HR, 11-10-2011, nr. 10/01088

Verdachte is door het Gerechtshof te Amsterdam wegens ‘diefstal’ veroordeeld tot voorwaardelijke plaatsing in een inrichting voor stelselmatige daders voor de duur van twee jaren, met een proeftijd voor de duur van drie jaren.

Namens verdachte hebben mrs. J. Kuijper en M. Mulder, beiden advocaat te Amsterdam, drie middelen van cassatie voorgesteld.

Het eerste middel klaagt over de motivering van de afwijzing van het verzoek tot het horen van de getuige Meulmeester.

In de toelichting op het middel wordt in de eerste plaats geklaagd dat het Hof het verzoek tot het horen van de getuige ten onrechte heeft afgewezen aan de hand van het noodzaakcriterium.

In het onderhavige geval is de verdachte in hoger beroep gegaan. Hij heeft de getuige niet opgegeven bij schriftuur, maar later, bij brief aan de Advocaat-Generaal. Daarbij is de termijn van art. 414 jo. 263 Sv niet in acht genomen. De terechtzitting vond plaats op 16 oktober 2009 terwijl de brief is gedateerd 6 oktober 2009, zodat tussen de dag van de terechtzitting en de dag van ontvangst van de brief minder dan tien vrije dagen (vgl. art. 130 Sv) zijn verlopen. Het gaat in het onderhavige geval dus niet om een niet bij schriftuur door de verdachte opgegeven getuige als bedoeld in art. 418 lid 3 Sv1. maar, nu verdachtes raadsman terechtzitting heeft gepersisteerd bij zijn verzoek als in bedoelde brief vervat, om een ter terechtzitting gedaan verzoek tot oproeping van de in bedoelde brief genoemde getuige. Op dat verzoek is het bepaalde in art. 415 jo. 315 en 328 Sv van toepassing.

Gelet op het bepaalde in art. 415 jo 315 Sv heeft het Hof het juiste criterium toegepast.

Voorts wordt in de toelichting op het middel geklaagd dat het Hof, door te overwegen dat er geen noodzaak is [getuige 3] als getuige te horen omdat uit diens verklaring blijkt dat er geen camerabeelden zijn, er aan is voorbijgegaan dat is verzocht de getuige te horen omdat deze in een eerdere strafzaak tegen de verdachte onzorgvuldig heeft gehandeld, die onzorgvuldigheid toen tot vrijspraak heeft geleid en de verdachte ervan overtuigd is dat de getuige ook in de onderhavige zaak onzorgvuldig heeft gehandeld. Volgens de pleitnota zou die onzorgvuldigheid hierin hebben bestaan dat de getuige niet tijdig de camerabeelden heeft opgevraagd en dat verdachtes verklaring door [getuige 3] niet goed is opgenomen.

In aanmerking genomen dat — naar het Hof niet onbegrijpelijk heeft geoordeeld — uit de verklaring van [getuige 3] als getuige blijkt dat er geen camerabeelden zijn van het incident waarover de onderhavige strafzaak gaat en het Hof verdachtes tegenover [getuige 3] afgelegde verklaring niet voor het bewijs heeft gebezigd doch diens verklaring ter terechtzitting in hoger beroep, heeft het Hof de afwijzing van het verzoek voldoende met redenen omkleed.

Voormelde gronden voor afwijzing van het verzoek [getuige 3] als getuige te horen brengen mee dat ook het verzoek tot toevoeging van een dossier uit een andere strafzaak voldoende met redenen is omkleed.

Het middel faalt.

Het tweede middel klaagt dat het Hof heeft verzuimd te beslissen op het bij appelschriftuur gedane verzoek [getuige 1] als getuige te horen.

Met betrekking tot de getuige [getuige 1] heeft het Hof in zijn arrest overwogen:

De verdachte is op 18 november 2008 in hoger beroep gegaan. Bij appelschriftuur heeft de verdachte verzocht onder meer [getuige 1] als getuige te horen. Deze appelschriftuur is ingekomen op 26 november 2008, dus binnen de in art. 410 lid 1 Sv genoemde termijn. Ter terechtzitting van 16 oktober 2009 heeft verdachtes raadsman gepersisteerd bij de bij brief van 6 oktober 2009 gedane verzoeken. In die brief wordt het bij appelschriftuur gedane verzoek [getuige 1] als getuige te horen niet herhaald. Evenmin heeft verdachte en/of zijn raadsman overeenkomstig het bepaalde in art. 415 jo. 287 lid 3 onder a Sv verzocht [getuige 1] als getuige op te roepen.

Tegen deze achtergrond moet het oordeel van het Hof, dat verdachtes raadsman niet heeft verzocht [getuige 1] als getuige in hoger beroep te horen, aldus worden verstaan dat verdachtes raadsman heeft afgezien van het doen horen van de aanvankelijk bij schriftuur opgegeven [getuige 1]. Gelet op het bepaalde in art. 415 jo. 287 lid 3 onder a Sv behoefde het Hof dus niet meer te beslissen op het verzoek [getuige 1] als getuige te horen.

Anders dan in de toelichting op het middel wordt gesteld, behoefde het Hof in het bepaalde in art. 6 lid 3 onder d EVRM geen aanleiding te zien [getuige 1] ambtshalve als getuige op te roepen. De bewezenverklaring vindt immers voldoende steun in andere bewijsmiddelen, ook voor wat betreft het betwiste deel van de bewezenverklaring.2.

Het middel faalt.

Het derde middel klaagt dat het Hof verdachtes ter terechtzitting in hoger beroep afgelegde verklaring heeft gedenatureerd.

Verdachte heeft ter terechtzitting in hoger beroep verklaard, voor zover hier van belang:

Het Hof heeft van deze verklaring als bewijsmiddel 1 opgenomen:

Dusdoende heeft het Hof aan de verklaring van de verdachte geen andere betekenis gegeven doch slechts diens relaas over het oppakken van de portemonnee van de grond en het zien van de portemonnee door de jongen die naast de verdachte zat niet geloofd.

Het middel faalt.

De middelen kunnen worden afgedaan met de in art. 81 RO bedoelde motivering.

Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen heb ik niet aangetroffen. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG