HR, 24-02-2017, nr. 15/04399

Het cassatiemiddel in het principaal beroep bevat zes onderdelen, die deels uiteenvallen in diverse subonderdelen.

Onderdeel I bevat vijf subonderdelen en richt zich tegen rechtsoverweging 34 van het arrest van het hof. In die overweging onderzoekt het hof, kort gezegd, of grond bestaat voor een verklaring voor recht dat Street-One onrechtmatig heeft gehandeld (of niet overeenkomstig redelijkheid en billijkheid) en veroordeling van Street-One tot schadevergoeding met betrekking tot de winkel in Barneveld (met betrekking tot de winkel in Wijchen was het hof onder 33 tot de conclusie gekomen dat Street-One onrechtmatig heeft gehandeld en aansprakelijk is voor de als gevolg van de dwaling door [eiser] geleden schade).

In subonderdeel Ia klaagt [eiser] dat voor zover het hof van oordeel is dat [eiser] onvoldoende concrete stellingen heeft ingenomen met betrekking tot de winkel in Barneveld, dit oordeel onvoldoende (begrijpelijk) is gemotiveerd. [eiser] beroept zich daarvoor op de volgende stellingen (cassatiedagvaarding onder 1.64):

a. [eiser] heeft onder verwijzing naar het rapport van CBM-Mitex aangevoerd dat in de prognoses de negatieve marktruimte en het aanloopverlies dient te zijn verdisconteerd.

b. [eiser] heeft aan Street-One heel concreet het verwijt gemaakt dat zij in haar prognoses de aanloopperiode en de negatieve marktruimte niet heeft verdisconteerd, als gevolg waarvan de prognoses (veel) te rooskleurig waren, nu [eiser] pas na vier of vijf jaar de geprognosticeerde omzet en winst zou hebben kunnen behalen, terwijl het contract slechts voor vijf jaar was aangegaan en [eiser] binnen deze termijn dus geen rendabele exploitatie kon verwachten, maar Street-One een potentiële omzet van € 550.000,— heeft voorgehouden.

c. [eiser] heeft aan Street-One mede om die reden het verwijt gemaakt hem tot tweemaal toe, dus ook voor de vestiging in Barneveld, ondeugdelijke prognoses te hebben verstrekt.

d. Street-One heeft [eiser] verzekerd dat het niet nodig was om reserves aan te houden voor aanloopverliezen.

e. Street-One heeft in Wijchen wél rekening gehouden met een lagere omzet en winst in het eerste jaar, maar in Barneveld niet.

f. [eiser] heeft mogen vertrouwen op de van Street-One, als grote speler, afkomstige gegevens over omzet en winst in de rapporten die Street-One zonder enig voorbehoud aan hem voorhield.

g. Street-One heeft ten onrechte de indruk gewekt een deugdelijke prognose te hebben afgegeven voor de winkel in Barneveld, nu zij van een lagere omzet en winst zou zijn uitgegaan dan in werkelijkheid realiseerbaar zou zijn.

h. Street-One had een aanmerkelijk lagere prognose moeten afgeven, nu volgens Street-One Cecilwinkels 92% van de omzet van een Street-One winkel halen, maar de Cecilwinkel in Barneveld een omzet van € 277.000,— per jaar behaalde.

i. Er stonden voor [eiser] grote belangen op het spel, nu hij fikse investeringen moest plegen in (onder meer) personeel, de huur voor en inrichting van de ruimtes.

j. [eiser] had na aanvang van de franchiseovereenkomst nauwelijks nog speelruimte om de exploitatie aan te passen.

k. Street-One had [eiser] moeten afraden de winkel in Barneveld te openen.

