HR, 10-06-2011, nr. 10/04025

Voor zover in cassatiemiddel I aan de orde wordt gesteld dat het hof zijn uitspraak aanduidt als ‘arrest’, kan daaraan voorbij worden gegaan, nu dit een punt betreft waarbij verzoekers tot cassatie geen belang hebben.

Voor zover in cassatiemiddel I bezwaar wordt gemaakt tegen de vermelding aan het slot van de uitspraak van het hof dat tegen de uitspraak gedurende acht dagen na de uitspraak beroep in cassatie kan worden ingesteld, wordt daarmee de vraag aan de orde gesteld of, nu het cassatieberoep is ingesteld met een op 13 september 2010 bij de griffie van de Hoge Raad binnengekomen beroepschrift, het cassatieberoep wel tijdig is ingesteld.

Uit de beschikking van de Hoge Raad van 19 november 2010, LJN BN8529, RvdW 2010, 1367 valt af te leiden dat een uitspraak op een verzoek tot correctie van het proces-verbaal van de verificatievergadering geldt als een beschikking in de zin van artikel 85 Fw. In rov. 4 van zijn beschikking overweegt de Hoge Raad: ‘De procedure tot verbetering van het proces-verbaal van de verificatievergadering als bedoeld in art. 137 lid 2 ziet op het herstel van kennelijke fouten in het proces-verbaal van de verificatievergadering die zich voor eenvoudig herstel lenen, en kan niet ertoe dienen om alsnog vorderingen te verifiëren die op de verificatievergadering niet zijn geverifieerd. Aangenomen moet dan ook worden dat een beslissing van de rechtbank op een verzoek als in artikel 137 lid 2 bedoeld, behoort tot de naar hun inhoud administratieve beslissingen die door de rechter genomen worden in het kader van de vereffening van de boedel waarop art. 85 het oog heeft. Daartegen staat dan ook geen hoger beroep open.’

Artikel 85 Fw biedt voor de onder dat artikel vallende beslissingen van de rechtbank inzake het beheer en vereffening van de boedel wel ruimte voor een cassatieberoep. In geval men een beslissing van de rechtbank omtrent een op artikel 137 lid 2 Fw verzoek tot correctie van het proces-verbaal van de verificatievergadering wil bestrijden, zal dat dus dienen te geschieden binnen het kader van een cassatieberoep. Daarbij is de in artikel 426 Rv genoemde termijn van drie maanden in acht te nemen, nu in de Faillissementswet ten aanzien van artikel 85 niet in een afwijkende regeling is voorzien.1.

Uit het voorgaande volgt dat artikel 85 Fw verzoekers tot cassatie alleen de ruimte laat om de beslissing van de rechtbank inzake hun op artikel 137 lid 2 Fw stoelende verzoek in cassatie aan te vechten. Het hof had hen dan ook niet-ontvankelijk in hun hoger beroep moeten verklaren, maar heeft dat niet gedaan.2. Biedt dat een grond voor niet-ontvankelijkheid van het cassatieberoep?

In cassatiemiddel I wordt het in 2.5 vermelde punt — begrijpelijk — niet aangesneden. Casseren van de uitspraak van het hof op de grond dat het hof ten onrechte zich niet niet-ontvankelijk heeft verklaard, zou neerkomen op ambtshalve casseren. Artikel 419 Rv laat daartoe niet de ruimte.3.

Nu het feit dat het hof uitspraak heeft gedaan als een in cassatie niet aantastbaar gegeven moet worden aanvaard, zal als termijn voor het cassatieberoep tegen die uitspraak ook de gebruikelijke termijn van drie maanden moeten worden aangehouden. Omdat die termijn in casu op 11 september 2010 eindigde en die dag een zaterdag was, verviel de cassatietermijn op 13 september 2010. Op die dag is het verzoekschrift in cassatie bij de griffie van de Hoge Raad binnengekomen. Het cassatieberoep is derhalve tijdig ingesteld.

In het kader van cassatiemiddel II worden eerst twee klachten aangevoerd over het vaststellen van twee onjuiste feiten (verzoekschrift sub 13.2 en 13.3).

De klacht in 13.2 slaagt niet bij gebrek aan belang. Niet aangetoond wordt waarom relevant is dat in rov. 2.1, sub d, vermeld wordt dat de procedure tussen [A] B.V. en [B] door de curator niet is voortgezet in plaats van dat de curator ter verificatievergadering heeft meegedeeld dat de procedure was geschorst.

De klacht in 13.3 stuit hierop af dat het hof in rov. 2.1, sub e, geen onbegrijpelijke uitleg van het proces-verbaal van de verificatievergadering geeft. De passage in het proces-verbaal dat ‘niemand bezwaar maakt tegen de verificatie van de door de curator ter verificatie voorgedragen vorderingen’ (waaronder de vordering van [B] op [A] B.V.), laat zich heel wel opvatten als weergevend dat de vordering ook niet door [verzoeker 1] op de verificatievergadering is betwist. Opmerking verdient nog dat het in rov. 2.1 sub e, nog niet gaat om de vaststelling of het proces-verbaal wel juist weergeeft wat zich ter vergadering heeft afgespeeld. Dat onderzoekt het hof in de rov. 2.3 e.v.

De derde klacht in cassatiemiddel II houdt in dat het hof bepaalde gestelde feiten niet als onbestreden heeft vermeld (verzoekschrift sub 13.4).

Voor zover de klacht betrekking heeft op het tijdstip van het neerleggen van het proces-verbaal en op het tijdstip waarop [verzoekers] het proces-verbaal in handen hebben gekregen, strandt de klacht evenzeer op gebrek aan belang. Zonder toelichting, die echter ontbreekt, valt niet valt in te zien waarom het hof deze feiten had moeten vermelden.

Het slotgedeelte van de klacht (‘en de stelling … niets in’) is dermate onduidelijk dat dit als niet voldoend aan de voor een cassatieklacht geldende eisen voor nadere bespreking niet in aanmerking komt.

Met cassatiemiddel III wordt met name beoogd rov. 2.7 te bestrijden, waarin het hof uiteenzet dat en waarom het verzoek van [verzoekers] niet voor toewijzing in aanmerking komt. Het hof acht niet aannemelijk geworden dat [verzoeker 1] zich ook tijdens de verificatievergadering heeft verzet tegen toelating van de vordering van [B] op [A] B.V.

Het cassatiemiddel treft geen doel. Er worden geen feiten en omstandigheden aangevoerd, waaruit dwingend volgt dat [verzoeker 1] op de verificatievergadering zich heeft uitgelaten over de vordering en dan bovendien nog in die zin dat hij de vordering (namens de failliet) betwiste. Verder vindt geen steun in het recht de stelling aan het begin van 14.2 van het verzoekschrift dat, wanneer een van een zitting opgemaakt proces-verbaal niets vermeldt omtrent het standpunt van een betrokken (proces)-partij, het rechtens ervoor moet worden gehouden dat ervan moet worden uitgegaan dat deze partij zijn oorspronkelijke standpunt (onverkort) heeft gehandhaafd. Anders gezegd, de in cassatiemiddel III beweerde onjuistheid of onbegrijpelijkheid van het oordeel van het hof in rov. 2.7 wordt niet aangetoond.