Hof 's-Gravenhage, 13-04-2011, nr. 200.068.764/01

De man en de vrouw zijn op 11 juni 2010 in hoger beroep gekomen van een beschikking van 11 maart 2010 van de rechtbank 's‑Gravenhage

De raad heeft op 19 augustus 2010 een verweerschrift ingediend.

Jeugdzorg heeft op 20 augustus 2010 een verweerschrift ingediend.

De bijzondere curator heeft op 6 januari 2011 een verweerschrift ingediend.

Van de zijde van de man en de vrouw zijn bij het hof op 5 augustus 2010, 14 september 2010 en 10 januari 2011 aanvullende stukken ingekomen. Voorts is van de zijde van de man en de vrouw op 29 december 2010 een aanvullend beroepschrift ingekomen, waarbij zij hun grieven hebben aangevuld, gewijzigd en deels hebben ingetrokken.

Van de zijde van de raad zijn bij het hof op 17 november 2010 en 28 december 2010 aanvullende stukken ingekomen.

Van de zijde van Jeugdzorg zijn bij het hof op 26 augustus 2010, 28 oktober 2010 en 6 januari 2011 aanvullende stukken ingekomen.

Op 12 januari 2011 is de zaak, tezamen met de zaak met zaaknummer 200.044.596/01, mondeling behandeld. Verschenen zijn: de man en de vrouw, bijgestaan door hun advocaat, namens de raad: mevrouw V. Vermaas en de heer W. Hulsbergen, namens Jeugdzorg: mevrouw mr. E.M. de Lange, mevrouw R.V.M. Heite en de heer G.R. Tromp, en de bijzondere curator. De biologische moeder van [de minderjarige 1], de biologische moeder van [de minderjarige 2], de biologische grootmoeder van [de minderjarige 2] en de pleegouders zijn niet verschenen. De aanwezigen hebben het woord gevoerd, de advocaat van de man en de vrouw, Jeugdzorg en de raad onder meer aan de hand van de bij de stukken gevoegde pleitnotities.

Namens Jeugdzorg is ter terechtzitting verklaard dat de pleegouders te kennen hebben gegeven dat zij niet de behoefte hebben om bij de zitting aanwezig te zijn.

De biologische moeder van [de minderjarige 1], de biologische moeder van [de minderjarige 2] en de biologische grootmoeder van [de minderjarige 2] zijn niet op de daartoe voorgeschreven wijze opgeroepen voor de zitting van 12 januari 2011. Het hof heeft hen daarom op 26 januari 2011 een aangetekende brief gestuurd waarin hen is gevraagd om voor 20 februari 2011 aan het hof te berichten of zij alsnog gehoord willen worden, dan wel hun mening per brief kenbaar willen maken.

Van de zijde van de biologische moeder van [de minderjarige 2] is bij het hof op 11 februari 2011 een brief in de Poolse taal ingekomen. Op 25 februari 2011 ontving het hof van de biologische moeder van [de minderjarige 2] een Nederlandse vertaling van deze brief.

Van de zijde van de biologische moeder van [de minderjarige 1] is bij het hof op 16 februari 2011 een brief in de Poolse taal ingekomen. Op 2 maart 2011 ontving het hof van de biologische moeder van [de minderjarige 1] een Nederlandse vertaling van deze brief.

Van de biologische grootmoeder van [de minderjarige 2] is geen reactie ontvangen.

Bij brief van 8 maart 2011 heeft het hof een kopie van de brieven van de biologische moeder van [de minderjarige 1] en de biologische moeder van [de minderjarige 2] doen toekomen aan partijen en belanghebbenden en hen in de gelegenheid gesteld hierop schriftelijk te reageren.

Op 22 maart 2011 is bij het hof een reactie van de zijde van de man en de vrouw ingekomen, waarin zij berichten af te zien van schriftelijk commentaar.

Op 23 maart 2011 is een schriftelijke reactie van 22 maart 2011, met bijlagen, van Jeugdzorg ingekomen.

Op 29 maart 2011 is een schriftelijke reactie van de bijzondere curator ingekomen.

Voor het procesverloop en de beslissing in eerste aanleg verwijst het hof naar de tussenbeschikkingen van de rechtbank van 10 juni 2009 en 19 oktober 2009 en de bestreden beschikking.