Bij de bespreking van dit subonderdeel stel ik het volgende voorop. Het hof heeft in rechtsoverweging 29 als vaststaand aangenomen dat er sprake was van een negatieve marktruimte in Barneveld (wat kort gezegd wil zeggen dat het aanbod zo groot is dat een nieuwkomer zich zal moet invechten), dat de geprognosticeerde omzet in Barneveld daardoor de eerste drie/vier jaar niet haalbaar was en dat de door Street-One voor de winkel in Barneveld afgegeven prognose dus is gebaseerd op onjuiste of onvolledige uitgangspunten. Uit rechtsoverweging 32 van het hof gelezen in samenhang met de rechtsoverwegingen 33 en 34 blijkt dat rechtsoverweging 34 ziet op de vraag of Street-One te verwijten valt dat zij geen rekening heeft gehouden met de lagere omzet in de aanloopfase en/of de negatieve marktruimte in Barneveld en de gevolgen daarvan. Het hof overweegt in rechtsoverweging 34 dat [eiser] niet concreet heeft gesteld dat Street-One wist of had behoren te weten dat in Barneveld sprake was van een negatieve marktruimte en/of dat de geprognosticeerde omzet in de eerste jaren niet haalbaar was en/of haar ter zake anderszins een verwijt valt te maken. Het gaat er bij de bespreking van dit subonderdeel dus om of de door [eiser] aangehaalde stellingen zowel betrekking hadden op bedoelde verwijtbaarheid als voldoende concreet waren. En het gaat er dus niet om óf er in Barneveld sprake was van een negatieve marktruimte, óf de geprognosticeerde omzet al dan niet haalbaar was in de eerste jaren en óf de prognose op dit punt op onjuiste of onvolledige uitgangspunten was gebaseerd (alle drie had het hof in rechtsoverweging 29 reeds vastgesteld).

In het licht van deze vooropstelling is duidelijk waarom de onder 3.3 bedoelde stellingen niet kunnen meebrengen dat het oordeel van het hof onbegrijpelijk is: ze hebben geen betrekking op de bedoelde verwijtbaarheid of zijn onvoldoende concreet, dan wel beide. Daarom behoefde het hof aan die stellingen in het verband van zijn rechtsoverweging 34 geen afzonderlijke aandacht te besteden. Uiteraard wordt dat niet anders door stellingen die gaan over wat Street-One heeft gedaan (en niet over het verwijt dat Street-One over die handelwijze kan worden gemaakt) van een verpakking te voorzien volgens welke [eiser] aan Street-One een ‘verwijt heeft gemaakt’ en dat zelfs ‘heel concreet’ heeft gedaan, zoals het cassatiemiddel doet met betrekking tot de stellingen sub b en c. Wie die stellingen inhoudelijk weegt, bemerkt dat ze slechts gaan over de onjuistheid van de door Street-One aan [eiser] verstrekte prognoses en de ernst van die onjuistheid, en niet werkelijk over het verwijt dat Street-One daaromtrent kan worden gemaakt. Uit de enkele omstandigheid dat het onderzoek van CBW-MITEX aan het licht heeft gebracht dat de door Street-One verstrekte prognoses onjuist waren omdat er (ook) in Barneveld een negatieve marktruimte bestond, volgt niet dat Street-One een verwijt treft. Om dat te kunnen vaststellen zullen we meer moeten weten, bijvoorbeeld de diepgang van onderzoek zoals dat in de branche gebruikelijk is, eventuele aanwijzingen voor een negatieve marktruimte in Barneveld die Street-One redelijkerwijs had moeten opmerken, de stelligheid waarmee de prognoses door Street-One aan [eiser] zijn gepresenteerd, mededelingen die Street-One bij gelegenheid van die presentatie aan [eiser] heeft gedaan omtrent de toegepaste onderzoeksmethode en de betrouwbaarheid van de prognosecijfers en het vertrouwen dat [eiser] aan zulke mededelingen redelijkerwijs heeft mogen ontlenen. Het was aan [eiser] om dergelijke feiten en omstandigheden in de feitelijke instanties met voldoende concreetheid aan te voeren en in cassatie om naar zulke concrete stellingen te verwijzen. Mijns inziens heeft [eiser] in ieder geval dit laatste niet gedaan.

