HR, 06-04-2007, nr. R06/101HR

Op [geboortedatum] 2002 is in [geboorteplaats], Hopkins County, Texas, USA, uit een relatie van [de moeder], van Nederlandse nationaliteit en [de vader], van Mexicaanse nationaliteit, [het kind] geboren.

Aan haar moeder heeft [het kind] de Nederlandse nationaliteit ontleend. Daarnaast heeft zij, omdat zij in de Verenigde Staten is geboren, de nationaliteit van de Verenigde Staten en naar alle waarschijnlijkheid ontleent zij aan haar vader ook de Mexicaanse nationaliteit.

De moeder van [het kind] is op 7 september 2003 in Texas, USA, doodgeschoten.

Ten tijde van het overlijden van de moeder was het gezin woonachtig in Texas. Omdat de vader van [het kind] in de periode rondom het overlijden van de moeder in de USA gedetineerd heeft gezeten en hij na afloop van zijn detentie als illegaal vreemdeling is uitgezet, heeft het District Court in Wood County, Texas, op 1 oktober 2003 ordemaatregelen getroffen, inhoudende dat de minderjarige wordt gesteld onder 'the permanent managing conservatorship’ van het Texas Department of Protective and Regulatory Services, gevestigd in Houston, Texas, onder welke instelling de Child Protective Service valt, terwijl de minderjarige bij dezelfde beslissing van de betreffende rechter van het District Court, William C. Martin, III, werd geplaatst bij [belanghebbende 1] en [belanghebbende 2], oom en tante van [het kind] van moederszijde, hierna ook te noemen: de pleegouders.

Zie de betreffende beschikking, prod. 2 bij beroepschrift.

Tot de ondertekenaars van de hierboven bedoelde ordemaatregel van 1 oktober 2003 behoren de pleegouders, die hebben toegezegd om samen met de minderjarige terug te komen voor een (vervolg)zitting bij het District Court van Wood County.

Met instemming overigens van dat District Court is [het kind] met haar pleegouders naar Nederland gekomen.

Op verzoek van de Raad voor de Kinderbescherming te Groningen — verder ook: de Raad — heeft de kantonrechter aldaar bij beschikking van 11 november 2003 de te Groningen gevestigde stichting Stichting Leger des Heils Welzijns- en Gezondheidszorg, waarvan de Ambulante Jeugdbescherming en Jeugdhulpverlening Leger des Heils een werkeenheid is, belast met de tijdelijke voogdij over de minderjarige, welke stichting zich schriftelijk bereid verklaard had die tijdelijke voogdij te aanvaarden.

De betreffende beschikking is (kennelijk) te verstaan als te zijn gericht aan de te Amsterdam gevestigde Stichting Leger des Heils Welzijns- en Gezondheidszorg, waarvan de Ambulante Jeugdbescherming en Jeugdhulpverlening Leger des Heils, tevens gevestigd te Groningen, een werkeenheid is.

Het is (kennelijk) vanwege die voormalige benaming dat de kantonrechter in haar nader te noemen beschikking van 13 juli 2005 (de werkeenheid van) thans verzoeker aanduidt als AJL.

In maart 2004 heeft het LJ&R met betrekking tot de positie van [het kind] het Internationaal Juridisch Instituut een aantal vragen voorgelegd.

Deze vragen zijn:

Bij brief van 3 juni 2004 heeft het Internationaal Juridisch Instituut zijn bevindingen gerapporteerd.

Zie prod. 6 bij beroepschrift.

Op 1 januari 2005 is in werking getreden — voor zover hier van belang — artikel 102 van de Wet op de Jeugdzorg, inhoudende — kort gezegd — dat de tijdelijke voogdij over [het kind] met ingang van 1 januari 2005 van rechtswege overgaat op het Bureau Jeugdzorg in de provincie Groningen.

