5.5.1 Welke bepaling is van toepassing?

Hoewel voor de vennootschapsbelasting een hybride lening wordt geacht te functioneren als eigen vermogen, blijft de lening een lening.1 Ervan uitgaande dat dit eveneens geldt voor de Wet DB 1965, kan art. 3, lid 1, onderdeel a, kan deze wet geen toepassing vinden. De vergoeding op een hybride lening valt evenwel onder het heffingsbereik van de dividendbelasting. Art. 3, lid 1, onderdeel f, Wet (in combinatie met art. 1, lid 1 en art. 2) DB 1965 bepaalt namelijk dat vergoedingen op hybride leningen zijn onderworpen aan dividendbelasting. De heffing van dividendbelasting is niet beperkt tot de het winstafhankelijke deel van de vergoeding. Ook het vaste deel van de vergoeding valt onder het heffingsbereik. Hiermee wijkt het huidige art. 3, lid 1, onderdeel f, Wet DB 1965 overigens niet af van zijn voorganger. Op grond van deze bepaling was namelijk de rente van obligaties waarop uitkeringen kunnen geschieden – die hetzij van de winst, hetzij van de uitdelingen van winst afhankelijk zijn – onderworpen aan de heffing van dividendbelasting, ongeacht of het een winstafhankelijke of vaste rente betrof.2 Hierbij komt nog wel de vraag op hoe voor de dividendbelasting moet worden omgegaan met een hybride lening ex art. 10, lid 4.

Een belangrijk verschil tussen de huidige en de oude regeling, is dat heffing van dividendbelasting nu slechts aan de orde komt, indien de lening een looptijd heeft van meer dan tien jaar.4 Verder wijzen Niekel, De Gunst en Van der Linden er op dat de nieuwe bepaling een uitbreiding betekent omdat de term ‘obligaties’ is vervangen door het meeromvattende begrip ‘geldleningen’.5 Hoewel ik deze opmerking tekstueel correct acht, leek het – gelet op (het voor de vennootschapsbelasting gewezen) HR 5 juni 1957, BNB 1957/239 – verdedigbaar om ook het begrip obligaties voor de dividendbelasting ruim uit te leggen.6