HR, 18-02-2022, nr. 21/02339

In dit oordeel van het Hof ligt ten onrechte besloten dat een aanslagbiljet geen besluit betreft zoals bedoeld in artikel 6:5, eerste lid, aanhef en letter c, van de Awb. Het college is van mening dat een aanslagbiljet an sich eveneens als besluit is aan te merken zoals bedoeld in artikel 6:5, eerste lid, aanhef en letter c, van de Awb. Hiertegen kan derhalve bezwaar worden ingediend. Door de heffingsambtenaar is dan ook terecht niet gevraagd naar de omschrijving van het besluit waartegen het beroep is gericht, maar naar de gronden van het bezwaar.

In het bezwaarschrift moeten conform artikel 6:5 van de Awb immers de gronden staan. Als grond van het bezwaar tegen het aanslagbiljet kan bijvoorbeeld worden aangevoerd dat sprake is van een verkeerde tenaamstelling, zoals ter zitting bij het Hof al door de heffingsambtenaar uitdrukkelijk is aangegeven.

In het bezwaarschrift kan ook als grond worden aangegeven dat bezwaar wordt gemaakt tegen de hoogte van de WOZ-waarde. Ter zitting is door de heffingsambtenaar op vragen van het Hof aangegeven dat als dat in het bezwaarschrift had gestaan, dat dan direct duidelijk zou zijn dat het bezwaarschrift is gericht tegen de WOZ-beschikking en de aanslag OZB. Dan zou het bezwaarschrift als voldoende gemotiveerd zijn beschouwd en was belanghebbende niet verzocht om alsnog gronden van het bezwaar in te dienen. Hieruit blijkt dat het bovenstaande is aangevoerd ter ondersteuning van het eerder ingenomen standpunt dat het bezwaar terecht niet ontvankelijk is verklaard omdat het bezwaarschrift op geen enkele wijze is gemotiveerd. Deze opmerkingen zijn door het Hof dusdanig anders in punt 4.2 weergegeven, waardoor het aangevoerde door het Hof is opgevat als een nader ingenomen standpunt.

Door de Rechtbank wordt in punt 7 van de uitspraak, het bezwaarschrift aangemerkt als een bezwaarschrift tegen de WOZ-beschikking omdat de WOZ-waarde bepalend is voor de hoogte van de aanslag onroerende zaakbelastingen en deze aanslag meer dan 70% van het totaalbedrag van het aanslagbiljet betreft. Het bezwaarschrift valt volgens de Rechtbank bezwaarlijk anders te lezen dan dat het zich ook richt tegen de WOZ-waarde.

De door de Rechtbank gehanteerde maatstaf dat het bezwaar zich richt tegen de aanslag onroerende zaakbelastingen omdat deze meer dan 70% van het totaalbedrag van het aanslagbiljet betreft, is naar de mening van het college in strijd met de wet. Op grond van artikel 6:5 van de Awb moet het bezwaarschrift ten minste de gronden van het bezwaar bevatten. Dit betekent dat louter en alleen de bewoordingen van het bezwaarschrift zelf als maatstaf kunnen worden gehanteerd en niet de door de Rechtbank gehanteerde maatstaf.

Anders dan de Rechtbank in punt 7 overweegt, kan uit de bewoordingen van het onderhavige bezwaarschrift op geen enkele wijze worden opgemaakt wat de gronden zijn.

In het onderhavige bezwaarschrift is, zo blijkt uit punt 2.2 van de uitspraak van het Hof, slechts aangegeven dat bezwaar wordt gemaakt tegen de aanslag gemeentelijke heffingen d.d. 31 januari 2019 met aanslagnummer [0001] en dat om kostenvergoeding wordt verzocht alsmede om een telefonische hoorzitting. Verder wordt een termijn gevraagd om de gronden van het bezwaar aan te vullen en wordt verzocht om alle zaakstukken in dit dossier te doen toekomen.

