erop kunnen duiden dat zodanige uitzonderingen zijn gemaakt. Dit bewijsaanbod moet dan ook worden afgewezen. 4. Tot slot heeft ook hier te gelden het onder 5.0.3.4. onder 5 overwogene.

5.0.3.8.

Naar aanleiding van het arrest van de Hoge Raad van 9 mei 2008, nr. 41 255, BNB 2008/182, heeft het Hof de gemachtigde bij brief van 23 juni 2008 alsnog in de gelegenheid gesteld tot het leveren van het ter zitting van 22 februari 2008 aangeboden bewijs. Blijkens het proces-verbaal van die zitting betreft dit het aanbod tot het leveren van het in de brief aan het Hof van 8 januari 2008 aangeboden bewijs dat

"1. de afdrukken van de microfiches niet afkomstig zijn van de interne administratie van de bank;

2. de microfiches, voor zover deze afkomstig zijn van de interne administratie van de bank, niet tot de gevolgtrekking kan leiden dat belanghebbenden voor 31 januari 1994, danwel na die datum een rekening bij de KBL hebben aangehouden/hebben gehad;

3. […] uit de afschriften van de microfiches niet de conclusie getrokken kan worden gerechtvaardigd dat belanghebbenden meerdere rekeningen hebben aangehouden bij de bank;

4. de gegevens die op de afschriften van de microfiches voorkomen een andere betekenis hebben dan tot nu toe door de belastingdienst is gesteld."

In zijn brief aan het Hof van 15 oktober 2008 heeft de gemachtigde de namen van vijf niet nader aangeduide personen genoemd en daarbij geschreven: "Hierbij zij opgemerkt dat het voor mij onmogelijk is om reeds nu aan te geven welke getuige de vragen over welke feiten (bewijspunten) zal beantwoorden." Voorts heeft mr. Lalji in een brief aan het Hof van 10 september 2008 nog een andere als getuige te horen persoon (M.Schmidt) genoemd.

5.0.3.9.

Ten aanzien van dit bewijsaanbod oordeelt het Hof als volgt.

1.

Voor zover de gemachtigde en mr. Lalji met het horen van de in hun brieven van 15 oktober 2008 respectievelijk 10 september 2008 genoemde personen wil bewijzen dat de op de fotokopieën vermelde gegevens niet afkomstig zijn van de KB-Luxbank, hebben zij onvoldoende concrete feiten en omstandigheden gesteld die daarop zouden kunnen duiden.

2.

Uit het hierna onder 5.1 overwogene blijkt dat de identificatie van belanghebbende als rekeninghouder bij de KB-Luxbank voor juist moet worden gehouden. Ook indien medewerkers van die bank zouden verklaren dat de gegevens op de microfiches niet tot die gevolgtrekking kunnen leiden, zou dit naar het oordeel van het Hof niet afdoen aan de juistheid van de evenvermelde identificatie.

3.

Uit de uitspraak van 2 juli 2009 met kenmerk P04/03329 t/m 04/03349 blijkt dat bij de KB-Luxbank een rekeningsysteem bestond waardoor het voor cliënten mogelijk was om onder hetzelfde nummer verscheidene soorten rekeningen aan te houden. Ook indien medewerkers van die bank zouden verklaren dat die mogelijkheid niet valt af te leiden uit de afschriften van de microfiches, zou dit naar het oordeel van het Hof niet afdoen aan de juistheid van het door het Hof gehanteerde uitgangspunt dat belanghebbende meerdere rekeningen bij die bank heeft aangehouden.

4.

De betekenis van de gegevens die voorkomen op de afschriften van de microfiches blijkt uit de brief, welke in de zojuist genoemde uitspraak van 2 juli 2009 is aangehaald onder 2.1.2. Ook indien medewerkers van de KB-Luxbank zouden verklaren dat die gegevens een andere betekenis hebben, zou dit geen wijziging brengen in het oordeel van het Hof op dit punt.

5.

De slotsom luidt dat het onderwerpelijke bewijsaanbod moet worden afgewezen.

5.0.3.10.

De gemachtigde klaagt erover dat het Hof hem in zijn bewijspositie heeft geschaad door ter zitting van 22 februari 2008 een getuigenaanbod af te wijzen en bij brief van 23 juni 2008 alsnog de gelegenheid te bieden tot het leveren van het tijdens die zitting aangeboden getuigenbewijs. De gemachtigde stelt dat hij daardoor is belemmerd bij het opsporen en benaderen van eventuele getuigen. Naar het oordeel van het Hof heeft de gemachtigde echter na 23 juni 2008 alsnog voldoende gelegenheid gehad om het getuigenaanbod nader te onderbouwen en namen van getuigen op te geven. Hij heeft daarvoor immers bijna 4 maanden, namelijk tot de verzending van zijn brief aan het Hof van 15 oktober 2008, de tijd gehad en bij die brief ook daadwerkelijk de namen van de te horen getuigen genoemd.

5.0.3.11.

Ter zitting van 23 september 2011 heeft de gemachtigde nog aangeboden de Belgische hoogleraar Van Straaten te (laten) horen met het oog op zijn betrokkenheid bij een in België gevoerde strafzaak. Het Hof ziet af van dit aanbod gelet op het moment waarop dit is gedaan en niet duidelijk is wat het belang van deze getuige zou kunnen zijn voor de nu voorliggende zaak.

Overwegingen met betrekking tot de enkelvoudige belasting

5.1.

Van het door de Belastingdienst verrichte onderzoek naar de identiteit van de houder van de onder 3.1 vermelde rekening(en) is proces-verbaal opgemaakt. Blijkens dit proces-verbaal komen slechts belanghebbende en zijn echtgenote als rekeninghouder in aanmerking. Nu het Hof de in het proces-verbaal beschreven methode van onderzoek betrouwbaar acht, heeft de inspecteur met het overleggen van het proces-verbaal voldoende aannemelijk gemaakt dat ook in dit geval sprake is van een juiste identificatie. Bovendien is met het in december 2007 overleggen van bankgegevens de juistheid van deze identificatie bevestigd.

5.2.1.

De gemachtigde heeft gesteld dat de in artikel 16, vierde lid, AWR bedoelde navorderingstermijn in strijd is met de regelgeving van de Europese Unie. Hij heeft ter onderbouwing van deze stelling grieven van algemene aard aangevoerd.

5.2.2.

In het arrest van de Hoge Raad van 26 februari 2010, nr. 43 050bis, is omtrent deze navorderingstermijn in het licht van de Europese regelgeving onder meer opgenomen dat:

"2.1.1.

(...) de artikelen 49 en 56 EG zich er niet tegen verzetten dat een lidstaat die niet beschikt over aanwijzingen van het bestaan van spaartegoeden die worden aangehouden in een andere lidstaat, voor de belastingheffing over (inkomsten uit) dergelijke tegoeden een langere navorderingstermijn toepast dan de termijn die geldt voor de belastingheffing in verband met tegoeden in de eigen staat.

2.1.2.

