HR, 16-01-2015, nr. 13/05247

Onder 5.3.3. (voor zover hier van belang) en 5.3.5. tot en met 5.3.8. van de bestreden uitspraak overweegt het Hof:

Met het oordeel onder 5.3.7. dat de onjuistheid van de adressering van het aanslagbiljet niet aan de inspecteur is te wijten schendt het Hof het recht, in het bijzonder rechtsoverweging 3.4.3. van het arrest van uw Raad 13 juli 2012, nr. 10/05309, BNB 2012/263, ECLI:NL:HR2012:BV1885. Dit betreft het verwijzingarrest dat tot de thans bestreden uitspraak heeft geleid. Onder 3.4.3. van voornoemd arrest overwoog uw Raad:

Het Hof heeft miskend dat het oordeel van uw Raad dat de inspecteur mede acht dient te slaan op adresgegevens die door een belastingplichtige op andere wijze voldoende duidelijk aan hem ter kennis worden gebracht, een algemene strekking heeft en niet specifiek is gegeven in het kader van de beoordeling van de ontvankelijkheid van het bezwaar. De cassatieklachten van belanghebbende dienaangaande zagen immers op de rechtsvraag op welke wijze adreswijzigingen kunnen worden doorgegeven aan de Belastingdienst. Adreswijzigingen worden niet specifiek in het kader van de ontvankelijkheid van bezwaren doorgegeven aan de Belastingdienst, maar ten behoeve van de uitoefening van alle taken en bevoegdheden van de inspecteur en de ontvanger waarvoor het adres van een belastingplichtige of belastingschuldige relevant is.

Wat het Hof bovendien heeft miskend met zijn oordeel onder 5.3.6. van de bestreden uitspraak dat artikel 5 lid 1 AWR een andere waarborgfunctie heeft dan artikel 3:41 Awb, is dat de adressering van het aanslagbiljet door de inspecteur geschiedt in het kader van het vaststellen van de aanslag ex artikel 5 lid 1 AWR en niet bij de bekendmaking door de ontvanger van het aan hem door de inspecteur ter hand gestelde aanslagbiljet in de zin van artikel 8 lid 1 invorderingswet 1990 in verbinding met de artikelen 3:40 en 3:41 Awb. De inspecteur vermeldt het adres van een belastingplichtige op het aanslagbiljet zodra hij dit opmaakt als bedoeld in artikel 5 lid 1 AWR. De ontvanger maakt slechts het door de inspecteur geadresseerde aanslagbiljet bekend. Het verwijt ter zake van de onjuiste adressering geldt dus eveneens in het kader van de toets van artikel 5 lid 1 AWR. De inspecteur had daarom ten tijde van het vaststellen van de conserverende aanslag van belanghebbende acht moeten slaan op de adresgegevens zoals die door belanghebbende via het aangiftebiljet inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen 2006 op voldoende duidelijke wijze aan hem ter kennis waren gebracht. In dit licht bezien getuigen de oordelen van het Hof onder 5.3.7. van de bestreden uitspraak dat de inspecteur door in het onderhavige geval uit te gaan van de in Beheer van Relaties vermelde gegevens, zich bij de vaststelling van de aanslag voldoende (zorgvuldig) van zijn taak heeft gekweten, alsmede dat de onjuistheid van de adressering niet aan de inspecteur is te wijten van een onjuiste rechtsopvatting en zijn deze oordelen voorts onbegrijpelijk.

Onder 5.3.5. tot en met 5.3.8. van de bestreden uitspraak overweegt het Hof:

In onderdeel 5.3.5. van de bestreden uitspraak rijst bij het Hof de vraag welke betekenis de omstandigheid dat een onjuiste adressering aan de Belastingdienst was te wijten heeft bij de beoordeling of, gelet ook op de strekking van deze bepaling, aan het voorschrift van artikel 5, eerste lid, AWR is voldaan. Het Hof heeft over het hoofd gezien dat deze rechtsvraag reeds door uw Raad is beantwoord in het arrest van 6 december 1989, nr. 25 909, BNB 1990/177. In onderdeel 4.1. van dit arrest overwoog uw Raad:

Hieruit volgt dat ingeval van een aan de Belastingdienst te wijten onjuiste adressering van de aanslag het tijdstip van de verzending naar het juiste adres bepalend is bij de beoordeling van de tijdigheid van het vaststellen van de aanslag, wat er verder ook zij van de overwegingen van het Hof onder 5.3.3. van de bestreden uitspraak dat de bekendmaking van een besluit geen voorwaarde is voor de totstandkoming ervan en de bekendmaking slechts een voorwaarde is voor de inwerkingtreding nadat het tot stand is gekomen.