Zie het KB van 20 augustus 2004, Stb. 420

In het kader van die overgang heeft de Stichting Bureau Jeugdzorg Groningen in december 2004 mandaat, volmacht en machtiging aan de Directeur Justitie en Zorg van de werkeenheid Leger des Heils Jeugdzorg en Reclassering van de Stichting Leger des Heils Welzijns- en Gezondheidszorg verleend.

Zie prod. 26 bij beroepschrift.

Op 10 juni 2005 komt ter griffie van de Rechtbank Groningen, sector kanton, locatie Groningen, binnen een brief van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, gericht aan de kantonrechter, mr. F.B. Böttcher.

In die brief wordt aangegeven dat het District Court in Wood County, Texas, aan het Nederlandse Consulaat-Generaal te Miami heeft gevraagd te bemiddelen bij de totstandkoming van contact tussen de kantonrechter en de Texaanse rechtbank inzake de voogdij over [het kind].

Zie prod. 12 bij beroepschrift.

Naar aanleiding van die brief zijn er vele (schriftelijke) contacten geweest tussen Judge William C. Martin III en de kantonrechter.

Zie de zich in het dossier bevindende kopieën van brieven en faxen, als productie gevoegd bij het beroepschrift.

Op 13 juni 2005 zendt het LJ&R, naar aanleiding van een telefonisch verzoek van de kantonrechter, het advies van het Internationaal Juridisch Instituut aan de kantonrechter.

Zie prod. 8 bij beroepschrift.

Bij brief van 1 juli 2005 worden de pleegouders, het LJ&R en de Raad opgeroepen voor — wat in die brief wordt genoemd — een onderhoud met de kantonrechter mr. F.B. Böttcher, te houden op 12 juli 2005 in het Gerechtsgebouw met betrekking tot de minderjarige [het kind].

Zie prod. 9 bij beroepschrift.

Waar de oproep eerst op 11 juli 2005 bij de juridische afdeling van het LJ&R terechtkomt en de betreffende juristen op 12 juli 2005 verhinderd zijn, vragen zij op 11 juli 2005 telefonisch om uitstel, welk verzoek wordt afgewezen vanwege de spoedeisendheid van de zaak.

Het LJ&R ontvangt vervolgens diezelfde dag in de middag een fax van de rechtbank Groningen met als bijlagen de wetsartikelen, alsmede een uitspraak van de Hoge Raad, welke de volgende dag op — zoals het dan plotseling heet — de zitting door de kantonrechter zullen worden behandeld.

Die wetsartikelen zijn, zoals uit de aanstreping in de kantlijn blijkt, de artikelen 366 en 367Boek I BW. Het arrest is dat van de Hoge Raad van 4 februari 2005, RvdW 2005, 26, NJ 2005, 422 (JdB), over de benoeming van een bijzondere curator op voet van art. 1:250 BW.

Zie prod. 10 bij beroepschrift.

De kantonrechter heeft met de juristen van het LJ&R, mrs. [X] en [Y], op 13 en 14 juni 2005 en 11 juli 2005 telefonisch gesproken, waarbij de kantonrechter — blijkens haar beschikking — het gesprek met mr. [Y] als vertrouwelijk heeft aangemerkt.

Op 12 juli 2005 heeft een onderhoud plaatsgevonden als bedoeld in de brief van de kantonrechter van 1 juli 2005. Van — zoals het in de beschikking wordt genoemd — het verhandelde op deze zitting is een proces-verbaal opgemaakt.

Volgens dat proces-verbaal zou mevrouw [betrokkene 2], werkzaam bij de Raad voor de Kinderbescherming (te Groningen) hebben verklaard:

Zie prod. 11 bij beroepschrift.

De kantonrechter heeft op 13 juli 2005 een beschikking gegeven waarin zij in rov. 4.5 overweegt:

Waarna de kantonrechter de volgende beslissing geeft:

verklaart deze beschikking uitvoerbaar bij voorraad.’

Van deze beschikking is het LJ&R in hoger beroep gekomen.

Ook de pleegouders zijn — zoals uit de beschikking van het Hof blijkt — van de beschikking van de kantonrechter in hoger beroep gekomen.