Zijn die aanwijzingen er wel, en wordt naar aanleiding daarvan een navorderingsaanslag opgelegd na het verstrijken van de termijn die zou gelden met betrekking tot tegoeden die worden aangehouden in de eigen staat, dan moet de daaruit voortvloeiende beperking van het vrije verkeer worden aanvaard indien de navorderingsaanslag wordt opgelegd met inachtneming van het tijdsverloop dat na het opkomen van de bedoelde aanwijzingen noodzakelijkerwijs is gemoeid met (i) het verkrijgen van de inlichtingen die nodig zijn voor het bepalen van de verschuldigde belasting, en tevens (ii) het met redelijke voortvarendheid voorbereiden en vaststellen van een aanslag aan de hand van de gegevens die de inspecteur ter beschikking staan.

(...)

2.1.4.

Het (...) evenredigheidsbeginsel verzet zich ertegen dat de inspecteur met betrekking tot tegoeden die worden aangehouden in een andere lidstaat, ook na het in 2.1.2 bedoelde aanvaardbare tijdsverloop gebruik maakt van zijn bevoegdheid op grond van artikel 16, lid 4, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) om een navorderingsaanslag op te leggen op een tijdstip waarop de ten aanzien van binnenlandse tegoeden geldende vijfjaarstermijn van artikel 16, lid 3, AWR is verstreken. De rechtvaardiging (...)voor de aan toepassing van artikel 16, lid 4, AWR verbonden beperking van het vrije verkeer, is gelegen in het waarborgen van de doeltreffendheid van de fiscale controles en het bestrijden van belastingfraude. Die rechtvaardiging is er niet als ten aanzien van (inkomsten uit) buitenlandse tegoeden de navorderingstermijn die voor (inkomsten uit) binnenlandse tegoeden zou gelden verder wordt overschreden dan uit het in 2.1.2 overwogene voortvloeit."

5.2.3.

Het overwogene in dit arrest brengt mee dat de inspecteur ingevolge het Europese recht zijn in artikel 16, vierde lid, AWR opgenomen bevoegdheid niet meer mag gebruiken indien aannemelijk is geworden dat in het concrete geval de navorderingsaanslag is opgelegd na afloop van het onder 2.1.2 van dit arrest bedoelde tijdsverloop. Het is aan belanghebbende te stellen dat dit het geval is geweest. De gemachtigde heeft laatstelijk ter zitting van 23 september 2011 in algemene zin gesteld dat er geen sprake is geweest van voldoende voortvarendheid maar hij heeft geen feiten en omstandigheden aangevoerd die, in aanvulling op de onder 3.2.1 t/m 3.3.3 weergegeven feiten, de conclusie wettigen dat de inspecteur het in dit arrest bedoelde tijdsverloop ten aanzien van deze belanghebbende heeft overschreden.

5.2.4.

De gemachtigde heeft gesteld dat voor KB-Luxrekeninghouders die in andere lidstaten, met name in België, belastingplichtig zijn geen verlengde navorderingstermijn geldt. Hij heeft in dat kader het Hof verzocht aan het Hof van Justitie van de Europese Unie de vraag voor te leggen of het toepassen van de verlengde navorderingstermijn bij KB-Luxrekeninghouders die in Nederland belastingplichtig zijn een ongeoorloofde discriminatie vormt. Uit het onder 1 vermelde arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie van 11 juni 2009 blijkt dat er geen redelijke twijfel over kan bestaan, dat een Lid-Staat in gevallen als het onderwerpelijke onder bepaalde omstandigheden een verlengde navorderingstermijn mag toepassen. Het Hof wijst daarom het zojuist vermelde verzoek af.

5.3.1.

De inspecteur heeft belanghebbende bij verscheidene brieven, waarvan de eerste is vermeld onder 3.2.1, in de gelegenheid gesteld gegevens te verschaffen over door hem in het buitenland aangehouden bankrekeningen. De inspecteur heeft belanghebbende er daarbij op gewezen dat hij ingevolge artikel 47, eerste lid, AWR verplicht is de gevraagde gegevens te verstrekken, alsmede dat het niet voldoen aan deze verplichting leidt tot omkering van de bewijslast. De inspecteur heeft zich in deze procedure wegens het door belanghebbende niet voldoen aan die verplichting, op omkering en verzwaring van de bewijslast beroepen.

5.3.2.

Vaststaat dat belanghebbende de door de inspecteur gevraagde gegevens niet heeft verstrekt, hoewel hij daarover heeft kunnen beschikken en in december 2002, voordat de onderhavige navorderingsaanslagen werden opgelegd, ook heeft beschikt (zie 3.4.1).

Nu hij dat heeft nagelaten, dient het Hof het beroep met betrekking tot de nagevorderde belasting over de jaren waarin belanghebbende over deze rekening beschikte op grond van het bepaalde in artikel 27e, onder b, AWR ongegrond te verklaren, tenzij zou blijken dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn.

5.3.3.

Gelet op de omvang van de op de KB-Luxrekeningen staande tegoeden en de daaruit genoten rente-inkomsten moet tevens geoordeeld worden dat aanzienlijke bedragen niet zijn opgenomen in de aangiften voor de inkomsten- en vermogensbelasting voor de jaren 1992 tot en met 1995. Nu noch over de herkomst noch over de aanwending van deze tegoeden vóór storting en na afboeking enige duidelijkheid is verschaft, mag er voorts van worden uitgegaan dat ook voor het jaar 1991 en de jaren na 1995 aanzienlijke bedragen niet in de aangiften inkomsten- en vermogensbelasting zijn opgenomen. Hieruit volgt dat evenvermeld artikel 27e AWR voor alle jaren waarover is nagevorderd dan wel correcties zijn aangebracht van toepassing is op grond van het bepaalde in onderdeel a van dat artikel, namelijk het niet doen van de vereiste aangifte.

5.4.1.

Uit de bij brief van de gemachtigde van 19 december 2007 verstrekte gegevens blijkt dat de navorderingsaanslagen IB/PV voor de jaren 1992 tot en met 1995 te hoog zijn vastgesteld. Het Hof zal voor deze jaren de correcties, voor zover zij betrekking hebben op rekeningen bij de KB-Luxbank, beperken tot de in werkelijkheid op die rekeningen genoten rente.

Over de door de gemachtigde berekende vermogens voor de navorderingsaanslagen VB voor de jaren 1992 tot en met 1994 heeft de inspecteur slechts opgemerkt dat de gemachtigde zich in het jaar heeft vergist. Het Hof gaat er daarom van uit dat deze berekening overigens juist is en zal de navorderingsaanslagen VB voor de jaren 1993, 1994 en 1995 aldus verminderen.

5.4.2.

