HR, 22-05-2012, nr. 11/03162

‘Het hof is van oordeel dat het door verdachte gevoerde verweer strekkende tot vrijspraak van het onder 1 primair en het onder 2 tenlastegelegde wordt weersproken door de gebezigde bewijsmiddelen, zoals deze later in de eventueel op te maken aanvulling op dit arrest zullen worden opgenomen. Het hof heeft geen reden om aan de juistheid en betrouwbaarheid van de inhoud van die bewijsmiddelen te twijfelen.

Het hof overweegt daarbij in het bijzonder het volgende. De raadsman heeft —kort gezegd — betoogd dat de in het dossier aanwezige bewijsmiddelen zien op het bezit van telefoons door de verdachte. Dit bewijs levert slechts indirect bewijs op voor de betrokkenheid van de verdachte bij de overval. De raadsman heeft vrijspraak verzocht.

Op 5 maart 2010 heeft een overval plaatsgevonden in de woning van aangeefster [slachtoffer 1], waarop dat moment [slachtoffer 1] en haar 4-jarig dochtertje ([slachtoffer 3]) aanwezig waren. Een drietal personen is de woning binnengedrongen. Eén van deze personen hield [slachtoffer 1] in bedwang, één van hen was bij [slachtoffer 3] en één persoon doorzocht het huis. De buit bestond uit geld, sieraden en de volgende mobiele telefoons:

Aangeefster [slachtoffer 1] heeft medeverdachte [medeverdachte] herkend als de overvaller die tijdens de overval bij [slachtoffer 3] is gebleven.

Een aantal van de weggenomen telefoons is na de overval getraceerd. De Nokia 7610 Supernova, kleur roze, is op 6 maart 2010 in gebruik genomen door getuige [getuige 1].

Zij heeft deze telefoon gekocht van haar broer, [getuige 2]. Getuige [getuige 2] heeft verklaard dat hij in de belwinkel te Utrecht waar hij werkzaam was op 6 maart 2010, op die dag twee jongens kwamen die hem drie telefoons aanboden. [getuige 2] heeft één van de telefoons gekocht, namelijk een slide telefoon van het merk Nokia. Deze heeft hij vervolgens aan [getuige 1] verkocht. De twee andere aangeboden telefoons waren volgens hem erg dun, beiden van hetzelfde type en mogelijk van het type 5310. [getuige 2] beschikte over een legitimatiebewijs van één van de jongens, namelijk van medeverdachte [medeverdachte]. In een fotoconfrontatie heeft [getuige 2] de verdachte herkend als de persoon die bij [medeverdachte] was op het moment van de verkoop.

Medeverdachte [medeverdachte] heeft verklaard dat hij op 6 maart 2010 inderdaad een roze slide telefoon heeft verkocht in de stad en dat verdachte daarbij was. Daarnaast heeft medeverdachte [medeverdachte] verklaard dat hij op die dag een zwarte Nokia verkocht op de Zakkendragersteeg te Utrecht. Deze verklaring vindt bevestiging in de verklaringen van de getuigen [getuige 3], [getuige 4] en [getuige 5], omdat uit die verklarnigen blijkt dat [getuige 5] op 6 maart 2010 een Nokia 6700 heeft gekocht van medeverdachte [medeverdachte] die hij vervolgens via de website www.marktplaats.nl heeft doorverkocht aan getuigen [getuige 3] en [getuige 4]. Deze getuigen hebben dit bevestigd.

Ten aanzien van de Nokia 6600 Fold geldt dat op 11 en 12 maart 2010 de simkaart van de verdachte is gebruikt in dit toestel.

In de ouderlijke woning van de verdachte is vervolgens tijdens de doorzoeking op 11 mei 2010 een sd-kaart gevonden waarop foto's stonden van aangeefster [slachtoffer 1]. [slachtoffer 1] heeft aanvullend verklaard dat zij zichzelf herkent op de foto's en dat de foto's zijn gemaakt met de Nokia 5310 Xpressmusic, kleur rood/zwart.

