85 Inleiding

Ondanks de in de Handhavingsrichtlijn geboden mogelijkheid de werkingssfeer zo breed mogelijk vast te stellen, is in de implementatiewet (meer specifiek, in art. 1019 Rv) gekozen voor een limitatieve opsomming van IE-rechten die onder het toepassingsbereik vallen.1 Voorts is de implementatiewet in beginsel uitsluitend van toepassing verklaard op procedures ter handhaving van IE-rechten tegen (dreigende) inbreuken. Zoals hierna aan de orde zal komen, lijkt ten aanzien van art. 1019h Rv in bepaalde zaken een ruimere werkingssfeer te zijn aangenomen.

In de praktijk is gebleken dat menig IE-geschil het door de wetgever gemaakte kunstmatige onderscheid – tussen IE-rechten en andere rechten, handhavingsprocedures en procedures met andere strekking – niet volgt. De afbakening van het toepassingsbereik in materiële en formele zin geeft daarom tot op heden aanleiding tot discussie.2 Er wordt met name gedebatteerd over de toepasselijkheid van de bijzondere proceskostenregel van art. 1019h Rv in de zogenaamde grenscategorieën van het intellectueel eigendomsrecht. Hierbij valt te denken aan schending van portretrechten en slaafse nabootsing (voorbeelden van grenscategorieën in materiële zin) en daarnaast aan nietigheidsprocedures, executiegeschillen, schadestaatprocedures en exequaturprocedures in IE-zaken (voorbeelden van grenscategorieën in formele zin). Over de toepasselijkheid van art. 1019h Rv in deze grenscategorieën is in verschillende zaken geprocedeerd tot aan de Hoge Raad, die daarover het HvJ EU al een aantal keer heeft geconsulteerd.3 De strikte afbakening geeft daarnaast aanleiding tot discussie over de toepasselijkheid van art. 1019h Rv op meeromvattende of complexere procedures, waarin vorderingen niet uitsluitend zijn gegrond op IE-rechten maar tevens op het ‘gemene’ recht, of waarin vorderingen niet direct de handhaving van IE-rechten betreffen maar daarmee verband houden. Het moge ondertussen duidelijk zijn waarom helderheid over de grenzen van het toepassingsbereik van belang is: de toepassing van art. 1019h Rv leidt tot proceskostenveroordelingen die aanzienlijk hoger uitvallen dan de gebruikelijke veroordelingen op grond van art. 237 e.v. Rv.4