Alleen met betrekking tot stelling sub h zou men op het eerste gezicht kunnen twijfelen. Het concrete verwijt dat [eiser] aan Street-One zou hebben gemaakt, is dan dat Street-One op basis van de (bij haar bekende) gegevens omtrent de Cecil-winkel in Barneveld beter had moeten weten en daarom aan [eiser] een minder rooskleurige prognose had moeten voorhouden. Daargelaten of de bedoelde stelling niet nog een nadere uitwerking behoefde (bijv. omtrent de eenduidigheid van de aanwijzing die in de gegevens omtrent de Cecil-winkel besloten lag, in relatie tot andere voor een deugdelijke prognose relevante factoren), geldt echter dat [eiser] voor zijn stelling verwijst naar de inleidende dagvaarding onder 25b en niet naar een plaats in de memorie van grieven waar de bedoelde stelling is herhaald. In verband met het grievenstelsel kon het hof volstaan met een bespreking van de grieven van [eiser] en dus van de in de memorie van grieven ingenomen stellingen. Daaronder kunnen weliswaar mede worden begrepen stellingen uit de gedingstukken in eerste aanleg waarnaar in de memorie van grieven voldoende nadrukkelijk en specifiek is verwezen, maar een dergelijke verwijzing wordt door [eiser] niet aangeduid.

Met betrekking tot stelling sub e, die in subonderdeel Ib wordt herhaald, merk ik nog op dat het middel uitsluitend verwijst naar een door het hof aangehaalde e-mail. Uit de cassatiedagvaarding blijkt niet dat in de feitelijke instanties door [eiser] de stelling is ingenomen dat Street-One, nu zij voor de winkel in Wijchen wel een aanloopverlies in de prognose had opgenomen, wist of had moeten weten dat een prognose voor Barneveld zonder aanloopfase niet juist kon zijn. Het middel voldoet dus ook in die zin niet aan de daaraan te stellen eisen.

Subonderdeel Ia faalt dus.

Met subonderdeel Ib klaagt [eiser] dat ’s hofs oordeel in rechtsoverweging 34 ook onbegrijpelijk is in het licht van de door Street-One zelf ingenomen stellingen over haar werkwijze (cassatiedagvaarding onder 1.65), de omstandigheid dat Street-One wat betreft de winkel in Wijchen wel van een aanloopfase is uitgegaan (cassatiedagvaarding onder 1.66) en de door Street-One aan [eiser] gegeven inlichtingen en het vertrouwen dat [eiser] daarin heeft gehad, gelet ook op de Nederlandse Franchisecode (cassatiedagvaarding onder 1.67).

Het beroep dat het middel doet op de door Street-One zelf ingenomen stellingen over haar werkwijze, faalt. Het middel duidt geen vindplaats in de stukken van de feitelijke instanties aan alwaar [eiser] zich op die stellingen van Street-One over haar werkwijze heeft beroepen. Bij gebreke daarvan stond het aan het hof in verband met art. 24 Rv niet vrij om de toewijsbaarheid van de vorderingen van [eiser] te gronden op stellingen van Street-One. De strekking van laatstbedoelde stellingen is immers niet dat Street-One de stellingen van [eiser] erkende, maar juist dat zij die betwistte. Anders gezegd, het hof diende de toewijsbaarheid van de vordering van [eiser] te onderzoeken op de feitelijke grondslag die [eiser] daaraan had gegeven en het stond het hof niet vrij om aan de hand van de stellingen van Street-One een ándere feitelijke grondslag voor die vordering te aanvaarden.

Los van het voorgaande geldt dat [eiser] zelfs ook in cassatie zich vooral in algemene zin op de werkwijze van Street-One beroept. Wel concreet is de verwijzing naar de memorie van antwoord onder 10.7 ten bewijze dat Street-One zelf zou hebben aangevoerd dat zij in haar prognoses rekening zou houden met concurrentiedruk ter plaatse. Wie echter de aangehaalde plaats naslaat, leest daar slechts dat concurrenten worden geïnventariseerd en dat gebruik wordt gemaakt van gerealiseerde omzetcijfers van reeds aanwezige retail partners (dit laatste klaarblijkelijk indien beschikbaar).

Het beroep dat het middel doet op de omstandigheid dat Street-One wat betreft de winkel in Wijchen wel van een aanloopfase is uitgegaan, is een herhaling van de hiervoor bedoelde stelling sub e. Ik verwijs naar de bespreking van onderdeel Ia onder 3.7.

