HR, 11-10-2000, nr. 34805

1.1.

1.2.

1.3.

(a)

alle aandelen van een Nederlandse houdstermaatschappij geheten 4 B.V., die direct en indirect vele deelnemingen in Nederland en in andere landen bezit;

(b)

alle aandelen van een Antilliaanse beleggingsmaatschappij die thans in oprichting is (hierna te noemen BB);

(c)

alle aandelen van een andere Antilliaanse beleggingsmaatschappij (hierna: CC);

(d)

kas, liquide middelen en effecten.

(....)

5.1.

5.2.

5.3.

(i)

worden rente- en dividend inkomsten van X B.V. beschouwd als inkomsten van F en G;

(ii)

worden door X B.V. aan F en G betaalde dividenden en rente niet als inkomsten van F en G beschouwd.

5.4.

5.5.

5.6.

1.4.

Op 31 mei 1990 heeft de belanghebbende het aangekondigde dividend in natura (de aandelen in de twee genoemde NA-NV’s) met een waarde van f 1.610.497.362 uitgekeerd aan haar twee aandeelhouders. Op 16 december 1994 is aan de belanghebbende een naheffingsaanslag dividendbelasting opgelegd die na bezwaar nog f 169.102.223 bedraagt. Over de dividenduitkering is, mede ingevolge de afspraak met de Arubaanse fiscus, geen noemenswaardige Arubaanse inkomsten- of dividendbelasting verschuldigd.

2.

Geschil

2.1.

In geschil is de toepassing van artikel 34, tweede lid, slot, van de Belastingregeling voor het Koninkrijk (hierna: BRK), met name het antwoord op de vraag of die bepaling in casu van toepassing is en zo ja, of de doorslaggevende reden voor het verplaatsen van de werkelijke leiding van de belanghebbende is geweest het onmogelijk maken van de heffing van dividendbelasting over de genoemde uitkering. Het Hof heeft beide vragen bevestigend beantwoord en heeft daarom de uitspraak op bezwaar tegen de naheffingsaanslag bevestigd.

2.2.

De vraag die middel I aan de orde stelt, nl. die naar de reikwijdte van art. 34, lid 2, tweede volzin, tweede zinsnede, BRK is een rechtsvraag. De in de overige middelen II - V vervatte klachten zijn motiveringsklachten over oordelen van het Hof over de (betekenis van de) feiten. De vragen of een (rechts)persoon ergens een reden voor had en of die reden doorslaggevend was voor zijn handelen of nalaten, is echter in beginsel onttrokken aan uw toetsing. Dat heeft de partijen niet weerhouden van meeslepende feitelijke betogen in cassatie.

2.3.

De staatssecretaris heeft het cassatieberoep bij vertoogschrift weersproken. De partijen hebben hun zaak op uw zitting van 6 oktober 1999 mondeling doen bepleiten, de belanghebbende door mr M. Mees, de Staatssecretaris door mr R.L.H. IJzerman.

3.

Parlementaire geschiedenis

3.1.

Art. 34, lid 2, BRK luidt als volgt:

“2. Indien een andere dan een natuurlijke persoon ingevolge de bepalingen van artikel 2, eerste lid, letter d, inwoner van beide landen is, wordt hij geacht inwoner te zijn van het land waar de plaats van zijn werkelijke leiding is gevestigd. Het in de vorige zin bepaalde geldt ook voor de toepassing van de Wet op de dividendbelasting 1965, tenzij moet worden aangenomen dat de doorslaggevende reden voor het verplaatsen van de werkelijke leiding is geweest de heffing van dividendbelasting onmogelijk te maken.”

3.2.

De tweede volzin is in 1985 bij nota van wijziging1 toegevoegd aan het voorstel van wijziging van de Rijkswet van 28 oktober 1964, Stb. 425, houdende Belastingregeling voor het Koninkrijk, in verband met de invoering van een belastingheffing van dividenden en deelnemersverhoudingen, de verruiming van de uitwisseling van inlichtingen alsmede enkele andere aanpassingen.2 Daarom werpt de Memorie van Toelichting3 bij deze wijziging van de Rijkswet er geen licht op. De toelichting bij de Nota van Wijziging waarin de tweede volzin aan artikel 34, lid 2, is toegevoegd, verwijst naar de Memorie van Antwoord.4

