Hof Den Haag, 20-06-2018, nr. BK-17/00906

GERECHTSHOF DEN HAAG

Team Belastingrecht

meervoudige kamer

nummer BK-17/00906

in het geding tussen:

(gemachtigde: M.J. van Dam)

en

(vertegenwoordigers: G. Lodder, J.A. Harmsen en M.A. Lucius)

op het hoger beroep van belanghebbende en het incidenteel hoger beroep van de Inspecteur tegen de uitspraak van de rechtbank Den Haag (de Rechtbank) van 13 oktober 2017, nummer SGR 16/10058, betreffende de onder 1.1 vermelde aanslag en beschikking.

Aan belanghebbende is voor het jaar 2012 een aanslag in de inkomstenbelasting en de premie volksverzekeringen opgelegd naar respectievelijk een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 41.996 en een premie-inkomen van € 33.863. Bij gelijktijdig gegeven beschikking heeft de Inspecteur aan belanghebbende € 425 belastingrente in rekening gebracht.

De Inspecteur heeft het daartegen gemaakte bezwaar afgewezen.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak op bezwaar beroep bij de Rechtbank ingesteld. Ter zake van dit beroep is een griffierecht geheven van € 46. De Rechtbank heeft het beroep voor zover het betreft de aanspraak op schadevergoeding gegrond verklaard en voor het overige ongegrond verklaard, de Inspecteur veroordeeld tot vergoeding van immateriële schade aan belanghebbende van € 500, de Inspecteur veroordeeld in de proceskosten van belanghebbende tot een bedrag van € 495 en de Inspecteur opgedragen het betaalde griffierecht van € 46 aan belanghebbende te vergoeden.

Belanghebbende is van de uitspraak van de Rechtbank in hoger beroep gekomen bij het Hof. In verband daarmee is door de griffier een griffierecht geheven van € 124.

De Inspecteur heeft een verweerschrift ingediend en heeft daarbij tevens incidenteel hoger beroep ingesteld.

Belanghebbende heeft schriftelijk zijn zienswijze omtrent het incidenteel hoger beroep naar voren gebracht.

De mondelinge behandeling van de zaak heeft plaatsgehad ter zitting van het Hof van 28 maart 2018, gehouden te Den Haag. Partijen zijn verschenen. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt.

Belanghebbende, geboren [in] 1971, heeft de Nederlandse nationaliteit en woonde in 2012 in Nederland.

Belanghebbende heeft het gehele jaar 2012 gewerkt aan boord van het binnenvaartschip [Y] (het schip), dat eigendom is van [Y] B.V. gevestigd te [A] in Nederland. De [Y] is een in Nederland geregistreerd tankschip.

Het Ministerie van Verkeer en Waterstaat heeft op 24 november 2008 voor het schip een Rijnvaartverklaring afgegeven aan de eigenaar van het schip, [Y] B.V. Op deze verklaring is geen exploitant van het schip vermeld.

De bevoegde Nederlandse autoriteit - de Inspectie Leefomgeving en Transport (voorheen de Inspectie van Verkeer en Waterstaat) - heeft op 18 juni 2014 ten behoeve van het schip een certificaat afgegeven als bedoeld in artikel 22 van de herziene Rijnvaartakte (het certificaat). Hierop is [Y] B.V. als eigenaar vermeld. Er is geen exploitant van het schip op het certificaat vermeld.

Belanghebbende was in 2012 in dienstbetrekking bij [B] S.A., gevestigd te [C] te Luxemburg.

Belanghebbende heeft voor het jaar 2012 aangifte gedaan van een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 41.966. In de aangifte heeft belanghebbende voor het gehele jaar 2012 verzocht om vrijstelling van premieheffing volksverzekeringen.

De Inspecteur heeft bij de aanslagregeling geen vrijstelling van premieheffing volksverzekeringen verleend.

4. De Rechtbank heeft het volgende overwogen.

“Nationale wetgeving9. Vast staat dat [belanghebbende] in 2012 in Nederland woonde en hij in 2012 nog niet de leeftijd van 65 jaar had bereikt. Gelet hierop en op het bepaalde in de artikelen 2 en 6 van de Algemene ouderdomswet (de Wet) en de dienovereenkomstige bepalingen in de overige volksverzekeringswetten, is [belanghebbende] voor dat jaar aan te merken als Nederlands ingezetene en derhalve van rechtswege in Nederland verzekerd en premieplichtig voor de volksverzekeringen. Niet als verzekerde wordt aangemerkt de persoon op wie op grond van een verdrag of een besluit van een volkenrechtelijke organisatie de wetgeving van een andere mogendheid van toepassing is.