Bij beroepschrift, op 29 september 2005 ter griffie ingekomen, heeft het LJ&R verzocht primair de beschikking van 13 juli 2005 te vernietigen, en subsidiair, opnieuw rechtdoende, bij beschikking te bepalen, dat de verzoeken van Willam C. Martin, III, Senior District Judge of the District Court of Wood County, Texas (USA), 402nd Judicial District en de Raad voor de Kinderbescherming aan de kantonrechter te Groningen van respectievelijk 2 juni 2005 en 12 juli 2005 niet-ontvankelijk zijn, tenminste voorzover het Hof van oordeel is, dat die verzoeken ten grondslag liggen aan de beschikking van de kantonrechter van 13 juli 2005.

Hoewel daartoe in de gelegenheid gesteld heeft de Raad voor de Kinderbescherming geen verweerschrift ingediend.

Na de mondelinge behandeling op 10 november 2005 heeft het Hof bij beschikking van 3 mei 2006 het LJ&R niet-ontvankelijk verklaard in het door hem ingestelde hoger beroep tegen de beschikking van de Rechtbank Groningen, sector kanton, locatie Groningen van 13 juli 2005.

Tegen deze beschikking voert verzoeker aan als

Schending van het recht en/of verzuim van op straffe van nietigheid in acht te nemen vormen, doordien het Hof heeft beslist als in het dictum van de beschikking vermeld, zulks ten onrechte op grond van een of meer van de navolgende, mede in onderling verband en samenhang in aanmerking te nemen, redenen:

In rov. 33 overweegt het Hof met betrekking tot de beschikking van de kantonrechter van 13 juli 2005

Op grond waarvan het Hof in rov. 36 overweegt:

Het Hof geeft, aldus overwegende, enerzijds een onbegrijpelijke uitleg aan de beslissing van de kantonrechter en anderzijds blijk van een onjuiste rechtsopvatting, omdat tegen de beschikking van de kantonrechter terstond hoger beroep openstond.

Hetgeen de kantonrechter in rov. 4.5 overweegt — en vervolgens in het dictum beslist — kan — in het licht van hetgeen blijkens het proces-verbaal van 12 juli 2005 door mevrouw [betrokkene 2] is verklaard — niet anders worden verstaan, dan als een beslissing op, of naar aanleiding van, dan wel in verband met een — overigens ten onrechte verondersteld — (mondeling) verzoek van de Raad tot het geven van de door mevrouw [betrokkene 2] bedoelde formele opdracht om een nader onderzoek in te stellen. De beschikking van de kantonrechter, waarbij geen enkele (verdere) beslissing wordt aangehouden, kan niet anders worden beschouwd dan als een eindbeschikking waartegen (terstond) hoger beroep kon worden ingesteld.

De beschikking van de kantonrechter is althans een beschikking waarbij, naar analogie van artikel 223 Rv, een voorlopige voorziening wordt getroffen, tegen welke provisionele beschikking terstond, naar analogie van art. 337 lid 1 Rv, hoger beroep openstond.

Een beschikking, gegeven in het (veronderstelde) kader van een (wellicht) bij een àndere sector van de Rechtbank in te dienen verzoek, maakt die beschikking niet tot een tussenbeschikking, waartegen (nog) geen beroep zou openstaan.

's Hofs beslissing in rov. 33 is in elk geval onbegrijpelijk, waar van enig deel van het verzoek bij een — naar uitgangspunt in cassatie moet zijn — (nog) niet ingediend verzoek, bezwaarlijk kan worden gesproken.

Evenmin is begrijpelijk hoe van een (voorbereidende) tussenbeschikking kan worden gesproken, indien — naar het Hof in rov. 34 terecht overweegt — een verdere beslissing (van de kantonrechter) in deze zaak niet aan de orde kan zijn c.q. is.

Voor zover 's Hofs beslissing in rov. 33 aldus verstaan zou moeten worden, dat tegen ambtshalve gegeven beslissingen van de kantonrechter geen hoger beroep zou openstaan, miskent het Hof dat het recht zodanige algemene regel niet kent.