“Deze leden stellen voorts de vraag hoe de belastingheffing van dividenden verloopt indien de naar Nederlands recht opgerichte doch feitelijk op de Antillen gevestigde vennootschap dividenden uitkeert aan haar Antilliaanse moedervennootschap die eveneens aldaar is gevestigd. Op grond van artikel 1, lid 3 van de Wet op de dividendbelasting 1965 is een vennootschap in die situatie verplicht dividendbelasting in te houden naar het tarief van 25 percent, tenzij de Belastingregeling een beperking van de Nederlandse heffingsbevoegdheid zou meebrengen. De belastingregeling geeft echter slechts regels voor de situatie dat een vennootschap gevestigd in het ene land dividenden betaald aan een inwoner van het andere land. Nu op grond van artikel 34, lid 2, de hierbedoelde vennootschap, voor de toepassing van de Belastingregeling, beschouwd wordt als inwoner van de Nederlandse Antillen is artikel 11 niet van toepassing op door deze vennootschap aan een Antilliaanse vennootschap betaalde dividenden. De belastingregeling verhindert dus niet dat in de door de hier aan het woord zijnde leden bedoelde situatie Nederlandse dividendbelasting wordt geheven naar het tarief van 25 percent.

De bepaling van artikel 1, lid 3 van de Wet op de dividendbelasting 1965 is in de wet opgenomen om tegen te gaan dat door het verplaatsen van de zetel van een vennootschap de heffing van dividendbelasting over niet uitgedeelde winsten onmogelijk zou worden gemaakt. Het doel van de bepaling is voornamelijk preventie van het op die manier ontgaan van dividendbelasting. Ik ben van oordeel dat aan dit doel moet worden vastgehouden. Anderzijds meen ik dat het wanneer het ontgaan van dividendbelasting niet aan de orde is, wenselijk is om dubbele vestigingsplaatsen zoveel mogelijk te voorkomen. In overleg met de regering van de Nederlandse Antillen heb ik daarom besloten op dit punt een nota van wijziging in te dienen, waarbij aan artikel 34, lid 2, de volgende zin wordt toegevoegd. (…)”

Vragen in het voorlopige verslag waren aanleiding voor de bij Nota van Wijziging aangebrachte toevoeging. Naar aanleiding van die toevoeging stelden de Tweede Kamerleden De Grave en Kombrink tijdens de mondelinge behandeling opnieuw vragen, waarbij de afgevaardigde Kombrink ook inging op de vraag of art. 20 BRK (het restartikel) geen roet in het anti-misbruiketen gooide. Staatssecretaris Koning antwoordde als volgt:5

“Ik kom thans toe aan de vragen van de heren De Grave en Kombrink over de voorgestelde aanvulling van artikel 34 en de mogelijkheid van constructies via het verplaatsen van de werkelijke leiding. Ik wil beginnen met het weergeven van de wijze van ontstaan van deze toevoeging. Zowel deze kamer als de staten van de Antillen hebben vragen gesteld over de gevolgen van het overbrengen van de werkelijke leiding van de Nederlandse Antillen en omgekeerd.

In de memorie van toelichting wordt opgemerkt dat een naar Antilliaans recht opgerichte vennootschap, waarvan de werkelijke leiding in Nederland is gevestigd, voor de toepassing van de BRK en voor de Nederlandse heffingswetten als inwoner van Nederland wordt beschouwd. Voor de situatie dat de werkelijke leiding van een naar Nederlands recht opgerichte vennootschap op de Antillen is gevestigd, bestond echter onzekerheid. Enerzijds kon worden verdedigd worden dat een dividendbetaling door een dergelijke vennootschap van (lees vermoedelijk: “aan”; PJW) een Antilliaanse vennootschap niet onder de toepassing van artikel 11 en ook niet onder artikel 20 zou vallen. Dit laatste vanwege het feit dat zulks zich niet (vermoedelijk te lezen als “wel”; PJW) geheel binnen de Antillen afspeelt.

Als gevolg hiervan kon verdedigd worden dat de BRK Nederland ook niet beperkt in de toepassing van de Nederlandse heffingswetten. Anderzijds zou bij de huidige tekst van de BRK verdedigd kunnen worden, zoals ook de fractie van de PvdA heeft gedaan, dat artikel 20 Nederland iedere heffingsbevoegdheid ontneemt. De eerstgenoemde uitleg werd door beide regeringen onevenwichtig bevonden, vergeleken met de naar Antilliaans recht opgerichte vennootschap met de werkelijke leiding in Nederland.

