244 De verhouding van het voorlopig getuigenverhoor met de vordering in de hoofdzaak

De verzoekschriftprocedure tot het houden van een voorlopig getuigenverhoor is een zelfstandige procedure; de procedure staat procedureel gezien geheel los van de (vordering in de) hoofdzaak, zelfs als die hoofdzaak aanhangig is (zie nr. 110). Zoals uit de navolgende hoofdstukken zal blijken, speelt de (vordering in de) hoofdzaak wel een rol bij de beoordeling van het verzoek tot een voorlopig getuigenverhoor. Niet alleen kan het stadium waarin de hoofdzaak verkeert of het gekozen procesbeleid in de hoofdzaak worden betrokken bij de beoordeling van een verzoek tot een voorlopig getuigenverhoor. Naar mijn mening dient ook de vraag of de verzoeker een (voldoende sterke) vordering heeft te worden meegewogen.

Volgens Hoge Raad ligt de toewijsbaarheid van de vordering in de hoofdzaak niet ter toetsing voor; de niet-toewijsbaarheid van de vordering in de hoofdzaak is geen afwijzingsgrond.1 In beginsel is dit uitgangspunt juist; een onderzoek naar de toewijsbaarheid van de vordering in de hoofdzaak dient te worden gedaan door de rechter die de hoofdzaak moet behandelen en beslissen en is in strijd met het doel van het voorlopig getuigenverhoor.2 De verzoeker zal de voorlopige getuigenverklaringen immers juist vaak nodig hebben om helderheid te krijgen over de vraag óf en in hoeverre hij een vordering met kans van slagen heeft. Dit doel zal niet bereikt kunnen worden als de rechter een voorlopig getuigenverhoor kan tegenhouden als de verzoeker de toewijsbaarheid van zijn vordering in de hoofdzaak niet aannemelijk heeft gemaakt.