De Verordening (EG) 883/2004

10. Op 1 mei 2010 is de Verordening van kracht geworden. Artikel 13 van de Verordening luidt - voor zover hier van belang - als volgt:

“Artikel 13

1. Op degene die in twee of meer lidstaten werkzaamheden in loondienst pleegt te verrichten, is van toepassing:

a. de wetgeving van de lidstaat waar hij woont, indien hij aldaar een substantieel gedeelte van zijn werkzaamheden verricht, of

b. indien hij niet een substantieel gedeelte van zijn werkzaamheden verricht in de lidstaat waar hij woont:

i. i) de wetgeving van de lidstaat waar de zetel of het domicilie van de onderneming of de werkgever zich bevindt, indien hij in dienst is van één onderneming of werkgever (…)”

11. Op grond van artikel 16 bestaat de mogelijkheid voor lidstaten om, in afwijking van de in de Verordening opgenomen aanwijsregels, de sociale zekerheidswetgeving van een andere lidstaat aan te wijzen als toepasselijke wetgeving. Artikel 16 van de Verordening luidt als volgt:

“Artikel 161. Twee of meer lidstaten, de bevoegde autoriteiten van deze lidstaten of de door deze autoriteiten aangewezen instellingen kunnen in onderlinge overeenstemming in het belang van bepaalde personen of groepen personen, uitzonderingen op de artikelen 11 tot en met 15 vaststellen.”

12. Op 11 februari 2011 hebben de autoriteiten van België, Frankrijk, Luxemburg, Nederland en Duitsland op grond van artikel 16, eerste lid, van de Verordening, de Overeenkomst gesloten. De Overeenkomst bevat exclusieve aanwijsregels voor werknemers en zelfstandigen die op grond van de Overeenkomst als Rijnvarende kunnen worden aangemerkt. De bepalingen van de Overeenkomst gelden met terugwerkende kracht vanaf 1 mei 2010.

13. De tekst van de Overeenkomst luidt - voor zover hier van belang - als volgt:

“De voor deze overeenkomst bevoegde autoriteiten zijn,

- krachtens artikel 16, eerste lid, van verordening (EG) nr. 883/2004;

- in het licht van de lange traditie en het bijzondere karakter van de Rijnvaart;

- rekening houdend met het gezamenlijk verzoek van alle sociale partners –vertegenwoordigers van werkgevers, werknemers en zelfstandigen– dat de op hetzelfde schip als Rijnvarenden te werk gestelde personen onderworpen zouden moet zijn aan dezelfde wetgeving;

- overwegende dat de toepasselijke wetgeving die van de Ondertekenende Staat moet zijn waar de Rijnvarende voor de uitoefening van zijn beroepsactiviteit de nauwste banden mee onderhoudt;

- overwegende dat de wetgeving van de Ondertekenende Staat waar de zetel of het filiaal van de onderneming of vennootschap zich bevindt die het schip daadwerkelijk exploiteert, beschouwd moet worden als de wetgeving waarmee deze beroepsactiviteit het nauwst verbonden is, (…)

Artikel 1 Definities

Voor de toepassing van deze overeenkomst

a. a) wordt onder het begrip ‘Rijnvarende’ een werknemer of zelfstandige verstaan, (…), die behorend tot het varend personeel zijn beroepsarbeid verricht aan boord van een schip dat met winstoogmerk in de Rijnvaart wordt gebruikt en dat is voorzien van het certificaat bedoeld in artikel 22 van de Herziene Rijnvaartakte, (…)

c) wordt onder de uitdrukking ‘de onderneming waartoe het schip behoort’ de onderneming of vennootschap verstaan die het betrokken schip exploiteert, ongeacht of deze eigenaar van het schip is of niet. Wanneer het schip door meerdere ondernemingen of vennootschappen wordt geëxploiteerd, dan geldt voor toepassing van deze overeenkomst als exploitant van het schip de onderneming of vennootschap die het schip daadwerkelijk exploiteert en die beslissingsbevoegd is in het bijzonder voor het economische en commerciële management van het schip. Voor de vaststelling van de onderneming zijn de op de Rijnvaartverklaring vermelde gegevens maatgevend.