De gemachtigde heeft niet aangetoond dat de (navorderings)aanslagen IB/PV voor de jaren 1991 en 1992, alsmede voor de jaren 1995 tot en met 2001 (wat betreft de aanslag voor dit laatste jaar: zoals deze ambtshalve is verminderd), voor zover zij niet voortvloeien uit correcties ter zake van rekeningen bij de KB-Luxbank, te hoog zijn vastgesteld. Dit geldt ook voor de navorderingsaanslagen VB voor het jaar 1992 en voor de jaren 1996 tot en met 2000. De gemachtigde heeft het Hof in dit verband verzocht rekening te houden met de overmachtsituatie waarin naar hij stelt belanghebbende verkeert nu niet meer alle gegevens voorhanden zijn. Het Hof wijst dit verzoek af, nu van een overmachtsituatie geen sprake is. Het Hof acht niet aannemelijk dat belanghebbende voor alle zojuist genoemde jaren niet over gegevens met betrekking tot zijn banktegoeden heeft kunnen beschikken. Als deze gegevens thans niet meer bij de bank voorhanden zijn, komt dit voort uit de destijds gemaakte keuze van belanghebbende die gegevens voor de fiscus verborgen te houden.

5.4.3.

Toepassing van artikel 27e AWR laat echter onverlet dat de inspecteur gehouden is de (navorderings)aanslagen te baseren op een redelijke schatting. De in aanmerking genomen schatting is gebaseerd op gegevens van meewerkers en door het Hof - behoudens de daarin opgenomen factor 1,5 - redelijk geacht in situaties waarin een belanghebbende in het geheel geen gegevens heeft verstrekt. In het onderhavige geval staat tussen partijen evenwel vast dat de correctie op het aangegeven vermogen van belanghebbende op 1 januari 1993 ƒ 216.209 dient te bedragen en op 1 januari 1995 ƒ 240.556.

5.4.4.1.

Gelet op de omvang van deze niet-aangegeven vermogens en de daaruit genoten rente-inkomsten acht het Hof de grenzen der redelijkheid overschreden door deze vermogens bij de schatting van de correcties voor zover zij betrekking hebben op perioden voorafgaand aan de opening en volgend op de sluiting van de KB-Luxrekeningen, buiten beschouwing te laten en bij die schatting uit te gaan van aanzienlijk hogere correcties op basis van gegevens van meewerkers. Het Hof ziet hierin reden de schatting van de inspecteur te vervangen door een schatting waarbij de aan het slot van 5.4.3 genoemde vermogens als uitgangspunt worden genomen.

5.4.4.2.

Het Hof zal deze correcties schatten aan de hand van de rentepercentages welke door de inspecteur zijn toegepast bij de schatting van de correcties op basis van op de fotokopieën aangetroffen saldi, hetgeen het geval is geweest bij rekeninghouders van wie op de fotokopieën saldi werden aangetroffen van ƒ 500.000 of hoger. De inspecteur heeft daarbij - voor zover thans van belang - voor de jaren 1991 en 1992 de rentepercentages over 12 maandsdeposito’s gehanteerd en voor de jaren 1995 en volgende de rentepercentages over staatsobligaties met een looptijd van 5 tot 8 jaar.

5.4.4.3.

Uit de door de gemachtigde overgelegde dagafschriften van de KB-Luxbank blijkt dat belanghebbende in oktober 1992 een bedrag van - in totaal - ƒ 186.100 op zijn KB-Luxrekening heeft gestort en ultimo 1991 een bedrag van ƒ 25.000. Zonder nadere uitleg over de herkomst van dit geld, is het niet onredelijk ervan uit te gaan dat, gelijk de inspecteur heeft gesteld, deze gelden ook vóór de storting op de KB-Luxrekening rente-inkomsten hebben gegenereerd.

Het Hof hanteert aldus voor 1992 het rentepercentage over een 12 maandsdeposito dat in het laatste kwartaal van 1991 is afgesloten, te weten 9,48% en voor 1991 het rentepercentage over een 12 maandsdeposito dat in het laatste kwartaal van 1990 is afgesloten, te weten 9,14%.

Daarbij gaat het Hof ervan uit dat de rente op het in het laatste kwartaal van 1990 afgesloten deposito in zijn geheel is genoten in het jaar 1991 en de rente op het in het laatste kwartaal van 1991 afgesloten deposito in zijn geheel is genoten in het jaar 1992.

5.4.4.4.

Uit de dagafschriften van de KB-Luxbank blijkt dat belanghebbende in juni 1995 een bedrag van - in totaal - ƒ 246.269 van zijn KB-Luxrekening heeft overgeboekt naar Robeco BK. Zonder nadere uitleg over deze rekening, is het niet onredelijk ervan uit te gaan dat, gelijk de inspecteur heeft gesteld, de aldaar gestorte gelden rente-inkomsten hebben gegenereerd, ook over de laatste zes maanden in het jaar 1995.

Het Hof hanteert aldus voor 1995 het rentepercentage over een in het derde kwartaal van dat jaar gekochte staatsobligatie met een looptijd van 5 tot 8 jaar, te weten 6,26%. Nu staatsobligaties in de periode 1996 tot en met 2000 zijn uitgegeven tegen lagere rentepercentages, mag er redelijkerwijs van worden uitgegaan dat belanghebbende de in 1995 aangeschafte obligaties in die gehele periode heeft aangehouden.

Daarbij gaat het Hof ervan uit dat de in een bepaald jaar op die obligaties gekweekte rente ook in het desbetreffende jaar is genoten.

5.4.5.

Met inachtneming van hetgeen hiervoor is overwogen corrigeert het Hof de door de inspecteur gedane schatting als volgt:

1991

Op 31 december 1991 bedroeg het rentedragende vermogen van belanghebbende

ƒ 169.985, vermeerderd met het ultimo 1991 bij de KB-Luxbank gestorte bedrag van

ƒ 25.000, dat is in totaal ƒ 194.985. Het Hof schat de in 1991 genoten rente-inkomsten, gelet op het onder 5.4.4.2 en 5.4.4.3 overwogene, op (ƒ 194.985/109,14 x 100% =) ƒ 178.656 x 9,14%, dat is ƒ 16.329.

1992:

De rente-inkomsten bestaan uit enerzijds de in dit jaar genoten rente uit de KB-Luxrekeningen ad ƒ 5.083 en anderzijds de geschatte rente-inkomsten uit een in het laatste kwartaal van 1991 afgesloten 12 maandsdeposito ad (ƒ 186.100/109,48% x 100% =)

ƒ 169.985 x 9,48% = ƒ 16.115, samen derhalve ƒ 21.198.

1995

De rente-inkomsten bestaan uit enerzijds de tot juli van dat jaar genoten rente uit de KB-Luxrekeningen ad ƒ 5.713 en anderzijds de geschatte rente-inkomsten van juli tot en met december 1995 ad ƒ 246.269 x 6,26% x 6/12= ƒ 7.708, samen derhalve ƒ 13.421.

1996

De rente-inkomsten bestaan volledig uit de geschatte rente-inkomsten ad (246.269+7.708=) ƒ 253.977 x 6,26% = ƒ 15.899.

1997

De rente-inkomsten bestaan volledig uit de geschatte rente-inkomsten ad (253.977+15.899=) ƒ 269.876 x 6,26% = ƒ 16.894.

