HR, 14-10-2022, nr. 21/04379

Vooropgesteld zij dat het gegeven oordeel van het gerechtshof uitgaat van de premisse dat wat de Hoge Raad der Nederlanden oordeelt, zelfs wanneer het zoals in casu indruist tegen alle fundamentele waarden van de rechtsstaat, als juist moet worden aanvaard.

Uit die premisse is waarschijnlijk de wildgroei ontstaan bij de Hoge Raad der Nederlanden, dat ze er zelf‘maar wat van mogen maken’, zonder de Unierechter te kennen in de zelfstandige, onrechtmatige en onbevoegde uitlegging van het recht van de Unie door de Hoge Raad der Nederlanden.

Artikel 267, letter a VWEU bepaald dat Het Hof van Justitie van de Europese Unie bevoegd is, bij wijze van prejudiciële beslissing, een uitspraak te doen a. over de uitlegging van de Verdragen,

Aldus is sprake van een exclusieve bevoegdheid. Alleen de Unierechter, en NIEMAND anders mag (en kan) uitlegging geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie.

Vgl. in gelijke zin mr. baron Koenraad Lenaerts en mr. Piet van Nuffel, Europees recht, blz. 119, par. 85 e.v.;

Nu vaststaat dat het gerechtshof als onderdeel van lidstaat Nederland heeft opgetreden op hetzelfde domein als de Unierechter, die exclusief bevoegd is, is dat optreden a priori in strijd is met het Verdrag.

Nu het gerechtshof uitlegging geeft over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, o.m. over de hoogte van het griffierecht, de immateriële schadevergoeding, de vergoeding van door derden verleende advisering, vertegenwoordiging en verdediging, de vergoeding van rente wegens in strijd met het Unierecht geheven belasting, zonder vragen te stellen aan de exclusief bevoegde rechter, de Unierechter.

Aldus geeft het gerechtshof uitlegging over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, zonder de Unierechter te raadplegen en verwijst als klap op de vuurpijl naar met misbruik van bevoegdheid en misbruik van recht tot stand gekomen rechtspraak van de Hoge Raad der Nederlanden, die eveneens structureel nalaat overeenkomstig zijn wettelijke verplichting ex. artikel 267, derde alinea VWEU de Unierechter te bevragen!!!

Het is extra wrang te moeten vaststellen dat — ondanks de verwijzing van belanghebbende in zijn pleitnota naar het arrest van het Hof van 26 februari 2013, Hans Akerberg Fransson, EU:C:2013:105, r.o. 47 en aldaar aangehaalde rechtspraak, r.o. 30 en 47;

Het gerechtshof is er toch in slaagt met misbruik van bevoegdheid te treden op het exclusieve domein van de Unierechter, teneinde, zoals in casu, belanghebbende ‘professioneel’ te ontdoen van zijn uit het Unierecht voortkomende rechten.

In een situatie als in het hoofdgeding, waarin rechtspraak van het Hof bestaat over het uit te leggen begrip (ook wel geduid door de heer mr. P.J. Wattel namens Uw Raad als een zgn. acte éclairé), heeft een nationale rechterlijke instantie, die in beginsel is onderworpen aan een verwijzingsverplichting en die van mening is dat het geding dat voor haar dient een vraag over de uitlegging van het Unierecht opwerpt, de keuze uit twee mogelijkheden. Zij wendt zich tot het Hof voor aanvullende preciseringen met betrekking tot het geding waarover zij moet beslissen, of zij besluit niet te voldoen aan haar verwijzingsplicht, maar dan moet zij het antwoord dat het Hof reeds heeft aangedragen accepteren en toepassen. Als zij voor geen van beide mogelijkheden kiest en het betrokken begrip van Unierecht anders uitlegt, maakt zij zich schuldig aan een voldoende gekwalificeerde schending van dit recht.62.Dit vloeit voort uit vaste rechtspraak volgens welke een schending van het Unierecht voldoende gekwalificeerd is wanneer daarbij de desbetreffende rechtspraak van het Hof kennelijk is miskend.63.

Anders dan het gerechtshof — kennelijk onjuist — overweegt bestaat voor hem verwijzingsplicht wanneer;

Ik verwijs uw aangetoond kennelijk partijdige en kennelijk afhankelijke Hoge Raad der Nederlanden, naar de uitlegging van de exclusief bevoegde rechter, de Unierechter, in zijn arrest van 26 februari 2013, Hans Akerberg Fransson, EU:C:2013:105, r.o. 30 en r.o. 47.

De uitlegging van het Hof vloeit eenvoudigweg voort uit het feit dat overeenkomstig artikel 267, letter a VWEU de Unierechter exclusief bevoegd is uitlegging te geven over bepalingen van het recht van de Unie en niemand anders!!!