Bij de tussenbeschikking van 10 juni 2009 zijn de verzoeken van de man om hem met het (gezamenlijk) gezag over de minderjarige [de minderjarige 1], geboren [in 2008] te [geboorteplaats] (Polen) (hierna: [de minderjarige 1]) te belasten en om de hoofdverblijfplaats van [de minderjarige 1] bij hem te bepalen, afgewezen. De beslissingen ten aanzien van het verzoek van de raad inzake de voorziening in de voogdij over [de minderjarige 1] en de minderjarige [de minderjarige 2], geboren [in 2008] te [geboorteplaats] (Polen) (hierna: [de minderjarige 2]) en het verzoek van Jeugdzorg tot plaatsing van [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] in een perspectiefbiedend pleeggezin zijn aangehouden.

Bij de tussenbeschikking van 19 oktober 2009 is dr. A.M. Weterings benoemd tot bijzondere curator over [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2]. Iedere verdere beslissing is aangehouden.

Bij de bestreden beschikking is, uitvoerbaar bij voorraad, met wijziging in zoverre van de beschikking van 20 januari 2009 van de rechtbank, Jeugdzorg benoemd tot voogdes over [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] en vastgesteld dat alle bevoegdheden ten aanzien van de persoon en het vermogen van [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] aan Jeugdzorg worden toegekend. Het zelfstandige verzoek van Jeugdzorg om vervangende toestemming tot plaatsing van de minderjarigen in een perspectiefbiedend pleeggezin te verlenen, is afgewezen.

Bij beschikking van dit hof van dezelfde datum als deze beschikking is de genoemde beschikking van de rechtbank van 10 juni 2009, op een daartoe door de man ingesteld hoger beroep, bekrachtigd.

Het hof gaat uit van de door de rechtbank vastgestelde feiten, voor zover daar in hoger beroep geen grief tegen is gericht.

In geschil is de voogdij over [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2].

De man en de vrouw verzoeken, voor zover mogelijk uitvoerbaar bij voorraad, de beschikking van 10 juni 2009 (het hof leest: de beschikking van 11 maart 2010) te vernietigen en (naar het hof begrijpt) hen te belasten met het gezag dan wel de voogdij over [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2], althans een zodanige beschikking te geven als het hof in goede justitie zal vermenen te behoren.

De raad bestrijdt het beroep en verzoekt de bestreden beschikking te bekrachtigen en mitsdien het verzoek van de man en de vrouw in hoger beroep af te wijzen.

Jeugdzorg bestrijdt het beroep en verzoekt de bestreden beschikking te bekrachtigen, zonodig met verbetering en/of aanvulling van gronden, en mitsdien het verzoek in hoger beroep, strekkende tot vernietiging van de beschikking, af te wijzen.

De bijzondere curator bestrijdt het beroep en verzoekt de bestreden beschikking te bekrachtigen.

De man en de vrouw stellen in hun tweede en derde grief dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat de erkenning van [de minderjarige 2] door de man naar Nederlands recht niet rechtsgeldig is en dat de man derhalve niet kan worden aangemerkt als de juridische vader van [de minderjarige 2]. De man stelt dat hij ingevolge artikel 1:204 lid 1 sub e van het Burgerlijk Wetboek (hierna: BW) bevoegd was tot erkenning, omdat hij weliswaar op het moment van de erkenning van [de minderjarige 2] gehuwd was met een andere vrouw, maar dat tussen de man en [de minderjarige 2] een nauwe persoonlijke betrekking bestond. De man en de vrouw beroepen zich op een arrest van de Hoge Raad van 28 april 2006 (hierna: de Vietnambeschikking). Het hof begrijpt de man en de vrouw aldus dat zij bedoelen te stellen dat de feiten in de Vietnambeschikking geheel overeen komen met het feitencomplex rond de erkenning van [de minderjarige 2]. [de minderjarige 2] verbleef immers ook drie maanden bij de man en de vrouw toen zij door de man werd erkend.

