CRvB, 22-11-2013, nr. 12-4833 ANW

De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit, onder verwijzing naar rechtspraak van de Raad, ongegrond verklaard.

Namens appellante is in hoger beroep allereerst aangevoerd dat zij arbeidsongeschikt is in de zin van artikel 14, eerste lid, onder b, van de ANW en dat de rechtbank onvoldoende rekening heeft gehouden met de verklaringen van de huisarts en de behandelend psycholoog en psychotherapeut. Verder is aangevoerd dat appellante wel voldoet aan het onderhoudsvereiste voor haar pleegkinderen en dus op die grond recht heeft op een nabestaandenuitkering. Ten slotte is gewezen op een onjuiste overweging van de rechtbank. Ter zitting is tevens een beroep gedaan op het gelijkheidsbeginsel.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Tussen partijen is allereerst in geschil of de rechtbank terecht het standpunt van de Svb heeft onderschreven dat appellante vanaf 1 juni 2011 geen recht heeft op een nabestaandenuitkering in de zin van de ANW, omdat zij toen niet langer arbeidsongeschikt was en zij niet een ongehuwd kind had dat jonger dan 18 jaar was.

Ingevolge artikel 14, eerste lid, van de ANW heeft de nabestaande die arbeidsongeschikt is op en sedert de dag van overlijden van de verzekerde en wiens arbeidsongeschiktheid na die dag ten minste drie maanden voortduurt recht op een nabestaandenuitkering. Het begrip arbeidsongeschiktheid is nader gedefinieerd in artikel 11 van de ANW. Dit

artikel luidt:

“1. Arbeidsongeschikt is degene die als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte of gebreken niet in staat is om met arbeid 55% te verdienen van hetgeen gezonde personen met soortgelijke opleiding en ervaring, ter plaatse waar hij arbeid verricht of het laatst heeft verricht, of in de omgeving daarvan, met arbeid gewoonlijk verdienen.

In het eerste lid wordt onder de eerstgenoemde arbeid verstaan alle algemeen geaccepteerde arbeid waartoe die persoon met zijn krachten en bekwaamheden in staat is.”

Zoals de Raad heeft overwogen in zijn uitspraak van 23 maart 2007, ECLI:NL:CRVB:2007:BA1702, heeft de wetgever met deze bepaling kennelijk beoogd aan te sluiten bij de omschrijving van het begrip arbeidsongeschiktheid in de arbeidsongeschiktheidswetten en ligt het dan ook voor de hand bij de toepassing van artikel 11 van de ANW zo mogelijk aansluiting te zoeken bij de regelgeving en de jurisprudentie met betrekking tot het begrip arbeidsongeschiktheid in die wetten. Dit zal bijvoorbeeld niet mogelijk zijn waar bij het Schattingsbesluit arbeidsongeschiktheidswetten van de bepalingen van de arbeidsongeschiktheidswetten wordt afgeweken, nu de ANW voor een dergelijke afwijking geen basis kent. Voorts dienen bij de toepassing van artikel 11 van de ANW doel en strekking van deze wet als uitgangspunt te gelden. In zijn beleidsregel Arbeidsongeschiktheid, SB1018, heeft de Svb in overeenstemming met de rechtspraak van de Raad als uitgangspunt geformuleerd dat de autonome vaststelling van de mate van arbeidsongeschiktheid in het kader van de ANW wordt gebaseerd op een verzekeringsgeneeskundig en arbeidskundig onderzoek overeenkomstig de vereisten van het Schattingsbesluit arbeidsongeschiktheidswetten.

Er is geen aanleiding het oordeel van de rechtbank over de medische grondslag van het bestreden besluit voor onjuist te houden. Terecht is de rechtbank tot de conclusie gekomen dat de verzekeringsarts bij het opstellen van de Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) in voldoende mate rekening heeft gehouden met de voor appellante geldende beperkingen en dat de bezwaarverzekeringsarts voldoende gemotiveerd heeft waarom het standpunt van de verzekeringsarts met betrekking tot de belastbaarheid van appellante kan worden gevolgd. De door appellante overgelegde verklaringen van haar huisarts en haar psycholoog zijn door de bezwaarverzekeringsarts beoordeeld en die heeft gemotiveerd toegelicht dat met de bevindingen van de behandelend sector al in voldoende mate is rekening gehouden in de FML.

Nu uit het vorenstaande voortvloeit dat appellante geen recht heeft op een nabestaandenuitkering op grond van artikel 14, eerste lid, onder b, van de ANW, dient vervolgens beoordeeld te worden of zij op grond van het bepaalde onder a van dit artikellid recht heeft op een nabestaandenuitkering. Daarbij spitst het geschil tussen partijen zich toe op de vraag of appellante een pleegkind in de zin van de Algemene Kinderbijslagwet (AKW) heeft, dat jonger is dan 18 jaar en niet tot het huishouden van een ander behoort als bedoeld in artikel 5 van de ANW. Gelet op het bepaalde in artikel 4 van de AKW en in artikel 1 van de Regeling gelijkstelling pleegkinderen kunnen de tot het huishouden van appellante behorende pleegkinderen als pleegkinderen in de zin van de AKW aangemerkt worden als appellante deze kinderen als eigen kind onderhoudt en opvoedt.

Tussen partijen is niet in geschil dat appellante voor ieder van haar pleegkinderen maandelijks een pleeggeldvergoeding ontvangt. Deze vergoeding verschilt per kind en bedraagt tussen de € 500,- en € 600,- per kind per maand. Zoals in het kader van de AKW al eerder is overwogen (ECLI:NL:CRVB:2009:BI3723) moet de vaststelling dat door appellante een van overheidswege verstrekte pleegzorgvergoeding wordt ontvangen, welke voor het onderhoud en de verzorging van de kinderen in beginsel kostendekkend wordt geacht, tot de conclusie leiden dat niet is voldaan aan het vereiste dat een kind als eigen kind wordt onderhouden. Dit oordeel wordt bevestigd in de Toelichting op de Regeling gelijkstelling pleegkinderen, waarin is vermeld dat van gelijkstelling met een pleegkind geen sprake kan zijn indien door derden in de kosten van dit kind wordt bijgedragen, bijvoorbeeld wanneer een pleeggeldvergoeding wordt verstrekt. Dit betekent dat appellante ook op grond van artikel 14, eerste lid, onder a, van de ANW geen recht heeft op een nabestaandenuitkering.

Namens appellante is terecht opgemerkt dat de laatste volzin van rechtsoverweging 4.3 van de aangevallen uitspraak onjuist is. Deze omissie in de aangevallen uitspraak leidt echter niet tot vernietiging van die uitspraak, nu het oordeel van de rechtbank met betrekking tot het als eigen kind onderhouden van de pleegkinderen door appellante overigens geheel juist is.

Het beroep van appellante op het gelijkheidsbeginsel kan niet slagen nu de namens haar gemaakte vergelijking van de situatie van appellante met die van een moeder met een eigen biologisch kind, niet een met een pleegkind vergelijkbare situatie betreft. Er is derhalve geen sprake van strijd met het gelijkheidsbeginsel.

Uit hetgeen hiervoor onder 4.1 tot en met 4.8 is overwogen vloeit voort dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.