(…)

Artikel 4 Toepasselijke wetgeving

(…)

2. Op de Rijnvarende is de wetgeving van toepassing van de Ondertekenende Staat op het grondgebied waarvan zich de zetel bevindt van de onderneming waartoe het in artikel 1, sub c) bedoelde schip behoort, aan boord waarvan deze Rijnvarende zijn beroepsarbeid verricht.

(…)”

14. Vast staat dat [belanghebbende] een werknemer is die, behorend tot het varend personeel zijn beroepsarbeid verricht aan boord van een schip dat met winstoogmerk in de Rijnvaart wordt gebruikt en dat is voorzien van een certificaat als bedoeld in artikel 22 van de herziene Rijnvaartakte, waardoor [belanghebbende] is aan te merken als Rijnvarende in de zin van artikel 1, onder a van de Overeenkomst, zodat de sociale verzekeringsplicht aan de hand van de Overeenkomst moet worden beoordeeld.

15. Op grond van artikel 1, onderdeel c, en artikel 4 van de Rijnvarendenovereenkomst is [belanghebbende] premieplichtig in het land waar de zetel van de exploitant van het schip is gevestigd. Als exploitant in de zin van artikel 1, onderdeel c, van de Rijnvarendenovereenkomst, geldt de onderneming die het schip daadwerkelijk exploiteert en die beslissingsbevoegd is voor het economische en commerciële management van het schip. Voor de vaststelling van de exploitant is in beginsel de Rijnvarendenverklaring maatgevend. De partij die zich erop beroept dat de gegevens op de Rijnvarendenverklaring niet juist zijn, draagt daarvan de bewijslast.

16. [ Belanghebbende] heeft ter onderbouwing het volgende overgelegd. Bij de aanslagregeling:(1) loonstroken van de maanden januari tot en met december 2012 van [B] S.A.; (2) jaaropgave 2012 van [B] S.A.; (3) de Rijnvaartverklaring 24 november 2008 ten name van [Y] B.V. te [A] en (4) een certificaat van Onderzoek van de Commissie van Deskundigen te Rotterdam, opgemaakt op 31 augustus 2009 door [D] . In beroep heeft [belanghebbende] het volgende overgelegd: (5) een e-mailbericht van de Luxemburgse autoriteiten aan de Sociale Verzekeringsbank van 23 februari 2016 (met een vertaling van de Sociale Verzekeringsbank) en (6) een e-mailbericht van de Sociale Verzekeringsbank van 21 april 2016 aan de Luxemburgse autoriteiten.

17. [Belanghebbende] heeft, met al hetgeen hij heeft aangevoerd en overgelegd, niet aannemelijk gemaakt dat het schip wordt geëxploiteerd door de te Luxemburg gevestigde vennootschap [B] SA of door een andere buiten Nederland gevestigde exploitant. De overgelegde loonstroken, jaaropgave, Rijnvaartverklaring, het certificaat en de e-mailwisseling tussen de Sociale verzekeringsbank en de Luxemburgse autoriteiten, zijn daarvoor onvoldoende. Uit de door [belanghebbende] overgelegde gegevens kan niet worden opgemaakt wie het schip in 2012 daadwerkelijk heeft geëxploiteerd en wie in 2012 beslissingsbevoegd is geweest voor het economische en commerciële management van het schip. Gelet hierop heeft [de Inspecteur] zich terecht op het standpunt gesteld dat de eigenaar van het schip [Y] B.V. als exploitant moet worden aangemerkt. Nu vaststaat dat de zetel van de onderneming van [Y] B.V. zich in Nederland bevindt, is [belanghebbende] op grond van de Rijnvarendenovereenkomst in Nederland sociaal verzekerd. [De Inspecteur] heeft dan ook terecht geen vrijstelling van premies volksverzekeringen verleend.