In hun vierde en vijfde grief stellen de man en de vrouw dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat geen sprake is van een in Nederland erkende adoptie van [de minderjarige 2] door de vrouw. Zij betogen dat er geen sprake is van een interlandelijke adoptie omdat de vrouw en [de minderjarige 2] ten tijde van de adoptie beiden hun gewone verblijfplaats in Polen hadden. Naar Pools recht is de adoptie van [de minderjarige 2] op juiste wijze tot stand gekomen, aldus de man en de vrouw. De man en de vrouw geven te kennen dat zij slechts tijdelijk met [de minderjarige 2] (en [de minderjarige 1]) in Nederland wilden verblijven en dat zij voornemens waren zich vervolgens definitief in Polen te vestigen. Zij wensen de gewone verblijfplaats van [de minderjarige 2] (en [de minderjarige 1]) in Polen aan te houden. De man en de vrouw stellen nog dat de nationale regels ten aanzien van adoptie van ondergeschikt belang behoren te zijn aan de belangen van [de minderjarige 2]. Volgens hen is een erkenning van de adoptie in het belang van [de minderjarige 2].

De zesde grief van de man en de vrouw richt zich tegen de overweging van de rechtbank dat het gezag over [de minderjarige 1] feitelijk niet werd uitgeoefend. De man en de vrouw zijn van mening dat de man was belast met het ouderlijk gezag over [de minderjarige 1].

Het hof begrijpt de zevende grief van de man en de vrouw aldus dat zij bedoelen te stellen dat met de benoeming van Jeugdzorg tot voogdes een ongeoorloofde inbreuk is gemaakt op het family life tussen hen en [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2]. Zij betogen dat het eventueel ontbreken van juridisch en/of biologisch ouderschap in dit kader niet relevant is omdat zij zeer intensief met [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] hebben samengeleefd.

De tiende grief van de man en de vrouw is onduidelijk nu deze midden in een zin stopt. Ter terechtzitting is deze grief niet aangevuld. Het hof zal derhalve geen acht slaan op deze grief.

De man en de vrouw hebben bij hun aanvullend beroepschrift hun eerste, achtste, negende en elfde grief ingetrokken.

Ten aanzien van de tweede en de derde grief heeft de raad gemotiveerd verweer gevoerd, welk verweer hierna — voor zover nodig — zal worden besproken.

Ten aanzien van de vierde en de vijfde grief stelt de raad dat de adoptie van [de minderjarige 2] op dubieuze wijze tot stand is gekomen. Volgens de raad wijzen alle feiten en omstandigheden erop dat de man en de vrouw ten tijde van de adoptieprocedure de meeste binding hadden met Nederland. Naar de mening van de raad is er dan ook sprake van een interlandelijke adoptie waarop de internationale adoptieregels van toepassing zijn. De man en de vrouw hebben die regels niet gevolgd, zodat de adoptie van [de minderjarige 2] door de vrouw naar Nederlands recht niet wordt erkend, aldus de raad.

Ten aanzien van de zesde grief stelt de raad dat de rechtbank terecht heeft overwogen dat het gezag over [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] feitelijk niet werd uitgeoefend. De adoptie van [de minderjarige 2] en de erkenning van [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] zijn immers niet rechtsgeldig.

Ten aanzien van de zevende grief stelt de raad dat er inderdaad family life is ontstaan in de periode dat [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] in het gezin van de man en de vrouw verbleven. Naar de mening van de raad was de inbreuk op het family life echter noodzakelijk in het belang van de bescherming van de rechten en vrijheden van [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2]. De man en de vrouw zijn immers niet voornemens om [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] de waarheid over hun afstamming te vertellen.

Ten aanzien van de tweede en de derde grief heeft Jeugdzorg gemotiveerd verweer gevoerd, welk verweer hierna — voor zover nodig — zal worden besproken.

Ten aanzien van de vierde en vijfde grief stelt Jeugdzorg dat de adoptie van [de minderjarige 2] door de vrouw in Nederland niet voor erkenning in aanmerking komt omdat niet is voldaan aan de internationale adoptieregelgeving.

Ten aanzien van de zesde grief stelt Jeugdzorg dat de man en de vrouw eraan voorbijgaan dat het verzoek van de man om hem met het gezag over [de minderjarige 1] te belasten al eerder door de rechtbank was afgewezen omdat er geen wettelijke basis was voor toewijzing van het gezag aan de man.

Ten aanzien van de zevende grief stelt Jeugdzorg dat de doorbreking van het family life gerechtvaardigd was omdat dit in het belang van [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] noodzakelijk was.

