HR, 04-06-2004, nr. C03/034HR

In cassatie kan van de volgende, door de Rechtbank 's-Gravenhage in rov. 4.1 van haar in cassatie bestreden vonnis vastgestelde, feiten worden uitgegaan.

[Betrokkene 1], geboren op [geboortedatum] 1949, is van 12 november 1965 tot 9 april 1979 in loondienst geweest van (de rechtsvoorgangster van) Gemex, aanvankelijk als administratief medewerker, van 1 september 1967 tot 1 september 1973 als (assistent) bedrijfsleider en vervolgens als directeur.

In maart 1998 is bij [betrokkene 1] de diagnose mesothelioom gesteld. Hij is aan de gevolgen daarvan overleden op 17 januari 1999.

Van mesothelioom is slechts één oorzaak bekend, te weten blootstelling aan asbest.

[Betrokkene 1] heeft gedurende zijn dienstverband bij Gemex (ook) monteurswerkzaamheden verricht in de door Gemex geëxploiteerde garage. Deze werkzaamheden omvatten het zonodig vervangen van remvoeringen waarin wit asbest verwerkt was.

[Eiseres] c.s. - respectievelijk de weduwe en de dochter van [betrokkene 1] - hebben, optredende voor zichzelf alsook in de hoedanigheid van zijn erven en nabestaanden2., bij exploot van 5 januari 2001 Gemex gedagvaard voor de Kantonrechter te -s-Gravenhage. Zij hebben gevorderd:

De asbestproblematiek heeft binnen en buiten Nederland een spoor van ellende achtergelaten. Dat geldt in de eerste plaats uiteraard voor de slachtoffers en hun nabestaanden. De problemen zijn evenwel niet tot hen beperkt.

In een aantal landen - de Verenigde Staten voorop - heeft de aansprakelijkheid voor asbest aanzienlijke problemen berokkend voor bedrijven en (her)verzekeraars. Zonder overdrijving kan worden gesteld dat één van de belangrijke oorzaken van de moeilijkheden waarmee de verzekeringsindustrie thans worstelt daarop valt te herleiden.3.

Het meest beeldend is dit wellicht verwoord door Christian Lahnstein - een gezaghebbend jurist van Münchener Rück -:

Ook in bijvoorbeeld Frankrijk zijn de gevolgen beduidend geweest. Naar Frans recht bestaat - kort gezegd - geen civielrechtelijke aansprakelijkheid voor schade als gevolg van beroepsziekten. Een uitzondering op die regel geldt als sprake is van een "faute inexcusable".

Tot voor kort betekende dat "an unforgivable fault". Daarvan werd uitgegaan ingeval het ging om "an exceptionally serious one, deriving from a voluntary act or omission, from the fact that the liable individual should have been aware of its dangerousness".5.

Tot veler verbijstering heeft de Cour de Cassation aangenomen dat daarvan - ook ingeval van oude asbestzaken - al zeer spoedig sprake is.6. Het Hof overwoog daartoe:

Deze uitspraak zou in twintig jaar gevolgen hebben voor 100.000 asbestziektes.7.

Bourguignon heeft er op gewezen dat tot het eind van de negentiger jaren van de vorige eeuw slechts in ongeveer 0,5% van de gevallen een "faute inexcusable" werd aangenomen. In genoemd arrest, zo betoogt hij, wordt

Viney heeft deze opvatting enigszins gerelativeerd. Zij wijst er op dat een "conscience du danger" een voorwaarde voor aansprakelijkheid is. Op die hindernis stuitte de vordering in één van de 30 zaken van 28 februari 2002 af.9.

In ons land hebben vooral de arresten Jansen/Nefabas10. en De Schelde/Cijsouw11. aandacht getrokken. In deze belangrijke arresten heeft Uw Raad strenge regels op het stuk van de zogeheten werkgeversaansprakelijkheid geformuleerd.12. Ook het arrest Cijsouw/De Schelde kon met recht vernieuwend worden genoemd.13.14.