Het Hof heeft daarom het recht geschonden door voor de beoordeling van de tijdigheid van het vaststellen van de onderhavige conserverende aanslag uit te gaan van de onder 5.1.3 van de bestreden uitspraak aannemelijk geachte verzending naar het onjuiste adres van belanghebbende rond 7 december 2007.

Als datum van vaststelling van de onderhavige conserverende aanslag heeft daarom te gelden de datum waarop de aanslag naar het juiste adres is gezonden, temeer de inspecteur niet gesteld heeft, noch is gebleken dat belanghebbende op de hoogte was van de verzending van de aanslag naar het onjuiste adres. Tussen partijen is niet in geschil dat de verzending naar het juiste adres op of rond 29 september 2008 was.

De conserverende aanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen 2004 moet daarom voor de beoordeling van de tijdigheid van de vaststelling ervan geacht worden te zijn vastgesteld op 29 september 2008. De reguliere termijn van drie jaar ex artikel 11 lid 3 AWR om de onderhavige aanslag vast te stellen eindige op 31 december 2007. Indien derhalve in casu de reguliere termijn van drie jaar van toepassing is, staat vast dat de aanslag te laat is vastgesteld en deze dient te worden vernietigd.

De inspecteur heeft zich voor het Hof evenwel subsidiair op het standpunt gesteld dat voor het door belanghebbende doen van aangifte inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen 2004 uitstel is verleend, dat de termijn voor het vaststellen van de onderhavige conserverende aanslag ingevolge artikel 11 lid 3 met de duur van dit uitstel is verlengd en dat indien 29 september 2008 als datum van vaststelling van de aanslag heeft te gelden, de aanslag tijdig is vastgesteld. Het Hof is zoals uit onderdeel 5.3.8. van de bestreden uitspraak blijkt, niet aan de beoordeling van dit subsidiaire standpunt van de inspecteur toegekomen.

Normaliter zou naar het oordeel van belanghebbende een verwijzing dienen te volgen voor een behandeling van dit onbesproken standpunt. Belanghebbende meent echter dat uw Raad in casu de zaak zelf kan afdoen, omdat er gelet op hetgeen belanghebbende dienaangaande in zijn gedingstukken voor het Hof heeft aangevoerd, redelijkerwijs geen andere conclusie mogelijk is dan dat het subsidiaire standpunt van de inspecteur tardief moet worden verklaard.

In onderdeel 5.4.5. van de bestreden uitspraak is het Hof van oordeel dat het opleggen van een conserverende aanslag over een fictieve vervreemdingswinst die is ontstaan in de periode dat belanghebbende (ook voor de toepassing van het belastingverdrag tussen Nederland en Zwitserland uit 1951) inwoner van Nederland was niet in strijd is met de tekst van de bepalingen van dit belastingverdrag (hierna mede te noemen: het Verdrag). De aan dit oordeel ten grondslag liggen overwegingen kunnen dit oordeel niet dragen. Aldus is de uitspraak niet naar de eisen der wet met voldoende redenen omkleed.

Het Hof stelt onder 5.4.4. van de bestreden uitspraak voorop dat voor de te verrichten toetsing uitsluitend de bepalingen van het belastingverdrag met Zwitserland uit 1951 van toepassing zijn, zoals deze golden ten tijde waarop het belastbare feit zich voordeed waarvoor de conserverende aanslag is vastgesteld en niet tevens de bepalingen van het belastingverdrag met Zwitserland uit 2012. Onder 5.4.5. van de bestreden uitspraak overweegt het Hof dat op grond van artikel 2 lid 1 van het Verdrag aan Nederland het heffingsrecht toekomt over het vermogen en inkomen zolang belanghebbende voor de toepassing van het belastingverdrag als inwoner van Nederland moet worden aangemerkt. Dit houdt volgens het Hof in dat Nederland onder meer het heffingrecht heeft over de voordelen behaald met de vervreemding van een aanmerkelijk belang in de periode waarvan belanghebbende voor verdragstoepassing inwoner is van Nederland. Dit leidt het Hof voorts af uit artikel 1 lid 2 van het Verdrag.