Van de onomstotelijke juistheid van de tweede uitleg waren zij echter ook niet overtuigd. Daarom werd overeengekomen, dat voor de Nederlandse vennootschappen met de werkelijke leiding op de Antillen een overeenkomstig resultaat diende te worden bereikt als voor de spiegelbeeldige situatie. De bij nota van wijziging voorgestelde aanvulling op artikel 34, tweede lid, dient daartoe. Daarbij is echter een voorbehoud gemaakt voor het geval dat de werkelijke leiding zou worden verplaatst met als doorslaggevende reden, de heffing van de dividendbelasting in Nederland onmogelijk te maken.

(…)

Ik herhaal, dat de voorgestelde nota van wijziging tot doel had, het evenwicht te herstellen in de behandeling van het overbrengen van de werkelijke leiding van het ene naar het andere land, althans voor zover nodig. Tevens is beoogd, hiermee duidelijkheid te scheppen over de betekenis van artikel 20. Indien daaraan niet het voorbehoud voor misbruik zou zijn toegevoegd, zouden beide situaties op overeenkomstige wijze zijn geregeld.

De bepaling van artikel 1, derde lid, van de Wet op de dividendbelasting 1965 is destijds echter uitdrukkelijk gemotiveerd als een bepaling om het ontgaan van de dividendbelastingclaim tegen te gaan. De wetgever heeft zich destijds beperkt tot naar Nederlands recht opgerichte vennootschappen.

(…)

Tot slot van mijn opmerkingen over dit onderwerp kom ik nu toe aan de bewijslastverdeling. De heer De Grave heeft gevraagd, of de gewone verdeling van de bewijslast hierbij niet tot een te moeilijke positie voor de Nederlandse inspecteur leidt. Ik merk op dat de inspecteur niet rechtstreeks de bedoeling behoeft te bewijzen. In een geschil over de toepasselijkheid van deze bepalingen moeten zodanige feiten worden aangedragen, dat op grond daarvan naar het oordeel van de rechter moet worden aangenomen dat deze bedoeling doorslaggevend was.

Het is daarbij in eerste instantie aan de belastingplichtige om aan te voeren welke andere redenen dan het onmogelijk zijn van de heffing van dividendbelasting aanleiding zijn geweest voor het verplaatsen van de werkelijke leiding. Het gaat hierbij immers om een vrijstelling van de Nederlandse belasting. De belastingplichtige die daarop aanspraak maakt, moet om te beginnen gronden stellen, waarop hij zijn aanspraak baseert. Het is vervolgens aan de inspecteur om aannemelijk te maken dat de doorslaggevende reden desalniettemin was, het onmogelijk maken van de heffing van dividendbelasting.

Dit bewijs is niet gemakkelijk te leveren. Daar staat tegenover dat het bewijs dat een bepaalde bedoeling niet heeft voorgezeten wellicht nog moeilijker te leveren is. Desondanks is het criterium van de doorslaggevende bedoeling naar mijn oordeel de enige manier om ‘overkill’ te voorkomen. Ook de suggestie van de heer Kombrink om het woord ‘doorslaggevend’ te vervangen door ‘een belangrijke’ verandert in deze bewijspositie niets. Bovendien kleeft daaraan het nadeel dat een belangrijke reden als criterium voor het van toepassing zijn van de antimisbruikregeling in andere situaties voor Nederland onaanvaardbaar is. Het bewijs dat een belastingvermindering of -vrijstelling geen belangrijke reden voor een bepaald handelen is, zal vrijwel niet geleverd kunnen worden.”

3.3.

De bedoeling is dus enerzijds symmetrische (wederkerige) toewijzing aan de feitelijke vestigingsstaat en (dus) wederkerige beperking van heffingsbevoegdheid van de formele vestigingsstaat, maar anderzijds (als uitzondering daarop) het tegengaan van misbruik door zetelverplaatsing. In verband met de door de afgevaardigde Kombrink gesignaleerde mogelijke interferentie van art. 20 BRK (restartikel), werd veiligheidshalve ook art. 20 BRK gewijzigd in die zin dat de toewijzing van overigens niet-geregelde inkomensbestanddelen aan het land van inwoning van de genieter teruggenomen wordt indien art. 34, lid 2, tweede zinsnede van de tweede volzin, van toepassing is.

3.4.