Op 1 april 1997 is het thans geldende art 7:658 leden 1 - 3 BW inwerking getreden. Volgens lid 2 is de werkgever - behoudens een hier niet ter zake dienende uitzondering - aansprakelijk tenzij hij aantoont dat hij de in lid 1 genoemde verplichtingen is nagekomen. Volgens Uw Raad gold deze regel ook al onder het oude recht.15. Zeker voor het verdere verleden valt op die regel m.i. het nodige af te dingen.

Reeds geruime tijd wordt in Nederland voorspeld dat vooral de beroepsziekten - waaronder asbest gerelateerde - grote problemen zullen gaan veroorzaken.16. Waar het asbest betreft, lijken de eerdere prognoses veel te hoog te zijn geweest.17. Concrete aanwijzingen dat andere beroepsziekten thans leiden tot lawines aan claims ontbreken. Het zal dus wel niet zo zijn.18.

In Europees perspectief is het percentage arbeidsongevallen in ons land, in elk geval, niet relevant hoger dan het Europese gemiddelde. Volgens ILO-gegevens is het zelfs buitengewoon laag.19. Is het vermetel te veronderstellen dat niet voor de hand ligt dat voor beroepsziekten iets wezenlijk anders geldt als voor arbeidsongevallen?

Betekent hetgeen onder 3.6.1 werd gesignaleerd dat geen grond bestaat voor zorg over de toekomst? Het geven van een bevestigend antwoord is niet zonder risico. Er lijken nog steeds - ik erken: niet erg harde - aanwijzingen te bestaan voor de veronderstelling dat het tij zou kunnen keren.20. Daarbij zal ongetwijfeld een rol spelen dat de wijzigingen in het sociale verzekeringsstelsel meebrengen dat de benadeelde veel meer onvergoede schade lijdt dan in het recente(re) verleden.21. Het is minstgenomen onzeker of deze ontwikkeling reeds voldoende tot uitdrukking komt in de beschikbare cijfers.

Hoe dit zij, het gaat hoe dan ook, nog steeds om een zéér aanzienlijke hoeveelheid gevallen; naar huidige schattingen alleen al om vele duizenden asbestslachtoffers.22. Gezien de aanzienlijke latentieperiode tussen de blootstelling aan asbest en de openbaring van de dodelijke ziekte liggen gemiddeld enkele decennia.23. Het gebruik van asbest is thans (goeddeels) een halt toegeroepen. Dat brengt mee dat we hier vooral van doen hebben met een erfenis uit het verleden.

Kort en goed: wellicht moeten we erkennen dat we gewoon niet in staat zijn om veel zinnigs te zeggen over hetgeen de toekomst ons op dit terrein heeft te bieden. Ik laat nogmaals Lahnstein aan het woord:

M.i. is alleen al om deze reden de nodige behoedzaamheid geboden. Dat geldt voor de toekomst en a fortiori voor het verleden. Het lijkt zo gemakkelijk door de bril van het heden een oordeel over het verleden te vellen. Het lijkt soms enige moeite te kosten aan te nemen dat men nog slechts twintig of dertig jaar geleden in totale onwetendheid verkeerde. Toch weten we allen dat de ontwikkelingen, zeker de laatste decennia, erg snel zijn gegaan. In dit verband veroorloof ik mij een citaat uit de conclusie voor het arrest Akzo/Staat25.:

Een oordeel over dit soort vragen is trouwens in sterke mate verweven met een beoordeling van feitelijke aard, gebaseerd als het nu eenmaal is op een beoordeling en waardering van bevindingen van deskundigen.31.