18.Het beroep van [belanghebbende] op toepassing artikel 16, derde lid, van het Verdrag tussen het Koninkrijk der Nederlanden en het Groothertogdom Luxemburg tot het vermijden van dubbele belasting en tot het voorkomen van het ontgaan van belasting inzake belastingen naar het inkomen en naar vermogen, faalt. Reeds omdat in het onderhavige geval premieheffing volksverzekeringen aan de orde is en dit verdrag daar niet op ziet (vergelijk uitspraak gerechtshof Den Haag van 22 maart 2016, ECLI:NL:GHDHA:2016:791).

19. Voor zover [belanghebbende] bedoelt te stellen dat [de Inspecteur] niet bevoegd is een aanslag IB/PVV op te leggen, faalt dat beroep. De inspecteur van de belastingdienst is de bevoegde orgaan om de aanslag IB/PVV 2012 op te leggen.

20. Niet gebleken is dat de bestreden besluit in strijd met enig beginsel van behoorlijk bestuur is genomen.

21. Gelet op wat hiervoor is overwogen, dient het beroep in zoverre ongegrond te worden verklaard.

Immateriële schadevergoeding

22. [ Belanghebbende] stelt dat hij in verband met het overschrijden van de redelijke termijn in aanmerking komt voor een immateriële schadevergoeding van € 500. Hiertegenover stelt [de Inspecteur] dat van een overschrijding van de redelijk termijn geen sprake is nu [belanghebbende] op 9 maart 2015 heeft ingestemd met een verlenging van de beslistermijn om op het bezwaar te beslissen tot 29 mei 2015.

23. Bij de beoordeling van de vraag of de redelijke termijn is overschreden, moet worden aangesloten bij de uitgangspunten die zijn neergelegd in de arresten van de Hoge Raad van 22 april 2005, nr. 37 984, ECLI:NL:HR:2005:AO9006 en 19 februari 2016, nr. 14/03907, ECLI:NL:HR: 2016:252. Voor een uitspraak in eerste aanleg heeft te gelden dat deze niet binnen een redelijke termijn geschiedt, indien de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen uitspraak doet, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. De termijn vangt aan op het moment waarop [de Inspecteur] het bezwaarschrift ontvangt. Indien de redelijke termijn is overschreden, dient als uitgangspunt een tarief te worden gehanteerd van € 500 per half jaar dat die termijn is overschreden, waarbij het totaal van de overschrijding naar boven wordt afgerond.

24. Het op 3 maart 2015 gedagtekende bezwaarschrift is door [de Inspecteur] ontvangen op 4 maart 2015. Het bezwaarschrift bevat niet de gronden van het bezwaar. Op (…) verzoek [van de Inspecteur] heeft [belanghebbende] op 9 maart 2015 ingestemd om de beslistermijn op het bezwaar te verlengen tot 29 mei 2015. Bij brief van 24 maart 2015 heeft [belanghebbende] uitstel gevraagd tot 10 mei 2015 om het bezwaar te motiveren, welk uitstel [de Inspecteur] heeft verleend. Bij brief van 8 mei 2015, door [de Inspecteur] ontvangen op of omstreeks 8 mei 2015 (datumstempel onleesbaar), heeft [belanghebbende] het bezwaar gemotiveerd.

25. Als een bijzondere omstandigheid die verlenging van de redelijke termijn rechtvaardigt merkt de rechtbank aan de instemming van [belanghebbende] met een door [de Inspecteur] gevraagde verlenging van de beslistermijn. De rechtbank stelt die periode vast op 2 maanden en 25 dagen.

26. De rechtbank doet uitspraak op 13 oktober 2017. Dat is 2 jaar en ruim 7 maanden na ontvangst van het bezwaarschrift bij [de Inspecteur]. Gelet op de bijzondere omstandigheid is de redelijke termijn in dit geval overschreden met een periode van (afgerond) een half jaar.

27. De rechtbank zal de overschrijding toerekenen aan [de Inspecteur] en daarvoor een vergoeding toekennen van € 500 alsmede [de Inspecteur] veroordelen tot betaling daarvan, omdat de rechtbank zelf binnen de haar toekomende tijd uitspraak heeft gedaan (het beroep van [belanghebbende] is ontvangen op 22 december).”

In het principaal hoger beroep is in geschil of belanghebbende in 2012 in Nederland verzekerd en premieplichtig is voor de Nederlandse volksverzekeringen. Belanghebbende beantwoordt deze vraag ontkennend en de Inspecteur bevestigend.