De bijzondere curator kan zich vinden in de conclusies van de raad en Jeugdzorg. In haar verweerschrift gaat de bijzondere curator in op de pedagogische implicaties voor [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] van een toewijzing van het verzoek van de man en de vrouw om te worden belast met het gezag, dan wel de voogdij over [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2]. Volgens de bijzondere curator ligt het voor de hand dat het verzoek van de man en de vrouw om hen met het gezag c.q. de voogdij over [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] te belasten een dieperliggende achtergrond heeft, namelijk hun wens dat [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] weer bij hen komen wonen. De man en de vrouw lichten [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] onjuist voor over hun afkomst en vertellen hierover onwaarheden. Deze houding van de man en de vrouw heeft negatieve gevolgen voor het welzijn van [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2], welke expliciet naar voren zouden komen als de man en de vrouw de voogdij over [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] zouden verkrijgen en [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] bij hen zouden komen wonen. Een terugplaatsing van [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] bij de man en de vrouw zou bovendien betekenen dat opnieuw een gehechtheidsrelatie wordt afgebroken. De breuk zou plaatsvinden in een voor de ontwikkeling van de gehechtheid cruciale periode. Het zal de ontwikkeling van [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] zeer ernstige schade toebrengen, met name op emotioneel gebied. Het risico bestaat dat [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] geen veilige gehechtheidsrelatie meer zullen kunnen aangaan met de man en de vrouw omdat de gehechtheidskwaliteit van de eerdere relatie van [de minderjarige 2] en [de minderjarige 1] met de man en de vrouw sterk is afgezwakt. Het nemen van een dergelijk risico is naar de mening van de bijzondere curator pedagogisch niet te verantwoorden.

De bijzondere curator stelt dat het door de biologische moeders van [de minderjarige 1] en [de minderjarige 2] gegeven commentaar op de gang van zaken tijdens het onderzoek van de bijzondere curator en op de inhoud van de stukken geen aanleiding geeft tot herbezinning van de eerder gestelde conclusies.

De biologische moeder van [de minderjarige 1] stelt in haar voormelde brief van 16 februari 2011 dat [de minderjarige 1] met haar toestemming bij de man verbleef. [de minderjarige 1] is daar volledig tegen de wil van de biologische moeder weggehaald. Volgens de biologische moeder van [de minderjarige 1] was er geen enkele noodzaak om [de minderjarige 1] bij de man en de vrouw weg te halen. Zij stelt dat [de minderjarige 1] in het pleeggezin waar zij thans verblijft wordt verwaarloosd. De biologische moeder van [de minderjarige 1] betwist dat zij afstand heeft gedaan van (de rechten op) haar dochter. Zij is van mening dat zij het recht heeft om over het lot van [de minderjarige 1] te beslissen. Zij wenst [de minderjarige 1] bij haar te laten verblijven. De biologische moeder van [de minderjarige 1] is het niet eens met het rapport van de bijzondere curator. Zij begrijpt niet hoe de bijzondere curator uitspraken over haar kan doen zonder haar ooit te hebben gesproken. De biologische moeder van [de minderjarige 1] stelt dat de rechtbank geen juridische gronden had om Jeugdzorg te belasten met de voogdij over [de minderjarige 1]. Volgens haar heeft de rechtbank daarom gebruik gemaakt van het feit dat [de minderjarige 1] al zo lang in het pleeggezin verblijft.

De biologische moeder van [de minderjarige 2] geeft in haar voormelde brief van 11 februari 2011 te kennen dat zij volledig achter het verzoek van de man en de vrouw staat om hen te belasten met de voogdij over [de minderjarige 2] en om de verblijfplaats van [de minderjarige 2] bij hen te bepalen. Volgens de biologische moeder van [de minderjarige 2] hebben de man en de vrouw nooit de intentie gehad om permanent in Nederland te blijven en om [de minderjarige 2] op te voeden als Nederlandse. De biologische moeder van [de minderjarige 2] wil dat [de minderjarige 2] opgroeit in Polen.

Het hof:

bekrachtigt de bestreden beschikking;

wijst het in hoger beroep meer of anders verzochte af.

Deze beschikking is gegeven door mrs. Mink, Van de Poll en Van der Kuijl, bijgestaan door mr. Verburg als griffier, en uitgesproken ter openbare terechtzitting van 13 april 2011.