Hiervoor werd al gewag gemaakt van de afkalvende sociale zekerheid. Omdat ons land bij verwezenlijking van de op stapel staande plannen op het stuk van arbeidsongevallen en beroepsziekten door de bodem van de ILO-verdragen zou zakken, wordt nagedacht over een nieuw stelsel op dat terrein.32. Onder de pakkende - maar misleidende - naam "Extra Garantieregeling Beroepsrisico's" wordt, in elk geval bij volledige arbeidsongeschiktheid, het navolgende pakket overwogen:

Onduidelijk is onder veel meer of de uitkering ingeval van blijvende arbeidsongeschiktheid behoorlijk wordt geïndexeerd, of rekening wordt gehouden met gemiste carrièrekansen, of een koppeling bestaat met de reïntegratieregels en zo ja wat deze inhoudt. In het licht van zowel de ambtelijke notitie, de tijdgeest, de omstandigheid dat Nederland op een aantal hier relevante terreinen behoort tot de landen met de minst gunstige regels binnen de EU34. en de uitdrukkelijke clausulering hierboven vermeld onder 3.9.1 c, lijkt aannemelijk dat in het geheel niet wordt gedacht aan een volledige vergoeding. Ik wijs er in dit verband nog op dat de regeling in beginsel alleen betrekking heeft op "aandoeningen die voorkomen op een lijst van beroepsziekten"35. en ingeval aan een aantal andere voorwaarden is voldaan.36.

Klaarblijkelijk wordt de nieuwe regeling mede ingegeven door de beweerde onverzekerbaarheid, die op haar beurt weer ten dele zou zijn te herleiden op de claimcultuur en de "onzekerheid" over - kort gezegd - rechterlijke uitspraken.37. De onzekerheid waarvoor verzekeraars beducht zijn, lijkt in belangrijke mate rechtstreeks het gevolg van de versobering van de WAO. In zoverre valt hun vrees best te begrijpen. Voor het overige kán de zorg, als gezegd, gefundeerd zijn. Zeker is dat allerminst. Mede op die grond een zó verstrekkende nieuwe regeling invoeren, is bepaaldelijk een erg rigoureuze stap.38.

Hiervoor werd melding gemaakt van recente ontwikkelingen in Frankrijk. De omstandigheid dat slachtoffers van arbeidsongevallen en beroepsziekten daar tot vóór de arresten van de Cour de Cassation van 28 februari 2002 slechts een gedeeltelijke schadevergoeding kregen, werd ook door de cassatierechter, klaarblijkelijk als hoogst onbevredigend ervaren.39. In Frankrijk - en naar ik meen zeker niet alleen in dat land - is dus sprake van een volstrekt tegengestelde ontwikkeling als in ons land.40. Het zou ten minste interessant zijn om te weten wat de verzekeringsimplicaties van deze ontwikkelingen zijn.

Ik vermeld ambtshalve41. al deze ontwikkelingen omdat zij, in zekere zin, het hart van de onderhavige procedure raken. De onder 3.9.1 en 3.9.2 genoemde voornemens hebben ongetwijfeld een aantal voordelen. Er kleven evenwel ook talloze en zeer ernstige bezwaren aan. In een tijd waarin deze beladen discussie, die de - soms existentiële - belangen van velen raakt, plaatsvindt zou een uitspraak die onbedoeld verstrekkende gevolgen heeft een onnodige hypotheek op die discussie kunnen laden. In het licht van de discussie die de afgelopen jaren - vooral door verzekeraars - is gevoerd, liggen hernieuwde of zelfs krachtiger waarschuwingen over de onvermijdelijke onverzekerbaarheid op de loer, wat er van die waarschuwingen verder ook zij.

Zulks klemt temeer omdat m.i. geen algemene uitspraken over de aansprakelijkheid in dit soort gevallen kunnen worden gedaan. Zo valt - voorzichtig gezegd - niet uit te sluiten dat onderscheid moet worden gemaakt naargelang het gaat om het gebruik van stoffen of materialen waarbij asbest vrijkomt, terwijl

Het ligt niet aanstonds voor de hand aansprakelijkheid te koppelen aan het niet hebben genomen van voorzorgsmaatregelen ter voorkoming van aandoeningen die zich redelijkerwijs niet hebben kunnen voordoen in het concrete geval. Of, anders gezegd, zelfs wanneer bekend was dat werd gewerkt met asbest en dat asbest in het algemeen gevaarlijk kon zijn, dan was dat werken m.i. alleen dan onzorgvuldig wanneer bekend was of had moeten zijn dat daardoor een voldoende reële kans op een asbestziekte zou (kunnen) ontstaan.

