3.3.1 Inleiding

Eén van de in de vorige paragraaf beschreven principes die de confrontatie van het contract met het faillissement beheersen, is dat het faillissementsrecht geen eigen stelsel van contractenrecht creëert; overeenkomsten worden ook tijdens faillissement beheerst door het gemene recht. Dit geldt zowel voor obligatoire overeenkomsten, als voor contracten waaruit géén verbintenissen voortvloeien. Dit betekent dat met betrekking tot alle typen overeenkomsten de regels van de afdelingen 6.5.1 t/m 6.5.4 tijdens faillissement van toepassing dan wel van overeenkomstige toepassing zijn.1 Ten aanzien van obligatoire overeenkomsten zijn ook de overige bepalingen van verbintenissenrecht toepasselijk en voor wederkerige contracten daarnaast nog de regels van afdeling 6.5.5.

In het vervolg van dit hoofdstuk concentreer ik mij op de verbintenisscheppende overeenkomst, nu de invloed van het faillissement zich daar in het bijzonder doet gevoelen. Faillissementsrecht is primair verhaalsrecht. Het laat weliswaar de door de schuldenaar gesloten overeenkomsten onaangetast, maar grijpt in zodra het aankomt op verhaal van de daaruit voortvloeiende verbintenissen, althans de actiefzijde van die verbintenissen: de vorderingen.2