Waar dit alles op neer komt, is dat op ingewikkelde wijze is zeker gesteld (althans bedoeld is zeker te stellen) dat Nederland ondanks de tie breaker van art. 34, lid 2, eerste volzin, BRK voor de heffing van de dividendbelasting zijn oprichtingsfictie van art. 1, lid 3, Wet op de dividendbelasting kan blijven toepassen indien de feitelijke vestigingsplaats van een naar Nederlands recht opgericht lichaam vanuit Nederland naar de Antillen of Aruba is verplaatst om de heffing van dividendbelasting onmogelijk te maken. De litigieuze bepaling is overigens ruimer geformuleerd: het verplaatste lichaam hoeft niet naar Nederlands recht opgericht te zijn, maar op welke andere grond een dubbele vestigingsplaats zou kunnen ontstaan, is minder duidelijk. In één opzicht is de bepaling zeer eng geformuleerd: de doorslaggevende beweegreden voor de verplaatsing moet zijn geweest de vermijding van de (Nederlandse) dividendbelasting, niet enige andere belasting.

3.5.

In de MvA EK6 antwoordt de staatssecretaris op vragen van de CDA-fractie het volgende:

“Eén van de uitgangspunten voor de herziening van de thans bestaande belastingregeling vormde het opheffen van onzekerheden bij de toepassing van de regeling. Naar het oordeel van de Regering schept de thans voorgestelde redactie van de artikelen 20 en 34 duidelijkheid.”

Wij moeten dus kennelijk veel waarde hechten aan de redactie van de litigieuze bepaling.

4.

Jurisprudentie en literatuur

4.1.

Over de vraag hoe de tweede volzin (tweede zinsnede) van artikel 34, tweede lid, BRK moet worden uitgelegd, is bij mijn weten nog geen jurisprudentie verschenen. In 1995 is melding gemaakt van een lopende procedure bij het Hof Den Bosch.7 Inmiddels is uitspraak gedaan in die zaken (het zijn er twee). In beide zaken is beroep in cassatie ingesteld.8 Hoewel in beide zaken voor het Hof ook de tweede volzin van het tweede lid van artikel 34 BRK in geding was, is dat in cassatie niet meer het geval. In beide zaken had het Hof geoordeeld dat niet aannemelijk was gemaakt dat de doorslaggevende reden voor het verplaatsten van de werkelijke leiding was geweest het onmogelijk maken van de Nederlandse dividendbelasting. De feiten in die zaken lagen geheel anders dan in de onderhavige zaak.

4.2.

Van Raad en Romyn9 merken, voor zover thans relevant, over de tweede volzin het volgende op:

“5.5. Art. 34, tweede lid, tweede volzin, BRK: ontgaan van dividendbelasting

Ingevolge art. 34, tweede lid, tweede volzin, BRK, blijft de vestigingsplaatsfictie van art. 1, derde lid, Wet op de dividendbelasting onaangetast indien moet worden aangenomen dat 'de doorslaggevende reden voor het verplaatsen van de feitelijke leiding - van een naar Nederlands recht opgericht lichaam naar de Nederlandse Antillen10 - is geweest de heffing van dividendbelasting overbodig (lees: onmogelijk; PJW) te maken'.

Op de problematiek van de verdeling van de bewijslast willen wij hier niet ingaan. Vanuit de Kamer werd gemeend dat deze formulering de inspecteur met een moeilijk te leveren bewijs opzadelde. De bewindsman was daarentegen van oordeel dat zulks nogal meeviel.

Indien de inspecteur evenwel slaagt in het bewijs van ontgaan van dividendbelasting, heeft dit tot gevolg dat art. 34, tweede lid, BRK, de fictie van art. 1, derde lid, Wet op de dividendbelasting niet terzijde stelt. Dit betekent dat de dochtermaatschappij wat betreft de toepassing van de Wet op de dividendbelasting, in Nederland is gevestigd, zodat wat Nederland betreft dividendbelasting kan worden ingehouden. Voor toepassing van de BRK is het dividend van dochter aan moeder evenwel geen dividend waarop art. 11 BRK van toepassing is (zie hiervoor, paragraaf 5.1). Dat brengt met zich mee dat ook in dit verband de betekenis van saldo-art. 20 aan de orde komt. Als deze bepaling inderdaad op dit dividend van toepassing is, zou Nederland in deze ontgaanssituatie dus juist geen recht op dividendbelasting hebben. Nadat hij in tweede termijn vanuit de Kamer hierop uitdrukkelijk was gewezen (Handelingen blz. 5500), diende de staatssecretaris op de valreep een nota van wijziging in waarbij art. 20 als volgt werd aangevuld: 'Andere dan de in de voorgaande artikelen van deze afdeling bedoelde winsten en inkomsten welke worden genoten door een inwoner van een van de landen mogen worden belast in het land van inwoning, behoudens ingeval art. 34, tweede lid, tweede zinssnede van de tweede volzin, van toepassing.' [aanvulling gecursiveerd].”