Beoordeling van deze kwestie vereist uiteraard dat voldoende feiten en omstandigheden daarvoor zijn aangedragen. In casu is dat, als ik het goed zie, niet gebeurd. Naar ik veronderstel omdat de vrijgekomen hoeveelheden niet toereikend waren om andere asbestziektes dan mesothelioom teweeg te brengen.

Kern van de bestreden beslissing

De Rechtbank heeft - in cassatie terecht42. niet bestreden - geoordeeld dat in de litigieuze garage slechts met wit asbest werd gewerkt.43. Daarom komt het, naar zij - geparafraseerd weergegeven - heeft geoordeeld alleen aan op de vraag of destijds het gevaar van wit asbest (redelijkerwijs) bekend was of had behoren te zijn voor Gemex (rov. 4.3 en 4.9). De Rechtbank beantwoordt die vraag ontkennend op grond van een uitvoerige redenering die als zodanig in cassatie niet wordt bestreden (rov. 4.5 - 4.8).

Bespreking van de klachten ten gronde

In onderdeel I (onder 1.2) wordt een klacht geformuleerd tegen het zojuist vermelde relevante juridisch kader: is Gemex tekortgeschoten "in haar verplichting om al die veiligheidsmaatregelen te nemen welke waren vereist met het oog op de haar bekende gevaren van het werken met wit asbest (chrysotiel) c.q. de gevaren die haar bekend hadden moeten zijn" (rov. 4.3).

Deze klacht strekt - zeer kort samengevat - ten betoge dat de Rechtbank voorbij is gegaan aan de stellingen van [eiseres] c.s. over bekendheid met het gevaar van asbest, met name gelegen in het oplopen van asbestose of longkanker. Dat betoog zou, zo parafraseer ik, van belang zijn omdat Gemex met het oog op die bekendheid maatregelen had moeten nemen.

De Rechtbank heeft het betoog van [eiseres] c.s. in appèl niet aldus begrepen. Zij wijst er in dat verband op dat geen grief is gericht tegen het oordeel van de Kantonrechter dat de parallel met "de Schelde-zaken" niet opgaat en dat het gaat om "het nalaten van maatregelen in verband met een risico (...) dat onbekend was" (rov. 5.4). De Kantonrechter werkte dat in het eerste deel van rov. 5.5 nader uit. Daarop overwoog de Kantonrechter hetgeen staat in onder 2.4 geciteerde en gecursiveerde passage. Tegen die gecursiveerde passage hebben [eiseres] c.s. hun enige grief gericht.

In het licht van de zoëven bedoelde context, of, anders gezegd, bij lezing van rov. 5.4 en 5.5 in hun geheel en in onderlinge samenhang, is duidelijk dat de Kantonrechter het volgende heeft willen zeggen. Het komt in deze zaak louter en alleen aan op de vraag of in de betrokken periode bekend was dat werken met wit asbest gevaarlijk was, in welk geval geëigende maatregelen hadden moeten worden getroffen. Daarop wijst, los van de context, heel duidelijk de passage waarin wordt gesproken over het "niet zodanig riskant [zijn] dat het treffen van specifieke maatregelen noodzakelijk was" (rov. 5.5 in fine).

Als gezegd is tegen een deel van rov. 5.5 een grief gericht. Onder 2.6 heb ik de kern van de grief en de daarop gegeven toelichting samengevat. Het betoog mondt uit in de stelling dat "voldoende vast[staat] dat ook wit asbest reeds een gevaarlijke stof is geweest".

Tegen het onder 3.14 weergegeven oordeel is geen grief gericht.