Uit het vorenstaande vloeit voort dat tegen de beschikking van de kantonrechter, anders dan het Hof in rov. 33–36 overweegt, terstond hoger beroep openstond.

Naar het Hof in rov. 25 overweegt, leidt het Hof uit de beschikking van de kantonrechter, met name rov. 4.5, af:

Dat de kantonrechter dit uit hetgeen de Raad op 12 juni 2005 naar voren heeft gebracht, zou hebben afgeleid, is onbegrijpelijk, in het bijzonder in het licht van hetgeen LJ&R in zijn beroepschrift heeft gesteld ten aanzien van het verzoek van de Raad, blz. 7, derde alinea, en hetgeen de Raad bij gelegenheid van de mondelinge behandeling bij het Hof heeft aangevoerd, proces-verbaal blz. 4 en 5.

4.10 Wanneer, zoals het Hof overweegt in rov. 29,

kan dat slechts leiden tot de conclusie, dat bij de kantonrechter (nog) geen verzoek tot ontzetting van het LJ&R uit de (tijdelijke) voogdij was ingediend.

Een dergelijk verzoek zou ook niet bij de kantonrechter (moeten) worden ingediend, omdat niet de kantonrechter, maar rechtbank, sector civiel, terzake bevoegd is. Bovendien zou zodanig verzoek — door de inwerkingtreding op 1 januari 2005 van de slot- en overgangsbepalingen van de Wet op de Jeugdzorg — niet gericht moeten zijn tegen het LJ&R, maar tegen (de Stichting) Bureau Jeugdzorg Groningen, de (rechts)persoon die met de (tijdelijke) voogdij is belast.

In een geval als het onderhavige, waar (nog) geen (ontvankelijk) verzoek, minderjarigen betreffend, bij de kantonrechter is ingediend, noch blijkt dat de kantonrechter overweegt tot ambtshalve benoeming (van een bijzondere curator) over te gaan, is de kantonrechter, anders dan het Hof in rov. 30 en 32 overweegt, ook niet bevoegd ambtshalve een onderzoek als ten deze door haar bevolen, te gelasten.

Anders dan het Hof in rov. 31 overweegt, biedt art. 810 Rv voor die bevoegdheid evenmin een basis, omdat, zolang bij de rechter geen verzoek is ingediend er geen geding aanhangig is, in het kader waarvan het bepaalde in art. 810 Rv toepassing zou kunnen vinden.

Waar het uitgangspunt van het Hof in rov. 32, dat de kantonrechter

dus onjuist is, kon het Hof de klacht van de Raad dat hij, anders dan door de kantonrechter overwogen, niet de suggestie tot zodanig onderzoek heeft gedaan niet onbesproken laten, is althans zonder nadere motivering, die ontbreekt, onbegrijpelijk op grond waarvan het Hof geoordeeld heeft zulks te kunnen doen.

Gegrondbevinding van één of meer van de vorenstaande klachten vitiëert ook 's Hofs overwegingen in rov, 38.

's Hofs beslissing in rov. 39 geeft blijk van een te beperkte opvatting van het vereiste van een (voldoende) processueel belang, waar het Hof miskent dat het LJ&R blijkens de pleitnota voor het Hof heeft aangevoerd bij een inhoudelijke beoordeling door het Hof belang te hebben, omdat de kantonrechter de bevoegdheden, haar bij art. 1:250 BW toegekend, behoudt en (jegens het LJ&R) kan gebruiken.

Dat een rechter in Texas een beslissing wil nemen in een zaak die bij hem aanhangig is, valt te begrijpen. Dat die rechter zich in dat verband, eerst via diplomatieke kanalen en later rechtstreeks, verstaat met de kantonrechter te Groningen. valt evenzeer te begrijpen.

Dat die kantonrechter haar collega in Texas, naar de mate van het mogelijke, behulpzaam zou willen zijn, ontmoet ook begrip.

