6.4.1 Inleiding

317. In deze paragraaf komen de onrechtmatige daad en de ongerechtvaardigde verrijking naar Duits recht aan de orde. Bovendien bespreek ik § 33 GWB. Duitsland maakt, net zoals veel andere Europese rechtsstelsels en het HvJ EU, geen principieel onderscheid tussen ongerechtvaardigde verrijking en onverschuldigde betaling. Daarom ontbreekt een paragraaf betreffende de onverschuldigde betaling. De onverschuldigde betaling naar Duits recht is geïntegreerd in subparagraaf 6.4.3 betreffende de ongerechtvaardigde verrijking. Ik bespreek de genoemde rechtsfiguren, anders dan het voorgaande, uitsluitend in het licht van het kartelrecht. Dit sluit aan bij de bespreking van de effectuering van rechten, hetgeen in hoofdstuk 5 aan bod is gekomen.

318. Voor de mogelijkheid tot het vorderen van schade op grond van wanprestatie geldt het volgende: een overeenkomst in strijd met artikel 101 VWEU is nietig. Hoewel concurrenten elkaars wederpartij kunnen zijn bij een overeenkomst, biedt een vordering wegens wanprestatie geen remedie in een dergelijk geval omdat de aan de vordering ten grondslag liggende overeenkomst nietig is. Derdebelanghebbenden (concurrenten) die geen overeenkomst met de aansprakelijk te stellen onderneming hebben, kunnen geen beroep doen op wanprestatie en zijn dus eveneens aangewezen op de onrechtmatige daad. Wanprestatie zal daarom geen grote rol spelen als privaatrechtelijk gevolg van een schending van het mededingingsrecht. Daarmee valt wanprestatie buiten mijn onderzoek naar het Duitse recht.