De verdachte heeft, voor het eerst ter terechtzitting in hoger beroep, verklaard dat hij het sd-kaartje dat bij hem thuis is gevonden op 6 maart 2010 heeft gekregen van medeverdachte [medeverdachte], bij de verkoop van de roze Nokia telefoon end at het kaartje uit die roze Nokia telefoon afkomstig was. [medeverdachte], die ter terechtzitting van het hof als getuige is gehoord, heeft deze verklaring bevestigd.

Gelet op de hiervoor weergegeven aanvullende verklaring van aangeefster [slachtoffer 1] (inhoudende dat het kaartje uit de rood/zwarte Nokia 5310 Xpressmusic kwam) wordt geloof gehecht aan de door verdachte en [medeverdachte] afgelegde verklaring over de telefoon waaruit het betreffende sd-kaartje afkomstig was.

Uit onderzoek blijkt dat met telefoon Nokia 5310 Xpressmusic, kleur rood/zwart, 6 uur na de overval (om 02.12.03 uur) is gebeld naar [betrokkene 1], de vriendin van de verdachte, waarbij de paallocatie [a-straat] te [a-plaats] werd aangestraald die is gelegen op 250 meter afstand van de woning van de verdachte.

Met diezelfde telefoon werd vervolgens op 7 maart 2010 om 20.13.30 uur een sms-bericht met d tekst ‘ja’ verzonden. Daarbij is gebruik gemaakt van de simkaart van medeverdachte [medeverdachte]. Het weggenomen toestel straalde aan op de paallocatie [b-straat] te [a-plaats], gelegen op 300 meter afstand van de woning van medeverdachte [medeverdachte].

Anders dan de raadsman is het hof van oordeel dat voornoemde bewijsmiddelen in onderlinge samenhang bezien tot de conclusie leiden dat verdachte samen met medeverdachte [medeverdachte] en nog een derde persoon, de woning van [slachtoffer 1] heeft overvallen.

Verdachte is direct na de overval — vanaf het moment van ongeveer zes uur na de overval tot enkele dagen later (zoals hiervoor uiteen gezet) — aan ten minste drie telefoons die bij die overval zijn buitgemaakt, te koppelen. Daarbij telt dat de verdachte voor het voorgaande geen aannemelijke of geloofwaardige verklaring heeft gegeven. Gelet op het aanwezige voor verdachte belastende bewijs, had het in dit geval op de weg van de verdachte gelegen om dit bewijs te ontkrachten. Het onder 1 primair en het onder 2 tenlastegelegde is bewezen.’

‘De omstandigheid dat een verdachte weigert een verklaring af te leggen of een bepaalde vraag te beantwoorden kan op zichzelf niet tot het bewijs bijdragen (NJ 1999, 139). Een rechter mag wel, indien een verdachte voor een omstandigheid die op zichzelf of in samenhang met de verdere inhoud van de bewijsmiddelen beschouwd redengevend moet worden geacht voor het bewijs van het aan hem tenlastegelegde feit, geen redelijke, die redengevendheid ontzenuwende, verklaring heeft gegeven, zulks in zijn overwegingen betrekken. Het Hof heeft door in zijn nadere bewijsoverweging te betrekken dat de verdachte geen verklaring met betrekking tot de herkomst van de onder hem inbeslaggenomen sieraden heeft kunnen of willen geven, geen rechtsregel geschonden.’

‘De benadeelde partij heeft zich in eerste aanleg in het strafproces gevoegd met een vordering tot schadevergoeding. Deze bedraagt € 11.290,49. De vordering is bij het vonnis waarvan beroep toegewezen tot een bedrag van € 2.530,-. De benadeelde partij heeft zich in hoger beroep opnieuw gevoegd voor het bedrag van de oorspronkelijke vordering.

Uit het onderzoek ter terechtzitting is het hof voldoende gebleken dat de benadeelde partij als gevolg van het onder 1 primair en 2 bewezenverklaarde handelen van verdachte rechtstreeks schade heeft geleden tot na te melden bedrag. Verdachte is tot vergoeding van die schade gehouden zodat de vordering tot dat bedrag zal worden toegewezen.

Voor het overige is het hof van oordeel dat behandeling van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert. In zoverre kan de benadeelde partij daarom thans in haar vordering niet worden ontvangen en kan zij haar vordering slechts bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Om te bevorderen dat de schade door de verdachte wordt vergoed, zal het hof de maatregel van artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht opleggen op de hierna te noemen wijze.’