Ook de klachten in de cassatiedagvaarding onder 1.67 bestaan uit een herhaling van de in subonderdeel Ia bedoelde en hiervoor reeds besproken stellingen, nu net iets anders gerangschikt. Het onderdeel voegt alleen in zoverre iets toe dat het een verwijzing naar de Nederlandse Franchisecode bevat, alsmede de stelling dat Street-One over gedetailleerde informatie over (onder meer) de vestiging te Barneveld beschikt.

Voor zover de strekking van het onderdeel zou zijn dat het hof in zijn motivering aan de Nederlandse Franchisecode aandacht had moeten besteden, is dat uiteraard onjuist: partijen hadden zich op die code niet beroepen, wat ook vanzelf spreekt omdat ten tijde van de procedure in hoger beroep de code nog niet was gepubliceerd. Voor zover de strekking van het onderdeel zou zijn dat de beslissing van het hof onbegrijpelijk is tegen de achtergrond van de rechtsopvatting zoals die uit de bedoelde code blijkt (volgens welke de franchisegever dient in te staan voor de deugdelijkheid van een aan de franchisenemer verstrekte exploitatieprognose), geldt daarvoor hetgeen ik onder 2.6 e.v. heb gezegd.

Voor de stelling dat Street-One over gedetailleerde informatie over (onder meer) de vestiging te Barneveld beschikt (het middel schrijft tegenwoordige tijd), verwijst het middel ten onrechte niet naar een vindplaats in de stukken in de feitelijke instanties. Het is mij ook overigens onduidelijk op welke gedetailleerde informatie het middel zou kunnen doelen: voorafgaand aan het sluiten van de POS-overeenkomst met betrekking tot Barneveld was er geen Street-One-vestiging te Barneveld.

Ook subonderdeel Ic is deels een herschikking van reeds hiervoor besproken motiveringsklachten.

Nieuw is de verwijzing naar het arrest Baris/Riezenkamp onder 1.68 van de cassatiedagvaarding. Het middel duidt echter geen oordeel van het hof aan dat onverenigbaar zou zijn met de in dat arrest aanvaarde opvatting omtrent de precontractuele fase en de werking van redelijkheid en billijkheid.

Onder 1.69 van de cassatiedagvaarding veronderstelt het middel dat het hof aan de term ‘verwijt’ een beperkte betekenis heeft gegeven, namelijk die van de gekwalificeerde maatstaf van het arrest Paalman/Lampenier voor door een derde verricht marktonderzoek en formuleert voor dat geval een rechtsklacht. In zoverre mist het middel feitelijke grondslag. Vergelijk deze conclusie onder 2.9.

Onder 1.70 van de cassatiedagvaarding poneert het middel dat voor zover het hof niet ‘de eerder aangehaalde rechtsregel uit het arrest Paalman/Lampenier heeft aangelegd’, het hof niet onbeslist mocht laten of de onderhavige overeenkomst als een franchiseovereenkomst moet worden aangemerkt, nu op de franchisegever een zorgplicht rust om, zo hij de aspirant-franchisenemer een rapport over de te verwachten omzet en winst verschaft, hieraan een deugdelijk onderzoek ten grondslag te leggen, en een deugdelijk objectief en correct rapport dient af te geven. Het is mij niet duidelijk of deze klacht als een rechtsklacht of een motiveringsklacht is bedoeld. Hoe dan ook mist de klacht doel. Het hof mocht in het midden laten of de POS-overeenkomsten franchiseovereenkomsten zijn of niet, zoals het hof in rechtsoverweging 12 heeft gedaan. Zoals hiervoor reeds gememoreerd heeft het hof daaraan toegevoegd dat de norm die geldt voor de beoordeling van prognoses bij franchiseovereenkomsten onverkort van toepassing is op de POS-overeenkomsten. Alleen bij klachten over de formulering van die norm of over de motivering van ’s hofs arrest in het licht van die norm, kan [eiser] belang hebben. Ik voeg hieraan nog toe dat bij gebreke van een wettelijke definitie van ‘franchise’ een aanpak als die van het hof hoogst praktisch is teneinde een vruchteloos debat over het juiste etiket te beslechten. Het gaat uiteindelijk niet om de juiste etiketten, maar om de juiste normen en de juiste toepassing van die normen.