Dat de kantonrechter, naar uit rov. 4.3 van haar beschikking lijkt te volgen, zonder meer meent dat de eerdere beslissingen van de rechter in Texas in Nederland moeten worden erkend, valt — in het licht van het advies van het Internationaal Juridisch Instituut en de daarin gegeven argumenten — al iets minder te begrijpen.

Dat de kantonrechter ‘was unpleasantly surprised that a change in the law introduced on January 12, 2005, made it impossible for me to take action in a case like this’, maar dat die kantonrechter niettemin iets wil verzinnen (‘so it was a challenge for me to come up with something anyway’) ontmoet nog minder begrip.

Zie de brief van mr. Böttcher aan Judge William Martin, III van 14 juli 2005, prod. 22 bij beroepschrift.

Dat die kantonrechter dan de Raad voor de Kinderbescherming in de mond legt dat die misschien wet een verzoek tot ontzetting van de voogdij of benoeming van een bijzonder curator zou (willen) initiëren en dat de kantonrechter in dat kader — zonder dat er enig verzoek ligt — een onderzoek van de Raad gelast, zonder daartoe ook maar enige wettelijke basis te hebben, ontmoet — althans bij verzoeker tot cassatie — geen enkel begrip. Bij de Raad voor de Kinderbescherming, die zich achteraf door de kantonrechter voor het karretje gespannen voelt, overigens evenmin.

Zie voor wat dit laatste betreft de verklaring van mevrouw mr. [betrokkene 2] in het proces-verbaal van de zitting van 10 november 2005 bij het hof, blz. 4 en 5.

En dat het Hof de beschikking van de kantonrechter als een inappèllabele tussenbeschikking meent te kunnen beschouwen, berust op een onbegrijpelijke interpretatie van die beschikking en een onjuiste rechtsopvatting omtrent de mogelijkheden van hoger beroep.

Naar uit het beroepschrift van het LJ&R blijkt, heeft het LJ&R zich ook in hoger beroep — in de toelichting op grief I — afgevraagd hoe de beschikking van de kantonrechter moet worden begrepen: als een beschikking op het verzoek van de rechter uit Texas, op een verzoek van de Raad, of als een ambtshalve gegeven beslissing.

De brief van de kantonrechter aan haar collega in Texas van 14 juli 2005

prod. 22 bij beroepschrift

maakt duidelijk dat de kantonrechter meende een daad te moeten stellen. Haar beschikking — in het vermeende kader van een nog niet ingediend verzoek tot ontzetting uit de voogdij — laat zich niet anders verstaan dan als een ambtshalve gegeven eindbeschikking naar aanleiding van een door de kantonrechter verondersteld verzoek om een bevel aan de Raad te geven een onderzoek in te stellen. Dat hier sprake is van een eindbeschikking blijkt ook uit de uitvoerbaarverklaring bij voorraad, die, naar uit art. 288 Rv volgt, alleen aan de eindbeschikking kan worden gegeven. Het volgt tenslotte uit het gegeven, dat de kantonrechter enige nadere beslissing niet aanhoudt, en dat is volkomen begrijpelijk, want er valt voor haar ten deze — zoals ook uit de beschikking van het Hof, rov. 34, volgt — niets (meer) te beslissen.

Ook als de beschikking als een provisionele beschikking zou moeten worden beschouwd is deze beschikking terstond appellabel.

Zie HR 30 juni 1995, NJ 1996, 200 (HER) en

Veegens (2005), nr. 56.

Hoewel ongetwijfeld een reactie op het verzoek van de rechter uit Texas, is de beslissing van de kantonrechter geen beschikking op dat verzoek, naar ook het Hof in zijn beschikking aanneemt.

Het Hof heeft aangenomen dat in het onderhavige geval sprake is van een ambtshalve gegeven beschikking. Ook dergelijke beschikkingen moeten echter een basis vinden in enige wettelijke bepaling. Nóch de bepalingen die de kantonrechter heeft genoemd, nóch de bepalingen die in de beschikking van het Hof ter sprake komen, bieden ten deze evenwel een wettelijke basis.

