195 Bespreking achtergrond van de procedure

Solvochem-Holland (verder Solvochem) vorderde betaling van Rasheed Bank (verder Rasheed).1 Rasheed betoogde dat, nu Solvochem een bedrag had ontvangen van Irving Trust, Solvochem van Rasheed niets meer te vorderen had: dat door deze betaling de vordering van Solvochem op Rasheed teniet was gegaan. Dit (bevrijdend) verweer voerde Rasheed voor het eerst in haar memorie van antwoord tevens houdende incidenteel appel. Solvochem had in haar memorie van antwoord in het incidenteel appel noch in haar pleitnota op deze stelling van Rasheed gereageerd. Het hof had geoordeeld dat dit bevrijdend verweer van Rasheed impliciet door Solvochem was betwist doordat zij haar vordering in hoofdsom had gehandhaafd.

De Hoge Raad casseert. Het hof had, door te oordelen dat Solvochem die stellingen ‘impliciet’ heeft betwist door haar vordering in hoofdsom te handhaven, in strijd met art. 24 en 149 lid 1 Rv gehandeld. Het hof had de stellingen van Rasheed als vaststaand moeten beschouwen. Het enkele handhaven van haar vordering van de kant van Solvochem mocht niet worden gezien als een (impliciete) betwisting van die feiten en het daarop gebaseerde verweer. Het hof had daarmee het bevrijdend verweer van Rasheed verworpen op een niet door Solvochem aangevoerde grond (in strijd met art. 24 Rv de feitelijke grondslag van de vordering aangevuld). Ingeval eiser niet uitdrukkelijk verweer voert tegen het door verweerder naar voren gebrachte bevrijdend verweer, treedt de rechter buiten de rechtsstrijd van partijen indien hij de stelling van verweerder verwerpt op een niet door eiser daadwerkelijk aangevoerde grond. De rechter moet in een dergelijk geval de onbestreden feiten als vaststaand beschouwen.