Op dit aanslagbiljet staan zowel een WOZ-beschikking als aanslagen OZB, Riool- en Afvalstoffenheffing. Uit de bewoordingen van het bezwaarschrift blijkt alleen dat bezwaar wordt gemaakt tegen het aanslagbiljet, doch niet dat bezwaar wordt gemaakt tegen de aanslag onroerende zaakbelastingen, laat staan tegen de WOZ-beschikking.

Nergens in het bezwaarschrift noch in de begeleidende mail wordt immers gerefereerd aan de WOZ-waarde, WOZ-beschikking of een taxatieverslag. De mail is, zo is in het hoger beroepschrift door de heffingsambtenaar aangegeven, verzonden naar algemene mailadressen die niet slechts bedoeld zijn voor bezwaren tegen WOZ-waarden. Uit niets blijkt derhalve dat de indiener daarvan zich niet met de vastgestelde WOZ-waarde kan verenigingen. Dat wordt door de Rechtbank zelf ook erkend door aan te geven dat eiser in dit geval bezwaar heeft gemaakt tegen ‘de aanslag gemeentelijke heffingen’ en niet uitdrukkelijk tegen ‘de WOZ-beschikking’. Het oordeel van de Rechtbank dat het bezwaarschrift bezwaarlijk anders valt te lezen dan dat het zich ook richt tegen de WOZ-waarde, is dan ook onbegrijpelijk.

Uit het arrest van uw Raad van 24 januari 2014 (ECLI:NL:HR:2014:86) blijkt dat een bezwaar in een situatie als de onderhavige voldoende is gemotiveerd als uit het bezwaarschrift blijkt dat de indiener daarvan zich met de vastgestelde waarde niet kan vereniging. In latere jurisprudentie van lagere rechters is geoordeeld dat volstaan kan worden met de mededeling dat bezwaar wordt gemaakt tegen de WOZ-beschikking.

Deze mededeling ontbreekt in het onderhavige geval. Dit in tegenstelling tot het bovengenoemde arrest van uw Raad van 24 januari 2014 (ECLI:NL:HR:2014:86) waarbij in het bezwaarschrift in ieder geval duidelijk is aangegeven dat de WOZ-waarde te hoog is vastgesteld.

Ook in de overige door de Rechtbank in overweging 6 genoemde jurisprudentie (ECLI:NL:GHSHE:2016:1003, ECLI:NL:GHSHE:2019:4475) is in het bezwaarschrift uitdrukkelijk aangegeven dat bezwaar wordt gemaakt tegen de WOZ-beschikking, waardoor deze jurisprudentie hier niet van toepassing is. De Rechtbank heeft in punt 7 dan ook ten onrechte verwezen naar de door Hof 's‑Hertogenbosch gedane uitspraak van 18 maart 2016 (ECLI:NL:GHSHE: 2016:1003), zoals eerder in het hoger beroepschrift van de heffingsambtenaar is aangegeven. In die zaak is namelijk bezwaar gemaakt tegen de aanslag WOZ/waarde vaststelling en is een taxatieverslag opgevraagd. Door gebruik van de woorden ‘WOZ/waarde vaststelling’ alsmede door een taxatieverslag op te vragen, is duidelijk dat er bezwaar wordt gemaakt tegen de WOZ-waarde. Daarvan is hier geen sprake, waardoor de Rechtbank de situatie die zich voordoet in de bovengenoemde uitspraak op 18 maart 2016 van het Gerechtshof ten onrechte als vergelijkbaar heeft bestempeld.

Volgens de Rechtbank Noord Nederland (ECLI:NL:RBNNE:2019:4327) moet in een bezwaarschrift zelfs worden aangegeven of de WOZ-waarde te hoog danwel te laag wordt bevonden. Door, anders dan de zaak die leidde tot het eerdergenoemde arrest van uw Raad van 24 januari 2014 (ECLI:NL:HR:2014:86), zelfs niet te vermelden dat de waarde te hoog is vastgesteld, is, wordt naar de mening van de Rechtbank niet voldaan aan de minimale eisen die aan een bezwaarschrift worden gesteld en is het bezwaarschrift terecht niet ontvankelijk verklaard. Een andere lezing zou artikel 6:5, lid 1, aanhef en onder d, van de Awb tot een dode letter maken, aldus de Rechtbank Noord-Nederland.

