5.1 Inleiding

In de wettekst uit 1830 was de aanspraak op bescheiden op inzichtelijke wijze geformuleerd. Toen werd eenvoudigweg bepaald:

Indien het in de loop van een geding uitgemaakt is dat ééne der partijen een blijkbaar belang heeft bij de overlegging van eene titel die in het bezit van eenen derde is, zal deze, op bevel des rechters, gehouden zijn om van dat stuk inzage te geven, en een afschrift of uittreksel daarvan, te laten nemen, naar den vorm, welke bij het wetboek van burgerlijke rechtsvordering is voorgeschreven."1

Nadien heeft de wetgever de aanspraak op bescheiden restrictiever geformuleerd door deze te beperken tot bescheiden die aan beide partijen gemeen zijn. De discussie over de reikwijdte van dat begrip en latere herformuleringen van de wetttekst hebben er toe geleid dat de huidige wettekst moeilijk leesbaar is geworden. Daardoor roept de tekst, zoals hierna ook zal blijken, meer vragen op dan de wetgever deugdelijk heeft weten te beantwoorden in tekst of toelichting. Als gevolg van die onduidelijkheid heeft de bepaling de ruimte geboden voor verscheidene discussies over de mate waarin opgeslagen informatie desgevraagd beschikbaar moet worden gesteld.