Ik verwijs Uw Raad naar de uitlegging van exclusieve bevoegdheden van mr. baron Koenraad Lenaerts (president van het Hof) mr. Piet en van Nuffel (procesgemachtigde Hof van Justitie EC), Europees recht, blz. 119, par. 85 e.v.;

Aldus staat buiten elke mogelijke twijfel verheven vast dat het gerechtshof getreden is op het exclusieve domein van de Unierechter, in casu artikel 267, letter a VWEU, waarin is vastgelegd dat het Hof exclusief bevoegd is uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van de Verdragen.

Aldus is het optreden van de rechtbank en het gerechtshof a priori in strijd is met het Verdrag.

Middel I is kennelijk gegrond. Goed bezien behoeft de rest geen behandeling meer, nu het gerechtshof blijk heeft gegeven — mogelijk willens en wetens — van een zeer ernstige miskenning van de uitlegging van het Hof.

Wetende dat het doorgaans voor Uw Raad, ook een gekende partijdige, afhankelijke club, niet anders is, daar is misbruik van bevoegdheid en misbruik van recht en het terzijde stellen van alle fundamentele beginselen van de rechtsstaat teneinde burgers te ontdoen van onverschuldigde belasting, ook een kernwaarde, zal ik nog nader grieven.

Ik merk nog op dat de loze stellingen van het gerechtshof — waarin hij zelfstandig een vraag van Unierecht — namelijk heeft hij verwijzingsplicht ex. artikel 267, tweede alinea Handvest van de grondrechten en mag hij — anders dan uit de letterlijke tekst van artikel 267, letter a VWEU volgt — uitlegging geven over het recht van de Unie, verzwaard had moeten motiveren, wanneer hij afziet van verwijzing, teneinde te voldoen aan de door hemzelf notabene geschetste vereiste de volle werking van het Unierecht te verzekeren!!

Alleen op deze wijze ontstaat een waterdicht systeem (met uitzondering van de enorme en structurele schendingen door de rechterlijke macht in lidstaat Nederland natuurlijk) waarin de volle werking van het recht van de Unie wordt gewaarborgd.

Middel I is kennelijk gegrond. Polen zegt het, Nederland doet het, op enorme schaal, elke lidstaat onwaardig, maar kenmerkend voor de ‘rechtspraak’ in lidstaat Nederland.

Ik verwees ook naar uitlegging van exclusieve bevoegdheden door baron mr. Koenraad Lenaerts en Piet van Nuffel en de gevolgen van het treden op het exclusieve domein van de Unierechter, hetgeen a priori in strijd is met het Verdrag. Het handelen van het gerechtshof is kennelijk — zeer ernstig onrechtmatig -, maar begrijpelijk, want zij wordt toch gefaciliteerd door de Hoge Raad der Nederlanden.

Zowel gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, als de Hoge Raad der Nederlanden zijn buiten elke mogelijke twijfel verheven geen rechterlijke autoriteiten in de zin van artikel 47, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

Dit raakt de meest fundamentele rechtsbeginselen van de rechtsstaat, zoals verankerd in artikel 2 VEU.

In een situatie als in het hoofdgeding, waarin rechtspraak van het Hof bestaat over het uit te leggen begrip, heeft een nationale rechterlijke instantie, die in beginsel is onderworpen aan een verwijzingsverplichting en die van mening is dat het geding dat voor haar dient een vraag over de uitlegging van het Unierecht opwerpt, de keuze uit twee mogelijkheden. Zij wendt zich tot het Hof voor aanvullende preciseringen met betrekking tot het geding waarover zij moet beslissen, of zij besluit niet te voldoen aan haar verwijzingsplicht, maar dan moet zij het antwoord dat het Hof reeds heeft aangedragen accepteren en toepassen. Als zij voor geen van beide mogelijkheden kiest en het betrokken begrip van Unierecht anders uitlegt, maakt zij zich schuldig aan een voldoende gekwalificeerde schending van dit recht. Dit vloeit voort uit vaste rechtspraak volgens welke een schending van het Unierecht voldoende gekwalificeerd is wanneer daarbij de desbetreffende rechtspraak van het Hof kennelijk is miskend.

Het gerechtshof geeft zelfstandige uitlegging over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie en verzuimd te voldoen aan de verzwaarde motiveringsvereiste, zoals volgt uit het arrest Brito, 11 juni 2015, EU:C:2015:390, r.o. 90, onder verwijzing naar r.o. 16 van het arrest Cilfit, 6 oktober 1982, EU:C: 1982:335.

Daarmee schendt het gerechtshof het recht, meer bepaald artikel 267, tweede alinea VWEU, door een aan hem voorgelegde vraag van Unierecht niet te verwijzen naar het Hof en zelfstandig, met misbruik van recht en misbruik van bevoegdheid, uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie.

Het gerechtshof had moeten verwijzen, evenals de Hoge Raad der Nederlanden dat had moeten doen, en moeten aantonen middels een verzwaarde motiveringsvereiste, dat deze rechter niet met zekerheid kon weten dat zijn redenering even evident zou zijn voor het Hof (Hof van Justitie, 4 oktober 2018, Commissie/Frankrijk, EU:C:2018:811, r.o. 111).