Subonderdeel Ic treft dus evenmin doel.

Subonderdeel Id bevat rechtsklachten. Volgens het onderdeel getuigt het oordeel van het hof in rechtsoverweging 34 dat [eiser] zich niet (concreet) heeft beroepen op ‘een handelen c.q. een nalaten dat is te beschouwen als inbreuk op hetgeen in het maatschappelijk verkeer betaamt’ van een onjuiste rechtsopvatting in het licht van, kort gezegd, het beroep van [eiser] op (1) een spreekplicht voor Street-One, (2) schending van de zorgplicht van Street-One en (3) een ernstige fout in de prognose.

Het subonderdeel faalt. Zowel schending van een spreekplicht als van de zorgplicht veronderstelt dat Street-One redelijkerwijs beter had moeten weten dan ze wist. Het hof heeft dat aan de hand van de stellingen van [eiser] onderzocht, maar is niet onbegrijpelijk tot de conclusie gekomen dat die stellingen daarvoor onvoldoende aanknopingspunten boden. Daarvan uitgaande getuigt ’s hofs oordeel niet van een onjuiste rechtsopvatting. Iets dergelijks geldt ook voor de stelling dat sprake was van een ernstige fout in de prognose. Een fout kan ernstig zijn in die zin dat zij tot gevolg heeft dat de prognose ver is verwijderd van de werkelijkheid. Ze kan ook ernstig zijn in die zin dat de opsteller ervan het verwijt treft dat hij niet op zorgvuldige wijze tot de prognose is gekomen. Voor de vraag of Street-One onrechtmatig heeft gehandeld, komt het alleen op het laatste aan. Het hof heeft ook dat aan de hand van de stellingen van [eiser] onderzocht en heeft daaromtrent niet onbegrijpelijk beslist. Daarvan uitgaande getuigt ’s hofs oordeel niet van een onjuiste rechtsopvatting.

Subonderdeel Ie herhaalt vergeefs enkele van de in de eerdere subonderdelen geformuleerde klachten in iets andere vorm en deelt in het lot van die klachten.

Slotsom van het bovenstaande is dat het eerste onderdeel geheel faalt.

Onderdeel II richt zich tegen rechtsoverweging 32. Volgens die overweging is voor een veroordeling van Street-One tot schadevergoeding, zowel op grond van onrechtmatige daad als op grond van de subsidiaire grondslag van redelijkheid en billijkheid, vereist dat aan Street-One te verwijten valt dat zij geen rekening heeft gehouden met de lagere omzet in de aanloopfase en/of de negatieve marktruimte in Wijchen en Barneveld en de gevolgen daarvan.

Het onderdeel voert bij wijze van rechtsklacht aan dat uit de redelijkheid en billijkheid een verbintenis tot schadevergoeding kan voortvloeien, ook buiten de situatie waarin Street-One een verwijt valt te maken en verwijst vervolgens naar het samenstel van een aantal omstandigheden, te weten de (aanmerkelijke) onjuistheid van de prognoses, het onevenredig nadeel aan de zijde van [eiser] als kleine particulier tegenover Street-One als multinational, kennisasymmetrie, de wijze waarop de prognoses zijn gepresenteerd en het vertrouwen van [eiser] op de juistheid van de prognoses.

De norm van (de aanvullende werking van) de redelijkheid en billijkheid draagt een zodanig open karakter dat op zichzelf niet valt uit te sluiten dat zij een gehoudenheid tot schadevergoeding meebrengt, ook buiten het geval dat aan de aldus aansprakelijk te houden persoon een verwijt valt te maken. Een voorbeeld daarvan biedt het arrest Mattel/Borka12.omtrent de aansprakelijkheid van een opzeggende partij voor nog niet terugverdiende investeringen. De aanvaarding van een dergelijke toepassing van redelijkheid en billijkheid, veronderstelt wel – mede in de verband met art. 6:1 BW – dat zij past in het stelsel van de wet en aansluit bij de in de wet geregelde gevallen van aansprakelijkheid.13.Van het middel had daarom een behoorlijke toelichting op het juridisch kader van de bepleite rechtsopvatting mogen worden verwacht. Die ontbreekt,14.zodat het middel niet voldoet aan de daaraan te stellen eisen.

