3.3.8 Laat inbrengen van bewijsstukken

Partijen trachten hun stellingen en feiten veelal te bewijzen door het inbrengen van bewijsstukken. Vaak gebeurt dit al bij de eerste conclusiewisseling, maar soms ook vlak voor de comparitie- of pleidooizitting. Dit laatste kan de wederpartij in haar verdediging bemoeilijken, als die onvoldoende tijd heeft om daar nog inhoudelijk op te kunnen reageren. Het geding wordt vertraagd indien alsnog de mogelijkheid wordt geboden om op het stuk te reageren.1 Wanneer het stuk reeds eerder ingebracht had moeten worden, is er sprake van verstorend procesgedrag. Een variant hierop is het geval waarin een partij in eerste aanleg weigert met een bepaald bewijsstuk haar stelling te onderbouwen, de eerste aanleg daardoor verliest, en vervolgens in hoger beroep alsnog het bewijsstuk overlegt en daarmee de zaak wint.

Aan de hand van HR 3 december 2010, NJ 2010, 650 kunnen twee vormen van te laat' worden onderscheiden. Ten eerste zijn er de formele deadlines uit de rolreglementen, die bijvoorbeeld bepalen dat een stuk een bepaald aantal dagen voorafgaand aan de zitting door de rechter en de wederpartij moet zijn ontvan-gen.2 Ten tweede kan een stuk, ondanks dat het vóór een dergelijke deadline is ingediend, door de rechter toch gemotiveerd buiten beschouwing worden gelaten:

Daarbij speelt volgens de Hoge Raad, naast onder andere de aard en omvang van de stukken, ook een rol of verwacht had mogen worden dat de stukken bij een eerdere gelegenheid reeds zouden zijn overgelegd.4