1998

De rente-inkomsten bestaan volledig uit de geschatte rente-inkomsten ad (269.876+16.894=) ƒ 286.770 x 6,26% = ƒ 17.952.

1999

De rente-inkomsten bestaan volledig uit de geschatte rente-inkomsten ad (286.770+17.952=) ƒ 304.722 x 6,26% = ƒ 19.076.

2000

De rente-inkomsten bestaan volledig uit de geschatte rente-inkomsten ad (304.722+19.076=) ƒ 323.798 x 6,26% = ƒ 20.270.

5.4.6.

De voor de vermogensbelasting van belang zijnde correctie van het vermogen op 1 januari kan voor de jaren 1993 en 1994 en 1995 worden vastgesteld op het uit de KB-Luxgegevens blijkende vermogen van respectievelijk ƒ 216.209, ƒ 230.511 en ƒ 240.556 en voor de overige jaren met inachtneming van hetgeen hiervoor is opgenomen op:

jaar 1992 1996 1997 1998 1999 2000

(zie 5.4.5) ƒ 194.985 ƒ 253.977 ƒ 269.876 ƒ 286.770 ƒ 304.722 ƒ 323.798

5.4.7.

Het voor het jaar 2001 vastgestelde belastbare inkomen uit sparen en beleggen zoals dat ambtshalve is verminderd tot € 6.994 is kennelijk berekend naar een rendementsgrondslag van € 174.862, naar het Hof verstaat de gemiddelde rendementsgrondslag ad € 192.462 minus het heffingvrije vermogen ad € 17.600.

In deze gemiddelde rendementsgrondslag is begrepen een KB-Luxrentecorrectie ter grootte van € 184.189. Het overige in deze grondslag begrepen vermogen is dus te stellen op (192.462 – 184.189 =) € 8.273.

5.4.8.

Het Hof berekent de correctie in verband met het niet aangegeven vermogen als volgt.

Het vermogen ultimo 2000 ad (ƒ 344.068/2,20371=) € 156.131 moet worden geacht ook het vermogen op 1 januari 2001 te zijn. Met toepassing van een rentepercentage van 6,26% geeft dat rente-inkomsten ter grootte van € 9.774, zodat het niet aangegeven vermogen ultimo 2001 € 165.905 beloopt. De gemiddelde rendementsgrondslag is in dat geval de helft van (156.131 + 165.905), dat is € 161.018, waarvan de helft (€ 80.509) aan belanghebbende moet worden toegerekend. Vermeerderd met het niet in geschil zijnde bedrag van € 8.273 en verminderd met het heffingvrije vermogen ad € 17.600 resteert een grondslag van € 71.182; het daarover te berekenen belastbare inkomen uit sparen en beleggen ad 4% dient te worden vastgesteld op € 2.847, met een te betalen belastingbedrag van € 854.

5.5.1.

Het vorenoverwogene brengt mee dat hetgeen de gemachtigde en mr. Lalji hebben aangevoerd tegen de bij niet-meewerkers toegepaste schatting op basis van gegevens van meewerkers voor het onderhavige geval geen betekenis heeft. Het Hof laat dat betoog om die reden buiten beschouwing.

5.5.2.

De gemachtigde heeft in zijn ‘aanvullend materieel beroepschrift’ van 19 december 2007 het Hof verzocht de inspecteur te gelasten aangiftegegevens over de jaren 1991 tot en met 2000 in te brengen en gesteld dat indien de inspecteur hier niet aan voldoet de correcties voor de inkomstenbelasting naar de eerste tariefschijf moeten worden berekend en voor de vermogensbelasting moeten worden vastgesteld op een bedrag dat gelijk is aan het belastingvrije bedrag.

5.5.3.

Het Hof wijst dit verzoek af, reeds omdat aanslaggegevens voor de inkomstenbelasting voor de jaren vanaf 1995 en voor de vermogensbelasting voor de jaren vanaf 1996 tot de stukken behoren. Voorts gaat de gemachtigde eraan voorbij dat het aan hem is aan te tonen dat de navorderingsaanslagen te hoog zijn vastgesteld, hetgeen in dit verband tevens meebrengt dat hij moet aantonen dat de aanvankelijk opgelegde aanslagen in de inkomsten- en vermogensbelasting voor respectievelijk de jaren 1991 tot en met 1994 en 1992 tot en met 1995 zijn berekend naar lagere heffingsgrondslagen dan de in aanmerking genomen heffingsgrondslagen. Hij heeft hiervoor nog niet een begin van bewijs geleverd. Hieraan doet niet af dat - in tegenstelling tot wat de inspecteur daarover in zijn reactie van 29 januari 2008 schrijft - de gegevens over deze jaren niet tot de stukken behoren.

Gelet op de heffingsgrondslagen in de volgende jaren kan niet geoordeeld worden dat deze voor de eerdere jaren zijn vastgesteld in strijd met de redelijkheid.

5.5.4.

De gemachtigde heeft nog aangevoerd dat bij alle belanghebbenden alsnog rekening moet worden gehouden met een stelpost ter zake van kosten van vermogensbeheer. Hij heeft echter niet bewezen dat belanghebbende kosten van vermogensbeheer heeft gemaakt, zodat reeds hierom voor aftrek van zodanige kosten geen aanleiding bestaat.

Slotsom met betrekking tot de enkelvoudige belasting

5.6.1.

De slotsom is dat het Hof de navorderingsaanslagen vermindert overeenkomstig de onder 5.4 opgenomen berekeningen:

5.6.2.

De (navorderings)aanslagen IB/PV (bedragen in guldens)

jaar

1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000

belastbaar ink.

(nav.)aanslag 161.052 165.832 170.480 164.348 155.510 153.868 150.974 150.400 151.511 147.941

AF: correctie volgens insp. 41.052 40.832 40.480 29.348 17.100 17.190 18.360 19.013 20.025 22.208

BIJ: correcties

volgens Hof 16.329 21.198 14.322 10.047 13.421 15.899 16.894 17.952 19.076 20.270

belastbaar ink.

(nav.)aanslag 136.329 146.198 144.322 145.047 151.831 152.577 149.508 149.339 150.562 146.003

5.6.3.

De (navorderings)aanslagen VB (bedragen in guldens)

jaar 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000

vermogen nav.aanslag 955.000 935.000 969.100 946.000 860.310 863.400 900.400 868.860 930.644

AF: correcties volgens insp. 639.600 640.380 694.980 687.960 611.400 619.200 715.800 724.800 811.800

BIJ: correcties volgens 5.4.5 194.985 216.209 230.511 240.556 253.977 269.876 286.770 304.722 323.798

gecorrigeerde vermogens 510.385 510.829 504.631 498.596 502.887 514.076 471.370 448.782 442.642

5.6.4.

De aanslag IB voor het jaar 2001

Het belastbare inkomen uit sparen en beleggen wordt berekend op € 2.847.

Overwegingen met betrekking tot de boeten

5.7.1.

Algemene aspecten

5.7.1.1.