Daarnaast geldt het volgende. [eiser] heeft ten overstaan van het hof zijn vordering op grond van de redelijkheid en billijkheid uitsluitend gegrond op enerzijds de stelling dat Street-One bij het opstellen van de aan [eiser] verstrekte prognoses in strijd met de redelijkheid en billijkheid heeft gehandeld (zie memorie van grieven onder 8.85) en anderzijds op de stelling dat Street-One, door [eiser] niet te voorzien van deugdelijk advies en bijstand, eveneens in strijd met de redelijkheid en billijkheid heeft gehandeld (zie memorie van grieven onder 8.87 en 8.88). [eiser] kan uiteraard niet voor het eerst in cassatie aan zijn beroep op redelijkheid en billijkheid een andere feitelijke grondslag geven. Het middel zelf verwijst slechts naar één vindplaats in de stukken van de feitelijke instanties, namelijk de memorie van grieven onder 5.19. Die plaats betreft een uiteenzetting van de feiten, zonder dat blijkt dat de daar gestelde feiten mede ten grondslag zijn gelegd aan het beroep op de redelijkheid en billijkheid.

Onderdeel II faalt dus.

Onderdeel III richt zich tegen rechtsoverwegingen 18 en 19 van het arrest van het hof. Het hof reageert in de overwegingen, zoals het middel ook aanduidt, op een redenering van [eiser] volgens welke er, kort gezegd, een verdachte overeenstemming bestaat tussen de prognosecijfers van tien verschillende Street-One-winkels in verschillende plaatsen en met ook overigens verschillende kenmerken. Het oordeel van het hof komt erop neer dat van een eenduidige aanwijzing dat geen geïndividualiseerd vestigingsplaatsonderzoek kan zijn gedaan, geen sprake is. Het middel doet ten onrechte een poging om uw Raad te verleiden tot een feitelijke herbeoordeling van dit punt. Het oordeel van het hof is het resultaat van een aan de feitenrechter voorbehouden afweging aan de hand van de vaststaande feiten, de inhoud van overgelegde producties en het naar aanleiding daarvan door partijen gevoerde debat. Het hof heeft daarbij inzicht gegeven in zijn gedachtegang en heeft uitdrukkelijk de stellingen waarnaar [eiser] in de cassatiedagvaarding verwijst in zijn beoordeling betrokken. Daarmee is ’s hofs oordeel voldoende gemotiveerd. Ook overigens is ’s hofs oordeel niet onbegrijpelijk.

Het onderdeel bevat nog de klacht dat ’s hofs oordeel onbegrijpelijk is in het licht van de optelsom van enerzijds rechtsoverweging 33, waar het hof heeft vastgesteld dat onder meer door Street-One het vloeroppervlak bepalend werd geacht voor de berekening van de te prognosticeren omzet, en anderzijds de omstandigheid dat de bedoelde tien winkels ook qua winkeloppervlak onderling verschilden. Deze klacht stuit er op af dat het hof in rechtsoverweging 19 (tweede alinea, tweede volzin, tussen haakjes) overweegt dat Street-One concreet de juistheid van het als productie 13 in het geding gebrachte overzicht heeft betwist wat betreft onder meer de daarin genoemde vierkante meters. Daarmee verantwoordt het hof (ook al gebeurt dat enigszins impliciet) waarom het niet als vaststaand aanmerkt dat de bedoelde winkels verschillende winkeloppervlaktes hadden. De rechtsoverwegingen 19 en 33 zijn dus niet met elkaar in tegenspraak.