In het incidenteel hoger beroep is in geschil of belanghebbende in aanmerking komt voor een immateriële schadevergoeding. De Inspecteur beantwoordt deze vraag ontkennend en belanghebbende bevestigend.

Het hoger beroep van belanghebbende strekt tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, van de uitspraak op bezwaar en van de aanslag premieheffing volksverzekeringen.

In het incidenteel hoger beroep van de Inspecteur concludeert belanghebbende tot bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank voor zover deze ziet op de immateriële schadevergoeding.

In het hoger beroep van belanghebbende concludeert de Inspecteur tot bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank voor zover deze ziet op de aanslag premieheffing volksverzekeringen.

Het incidenteel hoger beroep van de Inspecteur strekt tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank voor zover deze ziet op de immateriële schadevergoeding.

Verzekerings- en premieplicht

Vaststaat dat belanghebbende in 2012 in Nederland woonde en nog niet de leeftijd van 65 jaar had bereikt. Gelet hierop en op het bepaalde in de artikelen 2 en 6 van de Algemene ouderdomswet en de dienovereenkomstige bepalingen in de overige volksverzekeringswetten, was belanghebbende in dat jaar Nederlands ingezetene en derhalve van rechtswege in Nederland verzekerd en premieplichtig voor de volksverzekeringen.

Belanghebbende stelt dat hij in 2012 premies sociale verzekeringen in Luxemburg heeft betaald, waardoor hij op grond van artikel 16, lid 1, van de Verordening (EG) 883/2004 (de Verordening) - in afwijking van de in 6.1 genoemde hoofdregel - niet in Nederland, maar in Luxemburg verzekerd en premieplichtig is voor de sociale verzekeringen. Volgens vaste jurisprudentie van de Hoge Raad (zie onder meer HR 24 oktober 2014, nr. 14/1601, ECLI:NL:HR:2014:3016, BNB 2014/264) is het in dat geval aan belanghebbende om feiten en omstandigheden te stellen en, gelet op de gemotiveerde betwisting door de Inspecteur, aannemelijk te maken die de conclusie rechtvaardigen dat belanghebbende in 2012 niet in Nederland verzekerd en premieplichtig is. Het Hof ziet geen reden om, zoals belanghebbende ter zitting heeft verzocht, uit te gaan van een andere bewijslastverdeling.

Niet in geschil is dat belanghebbende een werknemer is die, behorend tot het varend personeel, zijn beroepsarbeid verricht aan boord van een schip dat met winstoogmerk in de Rijnvaart wordt gebruikt en dat is voorzien van een certificaat als bedoeld in artikel 22 van de herziene Rijnvaartakte. Gelet hierop is belanghebbende als Rijnvarende onderworpen aan de onder meer door Nederland en Luxemburg krachtens artikel 16, lid 1, van de Verordening gesloten overeenkomst betreffende de vaststelling van de op Rijnvarenden toepasselijke wetgeving van 25 februari 2011, Stcrt. 2011, 3397 (de Overeenkomst). Op grond van artikel 2 en 3 van de Overeenkomst valt belanghebbende onder de personele en materiële werkingssfeer van de Overeenkomst.

Belanghebbende betoogt dat in het onderhavige geval aan de Overeenkomst geen verbindende kracht toekomt, omdat de Overeenkomst gelet op artikel 16 van de Verordening uitsluitend gelding kan hebben indien een positief belang voor de premieplichtige aanwijsbaar is, in die zin dat er geen dubbele premieheffing optreedt. Dit betoog vindt geen steun in het recht. Met de in artikel 16, lid 1, van de Verordening gebruikte zinsnede ‘in het belang van bepaalde personen of groepen van personen’ is bij het sluiten van de Overeenkomst door de daarbij betrokken Staten bedoeld - zo blijkt ook uit de considerans bij de Overeenkomst - het belang van de groep van Rijnvarenden te dienen dat zij zoveel als mogelijk onderworpen worden aan dezelfde socialezekerheidswetgeving.