Met deze overwegingen miskent het Hof dat op het tijdstip waarop de heffing plaatsvindt waarop de conserverende aanslag ziet, er in het geheel nog geen belastingverdrag van toepassing is, dus ook niet de artikelen 2 lid 1 en 1 lid 2 van het Verdrag.

In zoverre gaat het Hof uit van een onjuiste rechtsopvatting. Het belastbare feit waarvoor de conserverende aanslag wordt vastgesteld, wordt immers ingevolge artikel 4.46 lid 2 Wet IB 2001 geacht te hebben plaatsgevonden direct voorafgaande aan het moment van de emigratie, specifiek met het oogmerk om het belastbare feit buiten de reikwijdte van het belastingverdrag te houden. Nederland wil immers waarborgen dat de waardeaangroei van de aanmerkelijk belangaandelen tot aan het moment van de emigratie volledig in Nederland belastbaar is, zonder enige verdragsbeperking.

Bovendien miskent het Hof dat artikel 1 lid 2 van het Verdrag ziet belastingen die onder de reikwijdte van het Verdrag vallen, zoals de inkomstenbelasting, en dit niets te maken heeft met afzonderlijke heffingsbepalingen uit een belastingwet, laat staan met de verdeling van de heffingsbevoegdheid.

Blijkens de onderdelen 5.4.1. tot en met 5.4.7. van de bestreden uitspraak is het Hof van oordeel dat ter zake van de conserverende aanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen 2004 van belanghebbende geen sprake is van strijdigheid met de bij de toepassing van het belastingverdrag tussen Nederland en Zwitserland uit 1951 (hierna: het Verdrag) en het hierop betrekking hebbende Slotprotocol in acht te nemen goede trouw. Zoals uit het hiernavolgende blijkt, schendt het Hof met dit oordeel het recht.

In onderdeel 5.4.5. van de bestreden uitspraak is het Hof van oordeel dat het opleggen van een conserverende aanslag overeen fictieve vervreemdingswinst die is ontstaan in de periode dat belanghebbende (ook voor de toepassing van het Verdrag) inwoner van Nederland was niet in strijd is met de tekst van de bepalingen van het Verdrag. De aan dit oordeel ten grondslag liggen overwegingen kunnen dit oordeel niet dragen. Aldus is de uitspraak niet naar de eisen der wet met voldoende redenen omkleed.

Het Hof stelt onder 5.4.4. van de bestreden uitspraak voorop dat voor de te verrichten toetsing uitsluitend de bepalingen van het belastingverdrag met Zwitserland uit 1951 van toepassing zijn, zoals deze golden ten tijde waarop het belastbare feit zich voordeed waarvoor de conserverende aanslag is vastgesteld en niet tevens de bepalingen van het belastingverdrag met Zwitserland uit 2012. Onder 5.4.5. van de bestreden uitspraak overweegt het Hof dat op grond van artikel 2 lid 1 van het belastingverdrag uit 1951 aan Nederland het heffingsrecht toekomt over het vermogen en inkomen zolang belanghebbende voor de toepassing van het belastingverdrag als inwoner van Nederland moet worden aangemerkt. Dit houdt volgens het Hof in dat Nederland onder meer het heffingrecht heeft over de voordelen behaald met de vervreemding van een aanmerkelijk belang in de periode waarvan belanghebbende voor verdragstoepassing inwoner is van Nederland. Dit leidt het Hof voorts af uit artikel 1 lid 2 van het Verdrag.

Met deze overwegingen miskent het Hof dat op het tijdstip waarop de heffing plaatsvindt waarop de conserverende aanslag ziet, er in het geheel nog geen belastingverdrag van toepassing is, dus ook niet artikel 2 lid 1 van het belastingverdrag tussen Nederland en Zwitserland uit 1951. Het belastbare feit waarvoor de conserverende aanslag wordt vastgesteld, wordt immers ingevolge artikel 4.46 lid 2 Wet IB 2001 geacht te hebben plaatsgevonden direct voorafgaande aan het moment van de emigratie, specifiek met het oogmerk om het belastbare feit buiten de reikwijdte van het belastingverdrag te houden. Nederland wil immers waarborgen dat de waardeaangroei van de aanmerkelijk belangaandelen tot aan het moment van de emigratie volledig in Nederland belastbaar is, zonder enige verdragsbeperking.