Tegelijk met het opleggen van de navorderingsaanslagen IB/PV voor de jaren 1998 en later en VB voor de jaren 1999 en 2000 heeft de inspecteur aan belanghebbende boeten opgelegd en bij het opleggen van de navorderingsaanslagen IB/PV en VB voor de daaraan voorafgaande jaren geen kwijtschelding verleend van de in die navorderingaanslagen begrepen verhogingen. Het te dezen bestaande onderscheid in de wettelijke regelingen heeft voor de beslissing van het Hof geen betekenis, hetgeen voor het Hof reden is hierna uitsluitend te verwijzen naar de wettelijke regelingen zoals deze luiden vanaf 1998 en de daarbij behorende terminologie.

5.7.1.2.

De boeten zijn opgelegd op grond van artikel 67e AWR. Deze bepaling luidt voor zover thans van belang:

"Indien het met betrekking tot een belasting welke bij wege van aanslag wordt geheven aan opzet of grove schuld van de belastingplichtige is te wijten dat de aanslag tot een te laag bedrag is vastgesteld of anderszins te weinig belasting is geheven, vormt dit een vergrijp ter zake waarvan de inspecteur hem […] een boete kan opleggen van ten hoogste 100 percent van de in het tweede lid omschreven grondslag voor de boete."

Voor het opleggen van boeten als de onderhavige is derhalve vereist dat het aan opzet of grove schuld van belanghebbende is te wijten dat er over het tegoed op de KB-Luxrekeningen en de inkomsten daaruit geen of te weinig vermogens- respectievelijk inkomstenbelasting is geheven. Het bewijs daarvoor dient te worden geleverd door de inspecteur. Onjuist is de kennelijke opvatting van de gemachtigde dat de boeten zijn opgelegd in verband met het niet doen van aangifte in het algemeen en het niet verstrekken van inlichtingen in het bijzonder. Hetgeen hij daarover heeft aangevoerd kan om die reden buiten beschouwing blijven.

5.7.1.3.

De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 15 april 2011, LJN BN6324 onder meer het volgende geoordeeld:

4.5.2. Als uitgangspunt geldt dat aan een belanghebbende geen boete kan worden opgelegd ter zake van een beboetbaar feit waaromtrent bewijs ontbreekt dat hij dit heeft gepleegd. De omstandigheid dat een belanghebbende heeft geweigerd de door de inspecteur van hem gevraagde inzage te verschaffen, levert als zodanig geen bewijs op van een beboetbaar feit bestaande in het over een bepaald jaar niet aangeven van bepaalde inkomsten of vermogensbestanddelen en heeft ook geen invloed op de bewijslastverdeling te dier zake. Het gevolg dat artikel 27e van de AWR verbindt aan het verzaken van de inzageplicht houdt blijkens de laatste volzin van dat artikel niet in dat de belanghebbende moet bewijzen dat hij geen beboetbaar feit heeft begaan. Een andere opvatting zou ook niet verenigbaar zijn met het door artikel 6, lid 2, van het EVRM gewaarborgde vermoeden van onschuld.

4.5.3. Op de Inspecteur rustte in het kader van de vaststelling van de boeten derhalve de last te bewijzen dat belanghebbende in elk van de jaren 1990 tot en met 2000 rentebaten niet heeft verantwoord.

(…)

4.8.3. (…) De rechtspraak van het EHRM laat toe dat voor het bewijs gebruik wordt gemaakt van vermoedens (…). Dat gebruik mag er echter niet toe leiden dat de bewijslast wordt verschoven van de inspecteur naar de belanghebbende; het vermoeden moet redelijkerwijs voortvloeien uit de aanwezige bewijsmiddelen. Het zwijgen van de belanghebbende kan alleen bijdragen tot het bewijs voor zover uit de aanwezige bewijsmiddelen reeds een zodanige verdenking voortvloeit dat die vraagt om uitleg van de belanghebbende, hetgeen betekent dat dit zwijgen alleen kan meewegen bij het waarderen van de overtuigingskracht van die aanwezige bewijsmiddelen. (…)

4.8.4. In gevallen als het onderhavige beschikt de inspecteur over een gegevensdrager waaruit is afgeleid dat de belanghebbende op 31 januari 1994 rechthebbende was tot een saldo van een bepaalde hoogte bij KB-Lux, en heeft de belanghebbende veelal geen opening van zaken gegeven. Indien verder rechtstreeks bewijs ontbreekt, zal dan voor elk van de jaren waarvoor een boete is opgelegd dienen te worden beoordeeld of (a) uit die gegevensdrager van 1994 zelf voldoende overtuigend bewijs voortvloeit dat het feit is gepleegd dan wel (b) dat daaraan, zo nodig in combinatie met andere vaststaande gegevens, een dusdanig vermoeden kan worden ontleend van het plegen van een beboetbaar feit voor (ook) het desbetreffende jaar, dat aan het zwijgen van de belanghebbende het gevolg mag worden verbonden dat hierboven onder 4.8.3, slotzin, is bedoeld.

5.7.1.4.

De griffier heeft de inspecteur bij brief van 22 april 2011 in de gelegenheid gesteld het door de Hoge Raad onder 4.5.3 bedoelde bewijs voor elk van de onderhavige jaren te leveren.

5.7.1.5.

De inspecteur heeft in dat kader het volgende aangevoerd in zijn brief van 31 mei 2011:

-

de rekening is in december 1991 geopend met een storting van ƒ 25.000,

-

op de rekening is in oktober 1992 omgerekend ƒ 177.776,44 aan Italiaanse lires gestort,

-

de lire had in de jaren 1992 en eerder een zeer lage waarde, hetgeen erop duidt dat dit bedrag voorheen ook al in lires werd aangehouden,

-

vóór de opheffing van de rekening in 1995 is een bedrag van ƒ 246.268,86 overgeboekt naar Robeco BK, van welke bedrag in geen van de aangiften voor de volgende jaren iets is terug te vinden,

-

de rente- en dividendvrijstelling zijn voor alle jaren benut met wel aangegeven rente en dividend en

-

het aangegeven vermogen is hoger dan de voor belanghebbende geldende vrijstellingen,

De inspecteur stelt dat hiermee is bewezen dat het aan opzet van belanghebbende is te wijten dat voor elk van de onderwerpelijke jaren aanvankelijk te weinig belasting werd geheven, zodat de boete voor elk van die jaren gerechtvaardigd is.

5.7.1.6.

De gemachtigde heeft in zijn brief van 13 juli 2011 gesteld dat de inspecteur de boete voor elk jaar dient te bewijzen met gegevens die ten tijde van de boeteoplegging doch uiterlijk in de bezwaarfase bekend waren.

5.7.1.7.

Deze stelling vindt in zijn algemeenheid geen steun in het recht, nu geen rechtsregel zich ertegen verzet dat de inspecteur voor het bewijs van een beboetbaar feit gebruik maakt van bewijsmiddelen die hem eerst ten tijde van de beroepsprocedure ter beschikking komen te staan.