De geëerde steller van het middel doet beroep op de toelichting op de grief onder 2.3 - 2.6. Daar komen inderdaad beschouwingen voor over de gevaren van asbest (met name onder 2.3). Gewezen wordt ook op het arrest Cijsouw/De Schelde (onder 2.4). Maar vooral wordt aandacht geschonken aan het verband dat later is gelegd tussen crysotiel (witte asbest) en mesothelioom. De - aan de Kantonrechter toegeschreven - opvatting dat "de crysotiele vorm van asbest gevaarloos was" wordt uitvoerig bestreden (onder 2.5).

Ten slotte wordt in de mvg onder 2.6 ingegaan op het onderscheid tussen wit en blauw asbest. Gemex had, zo wordt betoogd, tussen beide geen onderscheid mogen maken.

Hoe interessant en indringend de onder 3.15 weergegeven beschouwingen van [eiseres] c.s. ook mogen zijn, ze gaan goeddeels langs het onder 3.14 samengevatte oordeel van de Kantonrechter heen. De Rechtbank heeft daar terecht op gewezen. Dat brengt mee dat het alleen nog aankwam op de vraag naar - kort gezegd - de bekendheid met de gevaarlijkheid van wit asbest. Die vraag is door de Rechtbank uitvoerig ontkennend beantwoord (rov. 4.5 - 4.8). Dat oordeel - dat volstrekt feitelijk en allerminst onbegrijpelijk is - wordt in cassatie niet bestreden. Alle klachten stuiten daarop af.

Ten overvloede: uit het voorafgaande blijkt dat onderdeel 1 feitelijke grondslag mist. In appèl is niet aangevoerd dat het gevaar van asbest mede was gelegen in het gevaar van asbestose of longkanker.

Volledigheidshalve wijs ik er op dat de eerste twee volzinnen van rov. 4.9 in andere richting lijken te wijzen. Terecht doet het onderdeel op deze rov. evenwel geen beroep; onderdeel IV komt er zelfs tegen op.

Uit het vervolg van rov. 4.9 blijkt dat de Rechtbank het vonnis van de Kantonrechter zo heeft verstaan als onder 3.14 weergegeven. Dat oordeel wordt, als gezegd, niet bestreden. Daar komt nog bij dat ook rov. 4.9 niet aangeeft dat de Rechtbank in de stellingen van [eiseres] c.s. iets heeft gelezen over de gevaren waarvan het onderdeel gewag maakt.

In de s.t. onder 5.3.1 en 5.3.3 voert mr Schenck aan dat rov. 4.1 in fine aangeeft hoe de Rechtbank de grief zou hebben begrepen. Dat betoog berust op een foutieve lezing. Rov. 4.1 ziet op de vordering in prima, zoals ook rov. 4.2 doet uitkomen.

Onderdeel II is gericht tegen rov. 4.5 - 4.7. In haar afsluitende rov. 4.7 overweegt de Rechtbank dat

Onder 2.2 wordt aangevoerd dat de Rechtbank zou bedoelen dat uit het rapport van Burdorf volgt dat tot begin jaren '80 geen enkel risico aan wit asbest verbonden werd geacht, ook niet voor bijvoorbeeld asbestose of longkanker. In dat verband wordt er op gewezen dat de aan Burdorf voorgelegde vraag alleen betrekking had op het risico voor mesothelioom bij automonteurs.

Op zich is juist dat de aan Burdorf voorgelegde vraag 2. alleen betrekking had op mesothelioom. Omdat de discussie in appèl zich daarop - zoals hiervoor uiteengezet - toespitste, was er voor de Rechtbank geen grond om ook aandacht te besteden aan andere mogelijke risico's van wit asbest.44.

Hoe dat zij, in rov. 4.5, 4.6 en 4.7 wordt telkens expliciet en uitsluitend gesproken over het mesothelioomrisico. Dat brengt mee dat de Rechtbank in de genoemde rechtsoverwegingen geen oordeel velt over de vraag of aan wit asbest andere risico's waren verbonden. De klacht mist dus feitelijke grondslag.