Onder 5.4.6. van de bestreden uitspraak is het Hof van oordeel dat de stelling van belanghebbende dat het tarief waarnaar de conserverende aanslag is berekend op grond van Ad Artikelen 2 en van het Slotprotocol verlaagd moet worden tot 20% geen doel treft. Het tarief van 25% berust volgens het Hof op de Nederlandse wet. Ten tijde van het opleggen van de conserverende aanslag zou belanghebbende voor de toepassing van het Verdrag nog inwoner van Nederland zijn geweest. Daargelaten dat het Hof hiermee miskent dat Verdrag ten tijde van het opleggen van de conserverende aanslag nog niet van toepassing was, zoals belanghebbende in het kader van cassatiemiddel II heeft toegelicht, schendt het Hof met dit oordeel het recht.

Zoals onder meer uit onderdeel 3.2. van het arrest van uw Raad van 20 februari 2009, nr. 43 760, BNB 2009/261 volgt, kan een heffing die aangrijpt bij de emigratie van belanghebbende in strijd komen met de goede trouw die in acht moet worden genomen bij de uitlegging en toepassing van het belastingverdrag, indien een voordeel wordt belast dat naar zijn werkelijke aard bezien — al dan niet potentieel — ter heffing is toegewezen aan de immigratiestaat.

In zoverre ten tijde van de emigratie reeds vaststaat dat de heffingsbevoegdheid ten aanzien van het vervreemdingsvoordeel waar de conserverende aanslag op ziet is toegewezen aan de woonstaat, moet daarmee bij het vaststellen van de conserverende aanslag rekening worden gehouden (vgl. onderdeel 4.4.3. van het arrest van uw Raad van 15 april 2011, nr. 10/00990, BNB 2011/160).

De door de wetgever gekozen constructie van heffing bij emigratie en invordering bij vervreemding van de aandelen binnen tien jaar komt materieel neer op een heffing die aangrijpt bij de daadwerkelijke vervreemding van de aandelen. De waardeaangroei van de aandelen tot aan het moment van de emigratie wordt dus feitelijk pas belast bij de reële vervreemding van de aandelen. Nu de heffing over het vervreemdingsvoordeel waar de conserverende aanslag op ziet materieel plaatsvindt op een tijdstip waarop belanghebbende geen inwoner meer is van Nederland, moet in het kader van de goede verdragstrouw worden beoordeeld in hoeverre dit vervreemdingsvoordeel — al dan niet potentieel — ter heffing is toegewezen aan Zwitserland.

Winsten behaald met de vervreemding van aanmerkelijk belangaandelen zijn ingevolge artikel 2 lid 1 van het belastingverdrag tussen Nederland en Zwitserland uit 1951 slechts belastbaar in de Staat waar belanghebbende zijn woonplaats heeft, in casu Zwitserland, met dien verstande dat deze vervreemdingswinsten ingevolge Ad 2 en 9 van het Slotprotocol bij het onderhavige belastingverdrag in Nederland mogen worden belast tegen een tarief van 20% tot vijf jaar na emigratie.

Deze bepalingen impliceren dat ongeacht het tijdstip van de daadwerkelijke vervreemding van de aandelen het vervreemdingsvoordeel in Nederland tegen een tarief van maximaal 20% mag worden belast. Dit betreft derhalve een beperking die in de heffingsfeer moet worden aangebracht zoals bedoeld door uw Raad in onderdeel 4.4.3. van het arrest van 15 april 2011, nr. 10/00990, BNB 2011/160 en geen beperking die in de invorderingssfeer moet plaatsvinden, zoals bedoeld door uw Raad in de onderdelen 4.4.6. en 4.4.7 van voornoemd arrest. Dit heeft het Hof miskend.

Niet valt in te zien waarom deze tariefsbeperking niet zou gelden voor zover de vervreemdingswinst is toe te rekenen aan de Nederlandse periode. Vanuit verdragsperspectief bezien is er ten tijde van de daadwerkelijke vervreemding van de aandelen maar één vervreemdingswinst die zowel de Nederlandse als de Zwitserse periode omvat. Het ten tijde van de emigratie van belanghebbende van toepassing zijnde belastingverdrag tussen Nederland en Zwitserland uit 1951 biedt geen aanknopingspunten dat de beide Staten hebben beoogd om de waardeaangroei tot aan het moment van de emigratie buiten de reikwijdte van het verdrag te houden.