Tenminste was geen sprake van zgn. een acte clair voor de Hoge Raad (het ontbreken van iedere redelijke twijfel), of de heffing van griffierecht in lidstaat Nederland strookt met het recht van de Unie, nu uit r.o. 135 van het arrest Kantarev volgt dat rekening gehouden moet worden met de hoogte van het vastrecht;

Het Hof preciseert zijn uitlegging in dit concrete geval, waarin geen mogelijkheid is van vrijstelling van het vastrecht in lidstaat Bulgarije van het vastrecht (Het Hof mag alleen uitlegging geven over een concreet geval, red. JV);

Aldus volgt hieruit dat Het niet is uitgesloten dat een proportioneel recht van 4 % van de waarde van het geschil een belangrijk obstakel vormt voor de uitoefening van het recht op vergoeding.

De Hoge Raad der Nederlanden had in elk geval het geschil niet zelfstandig mogen oplossen en oordelen dat de heffing van griffierecht in lidstaat Nederland, die geen rekening houdt met de onderliggende waarde van het geschil en in casu bij het gerechtshof en derhalve in gevallen zelfs de betaalde belasting kan overschrijden of grotendeels gelijk is aan de betaalde belasting, nog los van de betwiste belasting.

Maar nee, de Hoge Raad der Nederlanden gaat uitlegging geven, teneinde in lidstaat Nederland nationale rechtspraak ontwikkelt die niet met de regels van het Unierecht strookt (arrest van 15 maart 2017, Aquino, C-3/16, EU:C:2017:209, punt 33 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Dat is ten strengste verboden en raakt alle fundamentele rechtsbeginselen. Vastgesteld zij dat de Hoge Raad der Nederlanden in elk geval geen rechterlijke instantie is in de zin van artikel 47, lid 1 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, idem voor het gerechtshof en de rechtbank.

De Hoge Raad der Nederlanden heeft zich kennelijk, niet voor enige mogelijke twijfel vatbaar, schuldig gemaakt aan een voldoende gekwalificeerde schending, hetgeen ook heeft te gelden voor de rechtbank en het gerechtshof.

Vast staat, buiten elke mogelijke twijfel verheven, dat de Hoge Raad der Nederlanden, als hoogste nationale rechter, wiens oordelen naar nationale bepalingen niet vatbaar zijn voor hoger beroep, geen rechter is in de zin van artikel 47, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, nu buiten elke mogelijke twijfel verheven, de Hoge Raad der Nederlanden zelfstandig een geschil beslist en met misbruik van bevoegdheid en misbruik van recht uitlegging geeft over een vaste uitlegging van het Hof van Justitie, en de door de Hoge Raad ontwikkelde interne rechtsorde van dien aard is dat bij de justitiabelen legitieme twijfel kan ontstaan over de vraag of deze instantie niet gevoelig is voor externe factoren, in het bijzonder voor directe of indirecte invloed van de wetgevende en uitvoerende macht, en of deze instantie onpartijdig is ten opzichte van de met elkaar strijdende belangen, en, derhalve, ertoe kunnen leiden dat deze instelling niet de indruk geeft onafhankelijk en onpartijdig te zijn, hetgeen het vertrouwen kan ondermijnen dat de rechterlijke macht in een democratische samenleving bij deze justitiabelen moet wekken.

Nu ook vaststaat dat artikel 19, lid 1, tweede alinea VEU kennelijk geschonden is, moet worden vastgesteld dat in een stelsel van rechtsbescherming in lidstaat Nederland niet voldaan wordt aan de op d lidstaat rustende verplichting ex. artikel 19, lid 1, tweede alinea VEU, om te voorzien in de nodige rechtsmiddelen om daadwerkelijke rechtsbescherming op de onder het recht van de Unie vallende gebieden te verzekeren, nu de bevoegde rechtsprekende autoriteiten de beginselen van de Unie, structureel tot op het bot schendt.

Ik vermeld ten overvloede dat de Europese Commissie een groot onderzoek is gestart, thans aanbeland in de inbreukfase, naar de handel en wandel van de rechtspraak in lidstaat Nederland.

Middel II is kennelijk gegrond. Lidstaat Nederland heeft niet voldaan aan de op hem rustende verplichting ex. artikel 19, lid 1, tweede alinea VEU, om te voorzien in de nodige rechtsmiddelen om daadwerkelijke, effectieve rechtsbescherming op de onder het recht van de Unie vallende gebieden te verzekeren, nu de hoogste nationale rechter, wiens oordelen naar nationale regeling niet vatbaar zijn voor hoger beroep, de Hoge Raad der Nederlanden, structureel en in enorme mate, uitlegging geeft over Unierechtelijke vraagstukken, wanneer reeds een acte éclairé tot stand is gekomen doordat het Hof uitlegging heeft gegeven over dergelijke kwesties, die uitlegging om hem moverende redenen, naar ik vermoed derden belangen, niet wil accepteren en toepassen.