Zie voor een àndere in Groningen gegeven beschikking waarvoor het recht evenmin grondslag bood, HR 22 november 2002, NJ 2004, 654.

De door het Hof in rov. 31 genoemde bepaling van artikel 810 Rv geeft weliswaar aan de rechter in zaken betreffende minderjarigen, uitgezonderd die welke zijn levensonderhoud betreffen, de bevoegdheid, indien hij dit met het oog op de beoordeling van de belangen van de minderjarige noodzakelijk acht, het advies van de Raad voor de Kinderbescherming in te winnen, maar lid 1 voegt daar aan toe, dat de rechter de Raad daartoe in elke stand van de zaak kan oproepen. Dat laatste impliceert noodzakelijkerwijs, dat er een zaak aanhangig moet zijn, in het kader waarvan de rechter deze bevoegdheid kan uitoefenen. Een dergelijke zaak is er evenwel niet, tenzij dit het verzoek van de rechter uit Texas zou zijn, maar daarvan heeft het Hof nu juist — terecht — beslist, rov. 23 e.v., dat de rechter in Texas noch partij, noch belanghebbende is in de onderhavige zaak.

Bij fax van de griffier van 12 juli 2005 worden als bijlagen stukken gezonden waarin sprake was van artikelen 1:366 en 1:367 BW en — via het arrest van 4 februari 2005, NJ 2005, 422 (JdB) — van art. 1:250 BW. De beide eerste artikelen komen in de beschikking van de kantonrechter niet ter sprake. Daar worden wei genoemd de artikelen 1:327 sub b en 1:328 BW, alsmede artikel 1:250 BW.

Zoals LJ&R in het beroepschrift reeds heeft aangegeven, en door het Hof in rov. 22 ook wordt gesignaleerd, zou een aanknopingspunt wellicht gezocht kunnen worden in artikel 1:367 BW, maar dat kan alleen indien er sprake zou zijn van eigenmachtig bewind door de voogd, dan wel van het door de voogd in zijn bewind zich schuldig maken aan ontrouw, plichtsverzuim of misbruik van bevoegdheid. Van dat alles is, en zeker in het kader van bewind, echter geen sprake, en in dit opzicht is in eik geval ten ‘processe’ niets vastgesteld, zodat ook dit artikel geen basis geeft voor de ambtshalve beslissing van de kantonrechter.

Dat doen de artikelen 1:327 sub b en 1:328 BW evenmin.

In de eerste plaats komt de bevoegdheid tot ontzetting van voogdij niet toe aan de kantonrechter, maar aan de sector civiel van de Rechtbank, zodat reeds daarom niet valt in te zien hoe de kantonrechter op grond van deze bepalingen enig verzoek, laat staan een opdracht, zou kunnen geven aan de Raad voor de Kinderbescherming. Daar komt bij, dat het punt waar het om gaat, te weten de weigering van LJ&R [het kind] te laten afreizen naar Texas, naar LJ&R uitvoerig heeft betoogd, is ingegeven door het belang van het kind en met misbruik van enige bevoegdheid in het geheel niet van doen heeft.

Zie het beroepschrift, in het bijzonder blz. 7 ev. en hetgeen het LJ&R ter zitting van het Hof heeft aangevoerd.

Het LJ&R wijst er nog op — zoals in de toelichting op grief I, beroepschrift, blz. 9 is vermeld — dat tot op heden nimmer een voogdij-instelling van de voogdij is ontzet.