Ingevolge artikel 4, lid 1, van de Overeenkomst is op de Rijnvarende slechts de wetgeving van één ondertekenende staat van toepassing. Ingevolge het tweede lid van die bepaling is op de Rijnvarende de wetgeving van toepassing van de ondertekenende staat op het grondgebied waarvan zich de zetel bevindt van de onderneming waartoe het schip behoort aan boord waarvan deze Rijnvarende zijn beroepsarbeid verricht. De omstandigheid dat belanghebbende op de loonlijst staat van een in Luxemburg gevestigd bedrijf, is niet doorslaggevend. De Overeenkomst bevat immers uitzonderingen op de in artikel 13 van de Verordening opgenomen aanwijsregels.

De Rechtbank heeft - terecht ervan uitgaande dat bij betwisting door de Inspecteur op belanghebbende de last rust zijn stelling aannemelijk te maken dat het schip wordt geëxploiteerd door de te Luxemburg gevestigde vennootschap [B] SA of door een andere buiten Nederland gevestigde exploitant - op goede gronden geoordeeld dat belanghebbende niet aan zijn bewijslast heeft voldaan. Het Hof maakt deze beslissing en de daartoe door de Rechtbank gebezigde gronden tot de zijne. In hoger beroep heeft belanghebbende geen gronden, feiten of omstandigheden aangevoerd die, dan wel bewijs bijgebracht dat tot een andere beslissing aanleiding geeft.

Daarvan uitgaande heeft de Rechtbank terecht geoordeeld dat de eigenaar van het schip - [Y] B.V. - als exploitant moet worden aangemerkt. Het is vaste jurisprudentie dat in het geval op de Rijnvaartverklaring geen exploitant is vermeld, ervan mag worden uitgegaan - behoudens tegenbewijs - dat de eigenaar de exploitant is. Uit het hiervoor overwogene volgt dat belanghebbende niet is geslaagd in het leveren van tegenbewijs.

Nu vaststaat dat de zetel van de onderneming van [Y] B.V. zich in Nederland bevindt, is belanghebbende op grond van artikel 4, lid 2, van de Overeenkomst in Nederland verzekerd en premieplichtig voor de volksverzekeringen.

Bevoegdheid

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de Inspecteur niet bevoegd is af te wijken van de door hem ingediende aangifte door hem voor 2012 verzekerd en premieplichtig voor de volksverzekeringen te verklaren. Belanghebbende voert daartoe aan dat tot vaststelling van het toepasselijke sociale verzekeringsrecht onder de Verordening (EG) 987/2009 en de Overeenkomst, de Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid (de Minister) en de Sociale Verzekeringsbank (SVB) zijn aangewezen als de voor Nederland bevoegde autoriteiten. Van enige mandatering aan de Belastingdienst is geen sprake, aldus belanghebbende.

Het Hof overweegt dienaangaande dat de premie voor de volksverzekeringen ingevolge artikel 57 van de Wet financiering sociale verzekeringen (Wfsv) wordt geheven door de rijksbelastingdienst. De premie voor de volksverzekeringen wordt ingevolge artikel 58 van de Wfsv bij wege van aanslag geheven met overeenkomstige toepassing van de voor de heffing van de inkomstenbelasting geldende regels. Artikel 11, lid 1, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen bepaalt dat de aanslag door de inspecteur wordt vastgesteld. Gelet op deze wettelijke regels heeft de inspecteur derhalve de bevoegdheid premie volksverzekeringen te heffen. Heffing vindt plaats van de premieplichtige. Premieplichtig is de verzekerde. Om de premieplicht te kunnen vaststellen zal de inspecteur eerst moeten constateren of sprake is van verzekeringsplicht aan de hand van de ingevolge de aanwijsregels toe te passen regelgeving en de daarbij van belang geachte feiten en omstandigheden. Naar het oordeel van het Hof heeft de Inspecteur in het onderhavige geval overeenkomstig deze regelgeving zijn heffingsbevoegdheid uitgeoefend. Anders dan belanghebbende stelt, staat artikel 5 van de Overeenkomst niet in de weg aan de bevoegdheid van de Inspecteur om de verzekeringsplicht van belanghebbende vast te stellen zoals die voortvloeit uit de Wfsv. Evenmin staat artikel 16 van Verordening (EG) 987/2009 aan die bevoegdheid van de Inspecteur in de weg.

Belastingrente

Belanghebbende heeft tegen het in rekening brengen van belastingrente geen afzonderlijke grieven aangevoerd. Gesteld noch gebleken is dat de belastingrente naar een onjuist bedrag of in strijd met enige regel van geschreven of ongeschreven recht in rekening is gebracht.