Ik verwijs Uw Raad naar de uitlegging van exclusieve bevoegdheden van mr. baron Koenraad Lenaerts (president van het Hof) mr. Piet en van Nuffel (procesgemachtigde Hof van Justitie EC), Europees recht, blz. 119, par. 85 e.v.;

Aldus staat buiten elke mogelijke twijfel verheven vast dat de rechtbank getreden is op het exclusieve domein van de Unierechter, in casu artikel 267, letter a VWEU, waarin is vastgelegd dat het Hof exclusief bevoegd is uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van de Verdragen.

Aldus is het optreden van de rechtbank a priori in strijd is met het Verdrag.

Het gerechtshof heeft met haar redenering uitlegging gegeven over zij de bepalingen van het Handvest, meer bepaald artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en nagelaten zich tot het Hof te wenden krachtens artikel 267 VWEU om een prejudiciële beslissing te verzoeken (Hof van Justitie, 26 februari 2013, Hans Akerberg Fransson, niet verkeerd gelezen, EU:C:2013:105, r.o. 30) en zelfstandig een vraag van Unierecht — namelijk kan de redelijke procestermijn, zoals besloten ligt in artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie in zijn algemeenheid niet kan dienen voor een justitiabele, nu het een arrest betreft inzake een handeling van een instelling van de Unie.

Het gerechtshof heeft het risico aanvaard op uiteenlopende rechtspraak binnen de Unie, nu hij niet buiten elke mogelijke twijfel verheven kon weten dat de door hem gemaakte redenering even evident is voor het Hof. Hij heeft dat ook niet draagkrachtig gemotiveerd, waartoe hij wettelijk verplicht is wanneer hij een vraag van Unierecht zelfstandig oplost, zoals in casu.

Het gerechtshof had — nu hij het geschil zelfstandig oplost — de draagwijdte en de betekenis van artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie moeten aanvaarden, omdat artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie rechtstreeks en met voorrang doorwerkt in de nationale bepalingen, welk artikel zich verzet tegen een nationale regeling met forfaitaire tarieven die, wegens te lage maximumbedragen, niet waarborgen dat minstens een significant en passend deel van de redelijke kosten van de in het gelijk gestelde partij door de verliezende partij wordt gedragen.

Ook bevat artikel 47 Handvest geen beperking dat de litigieuze heffing een aan de heffende autoriteit te wijten onregelmatigheid moet bevatten.

In casu is in strijd met het Unierecht belasting geheven en geheven gehouden. Uw Raad oordeelde in zijn arrest van 19 december 2014, ECLI:NL:2014:3603, dat in dergelijke gevallen de onrechtmatigheid gegeven is.

Langs de weg van artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie is veel makkelijker en meer correct, omdat dan recht wordt gedaan aan de rechtstreekse werking, met voorrang van het recht van de Unie op het recht van de lidstaten.

Aldus had het gerechtshof artikel 7:15, tweede lid Awb buiten toepassing moeten laten, nu het artikel, dat de kosten van advisering, vertegenwoordiging en verdediging, zoals besloten ligt in artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, beperkt, zonder dat sprake is van een beperking ex. artikel 52, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

De rechtbank en het gerechtshof hadden aldus een proceskostenvergoeding moeten uitspreken voor de bezwaarfase.

Middel IV is kennelijk — buiten elke mogelijke twijfel verheven — gegrond. Het cassatieberoep is kennelijk gegrond.

De rechtbank heeft zich uitgesproken over de proceskostenvergoeding, met toepassing van een puntentarief van € 534,00, terwijl volgens de nationale regeling per 1 juli 2021, na onderzoek van de betrokken Minister is gebleken dat € 534,00 niet aansluit bij een ‘werkelijke vergoeding’, voor geschillen naar nationaal recht een vergoeding van € 748,00 per punt wordt toegekend.

Aldus is een dergelijke regeling in kennelijke strijd met het gelijkwaardigheidsbeginsel, daar zal toch ook bij Uw gajesbende geen geschil over kunnen bestaan lijkt me.

Aldus is het Besluit proceskosten bestuursrecht onverbindend.

Het gerechtshof had aldus tenminste de proceskosten als volgt moeten vaststellen;

1 punt voor bezwaar, 2 punten voor beroep, 2 punten voor hoger beroep, factor 2, complexe, moeilijke, gespecialiseerde, Unierechtelijke geschillen, totaal € 7.480,00.

Het gerechtshof heeft verzuimd de volle werking van het Unierecht te waarborgen.

Middel V is kennelijk gegrond.

Artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie verzet zich echter tegen een nationale regeling met forfaitaire tarieven die, wegens te lage maximumbedragen, niet waarborgen dat minstens een significant en passend deel van de redelijke kosten van de in het gelijkgestelde partij door de verliezende partij wordt gedragen.