Artikel 1:250 BW wordt in de beschikking van het Hof niet genoemd. Waar van een voorliggend verzoek tot benoeming van een bijzondere curator nog geen sprake was ten tijde dat de kantonrechter haar beschikking gaf, zou artikel 1:250 BW slechts van belang kunnen zijn voor zover het de ambtshalve benoeming zou betreffen. Zowel blijkens het kader waarin de kantonrechter haar beschikking gaf (‘BESCHIKKING in het kader van een verzoek tot ontzetting uit de tijdelijk voogdij van [het kind], geboren op [geboortedatum] 2002 te [geboorteplaats], Texas’), als blijkens rov. 4.5 van de beschikking (waar het gaat om een verzoek van de Raad aan de Kantonrechter tot benoeming van een bijzondere curator) kan echter van een ambtshalve bevolen onderzoek door de Raad in het kader van een (mogelijke) ambtshalve benoeming van een bijzondere curator door de kantonrechter niet worden gesproken.

Ook artikel 1:250 BW biedt dus geen wettelijke basis ten deze.

Tenslotte verdient nog aandacht, dat door de wetswijziging per 1 januari 2005 het LJ&R niet (langer) de met enige voogdij belaste (rechts)persoon is. Die rechtspersoon is in dit geval de Stichting Bureau Jeugdzorg Groningen, namens wie het LJ&R de voogdij uitoefent op grond van het mandaatsbesluit.

Zie prod. 26 bij het beroepschrift.

De ontzetting kon daarom niet het LJ&R betreffen en ook in zoverre slaat de kantonrechter de plank dus mis.

Zoals uit rov, 39 van 's Hofs beschikking blijkt, heeft de Raad inmiddels het met spoed bevolen rapport op 28 oktober 2005 uitgebracht.

De Raad constateert in zijn onderzoek dat [het kind] zich in alle opzichten voorspoedig ontwikkelt in het gezin van haar pleegouders, dat de relatie van de pleegouders met het LJ&R als tijdelijke voogd goed is en constructief en dat van beiden gezegd kan worden dat zij handelen in het belang van [het kind]. De vraag of er sprake kan zijn van misbruik van bevoegdheid van het LJ&R is gerelateerd aan het niet meewerken, dan wel het de pleegouders niet verplichten mee te werken, aan het doen aanwezig zijn van [het kind] ter zitting in Texas. Naar de mening van de Raad is dat primair een juridische vraag met internationaal-rechtelijke aspecten, die niet kan worden beantwoord door middel van een raadsonderzoek. Datzelfde geldt voor de vraag of benoeming van een bijzonder curator aangewezen is.

Zie het rapport van de Raad sub 11.

Samenvattend is de Raad in dat rapport

Het LJ&R realiseert zich dat de Hoge Raad bij een strikte opvatting van het belangvereiste zou kunnen oordelen dat het LJ&R — nu de Raad rapport heeft uitgebracht, welk rapport niet tot een verzoek tot ontzetting heeft geleid — hij cassatie onvoldoende belang heeft.

Vgl. Veegens (2005), nr. 48, blz. 113, noten 7 ev.

Het LJ&R heeft dit cassatieberoep niettemin ingesteld in de verwachting dat de Hoge Raad daarin aanleiding zal vinden zijn oordeel over de appellabiliteit van de beschikking van de kantonrechter te geven en over de vraag of de kantonrechter deze beschikking op deze wijze mocht geven.

Vgl. Veegens (2005), nr. 48, blz. 114, waarbij met name HR 6 februari 2004, NJ 2004, 250 aandacht verdient.

Het is zeer wenselijk dat duidelijkheid wordt geschapen over de in dit verzoekschrift aan de orde gestelde vragen, aan de beantwoording waarvan het Hof ten onrechte niet is toegekomen.

Bij alle vrijheid die de rechter moet worden gelaten die maatregelen te treffen die hem in het belang van een kind — waarvan de belangen de eerste overweging behoren te vormen, vgl. art. 3 IVRK — geraden voorkomen, past niet dat de kantonrechter actie onderneemt buiten wettelijke kaders om en bevoegdheden uitoefent die hem niet toekomen.

Tot vernietiging van de bestreden beschikking van het Hof en van de beschikking van de kantonrechter, met zodanige verdere beslissing als Uw Raad zal vermenen te behoren.

[plaats], 3 augustus 2006

't Welk doende, enz.,

advocaat