Hof 's-Hertogenbosch, 18-03-2016, nr. 14/01098

De Rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard en heeft daartoe onder meer als volgt overwogen (belanghebbende is als eiser aangeduid en de Heffingsambtenaar als verweerder):

“4. De rechtbank oordeelt, anders dan eiser, dat eisers pro forma bezwaarschrift niet aan de eisen van artikel 6:5 van de Awb voldoet. Eiser verzoekt in het pro forma bezwaarschrift enkel om toezending van het taxatieverslag alsmede financiële specificaties van de referentieobjecten en van eisers object. Daarnaast heeft eiser verzocht om een hoorzitting en vergoeding van de proceskosten. De rechtbank constateert dat op geen enkele wijze een grond kan worden gedestilleerd uit eisers pro forma bezwaarschrift. Daarmee wijkt deze zaak af van de door eiser aangeduide arresten van de Hoge Raad, waarin wel gronden zijn genoemd, te weten: een arrest van 24 januari 2014, ECLI:NL:HR:2014:86 en een arrest van 8 maart 2002 ECLI:NL:HR:2002:AD9881. Daarbij neemt de rechtbank in aanmerking dat verweerder eiser twee keer de gelegenheid heeft geboden voor het indienen van gronden alvorens eisers bezwaar niet-ontvankelijk te verklaren. Dat eisers gemachtigde -zoals hij ter zitting heeft aangevoerd- jaarlijks 8000 bezwaarschriften behandeld [Hof: behandelt] en het daardoor niet mogelijk is om binnen de door verweerder gestelde termijnen gronden in te dienen, is naar het oordeel van de rechtbank geen verschoonbare reden om het verzuim niet binnen de geboden termijn te herstellen.

5. Gelet op het vorenstaande heeft verweerder terecht en op goede gronden eisers bezwaar niet-ontvankelijk verklaard. (…)”

Belanghebbende betoogt in hoger beroep, zakelijk weergegeven en onder andere, dat de Rechtbank heeft miskend dat de aan de inhoud van een bezwaarschrift te stellen eisen samenhangen met de mate waarin de bestreden besluiten zijn gemotiveerd. Omdat het taxatieverslag eerst op 13 maart 2014 aan belanghebbende ter beschikking is gesteld en belanghebbende voordien alleen beschikte over het onder 2.1 genoemde biljet en belanghebbende ook anderszins niet op de hoogte was van de onderbouwing van de vastgestelde waarde, voldeed het onderhavige bezwaarschrift aan de eisen van artikel 6:5 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb), aldus het relevante deel van het zakelijk weergeven betoog van belanghebbende.

De Heffingsambtenaar bestrijdt de opvatting van belanghebbende dat de bestreden besluiten summier of niet waren gemotiveerd ten tijde van indiening van het bezwaarschrift. De Heffingsambtenaar betoogt, zakelijk weergegeven, dat op de achterzijde van het onder 2.1 genoemde biljet is vermeld dat het taxatieverslag online is in te zien en dat het bij de gemeente Sint Anthonis (hierna: de Gemeente) kan worden opgevraagd. Belanghebbende kan, door middel van zijn DigiD, ook een andere persoon machtigen om het taxatieverslag online in te zien, aldus nog steeds de Heffingsambtenaar. De Heffingsambtenaar betoogt voorts, naar het Hof verstaat, dat belanghebbende in ieder geval had moeten overgaan tot motivering van het bezwaar nadat hem het taxatieverslag door of namens de Heffingsambtenaar was toegezonden.

Het Hof overweegt als volgt.

Ingevolge artikel 6:5, lid 1, aanhef en letter d, van de Awb bevat het bezwaarschrift de gronden van het bezwaar. De inhoud van de eis die ingevolge deze bepaling aan een bezwaarschrift wordt gesteld, hangt onder meer samen met de mate waarin het bestuursorgaan de bestreden beschikking heeft gemotiveerd. In gevallen waarin niet redelijkerwijs kan worden aangenomen dat de beschikking waartegen het bezwaar is gericht geen motivering behoefde en die motivering niet overeenkomstig het bepaalde in artikel 3:47 van de Awb bij, of uiterlijk binnen een week na, de bekendmaking van de beschikking aan de belanghebbende is verstrekt, kan de belanghebbende indien hij na die week bezwaar maakt en hij ten tijde van het indienen van zijn bezwaarschrift nog steeds niet met die motivering bekend was, in zijn bezwaarschrift volstaan met de mededeling dat hij bezwaar heeft tegen de bestreden beschikking. Aan de ontvankelijkheid van het bezwaar doet dan niet af dat in het bezwaarschrift een nadere motivering wordt aangekondigd, en evenmin dat de belanghebbende de aangekondigde motivering niet heeft gegeven, terwijl hem daarvoor door de inspecteur meermalen de gelegenheid is geboden. Die omstandigheden kunnen immers niet bewerkstelligen dat het bezwaarschrift, dat ten tijde van de indiening voldeed aan de eisen van artikel 6:5 van de Awb, daaraan nadien niet meer voldeed (vgl. HR 8 maart 2002, nr. 34 993, ECLI:NL:HR:2002:AD9881, BNB 2002/224 en HR 24 januari 2014, nr. 13/03868, ECLI:NL:HR:2014:86, BNB 2014/60).