5.7.1.8.

Vaststaat dat belanghebbende op 31 januari 1994 was gerechtigd tot een saldo van ruim ƒ 230.000 op een termijndeposito, dat uit bankgegevens blijkt van stortingen op dit deposito in december 1991 en oktober 1992 en dat in 1995 een bedrag van ruim ƒ 240.000 is overgeboekt naar Robeco BK. Gelet op de bij de KB-Luxbank gekozen spaarvorm (een termijndeposito), de overboeking naar een beleggingsinstelling (Robeco), de omvang van de hiermee gemoeide bedragen en het ontbreken van aanwijzingen dat enig bedrag afkomstig was uit het aangegeven vermogen in de jaren voor 1992, dan wel is teruggekeerd naar het vermogen waarvan in enig jaar na 1995 aangifte is gedaan, acht het Hof het bewijs geleverd dat belanghebbende gekozen heeft voor een min of meer duurzame vorm voor het aanhouden van zijn vermogen buiten het zicht van de fiscus teneinde daarover geen belasting te betalen. Bij het ontbreken van nadere gegevens van de kant van belanghebbende acht het Hof daarom bewezen dat belanghebbende in de jaren 1991 tot en met 1995 inkomsten en vermogens niet heeft aangegeven en dat het, mede gelet op de door de inspecteur aangevoerde, onder 5.7.1.5 vermelde, omstandigheden aan zijn opzet is te wijten dat aanvankelijk te weinig belasting is geheven.

5.7.1.9.

Voor de jaren 1996 tot en met 2000 ontbreekt rechtstreeks bewijs voor het gepleegd zijn van beboetbare feiten als voormeld door belanghebbende. Aan de voor de jaren 1991 tot en met 1995 aanwezige bewijsmiddelen, welke zijn vermeld onder 5.7.1.8, kan echter redelijkerwijs het vermoeden worden ontleend dat belanghebbende ook in de jaren 1996 tot en met 2000 beboetbare feiten heeft gepleegd. Daarbij is mede van belang dat die bewijzen betrekking hebben op een reeks van aansluitende jaren en op belanghebbende zelf, dus niet uitsluitend op derden. Ook is van belang de hoogte van de in de jaren 1991 tot en met 1995 aanwezige tegoeden, de aard van de rekeningen waarop die tegoeden werden aangehouden (een deposito) en de aard van de instelling waarnaar het tegoed in 1995 werd overgeboekt (een beleggingsinstelling). Uit die bewijsmiddelen vloeit naar het oordeel van het Hof een dusdanig ernstige verdenking voort, dat deze vraagt om uitleg door belanghebbende. Hij heeft die uitleg niet gegeven. Het Hof laat het zwijgen van belanghebbende ten aanzien van de jaren 1996 tot en met 2000 meewegen in die zin, dat daardoor het uit de aanwezige bewijsmiddelen voortvloeiende vermoeden wordt versterkt.

Op grond van het voorgaande acht het Hof de inspecteur geslaagd in het bewijs dat het aan opzet van belanghebbende is te wijten dat ook voor die jaren aanvankelijk te weinig belasting is geheven.

5.7.1.10.

De gemachtigde heeft gesteld dat de inspecteur belanghebbende niet heeft gewezen op zijn zwijgrecht. Deze stelling kan belanghebbende niet baten. Het Hof heeft zijn oordeel met betrekking tot de aanwezigheid van het KB-Luxtegoed, respectievelijk de daaruit genoten inkomsten gebaseerd op het microfiche en het proces-verbaal van identificatie. Dat oordeel is niet gebaseerd op een verklaring van belanghebbende of op bewijsmateriaal dat zijn bestaan dankt aan de wil van belanghebbende en door de inspecteur bij belanghebbende is opgevraagd (Hoge Raad 21 maart 2008, nr. 43 050, BNB 2008/159). Belanghebbendes beroep op het ontbreken van de cautie, wat daarvan ook moge zijn, kan hem derhalve niet baten.

5.7.1.11.

De gemachtigde heeft met een beroep op uitlatingen van het VN-comité voor de Rechten van de Mens gesteld dat de omkering van de bewijslast geen gevolgen mag hebben voor de boeteoplegging. Het Hof verwerpt deze stelling en verwijst daarvoor naar het arrest van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens van 17 december 1996, nr. 43/1994/490/572, BNB 1997/254 (Saunders) en het arrest van de Hoge Raad van 27 juni 2001, nr. 35 889, BNB 2002/27. Deze arresten houden in dat ingeval een belastingplichtige weigert om door de inspecteur opgevraagd (bewijs)materiaal dat zijn bestaan niet aan de wil van de belastingplichtige dankt, aan de inspecteur te verstrekken en daarmee niet voldoet aan zijn in artikel 47 AWR opgenomen verplichtingen, artikel 6, eerste lid, EVRM (waaraan een beschuldigde de eerbiediging van zijn recht om te zwijgen en van diens recht om zichzelf niet te behoeven incrimineren kan ontlenen) er niet aan in de weg staat dat het niet nakomen van die verplichtingen gevolgen kan hebben voor de boeteoplegging. Het Hof heeft geen reden voor het oordeel dat het Internationaal Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke Rechten daar wel aan in de weg zou staan.

5.7.1.12.

Uit de gedingstukken volgt dat de inspecteur belanghebbende - op basis van artikel 47 AWR - heeft gevraagd om bewijsmateriaal over diens bij de KB-Luxbank aangehouden rekening en dat belanghebbende dit materiaal niet heeft verstrekt, althans niet vóór december 2007. Dit door de inspecteur gevraagde materiaal betreft een rekening waarvan belanghebbende reeds buiten zijn eigen toedoen als rekeninghouder was geïdentificeerd en is derhalve materiaal waarvan de inspecteur het bestaan mocht aannemen. Voorts is in dit verband van betekenis dat dit materiaal niet rechtstreeks van belang is voor de vraag óf belanghebbende het beboetbare vergrijp heeft begaan.

Vaststaat dat de KB-Luxbank aan belanghebbende als houder van een rekening bij die bank over de onderhavige periode afschriften ter beschikking heeft gesteld waaruit het aanhouden van die rekening blijkt. Nu belanghebbende dit materiaal niet heeft verstrekt, betekent dit dat belanghebbende geweigerd heeft om door de inspecteur opgevraagd (bewijs)materiaal dat zijn bestaan niet dankt aan belanghebbendes wil, te verstrekken.

5.7.1.13.

Voor zover belanghebbende stelt dat de bewijsvoering met betrekking tot - naar het Hof op deze plaats verstaat - de grondslag van de boete niet met omkering van de bewijslast mag plaatsvinden, berust die stelling gelet op het arrest van de Hoge Raad van 18 januari 2008, BNB 2008/165 (rechtsoverweging 3.6.1 en volgende) op een onjuiste rechtsopvatting.