Het gerechtshof heeft geoordeeld dat het door de Inspecteur der Rijksbelastingen ingestelde hoger beroep faalt en heeft bij de proceskostenveroordeling geen rekening gehouden met de mondelinge behandeling van het hoger beroep van de Inspecteur der Rijksbelastingen, althans geen blijk daarvan doen geven in de motivering.

Het kan ook zijn dat het gerechtshof geen vergoeding heeft toegekend voor het bijwonen van de zitting voor het hoger beroep, met toepassing van het Besluit proceskosten bestuursrecht, nu het gerechtshof slechts eenmaal een punt heeft toegekend voor het bijwonen van de zitting, terwijl de mondelinge behandeling de toelichting was op het hoger beroep van belanghebbende (dat gegrond is) en het hoger beroep van de Inspecteur der Rijksbelastingen (dat ongegrond is).

Het gerechtshof had 2 punten moeten toepassen, nu het zich had gebaseerd op het Besluit proceskosten bestuursrecht.

Het gerechtshof heeft miskend dat hij 2 punten moest toekennen voor het bijwonen van de zitting, nu die zitting zowel het hoger beroep van belanghebbende als het hoger beroep van verweerder bevatte en in een forfaitair systeem de schade niet afhankelijk is van de werkelijk bestede tijd, maar een schadevergoeding als gevolg van de rechten die belanghebbende rechtstreeks en met voorrang kan ontlenen aan het recht van de Unie, meer bepaald artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

Het gerechtshof betreedt kennelijk onrechtmatig het exclusieve domein van de Unierechter door uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, door in plaats van zijn motivering te doen baseren op een zgn. acte éclairé van het Hof met betrekking tot de uitlegging van het recht van de Unie (ex. artikel 267, letter a VWEU) de Unierechtelijke vraag zelfstandig af te doen, onder verwijzing naar kennelijk onrechtmatige en onregelmatige uitlegging van de Hoge Raad der Nederlanden met betrekking tot de draagwijdte en betekenis van het recht van de Unie in zijn arresten van 27 maart 2017 en 28 september 2018.

Daarmee handhaaft het gerechtshof een interne rechtsorde die kennelijk niet strookt met het recht van de Unie en handhaaft de onmogelijkheid van de Unierechter zich overeenkomstig zijn fundamentele taak kennis te nemen van de vragen en de volle werking van het Unierecht en eenvormige toepassing in alle lidstaten te verzekeren!

Dat is kennelijk onrechtmatig.

De dienstdoend rechter had kennelijke verwijzingsplicht naar het Hof, nu hij weiger de vaste en overvloedige en overduidelijke rechtspraak van het Hof toe te passen.

Het gerechtshof had aldus moeten vaststellen dat de betaalde belasting terugbetaald moet worden, vermeerderd met een passende rentevergoeding, nu deze belasting in strijd met het recht van de Unie is geheven. In de hoger beroepsprocedure verwees ik het gerechtshof naar het arrest van het Hof van Justitie van 23 april 2020, Sole-Mizo, EU:C:2020:292, r.o. 34 e.v. en aldaar aangehaalde rechtspraak;

Nu de verplichting voortvloeit uit het Unierecht zelf, welk recht met voorrang en rechtstreeks doorwerkt in de nationale rechtsorde, vloeit in die gevallen de betalingsverplichting rechtstreeks voort uit het Unierecht en ontstaat zij dus van rechtswege zonder dat het recht op vergoeding afhankelijk is van een specifiek bevel tot betaling van rente over de hoofdsom (Hof van Justitie, 8 september 2016, Wörtmann, EU:C:2016:663, r.o. 70, laatste volzin).

De Hoge Raad der Nederlanden hernam in zijn niet aflatende drang rechtsonderhorigen van hun Unierechtelijke aanspraken te ontdoen een acte éclairé van het Hof!!!!! Dat is in ernstige strijd met de beginselen van een rechtstaat en is mijns inziens een verkapt uitvloeisel van het niet erkennen van voorrang en rechtstreekse werking van het recht van de Unie. Polen zegt het, Nederland doet het, maar dan 100.000 keer erger!!

Vgl. mr. baron Koenraad Lenaerts en mr. Piet van Nuffel, Europees recht, blz. 119, par. 85 e.v.;

Het recht van de Unie is tot op het bot geschonden door de Hoge Raad en het gerechtshof. Verwijzing naar de uitlegging van het recht van de Unie door de Hoge Raad der Nederlanden kan geen opgang vinden, nu die rechtspraak van de Hoge Raad der Nederlanden, waarbij de Hoge Raad der Nederlanden treedt op het exclusieve domein van de Unierechter, a priori in strijd is met het recht van de Unie.