5.

Middel I: de reikwijdte van de antimisbruikbepaling van art. 34, lid 2, tweede volzin, tweede

zinsdeel, BRK

5.1.

Het eerste middel komt er op neer dat uit de parlementaire behandeling van de anti-misbruikbepaling van artikel 34, tweede lid, slotzin, BRK volgt dat deze bepaling voor een bepaalde feitelijke situatie is geschreven en daarom niet van toepassing is indien de aandeelhouders in Aruba wonende natuurlijke personen zijn. Aan de belanghebbende kan worden toegegeven dat de aanleiding voor de invoering van de bepaling was het tegengaan - na klachten hierover van Nederlandse verdragspartners - van onbelaste doorstroming van dividenden van derde landen via Nederland en de Nederlandse Antillen of Aruba naar Nederlandse verdragspartners, welke dividenden op de rechtstreekse route naar die verdragspartners (meer) bronheffing zouden hebben aangetrokken. Ook is in haar algemeenheid juist de stelling dat een antimisbruikbepaling beperkt moet worden uitgelegd in die zin dat haar toepassing moet worden beperkt tot de misbruiksituaties van de soort die de wetgever voor ogen stond. Dit leidt echter niet tot de conclusie dat een antimisbruikbepaling niet toegepast zou kunnen worden op misbruiksituaties die niet met zoveel woorden genoemd zijn in de parlementaire geschiedenis. Gezien de aandacht die de Rijkswetgever aan de formulering van de bepaling heeft besteed, mag worden aangenomen dat de Rijkswetgever zich bewust is geweest van de omstandigheid dat de toepassing van de bepaling niet beperkt zou blijven tot uitsluitend situaties waarbij het Rijk niet meer dan conduit is voor bewegingen van vennootschapswinsten van buiten Nederland naar buiten Nederland.

5.2.

De strekking van art. 34, lid 2, laatste volzin, laatste zinsnede, BRK is het - uitsluitend voor de heffing van de dividendbelasting - terugnemen van de tie breaker van de eerste volzin. De eerste volzin ontdubbelt een eventuele dubbele vestigingsplaats van een lichaam (eenmaal op grond van werkelijke leiding, eenmaal op grond van oprichtingsrecht) ten gunste van het land waar de werkelijke leiding van dat lichaam is gevestigd. Doordat het tweede deel van de tweede volzin die ontdubbeling weer uitschakelt, herneemt art. 1, lid 3, Wet op de dividendbelasting zijn werking en herleeft het Nederlandse heffingsrecht in de dividendbelasting op grond van oprichtingsrecht van het lichaam indien het, zoals de belanghebbende, naar Nederlands recht is opgericht. De enige voorwaarde die de tweede volzin voor deze herneming stelt is dat “de doorslaggevende reden voor het verplaatsen van de werkelijke leiding is geweest de heffing van dividendbelasting onmogelijk te maken.” Deze strekking, en de uitdrukkelijke referte in de wetsgeschiedenis aan de oprichtingsfictie van art. 1, lid 3, Wet op de dividendbelasting (de Rijkswetgever zocht uitdrukkelijk aansluiting bij de ratio van die bepaling), doen juist vermoeden dat de herkomst en bestemming van het dividend (doorstroom of niet) en de aard van de aandeelhouder (vennootschap of natuurlijke persoon, gevestigd op de Antillen of elders) niet ter zake doen.

5.3.

De parlementaire behandeling biedt mijns inziens dan ook inderdaad, zoals het Hof overweegt, onvoldoende aanknopingspunten voor de stelling dat de reikwijdte van de bepaling beperkt zou moeten worden tot uitsluitend de doorstroomsituaties zoals die in de parlementaire geschiedenis als aanleiding voor opneming geschetst zijn. Wel is er de aanwijzing (zie het citaat in 3.5) dat de “redactie” van de bepaling van groot belang is voor de bepaling van de reikwijdte ervan. De tekst van de bepaling is voor het te berechten geval helder en maakt haar, indien aan de voorwaarde van de doorslaggevende beweegreden is voldaan, zonder meer toepasselijk op de situatie van de belanghebbende.