‘Wijst toe de vordering tot schadevergoeding van de benadeelde [slachtoffer 1] terzake van het onder 1 primair en 2 bewezen verklaarde tot het bedrag van € 2.530 (tweeduizend vijfhonderddertig euro) bestaande uit € 530 (vijfhonderddertig euro) materiële schade en € 2.000 (tweeduizend euro) immateriële schade en veroordeelt de verdachte die, evenals zijn mededaders, hoofdelijk voor het gehele bedrag aansprakelijk is, met dien verstande dat indien er voor zover een van de mededaders aan zijn betalingsverplichting heeft voldaan, de ander daarvan in zoverre zal zijn bevrijd, om dit bedrag tegen een behoorlijk bewijs van kwijting te betalen aan de benadeelde partij.

Verklaart de benadeelde partij in haar vordering voor het overige niet-ontvankelijk en bepaalt dat zij in zoverre haar vordering slechts bij de burgerlijke rechter kan aanbrengen.

Bepaalt dat voormeld toegewezen bedrag aan materiële schadevergoeding vermeerderd wordt met de wettelijke rente vanaf 5 maart 2010 tot aan de dag der algehele voldoening.

Bepaalt dat voormeld toegewezen bedrag aan immateriële schadevergoeding vermeerderd wordt met de wettelijke rente vanaf 5 maart 2010 tot aan de dag der algehele voldoening.

Verwijst de benadeelde partij in de door verdachte gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken kosten, tot aan de datum van deze uitspraak begroot op nihil.

Legt aan de verdachte de verplichting op om aan de Staat, ten behoeve van het slachtoffer, genaamd [slachtoffer 1], een bedrag te betalen van € 2.530 (tweeduizend vijfhonderddertig euro) bestaande uit € 530 (vijfhonderddertig euro) materiële schade en € 2.000 (tweeduizend euro) immateriële schade, bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door 35 (vijfendertig) dagen hechtenis, met dien verstande dat de toepassing van die hechtenis de verplichting tot schadevergoeding aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer niet opheft.

Bepaalt dat de verplichting tot betaling van schadevergoeding aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer voor de verdachte komt te vervallen indien en voor zover mededaders hebben voldaan aan de verplichting tot betaling aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer.

Bepaalt dat voormelde betalingsverplichting ter zake van de materiële schade vermeerderd wordt met de wettelijke rente vanaf 5 maart 2010 tot aan de dag der algehele voldoening.

Bepaalt dat voormelde betalingsverplichting ter zake van de immateriële schade vermeerderd wordt met de wettelijke rente vanaf 5 maart 2010 tot aan de dag der algehele voldoening.

Bepaalt dat, indien de verdachte heeft voldaan aan zijn verplichting tot betaling aan de Staat daarmee zijn verplichting tot betaling aan de benadeelde partij in zoverre komt te vervallen en andersom dat, indien de verdachte heeft voldaan aan zijn verplichting tot betaling aan de benadeelde partij daarmee zijn verplichting tot betaling aan de Staat in zoverre komt te vervallen.

Bepaalt dat indien en voor zover de mededaders van de verdachte voormeld bedrag hebben betaald, verdachte in zoverre is bevrijd van voornoemde verplichtingen tot betaling aan de benadeelde partij of aan de Staat.’

‘Aangenomen moet worden dat, gelijk het geval is ten aanzien van andere vermogenssancties, zoals de geldboete en de schadevergoedingsmaatregel, de betalingsverplichting als bedoeld in art. 36e Sr moet worden uitgedrukt in wettig Nederlands betaalmiddel (…)

Voorts dient de rechter die schatting alsmede de daaruit voortvloeiende betalingsverplichting in een concreet bedrag uit te drukken. Omtrent de hoogte van dat bedrag zal bij de betrokkenen en het Openbaar Ministerie als executerende instantie geen misverstand mogen bestaan. Daarom kan niet worden aanvaard dat het concrete bedrag eerst ten tijde van de executie zou moeten worden bepaald.’