Het gerechtshof had moeten doen wat het behoort te doen, de volle werking van het Unierecht waarborgen. Daarin past geen verwijzing naar kennelijk onrechtmatige en onregelmatig tot stand gekomen uitlegging van het recht van de Unie door de hoogste nationale rechter, wiens oordelen naar nationale bepalingen niet vatbaar zijn voor hoger beroep.

Het gerechtshof had moeten weten dat uit zijn overwegingen in r.o. 4.20 volgt dat hij zelf aantoont en bewijst dat artikel 28c IW 1990 niet voldoet aan het beginsel van gelijkwaardigheid, nu hij zelf vaststelt dat verweerder uit eigen beweging, van rechtswege, rente toekent wegens schending van nationale bepalingen, zoals vervat in artikel 30 ha AWR. Ja, als je dan niet ongekend kennelijk partijdig en kennelijk afhankelijk bent…

Kenmerkend natuurlijk voor het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden en voor deze dienstdoend rechter in het bijzonder. Hij zou zo bij de Hoge Raad kunnen komen werken, hij voldoet aan alle voorwaarden die in lidstaat Nederland gesteld worden aan een rechter, aangetoond en bewezen kennelijk partijdig en kennelijk afhankelijk, met oog voor de staatskas!!!

Middel VII is kennelijk — niet voor 0,0001 % twijfel vatbaar, gegrond.

Verweerder moet alsnog rente ontvangen volgens de aanwijzingen van het Hof in o.m. zijn arrest van 23 april 2020, Sole-Mizo, EU:C:2020:292.

Vooropgesteld zij dat artikel 110 VWEU zich richt tot de lidstaten met een verbod volgens vaste rechtspraak van het Hof om op producten van de overige lidstaten hogere binnenlandse belastingen te heffen dan die welke op gelijksoortige nationale producten worden geheven (arrest van 9 juni 2016, Budisan, C-586/14, EU:C:2016:421, punt 20).

Volgens vaste rechtspraak kan een belastingstelsel van een lidstaat slechts verenigbaar met artikel 110 VWEU worden geacht, indien vaststaat dat het zodanig is ingericht dat het in alle gevallen is uitgesloten dat ingevoerde producten zwaarder worden belast dan binnenlandse producten en dat het bijgevolg in geen geval discriminerende gevolgen heeft (arresten van 19 maart 2009, Commissie/Finland, C-10/08, niet gepubliceerd, EU:C:2009:171, punt 24, en 19 december 2013, X, C-437/12, EU:C:2013:857, punt 28).

In een binnenlands belastingstelsel waarin is volgens de nationale praktijk, gehandhaafd door de Hoge Raad der Nederlanden, een belastingplichtige die zich beroept op een vermindering van de door hem op aangifte betaalde bpm, de plicht rust om feiten te stellen en bij betwisting door de Inspecteur aannemelijk te maken die kunnen leiden tot een vermindering, wordt niet gewaarborgd dat het zodanig is ingericht dat het in alle gevallen is uitgesloten dat ingevoerde producten zwaarder worden belast dan binnenlandse producten en dat het bijgevolg in geen geval discriminerende gevolgen heeft (arresten van 19 maart 2009, Commissie/Finland, C-10/08, niet gepubliceerd, EU:C:2009:171, punt 24, en 19 december 2013, X, C-437/12, EU:C:2013:857, punt 28).

Bovendien is er voor belanghebbende, anders dan te stellen dat het binnenlands belastingsysteem (potentiële) schending van artikel 110 VWEU oplevert of kan opleveren, geen enkele rol weggelegd in de inrichting van een belastingstelsel waarbij in alle gevallen is uitgesloten dat ingevoerde producten zwaarder worden belast dan binnenlandse producten en dat het bijgevolg in geen geval discriminerende gevolgen heeft.

De andersluidende opvatting van het gerechtshof, gelijktijdig met misbruik van bevoegdheid uitlegging gevend over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, nalatend zich volgens de procedure van artikel 267, tweede alinea VWEU, tot het Hof te wenden om vast te stellen of, artikel 110 VWEU aldus moet worden uitgelegd of het aan de heffende autoriteit is om aannemelijk te maken of de verschuldigde registratiebelasting BPM op uit andere lidstaten afkomstige, gebruikte personenauto's te hoog is vastgesteld en hij om die reden alle relevante informatie, waaronder de kentekengegevens (waaruit de datum van het belastbaar feit blijkt, red. JV) aan het dossier te moeten voegen, of dat die taak ingevuld moet worden door de belastingplichtige, die alle gegevens in geding moet brengen waaruit volgt dat de Inspecteur niet teveel belasting heft, geeft kennelijk blijk van een onjuiste opvatting van tekst, context en uitlegging door het Hof van artikel 110 VWEU.

In een binnenlands belastingstelsel, waarin de belasting op meerdere wijzen kan worden berekend of vastgesteld, zoals in lidstaat Nederland, zijnde een gedifferentieerd binnenlands belastingstelsel, moet voor de eerbiediging van artikel 110 VWEU vooraleerst de gevolgen worden vastgesteld voor soortgelijke binnenlandse voertuigen.