Onder 5.4.7. van de bestreden uitspraak verwijst het Hof onder meer naar het commentaar op het OESO-modelverdrag, waaruit zou volgen dat Nederland ongerealiseerde vervreemdingswinsten in de heffing zou mogen betrekken. Het Hof miskent hierbij dat de onderhavige bepalingen uit het belastingverdrag tussen Nederland en Zwitserland en het hierop betrekking hebbende Slotprotocol niet zijn gebaseerd op bepalingen uit het OESO-modelverdrag. Aan het officiële commentaar op dit modelverdrag waaruit volgt dat met het bezigen van de term ‘gains from the alienation of any property’ niet is beoogd om uit te sluiten dat een Staat ongerealiseerde vervreemdingswinsten in de heffing betrekt, komt daarom in casu geen betekenis toe. In zoverre acht belanghebbende geen vergelijkbare situatie aanwezig als bedoeld in de onderdelen 3.3. en 3.4. van het arrest van uw Raad van 20 februari 2009, nr. 43 760, BNB 2009/261.

Bovendien miskent het Hof dat het Verdrag zich in casu helemaal niet verzet tegen het door Nederland in de heffing betrekken van de waardeaangroei voor zover die is toe te rekenen aan de Nederlandse periode. Op grond van het Verdrag en het Slotprotocol komt aan Nederland immers tot vijf jaar na de emigratie het heffingsrecht toe over de volledige waardeaangroei, zelfs voor zover die aan de Zwitserse periode is toe te rekenen. Dit vormt een aanwijzing dat de Staten geen compartimentering van de heffing over de waardeaangroei hebben beoogd voor zover deze ziet op de perioden voor en na de emigratie.

Het heffingsvoorbehoud voor vervreemdingswinsten in het Verdrag en Slotprotocol heeft naar het oordeel van belanghebbende juist tot doel om te waarborgen dat de waardeaangroei tot aan de emigratie en zelfs nog tot vijf jaar daarna in Nederland belastbaar is. De Staten hebben derhalve expliciet een regeling getroffen die mede de in Nederland opgekomen waardeaangroei omvat en zijn daarbij expliciet een tarief van 20% overeengekomen.

Een conserverende aanslag die eveneens tot doel heeft een heffingsvoorbehoud te creëren voor de in Nederland opgekomen waardeaangroei, waarbij het tarief van 20% eenzijdig verhoogd wordt tot 25%, alsmede waarbij de in Nederland opgekomen waardeaangroei tot tien jaar na de emigratie belastbaar is in Nederland, impliceert een eenzijdige uitbreiding door Nederland van voornoemd heffingsvoorbehoud, hetgeen in strijd met de goede verdragstrouw moet worden geacht.

Hier doet hetgeen het Hof onder 5.4.7. van de bestreden uitspraak overweegt over de strekking van de Nederlandse aanmerkelijk belangregeling doet hier niets aan af. Hetgeen de Staten in het Verdrag zijn overeengekomen is in overeenstemming met deze strekking, waarbij beoogd wordt de waardestijging die is ontstaan gedurende de periode dat de aanmerkelijkbelanghouder binnenlands belastingplichtige is te belasten.

Wat het Hof hierbij bovendien miskent, is dat de nationale wetgeving afgezien van de bepalingen met betrekking tot de conserverende aanslag geen onderscheid maakt tussen de binnen- en buitenlandse periode voor wat betreft voordelen uit een aanmerkelijk belang in een in Nederland gevestigd lichaam. Na emigratie zijn inkomsten uit aanmerkelijk belang, waaronder vervreemdingsvoordelen, naar nationaal recht onverkort belastbaar in Nederland. Deze voordelen zijn bij belanghebbende als buitenlands belastingplichtige belastbaar ingevolge artikel 7.5 Wet IB 2001. Deze systematiek, waarbij de heffing niet aanknoopt bij de woonplaats van de belastingplichtige, maar bij de vestigingsplaats van het lichaam waarin het aanmerkelijk belang wordt gehouden, brengt met zich mee dat naar nationaal recht aan waardemutaties van de aandelen na de emigratie van een belastingplichtige evenveel gewicht dient toe te komen als aan waardemutaties voor de emigratie. In tegenstelling tot wat het Hof meent onder 5.4.7. van de bestreden uitspraak is de strekking van de Nederlandse aanmerkelijk belangregeling dan ook niet om de waardestijging van het aanmerkelijk belangpakket te belasten voor zover die is ontstaan gedurende de periode dat de aandeelhouder binnenlands belastingplichtig is, maar om de waardemutatie te belasten die is ontstaan gedurende de periode dat een belastingplichtige een aanmerkelijk belang heeft in een in Nederland gevestigd lichaam.