In het slot van het onderdeel wordt nog aangevoerd dat de genoemde plaatsen niet allemaal binnen de categorie van steden met 30.000 tot 60.000 inwoners vallen: zo heeft Hengelo meer dan 80.000 inwoners. Volgens het onderdeel maakt dit dat ’s hofs oordeel onbegrijpelijk is. Dat een dergelijke stelling door [eiser] ten overstaan van het hof is ingenomen blijkt echter niet; een vindplaats van deze stelling ontbreekt in ieder geval in de cassatiedagvaarding. Daarmee voldoet de klacht niet aan de daaraan te stellen eisen.

Ook onderdeel III treft dus geen doel.

Onderdeel IV richt zich tegen de rechtsoverwegingen 21 en 22 van het arrest van het hof. In deze rechtsoverwegingen onderzoekt het hof of grond bestaat voor vernietiging van de POS-overeenkomsten. Het hof heeft die vernietigbaarheid in het vervolg van zijn arrest wel degelijk aangenomen, zij het op een andere grond dan in de door het onderdeel aangevallen overwegingen is onderzocht. Dat [eiser] bij het onderdeel belang heeft, behoefde daarom toelichting, welke toelichting ik in de cassatiedagvaarding vergeefs heb gezocht. Mijns inziens zou [eiser] alleen belang kunnen hebben bij een klacht die zich richt tegen de combinatie van rechtsoverweging 33 (waar het hof schadevergoeding toewijst op de beperkte grondslag van de schade die is geleden als gevolg van de door het hof aanvaarde dwaling) en de door onderdeel IV aangevallen rechtsoverwegingen 21 en 22. In de schadestaatprocedure kan immers de schadevergoedingsgrondslag doorwerken. Een klacht dat het hof de veroordeling tot schadevergoeding nader op te maken bij staat op een te smalle leest heeft geschoeid, lees ik in het middel niet.

Ook onderdeel IV kan dus niet tot cassatie leiden.

Onderdeel V richt zich tegen rechtsoverweging 38 van het arrest van het hof. Kort samengevat heeft het hof daar overwogen dat de vernietiging van de POS-overeenkomsten ertoe leidt dat de overeenkomsten worden geacht niet te hebben bestaan en dus die overeenkomsten ook geen grond kunnen zijn voor de vorderingen van partijen tot ontbinding en schadevergoeding. Het onderdeel formuleert tegen dit oordeel twee klachten die alleen de toewijsbaarheid van de vordering van [eiser] tot schadevergoeding betreffen.

Ik begrijp de eerste klacht aldus dat volgens [eiser] het hof over het hoofd heeft gezien dat de vernietiging van de POS-overeenkomsten niet tot de ongeldigheid van de op basis van de franchiseverhouding gesloten koopovereenkomsten leidt en een vordering tot schadevergoeding die op die koopovereenkomsten is gegrond dus wel degelijk toewijsbaar kan zijn. [eiser] richt echter geen klacht tegen het impliciete oordeel van het hof dat de vorderingen van [eiser] (alleen) waren gegrond op tekortkomingen in de nakoming van de POS-overeenkomsten. Voor zover die klacht in het middel besloten ligt, geldt dat het middel niet voldoet aan de daaraan te stellen eisen, omdat het geen vindplaats aanduidt van een stelling van [eiser] in de feitelijke instanties volgens welke zijn vordering tot schadevergoeding mede was gegrond op tekortkomingen in de nakoming van de koopovereenkomsten.

Volgens de tweede klacht heeft [eiser] zich voor zijn vordering tot schadevergoeding mede erop beroepen dat de leveringsstop per 7 november 2011 een onrechtmatige daad was. Daarvoor verwijst het middel naar 8.2 onder 10 van de memorie van grieven. Daar is te lezen: ‘Voor zover uw Hof zou oordelen dat er geen sprake zou zijn van dwaling en of een tekortkoming zijdens Street One, is er sprake van een onrechtmatige daad, dan wel heeft Street One gehandeld in strijd met de redelijkheid en billijkheid.’ Deze passage volgt op een samenvatting van de stellingen van [eiser] in negen punten, waarin de leveringsstop per 7 november 2011 niet, in ieder geval niet voldoende duidelijk, is aangeduid. Het hof heeft de grondslag van onrechtmatige daad dus niet behoeven te betrekken op de leveringsstop per 7 november 2011. Zoals de advocaten van Street-One in hun schriftelijke toelichting onder 8.3 terecht aanduiden, is in dit verband nog van belang dat de niet-nakoming van een overeenkomst in verband met de bekende samenloopregel15.niet zomaar een onrechtmatige daad oplevert. De (thans in cassatie geconstrueerde) stelling van [eiser] dat de leveringsstop onrechtmatig was, behoefde dus een bijzondere toelichting, die door het middel niet wordt aangeduid. Ook daarom is het alleszins begrijpelijk dat het hof die stelling niet in de memorie van grieven heeft gelezen.