Het binnenlands belastingstelsel houdt slechts rekening met 1 verminderingsfactor, zijnde forfaitaire vermindering voor de tijd die is verstreken tussen de eerste toelating en de herregistratie in het volgens de Wegenverkeerswet 1994 aangehouden register van opgegeven kentekens.

Aldus stellen wij vast dat de vermindering van de werkelijke waarde geen gevolgen kan sorteren voor de binnenlandse producten, nu het binnenlands belastingstelsel voor binnenlandse voertuigen, die nieuw zijn toegelaten en als gebruikt voertuig opnieuw worden geregistreerd geen gevolgen kan sorteren.

In die gevallen is het vaste en overvloedige rechtspraak van het Hof dat wanneer een binnenlands gedifferentieerd belastingstelsel zoals in casu, geen gevolgen heeft voor de binnenlandse producten, artikel 110 VWEU slechts eerbiedigt kan worden als uitgegaan wordt van de laagst denkbare vermindering voor te importeren, gebruikte producten, zoals in casu (vgl. o.m. Hof van Justitie, 2 april 1998. Outokumpu Oy, EU:C:1998:155, r.o. 34 t/m 36 en Hof van Justitie, 17 juni 1997, Haahr Petroleum Ltd, EU:C: 1997:368, r.o. 30 en 31.

Dat in het binnenland geproduceerde [elektriciteit] in sommige gevallen zwaarder wordt belast dan ingevoerde [elektriciteit], is in deze context irrelevant, aangezien, om na te gaan of het betrokken stelsel verenigbaar is met artikel 95 van het Verdrag, de belasting op ingevoerde [elektriciteit] moet worden vergeleken met de laagste belasting op in het binnenland geproduceerde [elektriciteit] (zie, in die zin, arrest Commissie/Luxemburg, reeds aangehaald, punten 21 en 22).

Het gerechtshof heeft met zijn rechtsopvatting met misbruik van recht en misbruik van bevoegdheid uitlegging gegeven over de draagwijdte van het recht van de Unie, daarmee artikel 267, letter a VWEU kennelijk schendend, maar heeft ook de werking van artikel 110 VWEU ernstig miskend en had aldus de vermindering moeten toekennen, die vervat is in de waardebepaling van soortgelijke binnenlandse voertuigen, die per definitie uitgesloten zijn van een zwaardere belasting, omdat die zwaardere belasting geen gevolgen kan sorteren voor soortgelijke binnenlandse voertuigen.

Het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden is gebleken een gerechtelijke instantie die niet voldoet aan de vereiste van artikel 47, eerste alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie. Niet voor enige mogelijke twijfel vatbaar, kennelijk, een volkomen anarchie ventilerend jegens het recht van de Unie en alle daarmee verband houdende rechtsbeginselen!

Middel VIII is kennelijk gegrond.

Om de volle werking van artikel 110 VWEU te waarborgen moet de Inspecteur der Rijksbelastingen in een nationaal wettelijk systeem, zoals in lidstaat Nederland, uit eigen beweging van rechtswege, de belasting verminderen als gevolg van het feit dat ten nadele van te importeren, gebruikte voertuigen mogelijk zwaarder belast worden.

Het recht op hoor en wederhoor is verankerd in de rechten van verdediging, vervat in artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie. Artikel 7:2 Awb (en 7:3 Awb) zijn de omzettingen van de Unierechtelijke verplichtingen in de nationale rechtsorde.

Bepalingen in de nationale rechtsorde die niet stroken met het recht van de Unie moeten buiten toepassing blijven. Artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie werkt rechtstreeks en met voorrang en hoeft niet te worden verduidelijkt door bepalingen van nationaal recht of Unierecht om een voor een particulier inroepbaar recht te geven.

Aldus zij vastgesteld dat wanneer Uw Raad uitlegging geeft over de beperkingen van het hoorrecht, zoals rechtstreeks voortkomt uit het Unierecht, Uw Raad uitlegging geeft over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie.

Het is een nationale rechter niet toegestaan uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van bepalingen van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

Het gerechtshof had, nu haar een vraag van Unierecht is voorgelegd, met betrekking tot de schending van de plicht belanghebbende, voorafgaande aan een voor hem nadelige beschikking zijn grieven mondeling toe te lichten, teneinde zijn mogelijkheden tot verdediging te maximaliseren en volledig te benutten, vragen moeten voorleggen aan de Unierechter, danwel haar motivering moeten baseren op de mogelijkheid van artikel 52, lid 1 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, of artikel 52, lid 1 Handvest toestaat dat dat op een uitnodiging, waarop het dossier niet besproken is, zonder de onderliggende redenen te kennen, nu het gerechtshof niet de relevante stukken, die niet zijn overlegd door de Inspecteur der Rijksbelastingen, te vorderen met een beroep op artikel 8:42 Awb, kan oordelen dat de hoorplicht niet is geschonden.