Volledigheidshalve stip ik nog aan dat in rov. 4.8 wél melding wordt gemaakt van het risico op andere kwalen. Maar daarop doet het onderdeel geen beroep. Dat valt te begrijpen omdat rov. 4.8 niet is gesteld in de sleutel van het rapport van Burdorf waarop het onderdeel inzet.

Het derde onderdeel bestaat uit 4 subonderdelen. Subonderdeel 3.1 bevat geen klacht, maar een beschrijving van de overwegingen waartegen de subonderdelen 3.2, 3.3 en 3.4 zich richten, te weten rov. 4.8.:

Subonderdeel 3.2 klaagt erover dat de Rechtbank aldus mede oordeelt over de aan wit asbest verbonden risico's van asbestose en longkanker, terwijl in rov. 4.2 was vooropgesteld dat het in appèl niet (meer) gaat om het achterwege laten van maatregelen van een bekend te veronderstellen risico (asbestose/longkanker). Daarom zou onbegrijpelijk zijn dat de Rechtbank toch tot een beoordeling van die risico's overgaat.

Deze klacht is in zoverre opmerkelijk omdat zij zich kant tegen een oordeel dat, volgens onderdeel 1, de Rechtbank ten onrechte achterwege zou hebben gelaten.

Wat daarvan ook zij, ik denk dat de Rechtbank zich in rov. 4.8 niet geheel gelukkig uitdrukt. Aannemelijk is dat zij alleen een oordeel heeft willen vellen over mesothelioom. Immers wordt in de genoemde rapporten alleen expliciet daaraan gerefereerd.

De vraag of al dan niet sprake is van een verschrijving kan intussen blijven rusten. Wanneer daarvan geen sprake zou zijn, is inderdaad niet goed duidelijk wat de Rechtbank heeft bewogen om in te gaan op andere risico's dan mesothelioom. Het doet evenwel niet ter zake omdat haar oordeel daarover geen invloed op de uitkomst van de zaak heeft. Hetgeen de Rechtbank overweegt over - kort gezegd - de bekendheid met de gevaren voor mesothelioom kan - in het licht van de beperkte rechtsstrijd in appèl - haar oordeel alleszins dragen. De klacht mist daarom belang.

Subonderdeel 3.3 mist om dezelfde reden belang. Daaraan doet niet af dat de daarin gefromuleerde klacht inhoudelijk mogelijk terecht wordt voorgedragen. Ik leg de nadruk op mogelijk omdat uit een aantal van de door de Rechtbank genoemde stukken niet blijkt dat/of zij alleen betrekking hebben op mesothelioom.

Subonderdeel 3.4 bevat twee klachten. In de eerste plaats wordt betoogd dat de Rechtbank buiten de grenzen van de rechtsstrijd is getreden en/of feitelijke gronden heeft bijgebracht door te overwegen dat Gemex in de periode 1965-1979 niet op de hoogte had moeten zijn van aan chrysotiel verbonden risico's, voor zover het gaat om de aan wit asbest verbonden risico's van asbestose en longkanker. In de tweede plaats wordt betoogd dat de Rechtbank de beginselen van een behoorlijke rechtspleging heeft geschonden door aan de door Gemex in het geding gebrachte stukken argumenten te ontlenen voor de beoordeling van een andere kwestie dan die waarvoor zij door Gemex zijn ingebracht.

Deze klachten zijn gedoemd het lot van de eerdere te delen. Ook zij missen op de hiervoor aangegeven grond belang.

Daarbij teken ik nog aan dat het slagen ervan het lot zou bezegelen van het eerste onderdeel en daarmee van het gehele cassatieberoep. Door - terecht - te benadrukken dat het debat in appèl louter en alleen betrekking had op de mesothelioomkwestie geven [eiseres] c.s. zelf aan dat alleen nog ter zake dienend was of bekendheid bestond of had moeten bestaan dat bij het "gebruik" van wit asbest het gevaar voor mesothelioom bestond. Die vraag heeft de Rechtbank ampel gemotiveerd ontkennend beantwoord. Dat oordeel is, zoals al vaker gezegd, volstrekt feitelijk en geheel begrijpelijk.