Immateriële schadevergoeding

De Inspecteur stelt zich in het incidenteel hoger beroep op het standpunt dat de Rechtbank hem ten onrechte heeft veroordeeld tot vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn. De Rechtbank had een langere periode van bijzondere omstandigheden in aanmerking moeten nemen, namelijk van 29 mei 2015 tot en met 13 januari 2017, waardoor geen sprake is van overschrijding van de redelijke termijn, aldus de Inspecteur. Belanghebbende bestrijdt dit en stelt zich op het standpunt dat de instemming van zijn gemachtigde met het voorstel van de Inspecteur om de beslistermijn als bedoeld in artikel 7:10 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) te verlengen niet kan worden aangemerkt als een bijzondere omstandigheid die aanleiding kan geven voor het verlengen van de redelijke termijn als bedoeld in r.o. 4.5 van het arrest van de Hoge Raad van 22 april 2005, nr. 37984, ECLI:NL:HR:2005:AO9006, BNB 2005/337 en r.o. 3.5.1 en 3.5.2 van het arrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016, nr. 14/03907, ECLI:NL:HR:2016:252, BNB 2016/140.

Het Hof kan belanghebbende niet volgen in zijn betoog. De Rechtbank heeft terecht geoordeeld dat de instemming van de gemachtigde met overschrijding van de wettelijke beslistermijn een bijzondere omstandigheid in voormelde zin vormt. Vgl. HR 13 oktober 2017, nr. 17/00694, ECLI:NL:HR:2017:2600, BNB 2017/219. Door de instemming kan immers voor de op die instemming betrekking hebbende tijd niet worden gezegd dat sprake is van spanning en frustratie bij belanghebbende.

Op 9 maart 2015 heeft de gemachtigde van belanghebbende ingestemd met het door de Inspecteur in zijn brief van 5 maart 2015 (kenmerk GBV2012/1830.39.750.IH.Bezwaar 2) gedane voorstel om de beslistermijn op het bezwaar te verlengen met “de periode welke ligt tussen de beslisdatum van artikel 7:10, lid 3, Awb, zijnde 29-05-2015, en de datum waarop ik uitspraak doe op uw bezwaarschrift.” Aangezien de Inspecteur op 13 januari 2017 uitspraak op het bezwaar heeft gedaan, dient de redelijke termijn te worden verlengd met de periode van 29 mei 2015 tot en met 13 januari 2017, zijnde een jaar en ruim zeven maanden.

Het bezwaarschrift is door de Inspecteur ontvangen op 4 maart 2015 en de Rechtbank heeft uitspraak gedaan op 13 oktober 2017. Dat is twee jaar en ruim zeven maanden na ontvangst van het bezwaarschrift. Dit betekent dat de redelijke termijn - rekening houdend met de termijnverlenging - voor de gezamenlijke fase van bezwaar en beroep niet is overschreden.

Conclusie

Gelet op al het vorenoverwogene moet het hoger beroep ongegrond en het incidenteel hoger beroep gegrond worden verklaard.

7. Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb.

Het Gerechtshof:

- vernietigt de uitspraak van de Rechtbank, voor zover deze betrekking heeft op de aanspraak op schadevergoeding, alsmede de veroordeling van de Inspecteur tot vergoeding van immateriële schade, proceskosten en griffierecht; en

- verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is vastgesteld door Chr.Th.P.M. Zandhuis, H.A.J. Kroon en

F.G.F. Peters, in tegenwoordigheid van de griffier A.S.H.M. Strik. De beslissing is op 20 juni 2018 in het openbaar uitgesproken.

aangetekend aan

partijen verzonden:

Zowel de belanghebbende als het daartoe bevoegde bestuursorgaan kan binnen zes weken na de verzenddatum van deze uitspraak beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1. Bij het beroepschrift wordt een kopie van deze uitspraak gevoegd.

2. Het beroepschrift wordt ondertekend en bevat ten minste:

- - de naam en het adres van de indiener;

- - de dagtekening;

- - de vermelding van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

- - de gronden van het beroep in cassatie.

Het beroepschrift moet worden gezonden aan de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag.

De partij die beroep in cassatie instelt is griffierecht verschuldigd en zal daarover bericht ontvangen van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan worden verzocht de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.