7.4.4.3 Vreemd vermogen presenteren als eigen vermogen

In BNB 1988/217 geldt als uitgangspunt dat de civielrechtelijke vorm van een geldlening wordt gevolgd, behoudens drie uitzonderingssituaties. Voor toepassing van art. 10d kan het in voorkomende gevallen fiscaal aantrekkelijk zijn om vreemd vermogen te presenteren als eigen vermogen. Dit roept de vraag op of de civielrechtelijke vorm van een geldverstrekking fiscaal ook (in beginsel) moet worden gevolgd indien het de verstrekking van (in naam) eigen vermogen betreft.1 De door de Hoge Raad in BNB 1988/217 gebruikte bewoordingen lijken wel in die richting te wijzen.2 Zo goed als zeker zal de uitzondering van schijn en wezen opgeld doen. In dit verband kan worden gedacht aan een geldverstrekking die het predikaat eigen vermogen krijgt, terwijl er een vaste (niet-winstafhankelijke) vergoeding is overeengekomen, er een (soort) aflossingsschema bestaat, etc. Theoretisch is het derhalve denkbaar dat een civielrechtelijk als eigen vermogen gepresenteerde geldverstrekking in wezen kwalificeert als een lening. Een structuur waarin een geldverstrekking die in wezen kwalificeert als lening wordt gepresenteerd als eigen vermogen, levert naar verwachting derhalve geen fiscaal voordeel op.