Het vierde onderdeel is gericht tegen rov. 4.9. Daarin overwoog de Rechtbank:

Subonderdeel 4.2 (subonderdeel 4.1 behelst geen klacht) betoogt dat deze overweging onbegrijpelijk en/of onvoldoende gemotiveerd is, nu de mvg "geen andere lezing toelaat, dan dat [betrokkene 1] doelt op het feit dat voor wat betreft de risico's van asbestose en longkanker, (ook) destijds geen onderscheid gemaakt werd".

Uit hetgeen hierboven onder 3.14 - 3.17 al werd opgemerkt, moge volgen dat de Rechtbank het betoog van [eiseres] c.s. m.i. niet zo heeft behoeven te begrijpen als het onderdeel verdedigt. Het komt mij daarom ongegrond voor.

Nu het principale middel m.i. vruchteloos wordt voorgedragen, komt het voorwaardelijk ingestelde incidentele beroep niet aan de orde. Voor het geval Uw Raad daarover anders zou oordelen, ga ik er kort op in.

Het middel richt zich tegen rov. 4.2. Gemex stelt dat de Rechtbank ten onrechte, althans onvoldoende gemotiveerd, heeft geoordeeld dat "het oorzakelijk verband tussen [betrokkene 1]s ziekte en de werkzaamheden bij Gemex genoegzaam aannemelijk geacht kan worden", nu "tegen hetgeen de Kantonrechter heeft overwogen en beslist in zijn rovv. 5.1 tot en met 5.4 uitdrukkelijk geen grieven zijn gericht."

Volgens Gemex miskent de Rechtbank hiermee de door de devolutieve werking bepaalde grenzen van de rechtsstrijd in appèl. Zij heeft in eerste aanleg het gemotiveerde verweer gevoerd dat er geen oorzakelijk verband bestaat en heeft in appèl gesteld dit verweer te handhaven. Nadat de vorderingen (op andere gronden) waren afgewezen, behoefde Gemex geen incidentele appèlgrief in te dienen tegen de verwerping van dit verweer door de Kantonrechter, aldus het middel.

Indien Uw Raad aan deze klacht zou toekomen, is zij gegrond. En wel op de gronden van de s.t. van mrs Meijer en Van Swaaij onder 15 - 17.

[eiseres] c.s. hebben erop gewezen dat zij deze beslissing niet hebben uitgelokt; s.t. mr Schenck onder 9.2. Zij hebben haar evenmin verdedigd. Zou Uw Raad deze klacht gegrond bevinden, dan ware een beslissing over de kosten van het incidenteel beroep te reserveren tot de eindbeslissing.

Ik realiseer me, uiteraard, dat de gevolgen van de fatale asbestziekte die de overleden man en vader van eiseressen tot cassatie heeft getroffen voor hem en voor hen een hoogst smartelijke gebeurtenis was. Het resultaat waartoe deze conclusie - in het voetspoor van Kantonrechter en Rechtbank - komt, is in zoverre natuurlijk onbevredigend. De geschiedenis heeft helaas - op allerlei terreinen - vele voorbeelden gegeven van mensen die het slachtoffer werden van gebeurtenissen die (voor een deel) in de betrokken periode voor juist werden gehouden. Gebeurtenissen waarover de geschiedenis soms een ander oordeel heeft geveld. Dat was zo, het is nog steeds zo en het zal altijd wel zo blijven. In zoverre neemt de geschiedenis nimmer een einde. Het recht kan en behoort daaraan m.i. geen mouw te passen door de spelregels van het verleden te veranderen. Uitgaande van het beperkte toetsingskader dat in appèl nog aan de orde was, zou dat m.i. de consequentie zijn van het slagen van het principale beroep.

Conclusie

Deze conclusie strekt tot verwerping van het principale beroep.

De Procureur-Generaal bij de

Hoge Raad der Nederlanden,

Advocaat-Generaal