5.4.

De belanghebbende poneert nog de volgende redenering: het gaat hier om een lokaal dividend (van Aruba naar Aruba). Daarop ziet art. 11 BRK (dividenden) niet, want die bepaling gaat over interlandelijk dividend (van het ene land van het Koninkrijk naar het andere). Daarom is de saldobepaling van toepassing. Die leidt tot toewijzing aan Aruba. Er is dus BRK-bescherming, zodat de tweede volzin van art. 34, lid 2, BRK, die de BRK-bescherming uitbreidt tot de dividendbelasting, overbodig is en men in casu niet aan toepassing van die volzin toekomt. En dus ook niet aan de uitzondering in het tweede deel van die volzin. Dit is spitsvondig. Maar deze redenering ziet eraan voorbij dat de buitenwerkingstelling (door de tweede volzin) van art. 34, lid 2, eerste volzin, BRK (in geval van misbruik) nu juist meebrengt dat de saldobepaling niet van toepassing is, zoals die saldobepaling veiligheidshalve zelf ook vermeldt. Bovendien kan een uitleg van een bepaling die tegen misbruik gericht is, zodanig dat zij niet werkzaam kan zijn tegen misbruik, teleologisch niet de juiste zijn.

5.5.

Ik concludeer dat het eerste middel faalt.

Middelen II - V: motiveringsklachten; algemene opmerking

De middelen II - V betreffen klachten over feitelijke oordelen van het Hof. Ik merk op dat het Hof bewijs geleverd mag achten door middel van vermoedens, dat wil zeggen aan vaststaande feiten en omstandigheden verbonden gevolgtrekkingen die niet of onvoldoende ontzenuwd worden door de tegenpartij11. De inspecteur heeft enige rechtens relevante vermoedens weten te vestigen, met name met de overlegging van de boven geciteerde, door de Arubaanse fiscus afgegeven ruling.

6.1.

6.2.

6.3.

3.

Zolang er twee directeuren waren, vonden de directievergaderingen normaliter ten kantore van de vennootschap plaats, d.w.z. vóór de verplaatsing van de werkelijke leiding op het kantoor te Q en na de verplaatsing van de werkelijke leiding eerst op het kantoor in het a-gebouw, a-straat 1 te Z, Aruba en vanaf mei 1992 op het kantoor in het b-gebouw, b-straat 1, Z, Aruba. De vergaderingen hadden sinds 1966 een informeel karakter en er zijn geen notulen van gemaakt.”

6.4.

12.

Op 2 januari 1989 werd de feitelijke leiding van X B.V. overgebracht naar Aruba, waar de directie inmiddels een kantoor had gehuurd en personeel had aangetrokken.”

6.5.

6.6.

6.7.

6.8.

6.9.

6.10.

6.11.

7.1.

7.2.

7.3.

7.4.

7.5.

7.6.

7.7.

7.8.

(a.-g.)

2.

De Rijkswetswijziging ging in op 1 januari 1986.

3.

Memorie van toelichting (TK, vergaderjaar 1984-1985, 18 474 (R 1271), nr. 3).

4.

Memorie van antwoord (TK, vergaderjaar 1984-1985, 18 747 (R 1271), nr. 6), blz. 18.

5.

Algemene beraadslaging van 5 juni 1985, Handelingen TK, bladzijde 5475 en 5476.

6.

Eerste Kamer, vergaderjaar 1985-1986, 18 747 (R 1271), nr. 19a (MvA), blz. 2.

7.

VN 1995/2112, pt. 3.1.

8.

Staatssecretaris van Financiën tegen DD BV, bij u aanhangig en bij mij onderhanden onder nummers 35.557 en 35.558.

9.

C. van Raad en M. Romyn, Lichamen met een dubbele vestigingsplaats onder de aanhangige koninkrijksregeling, FED 1985/380.

10.

Deze zinsnede is door een aanvaard amendement Kombrink weer vervallen.

11.

Zie onder meer HR 17 april 1991, BNB 1991/218, HR 17 januari 1990, BNB 1990/193, HR 1 juli 1992, BNB 1992/306 en HR 18 november 1992, BNB 1993/40.

12.

Bijlage 9 bij het vertoogschrift van de inspecteur.

13.

Bijlage 4 bij het vertoogschrift van de inspecteur.