Ook onderdeel V treft dus geen doel.

Onderdeel VI komt op tegen rechtsoverweging 24. Evenals in de door onderdeel IV aangevallen overwegingen, onderzoekt het hof in rechtsoverweging 24 of grond bestaat voor vernietiging van de POS-overeenkomsten, welke vernietigbaarheid het hof in het vervolg van zijn arrest wel degelijk heeft aangenomen (maar op een andere feitelijke grondslag dan in rechtsoverweging 24 onderzocht). [eiser] heeft daarom bij het onderdeel, zoals het is geformuleerd, geen belang. Zie hiervoor onder 3.34. Een voldoende belang voor [eiser] is niet gelegen in hetgeen de cassatiedagvaarding onder 1.89 vermeldt. Het daar bedoelde oordeel van het hof in rechtsoverweging 36 is voorlopig van aard en bindt de rechter in de schadestaatprocedure niet, zoals ook uitdrukkelijk volgt uit de laatste zin van rechtsoverweging 36.

Ik wijs er nog op dat in rechtsoverweging 24 enkel aan de orde is of Street-One bij [eiser] een onjuiste voorstelling (dwaling) omtrent het winkeloppervlak van de winkel in Wijchen heeft veroorzaakt. De vraag of Street-One een verwijt treft omdat zij haar prognose op een onjuist winkeloppervlak heeft gebaseerd, komt aan de orde in rechtsoverweging 33, alwaar het hof ten gunste van [eiser] heeft beslist.

Het incidenteel cassatieberoep is ingesteld onder de voorwaarde dat het principaal cassatieberoep slaagt. Mijns inziens is die voorwaarde niet vervuld. Niettemin is een bespreking van het middel in het incidenteel beroep door uw Raad wél gewenst, zo nodig bij wijze van een overweging ten overvloede. Het incidentele middel is namelijk exemplarisch voor de te verstrekkende betekenis die in de rechtspraktijk aan het arrest Paalman/Lampenier veelal wordt gegeven.

Het middel betoogt dat het hof in de rechtsoverwegingen 12, 32 en 34 van een onjuiste rechtsopvatting is uitgegaan door aan te nemen dat Street-One niet alleen aansprakelijk is indien zij wist dat de aan [eiser] verstrekte prognose fouten bevatte, maar ook indien Street-One dit ‘slechts’ behoorde te weten of aan Street-One anderszins een verwijt ter zake valt te maken. Aldus geeft het middel aan de beslissing van uw Raad in het arrest Paalman/Lampenier een betekenis die het niet heeft. Dat arrest gaat over het geval dat een franchisegever door een derde onderzoek heeft laten verrichten en een rapport van dat onderzoek aan een aspirant-franchisenemer ter beschikking heeft gesteld. In de onderhavige zaak heeft Street-One zelf onderzoek gedaan. De rechtsopvatting waarvan het middel uitgaat, staat bovendien in sterke mate op gespannen voet met de huidige rechtsopvattingen omtrent de verhouding tussen franchisegevers en franchisenemers, zoals die opvattingen onder meer ook blijken uit de NFC. Ik verwijs naar deze conclusie onder 2.1-2.9.

Deze conclusie strekt tot verwerping van zowel het principaal als het incidenteel cassatieberoep.

De Procureur-Generaal bijde Hoge Raad der Nederlanden

Advocaat-Generaal