In het onderhavige geval staat vast dat belanghebbende ten tijde van de indiening van het onder 2.2 genoemde bezwaarschrift nog niet bekend was met de motivering van de beschikking en de aanslag, welke motivering was vervat in het onder 2.3 bedoelde taxatieverslag (hierna: het taxatieverslag). Het Hof acht niet aannemelijk dat belanghebbende anderszins op de hoogte was van de onderbouwing van de beschikking en de aanslag. Het taxatieverslag is belanghebbende voorts niet binnen uiterlijk één week na de bekendmaking van de beschikking en de aanslag toegezonden. Daarvan uitgaande, heeft belanghebbende met zijn onder 2.2 gedeeltelijk weergegeven bezwaarschrift een bezwaarschrift ingediend dat beantwoordt aan de eisen van artikel 6:5 van de Awb, aangezien dat geschrift zich niet anders laat uitleggen dan dat belanghebbende bezwaar had tegen de waardevaststelling waarop de beschikking en de aanslag waren gebaseerd. Het andersluidende oordeel van de Rechtbank is onjuist.

Het Hof verwerpt de opvatting van de Heffingsambtenaar, inhoudende dat de onder 2.1 genoemde verwijzing, op de achterzijde van het biljet waarin de beschikking en de aanslag waren verenigd, naar het (digitale) WOZ-loket op de website van de Gemeente volstaat als bekendmaking van de motivering zoals bedoeld in artikel 3:47 van de Awb. Die laatstgenoemde bepaling strekt ertoe te waarborgen dat het genomen besluit berust op een voor de belanghebbende kenbare motivering én dat die motivering bij de bekendmaking van het besluit wordt vermeld. Gelet op de omstandigheid dat de beschikking en de aanslag, overeenkomstig het bepaalde in artikel 3:41, lid 1, van de Awb, zijn bekendgemaakt door schriftelijke toezending van het onderwerpelijke biljet aan belanghebbende, brengt het bepaalde in artikel 3:47 van de Awb voor een geval als het onderhavige mee dat de motivering, in de vorm van een taxatieverslag, tevens schriftelijk aan belanghebbende wordt verstrekt. De onder 2.1 genoemde verwijzing beantwoordt naar ’s Hofs oordeel, voor een geval als het onderhavige, dan ook niet aan ingevolge artikel 3:47 van de Awb aan de vermelding van de motivering te stellen normen. Dat betekent dat onbehandeld kan blijven de aannemelijkheid van belanghebbendes eerst ter zitting betrokken stelling dat hij niet over een voor digitale raadpleging van het taxatieverslag benodigde DigiD beschikt. Gezien het onder 4.4.1 overwogene is voorts niet van belang dat belanghebbende na de onder 2.3 en 2.4 genoemde herinneringen het bezwaar niet van een nadere motivering heeft voorzien. De omstandigheid dat hij op de desbetreffende data over het taxatieverslag beschikte, maakt dat niet anders.

Het vorenoverwogene laat onverlet dat het de Gemeente is toegestaan taxatieverslagen als het onderhavige op digitale wijze voor burgers te ontsluiten door middel van een (digitaal) WOZ-loket. Echter, indien dergelijke, tot motivering van waardebeschikkingen (en aanslagen in de onroerendezaakbelasting) dienende, verslagen niet met die, door schriftelijke toezending bekendgemaakte, beschikkingen worden meegezonden, dan wel, in de in artikel 3:47, lid 3, van de Awb bedoelde gevallen, uiterlijk een week na de bekendmaking worden nagezonden, kan een bezwaarschrift als het onderwerpelijke niet wegens beweerdelijke schending van de norm van artikel 6:5, lid 1, aanhef en letter d, van de Awb niet-ontvankelijk worden verklaard.

Slotsom

Gezien het vorenoverwogene is het hoger beroep gegrond. Het Hof zal de uitspraak van de Rechtbank, alsmede de uitspraken op bezwaar vernietigen en de Heffingsambtenaar met inachtneming van deze uitspraak opdragen opnieuw op het bezwaar te beslissen.

Ten aanzien van het griffierecht

Aangezien het hoger beroep gegrond is, acht het Hof termen aanwezig de Heffingsambtenaar te gelasten het door belanghebbende ter zake van de behandeling van het beroep door de Rechtbank en het hoger beroep door het Hof betaalde griffierecht ten bedrage van, in totaal, € 167, aan hem te vergoeden.

Ten aanzien van de proceskosten

Aangezien het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is, acht het Hof termen aanwezig de Heffingsambtenaar te veroordelen tot betaling van een tegemoetkoming in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en van het hoger beroep bij het Hof redelijkerwijs heeft moeten maken. Daarbij wordt uitgegaan van drie samenhangende zaken waarin belanghebbenden geheel of gedeeltelijk in het gelijk zijn gesteld. Dit betreft de onderhavige zaak en de zaken met Hofkenmerken 14/01099 en 14/01100.

Het Hof stelt deze vergoeding, mede gezien het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht als volgt vast:

zijnde in totaal € 1.884.

Het Hof zal in deze zaak en in elk van de overige hiervóór genoemde zaken een proceskostenvergoeding toekennen van (1.884 : 3 =) € 628.

Belanghebbende heeft, overigens slechts voor het geval dat het Hof tot een inhoudelijke beslechting van het geschil zou komen, verzocht om vergoeding van de kosten van het maken van bezwaar. Op het desbetreffende verzoek zal de Heffingsambtenaar bij zijn nog volgende uitspraak op het bezwaar moeten beslissen.

Gesteld noch gebleken is dat belanghebbende overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten als bedoeld in artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht heeft gemaakt.