Voor zover belanghebbende stelt dat de bewijsvoering met betrekking tot het opzetvereiste niet met toepassing van de omkering van de bewijslast mag plaatsvinden, mist die stelling feitelijke grondslag nu de inspecteur het opzet niet heeft gebaseerd op het niet verstrekken van gegevens door belanghebbende.

5.7.2.

De hoogte van de boeten

5.7.2.1.

Ingeval van ‘opzet’ bedraagt de boete 50%, tenzij sprake is van strafverzwarende omstandigheden als bedoeld in § 43 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998 (in de tot 1 januari 2009 geldende tekst) in welk geval de boete tot 100% kan worden verhoogd. Deze paragraaf noemt als strafverzwarende omstandigheden listigheid, valsheid en samenspanning, alsmede het feit dat het ten onrechte niet geheven bedrag (verhoudingsgewijs) omvangrijk is geweest. De nadien geldende regelgeving leidt niet tot een voor belanghebbende gunstiger resultaat.

5.7.2.2.

De inspecteur stelt in het verweerschrift dat "Het buiten de controlemogelijkheden van de Nederlandse fiscus onderbrengen van spaargelden c.a. in Luxemburg" een situatie is die aanleiding geeft tot een verhoging van de vergrijpboete tot 100% en dat bovendien de verzwegen belasting omvangrijk is.

5.7.2.3.

Het Hof acht aannemelijk dat belanghebbende een bankrekening heeft geopend in een land met een bankgeheim teneinde de tegoeden op die rekening en de inkomsten daaruit op een listige wijze voor de inspecteur verborgen te houden. Daar komt bij dat gelet op de hoogte van de correcties sprake is van omvangrijke bedragen aan aanvankelijk te weinig geheven belasting. Op grond hiervan doen zich naar het oordeel van het Hof strafverzwarende omstandigheden voor in de zojuist vermelde zin, welke het opleggen door de inspecteur van boeten van 100% konden rechtvaardigen. Dit neemt echter niet weg dat het Hof vervolgens dient te beoordelen of elk van deze boeten, indien alle omstandigheden van het geval in aanmerking worden genomen, een passende en geboden sanctie voor de door belanghebbende begane vergrijpen vormen.

5.7.2.4.

Tot de hierbij in aanmerking te nemen omstandigheden behoort de wijze waarop de verschuldigde belasting is komen vast te staan, waaronder in voorkomende gevallen ook valt de omstandigheid dat de zogenoemde omkering van de bewijslast is toegepast (HR 18 januari 2008, nr. 41 832, BNB 2008/165). De hoogte van de correcties welke ten grondslag liggen aan de navorderingsaanslagen IB/PV voor de jaren 1993 en 1994 en VB voor de jaren 1993, 1994 en 1995 vloeien rechtstreeks voort uit de door belanghebbende overgelegde rekeningafschriften. Voor de andere in geding zijnde jaren is de hoogte van de verschuldigde belasting berekend aan de hand van geschatte tegoeden en inkomsten van belanghebbende. Het Hof corrigeert die schatting op de wijze als onder 5.4.5 tot en met 5.4.8 is berekend. Hoewel het schatten van de tegoeden en inkomsten naar zijn aard de mogelijkheid meebrengt dat de in werkelijkheid aanwezige tegoeden en daaruit genoten inkomsten lager zijn, acht het Hof de kans dat deze mogelijkheid zich voordoet bij de door het Hof toegepaste methode, te weten het extrapoleren van rente-inkomsten op basis van feitelijk aangehouden tegoeden en niet onredelijke rentepercentages, zo gering dat hierin geen rechtvaardiging kan worden gevonden voor enige matiging van de boete.

5.7.2.5.

Het Hof zal vervolgens moeten beoordelen of zich in dit geval nog andere omstandigheden voordoen die matiging van de opgelegde boeten zouden rechtvaardigen. Daarbij valt onder meer te denken aan persoonlijke omstandigheden aan de zijde van belanghebbende. De gemachtigde heeft geen omstandigheden van persoonlijke aard aangevoerd op grond waarvan ten aanzien van belanghebbende tot matiging van de boeten zou moeten worden overgegaan. Van zodanige persoonlijke of andere omstandigheden is het Hof ook overigens niet gebleken. Dit leidt het Hof tot de slotsom dat, indien alle omstandigheden van het geval mede in aanmerking worden genomen, elk van de opgelegde boeten een passende en geboden sanctie voor de door belanghebbende begane vergrijpen vormen.

5.7.2.6.

De gemachtigde heeft zich beroepen op het boetepercentage van 50% dat is toegepast bij de meewerkers en hij wijst erop dat het aan de boete ten grondslag liggende vergrijp voor meewerkers en niet-meewerkers hetzelfde is, hetgeen naar hij stelt eraan in de weg staat om onderscheid te maken tussen beide categorieën. De inspecteur heeft gesteld dat in gevallen als de onderhavige een boete van in beginsel 100% dient te worden opgelegd, doch dat verzachtende omstandigheden ertoe kunnen leiden de boete te matigen.

Als verzachtende omstandigheid noemt de inspecteur het tijdens het heffingsonderzoek (alsnog) meewerken van een belastingplichtige die (inkomsten uit) een KB-Luxtegoed heeft verzwegen.

5.7.2.7.

Op grond van de andere procedures in het Rekeningenproject is inmiddels van algemene bekendheid dat de Belastingdienst in het kader van het Rekeningenproject een vaste gedragslijn heeft gevolgd als het gaat om de hoogte van de boeten. Deze belopen in beginsel 100%, maar worden verminderd tot 50% in geval een KB-Luxrekeninghouder vóór het opleggen van de navorderingsaanslag alsnog volledige openheid van zaken gaf met betrekking tot de verzwegen (inkomsten uit) tegoeden en tot 75% indien de KB-Luxrekeninghouder deze volledige openheid in de bezwaarfase gaf.

Naar het oordeel van het Hof is deze gedragslijn op zich zelf niet in strijd met de wet of enig algemeen beginsel van behoorlijk bestuur. Belanghebbende heeft niets –althans onvoldoende – aangevoerd om te kunnen concluderen dat zulks in haar situatie wel het geval was.

5.7.2.8.

Naar het oordeel van het Hof heeft de inspecteur met het volgen van de evenvermelde gedragslijn het gelijkheidsbeginsel niet geschonden. De situatie van een meewerker (in de zin van de gedragslijn) is feitelijk niet gelijk aan die van een ontkenner (zoals belanghebbende). Het feit dat een KB-Luxrekeninghouder (vóór het opleggen van de navorderingsaanslag, dan wel daarna doch vóórdat uitspraak op bezwaar is gedaan) alsnog volledig meewerkt is aan te merken als een - zij het te laat - besef dat hij aan zijn inlichtingenverplichting behoort te voldoen en is daarmee naar het oordeel van het Hof een voldoende objectieve en redelijke rechtvaardiging om bij die meewerkers de boete tot 50%, dan wel 75%, te beperken. Voor een uitbreiding van de soepele gedragslijn tot gevallen waarin KB-Luxrekeninghouders niet meewerkten met de Belastingdienst, kan derhalve geen beroep worden gedaan op het gelijkheidsbeginsel.