De strekking van de Nederlandse aanmerkelijk belangregeling vormt naar het oordeel van belanghebbende dan ook geen rechtvaardigingsgrond om ongerealiseerde waardestijgingen van aanmerkelijk belangaandelen in een in Nederland gevestigd lichaam ten tijde van de emigratie te belasten.

Hetgeen het Hof onder 5.4.7. van de bestreden uitspraak overweegt met betrekking tot het Slotprotocol Ad Artikel 2 lid 2 getuigt van een onjuiste lezing van deze bepaling. Deze bepaling zegt niets over de verdeling van de heffingsbevoegdheid ten aanzien van voordelen die zijn opgekomen tot aan het moment van emigratie, maar heeft betrekking op belastbare feiten die een woonplaats in Nederland vereisen. Deze bepaling komt er feitelijk op neer dat belanghebbende voor de toepassing van het verdrag niet vanaf de emigratiedatum geacht wordt in Zwitserland te wonen, maar pas vanaf het eind van de maand waarin hij geëmigreerd is. Dienaangaande gaat het Hof aldus uit van een onjuiste rechtsopvatting.

Te concluderen is dat de onderhavige conserverende aanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen 2004 in strijd is met de goede verdragstrouw. Enerzijds vanwege het toegepaste tarief van 25% in plaats van 20%, anderzijds vanwege de invorderingstermijn van tien jaar in plaats van vijf jaar. Voor wat betreft het tarief dient dit naar het oordeel van belanghebbende in de heffingssfeer te worden beperkt, omdat dit niet afhankelijk is van het moment waarop de aandelen worden vervreemd en bovendien de ontvanger niet bevoegd is om in het kader van de invordering de elementen van de conserverende aanslag te wijzigen.

De verschuldigde belasting op de conserverende aanslag dient daarom thans te worden vastgesteld op 20% van het conserverend inkomen, ofwel op 20% van € 1.175.773, is € 235.155. Een eventuele schending van de goede verdragstrouw in het kader van de invordering houdt in dat geval slechts nog verband met het moment waarop de invordering plaatsvindt en niet meer met de hoogte van de conserverende aanslag. Op deze wijze is de rechtsbescherming voor belanghebbende zowel ten aanzien van de heffing als de invordering voldoende gewaarborgd.

Het Hof heeft zich in onderdeel 6. van de bestreden uitspraak ten nadele van belanghebbende vergist bij de berekening van de aan belanghebbende toekomende proceskostenvergoedingen voor het bezwaar en het hoger beroep. Belanghebbende heeft aan het Hof verzocht deze zijns inziens kennelijke vergissing te herstellen (bijlage 2), doch daar heeft het Hof geen gehoor aan gegeven (bijlage 3).

Het Hof heeft een kostenvergoeding voor de bezwaarfase toegekend van € 352,50. Hierbij heeft het Hof ten onrechte geen rekening met een hoorzitting. Zoals uit de uitspraak op het bezwaar en het beroepschrift voor de rechtbank blijkt, heeft in het kader van de bezwaarfase op 9 december 2008 een hoorzitting plaatsgevonden bij de Belastingdienst te [P] Hier staat blijkens de bijlage bij het Besluit proceskosten bestuursrecht 1 punt voor, de bezwaarfase bestaat dan uit 2 proceshandelingen × € 235 × 1,5 (wegingsfactor) = € 705.

Voor het hoger beroep heeft het Hof een proceskostenvergoeding toegekend van € 2.832. Hierbij heeft het Hof enkele proceshandelingen over het hoofd gezien. Het hoger beroep levert naar het oordeel van belanghebbende een proceskostenvergoeding op van 5,5 punten × € 472 × 1,5 (wegingsfactor) = € 3.894. De 5,5 punten zijn als volgt te specificeren:

De kostenvergoeding voor het beroep ad € 1.416 acht belanghebbende juist. De totale proceskostenvergoeding komt dan uit op € 6.015 in plaats van de door het Hof berekende € 4.600,50.