Het college is van mening dat artikel 6:5, lid 1, aanhef en onder d, van de Awb eveneens tot een dode letter wordt gemaakt met het oordeel van de Rechtbank in de onderhavige zaak. Door de door de Rechtbank gebruikte maatstaf kan immers in ieder bezwaarschrift tegen een aanslagbiljet gemeentelijke belastingen wel een bezwaar tegen de WOZ-waarde worden gelezen, hetgeen niet de bedoeling kan zijn van de wet of het arrest van uw Raad van 24 januari 2014 (ECLI:NL:HR:2014:86). Naar de mening van het college dient dit arrest van uw Raad zo te worden uitgelegd dat uit het bezwaarschrift uitdrukkelijk blijkt dat de indiener daarvan zich met de vastgestelde waarde niet kan vereniging. Het pro forma bezwaarschrift moet bij gebreke aan inhoudelijke argumenten dan ook minimaal de mededeling bevatten dat bezwaar wordt gemaakt tegen de WOZ-waarde, WOZ-beschikking of WOZ/waarde vaststelling. De enkele mededeling dat bezwaar wordt gemaakt tegen de aanslag gemeentelijke belastingen, zoals in casu, voldoet niet.

Doordat in het onderhavige geval uit de bewoordingen van het bezwaarschrift niet kan worden opgemaakt dat bezwaar wordt gemaakt tegen de WOZ-beschikking,, kan het bezwaar daarmee naar de mening van het college nooit voldoende gemotiveerd zijn. In het bezwaar is immers geen enkele aanduiding gegeven van de gronden van het bezwaar, zoals eerder bij Middel II aangegeven. De Rechtbank heeft dan ook in strijd met het arrest van uw Raad van 24 januari 2014 (ECLI:NL:HR:2014:86) geoordeeld dat het bezwaarschrift voldoende gemotiveerd is.

Als een bezwaarschrift geen gronden van het bezwaar bevat, kan het bezwaar niet-ontvankelijk worden verklaard als de bezwaarmaker de gelegenheid heeft gehad om de gronden alsnog in te dienen binnen een bepaalde termijn. Dit blijkt uit artikel 6:6, aanhef en onder a, van de Awb.

In het onderhavige geval is aan belanghebbende overeenkomstig wet en jurisprudentie bij brieven van 4 april 2019 en 3 mei 2019 twee maal de gelegenheid geboden om het verzuim te herstellen. Daarbij is in elke brief duidelijk een termijn gesteld en aangegeven dat als het verzuim niet binnen de gestelde termijn wordt hersteld, het bezwaar niet-ontvankelijk wordt verklaard. Nu belanghebbende van deze gelegenheid geen gebruik heeft gemaakt, is belanghebbende naar de mening van het college door de heffingsambtenaar terecht bij uitspraak van 19 juni 2019 niet-ontvankelijk verklaard in zijn bezwaar.

Het Hof heeft onder punt 2.5 als een feit benoemd dat door de heffingsambtenaar geen gronden zijn ontvangen. De oordeel van het Hof dat de Rechtbank op goede gronden terecht heeft beslist dat de heffingsambtenaar het bezwaarschrift niet vanwege het ontbreken van gronden niet-ontvankelijk had mogen verklaren, is hiermee innerlijk tegenstrijdig. Met dit feit staat immers vast dat belanghebbende geen gronden heeft aangeleverd, waardoor het bezwaarschrift nu juist niet voldoet aan het vereisten in artikel 6:5 van de Awb, Het Hof heeft zich dan ook ten onrechte achter de uitspraak van de Rechtbank geschaard.