4.5.5 Navorderingstermijn

Voor navordering is ingevolge art. 16 AWR vereist, dat de verlenging kwalificeert als een nieuw feit. Over het antwoord op de vraag of een de verlenging van een lening zonder meer kwalificeert als een nieuw feit, bestaat in de literatuur geen communis opinio. Zo zijn Bakker en Bruin van mening dat het verlengen van de aflossingstermijn kwalificeert als een nieuw feit.1 Ik ben daarentegen met De Vries, Bouwman, Brandsma en Van Eijsden van mening, dat de enkele verlenging van de looptijd geen nieuw feit oplevert.2 Brandsma merkt op dat – indien de debiteur of crediteur is gevestigd in het buitenland – de navorderingstermijn ingevolge art. 16, lid 4, AWR kan worden verlengd tot twaalf jaar.3 Hoewel zich theoretisch de situatie laat denken dat Nederland mag heffen over de winst van een in het buitenland gevestigde debiteur ter zake van een lening die na verlenging kwalificeert als een lening ex art. 10, lid 1, onderdeel d, denk ik niet dat een dergelijke situatie zich snel zal voordoen. Verder kan ik mij geen situatie voorstellen waarin de crediteur in het buitenland is gevestigd en dientengevolge de verlengde navorderingstermijn van art. 16, lid 4, AWR van toepassing is op de debiteur. Art. 16, lid 4, AWR is namelijk beperkt tot situaties waarin te weinig belasting is geheven over een voorwerp van enige belasting, dat in het buitenland wordt gehouden of is opgekomen. Weliswaar wordt de hybride lening in het buitenland gehouden, maar ziet de navordering op Nederlandse winst van de Nederlandse debiteur. Anders geformuleerd, art. 10, lid 1, onderdeel

d ziet niet op een inkomensbestanddeel, maar op het schrappen van een aftrekpost.4