5.7.2.9.

Belanghebbende had ervoor kunnen kiezen ook opening van zaken te geven, in welk geval de evenvermelde gedragslijn ook op haar van toepassing zou zijn geweest. Nu zij ervoor heeft gekozen geen opening van zaken te geven, kan niet geoordeeld worden dat de inspecteur heeft gehandeld in strijd met het gelijkheidsbeginsel door haar deze begunstiging te ontzeggen. Belanghebbende heeft ook overigens geen, althans onvoldoende, feiten aannemelijk gemaakt waaruit de conclusie kan worden getrokken dat de inspecteur het gelijkheidsbeginsel heeft geschonden.

5.7.2.10.

De gemachtigde heeft gesteld dat het opleggen van boeten bij zowel de navorderingsaanslagen IB/PV als de navorderingsaanslagen VB meebrengt dat belanghebbende tweemaal wordt bestraft en tweemaal in zijn vermogen wordt getroffen ter zake van hetzelfde strafbare feit. Hij heeft zich hierbij beroepen op de arresten van de Hoge Raad van 10 maart 1993, nr. 28 911, BNB 1993/198, en van 13 augustus 2004, nr. 37 920, BNB 2005/42. Het Hof verwerpt deze stelling. Anders dan in het geval van het arrest van 10 maart 1993 kan hier niet worden gezegd dat belanghebbende door het opleggen van boeten tweemaal, namelijk zowel rechtstreeks als bij een in dezen met hem te vereenzelvigen derde, ter zake van hetzelfde feit in zijn vermogen is getroffen. Voorts had voormeld arrest van 13 augustus 2004 betrekking op verzuimboeten en betreft het hier vergrijpboeten. Mede gelet op het verschil in aard tussen deze beide soorten boeten, bestaat in het onderhavige geval geen aanleiding tot enige vermindering op grond van het evenredigheidsbeginsel. Niet gezegd kan worden dat het opleggen van boeten bij zowel de IB/PV als de VB leidt tot een onevenredig hoge sanctie in verhouding tot de ernst van de gedraging op grond waarvan deze is opgelegd.

5.7.3.

Overschrijding redelijke termijn

5.7.3.1.

Het bepalen van de gegrondheid van de aan belanghebbende opgelegde boeten dient ingevolge artikel 6 van het EVRM te geschieden binnen een redelijke termijn. Het is aan het Hof om te onderzoeken of deze termijn in acht is genomen.

5.7.3.2.

Om de aanvangsdatum van de termijn te kunnen bepalen, dient beoordeeld te worden aan welke handeling van de inspecteur belanghebbende in redelijkheid de verwachting kon ontlenen dat aan hem een boete zou worden opgelegd. Het Hof is met de inspecteur van oordeel dat dit onder 3.3.1 opgenomen kennisgeving van de navordering is. Het Hof verwerpt mitsdien de andersluidende stelling van de gemachtigde.

5.7.3.3.

Uitgaande van 6 december 2002 als aanvangsdatum van de termijn moet worden vastgesteld dat sinds die datum tot heden bijna 9 jaar zijn verstreken. Voor de vraag of en zo ja in hoeverre sprake is van overschrijding van de redelijke termijn dient gelet op het arrest van de Hoge Raad van 22 april 2005, nr. 37 984, BNB 2005/337, te worden beoordeeld in hoeverre bijzondere omstandigheden, zoals bedoeld in 4.5 van dit arrest, een langere termijn dan 2 jaar rechtvaardigen.

5.7.3.4.

Ten aanzien van de vraag of zich in de beroepsfase bijzondere omstandigheden als voormeld hebben voorgedaan heeft het volgende te gelden.

Naar 's Hofs oordeel maakt de problematiek van het Rekeningenproject naar aard en omvang (de behandeling van) de zaak ingewikkeld. Voorts is het vooronderzoek 8 maal heropend.

5.7.3.5.

In voornoemde omstandigheden kan evenwel geen rechtvaardiging worden gevonden voor de hierna te noemen perioden van in totaal ruim 35 maanden.

a.

Na de door de Derde Meervoudige Belastingkamer gedane tussenuitspraak van 20 juni 2006 heeft het tot 8 november 2006 geduurd voordat het vooronderzoek werd hervat door de verzending van een brief door de griffier aan de gemachtigde, dat is na een termijn van ruim 4 maanden;

b.

Na de onder 1 vermelde brief van de griffier van 24 mei 2007 heeft het tot september 2007 geduurd voordat de correspondentie tussen de gemachtigde en de griffier is hervat, dat is na een termijn van ruim 3 maanden;

c.

Tussen de sluiting van het onderzoek ter zitting op 17 december 2008 en de heropening van het vooronderzoek bij brief van 22 april 2011 ligt een periode van 28 maanden.

5.7.3.6.

Voor het bieden van compensatie voor de uit de overschrijding voortvloeiende schending van artikel 6 EVRM hanteert het Hof de uitgangspunten als verwoord in de uitspraak met kenmerk P04/03329 t/m 04/03349, nu niet gebleken is van omstandigheden die een afwijking op deze uitgangspunten rechtvaardigen. Als zodanige omstandigheden zijn naar 's Hofs oordeel in het onderhavige geval niet aan te merken de door de inspecteur in aanmerking genomen termijnen waarbinnen de inspecteur de navorderingsaanslagen heeft vastgesteld en de uitspraken op bezwaar heeft gedaan, evenmin als de wijze waarop hij in de daarop betrekking hebbende fases heeft gehandeld. De uitgangspunten brengen mee dat een overschrijding van de redelijke termijn met meer dan twee jaar niet tot een verdere matiging van de boete dan tot 80% leidt.

5.7.4.

De slotsom met betrekking tot de boeten luidt dat de per (navorderings)aanslag opgelegde boete dient te worden verminderd tot ... in verband met het overwogene onder 5.7.3.2 en met 20% in verband met het overwogene onder 5.7.3.6.

Heffingsrente

5.8.

De gemachtigde heeft in algemene bewoordingen voor alle door hem en mr. Lalji vertegenwoordigde belanghebbenden in het Rekeningenproject aangevoerd dat de inspecteur geen specificatie heeft verstrekt van de in rekening gebrachte heffingsrente en dat hij om die reden niet kan controleren of de heffingsrente juist is berekend. Voor zover hij hiermee bedoelt dat het Hof de inspecteur alsnog moet verzoeken deze specificatie over te leggen, wijst het Hof dit verzoek af. Voor het toewijzen ervan had aanleiding kunnen bestaan indien gemotiveerd zou zijn gesteld dat bij de onderhavige navorderingsaanslagen de heffingsrente is berekend in strijd met de daartoe geldende voorschriften. Voor zover de gemachtigde bedoelt te stellen dat het ontbreken van de controlemogelijkheid ertoe leidt dat ter zake van de onderhavige navorderingsaanslagen geen dan wel minder heffingsrente is verschuldigd, verwerpt het Hof die stelling.