7.3.4.3 Een korte tussenbalans

459. In § 7.3.4.2 (nrs. 457-458) zijn aan de hand van een aantal voorbeelden enige knelpunten besproken, die een vlotte afwikkeling van een reeks van na elkaar gelegde derdenbeslagen in de weg kunnen staan. Hoewel vrij uitvoerig op een aantal situaties is ingegaan, is het een illusie te menen dat daarmee alle problemen, die zich bij de afwikkeling van opvolgende en met elkaar botsende - executoriale én conservatoire - derdenbeslagen kunnen voordoen, uitputtend zijn behandeld. De praktijk zal zich, zoals steeds, veel vindingrijker betonen dan de studeerkamer. Dit neemt niet weg dat, wanneer de geschetste situaties tevens worden bezien in samenhang met de in § 733 besproken casusposities, een vrij breed beeld is geschetst van de diverse problemen van praktische én juridische aard die zich hier kunnen voordoen. Veel van de besproken problemen zullen bovendien aan de hand van de in § 73.2 geformuleerde regels (A) t/m (F) kunnen worden opgelost.

Het mogelijk meest klemmende probleem vraagt echter nog steeds om een oplossing. Dat probleem houdt direct verband met het wezenlijk belang dat beslagleggers hebben dat de cumulatief gelegde beslagen zo spoedig mogelijk door betaling of afgifte worden afgewikkeld. Immers, die betaling of afgifte bepaalt de cesuur tussen het nog wél of (net) niét meer met succes leggen van een doeltreffend volgend beslag. De schuldeisers die reeds beslag hebben gelegd, hebben er uiteraard belang bij om de beslagen geldsommen of andere goederen met zo min mogelijk anderen te delen. Daarmee komt de in het begin van § 7.3.4.1 reeds opgeworpen vraag aan de orde naar het vroegste tijdstip waarop de derde, wanneer meerdere beslagen onder hem zijn gelegd, in elk geval reeds tot betaling of afgifte mág overgaan.