Slechts de expliciete, schriftelijke bevestiging van belanghebbende dat hij afziet van zijn uit het Unierecht voortkomende recht zijn bezwaren mondeling toe te lichten, kan mogelijk — na bevraging aan het Hof — tot een beperking van het hoorrecht leiden.

De rechtbank en het gerechtshof en Uw Raad hebben op onjuiste gronden hun oordeel gebaseerd, kennelijk uitlegging gegeven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie, welke uitlegging Uw Raad, de rechtbank en het gerechtshof kennelijk verboden is, terecht, omdat daarmee een hele gevaarlijke situatie ontstaat wanneer wij zouden aanvaarden dat nationale rechters uitlegging kunnen en mogen geven over de draagwijdte en de betekenis van fundamentele mensenrechten (Vgl. Hans Akerberg Fransson, 26 februari 2013, EU:C:2013:105, r.o. 29, 30 (en 47);

Het gerechtshof heeft nagelaten zich volgens haar verplichting die voortkomt uit artikel 267, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie zich tot de Unierechter te wenden om te vragen of in een feitelijke constellatie als in casu, waarin een belanghebbende op een hoorzitting verschijnt en het betreffende dossier niet wordt ingezien, waarbij moet worden opgemerkt dat de rechter niet alle terzake doende stukken heeft gevorderd om te kunnen vaststellen welke feiten en omstandigheden zich voordeden, daarmee verzakend toe te komen aan zijn wettelijke verplichting ex. artikel 8:42 Awb om alle op de zaak betrekking hebbende stukken in geding te laten brengen om zich een goed oordeel te kunnen vormen over hetgeen zij moet beslissen en in casu voor te leggen aan de Unierechter!!!

Het is niet gebeurd, het recht in deze lidstaat is een utopie en niet meer dan een afschildering van hoe hard kan ik een belanghebbende als onderdeel van de nationale overheid naaien en beduvelen!!

Middel IX is kennelijk gegrond. De rechtbank en het gerechtshof hadden stukken moeten vorderen op grond van artikel 8:42 Awb en hadden vragen moeten voorleggen aan de Unierechter, nu het hen — als nationale rechter — kennelijk verboden is uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van het recht van de Unie.

Ik verwijs Uw Raad naar de uitlegging van exclusieve bevoegdheden van mr. baron Koenraad Lenaerts (president van het Hof) mr. Piet en van Nuffel (procesgemachtigde Hof van Justitie EC), Europees recht, blz. 119, par. 85 e.v.;

Aldus staat buiten elke mogelijke twijfel verheven vast dat de rechtbank getreden is op het exclusieve domein van de Unierechter, in casu artikel 267, letter a VWEU, waarin is vastgelegd dat het Hof exclusief bevoegd is uitlegging te geven over de draagwijdte en de betekenis van de Verdragen.

Aldus is het optreden van de rechtbank a priori in strijd is met het Verdrag.

Middel X is reeds om die reden kennelijk gegrond.

Artikel 47, tweede alinea Handvest van de grondrechten van de Europese Unie bevat het recht op advisering, vertegenwoordiging en verdediging.

Artikel 47 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie verwordt tot een lege huls wanneer toepassing wordt gegeven aan een nationale regeling met forfaitaire tarieven die, wegens te lage maximumbedragen, niet waarborgen dat minstens een significant en passend deel van de redelijke kosten van de in het gelijkgestelde partij door de verliezende partij wordt gedragen.

In casu moet gelet op het een en ander worden vastgesteld dat belanghebbende in de gevoerde procedure in bezwaar, beroep en hoger beroep en thans cassatieberoep schending van o.m. artikel 110 VWEU en het fundamenteel beginsel dat uit het Unierecht zelf voortkomt, dat die in strijd met artikel 110 VWEU geheven belasting terugbetaald moet worden met een passende vergoeding, hetgeen een voldoende gekwalificeerde schending vormt van een rechtsregel die ertoe strekt particulieren rechten toe te kennen.

Uit het recht van de Unie zelf volgt dat een kennelijk gekwalificeerde schending leidt tot lidstaataansprakelijkheid, waartoe de bestuursrechter in beginsel niet bevoegd is.

Het gerechtshof had dan ook moeten besluiten tot een kennelijk gekwalificeerde schending, zich onbevoegd moeten verklaren naar Nederlands recht om te beslissen over de schadevergoeding en de zaak moeten doorverwijzen naar de civiele rechter voor de procedure over de hoogte van de vergoeding wegens schending van artikel 110 VWEU e.a..

Een andere oplossing was geweest de Unierechter te verzoeken hoe in casu gehandeld had moeten worden.

Het gerechtshof heeft verzuimd en op onjuiste gronden, met misbruik van recht en misbruik van bevoegdheid geoordeeld en beslist, kennelijk onjuist.