HR, 11-10-2016, nr. 16/00620

HR, 11-10-2016, nr. 16/00620

Deze functie is alleen te gebruiken als je bent ingelogd.Deze functie is alleen te gebruiken als je bent ingelogd.

Uitspraak 11‑10‑2016

Inhoudsindicatie

Vervolgingsuitlevering aan Zwitserland. Art. 12 EUV; art. 28.3 Uw. Vervolg op HR 5 juli 2016, ECLI:NL:HR:2016:1402. 1. Ontbrekende originele versie aanhoudingsbevel alsnog overgelegd. 2. Kwalificatie uiteenzetting van de feiten. Ad 1. De AG heeft de rolrechter een kopieconform afschrift van het originele aanhoudingsbevel doen toekomen. Opgeëiste persoon mist belang bij gegrondbevinding van de klacht dat het door de verzoekende staat overgelegde aanhoudingsbevel niet voldoet aan de eisen van art. 12 EUV. Ad 2. Art. 28, derde lid, Uw schrijft niet voor dat de Rb in de uitspraak de kwalificaties van de feiten naar Nederlands recht opneemt. De Rb verzuimde art. 48 en 140 Sr te vermelden als mede toepasselijke wetsbepalingen.

Partij(en)

11 oktober 2016

Strafkamer

nr. S 16/00620 U

NA

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

op het beroep in cassatie tegen een uitspraak van de Rechtbank Amsterdam van 8 december 2015, nummer 13/751664-15, op een verzoek van de Zwitserse Bondsstaat tot uitlevering van:

[de opgeëiste persoon] , geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1985.

1. Geding in cassatie

1.1.

Het beroep is ingesteld door de opgeëiste persoon. Namens deze heeft S.J. van der Woude, advocaat te Amsterdam, bij schriftuur middelen van cassatie voorgesteld.

1.2.

De Hoge Raad heeft bij arrest van 5 juli 2016, ECLI:NL:HR:2016:1402 de Advocaat-Generaal in de gelegenheid gesteld het dossier aan te vullen met een aanhoudingsbevel dat voldoet aan art. 12 Europees Verdrag betreffende uitlevering (hierna: EUV).

1.3.

De Advocaat-Generaal P.C. Vegter heeft bij aanvullende conclusie wederom geconcludeerd tot verwerping van het beroep.

2. Beoordeling van het tweede middel

2.1.

Het middel klaagt over het oordeel van de Rechtbank dat het door de verzoekende Staat overgelegde bevel tot aanhouding voldoet aan de eisen van art. 12 EUV.

2.2.

De aanvullende conclusie van de Advocaat-Generaal houdt onder meer in:

"1. Nadat ik in de onderhavige zaak op 14 juni 2016 had geconcludeerd tot verwerping van het beroep, heeft de Hoge Raad mij, in zijn arrest van 5 juli 2016, in de gelegenheid gesteld het dossier aan te vullen met een bevel tot aanhouding dat voldoet aan de eis die daaraan wordt gesteld in artikel 12, tweede lid aanhef en onder a, EUV. Tevens heeft de Hoge Raad iedere verdere beslissing aangehouden en de zaak verwezen naar de rolzitting van 23 augustus 2016.

2. Op 16 augustus 2016 heb ik het dossier aangevuld met de originele versie van het bevel tot aanhouding die ik had verkregen van een medewerker van het Internationaal Rechtshulp Centrum Amsterdam.

3. Op 18 augustus 2016 heeft de rolrechter een kopieconform afschrift van de originele versie van het bevel tot aanhouding aan de raadsman van [de opgeëiste persoon] doen toekomen en hem in de gelegenheid gesteld het originele exemplaar van het bevel tot aanhouding ter griffie van de Hoge Raad in te zien. In de begeleidende brief is de raadsman tevens in de gelegenheid gesteld de eerder ingediende schriftuur te wijzigen, aan te vullen dan wel één of meerdere middelen in te trekken. De aan de raadsman gestelde termijn van twee weken zijn verstreken. Van de raadsman is bij de griffie van de Hoge Raad geen reactie ingekomen."

2.3.

Gelet op evenweergegevene mist de opgeëiste persoon belang bij gegrondbevinding van de klacht en vernietiging van de bestreden uitspraak deswege. Het middel is dus tevergeefs voorgesteld.

3. Beoordeling van het eerste middel

3.1.

Het middel klaagt over de verwerping door de Rechtbank van het verweer dat de door de verzoekende Staat overgelegde stukken niet een genoegzame uiteenzetting van de feiten in de zin van art. 12, tweede lid aanhef en onder b, EUV bevatten.

3.2.1.

De Rechtbank heeft het in het middel bedoelde verweer als volgt samengevat en verworpen:

"De raadsman heeft betoogd dat de uitlevering ontoelaatbaar is, omdat de stukken voor wat betreft het invoeren van cocaïne in Zwitserland en het witwassen van drugsopbrengsten ongenoegzaam zijn. Hij heeft daartoe het volgende aangevoerd.

De beschrijving van die feiten is onvoldoende concreet en voldoet niet aan de eisen die artikel 18, tweede lid, aanhef en onder b, UW stelt. De feiten zouden zijn begaan in de buitenwijken van Amsterdam en elders in Nederland in de periode van oktober 2014 tot en met 28 juli 2015. De opgeëiste persoon zou aan de hand van de stukken moeten kunnen nagaan op welke datum en op welke plaats hij de feiten zou hebben begaan, zodat hij zou kunnen aantonen dat hij daarbij niet betrokken is. De beschrijving concretiseert de feiten niet zodanig, dat de opgeëiste persoon aan de hand daarvan zijn onschuld aan die feiten kan aantonen.

(...)

Oordeel van de rechtbank

Uit het aanhoudingsbevel van 30 juli 2015 in samenhang met de brief van 21 september 2015 blijkt dat de opgeëiste persoon ervan wordt verdacht dat hij, kort gezegd, in Amsterdam en mogelijk elders in Nederland als lid van een bende heeft deelgenomen aan:

- de invoer vanuit Nederland in Zwitserland van in totaal tussen 102,4 en 129,4 kilogram cocaïne in de periode van oktober 2014 tot en met 28 juli 2015,

- het witwassen van de drugsopbrengsten in de periode van oktober 2014 tot en met 28 juli 2015 en

- het bezit van 200 gram op 28 juli 2015.

Deze stukken houden meer in het bijzonder in dat:

- de opgeëiste persoon en zijn mededaders "[mededader 1]", "[mededader 2]" en [mededader 3] cocaïne hebben ingevoerd in Zwitserland;

- "[mededader 1]", "[mededader 2]" en [mededader 3] in een woning in de buitenwijken van Amsterdam de verdovende middelen aan de koeriers overhandigden;

- volgens de koerier [betrokkene 1] de opgeëiste persoon steeds (aanhoudingsbevel: "jeweils"; brief van 21 september 2015: "always") aanwezig was in de woning waar de cocaïne werd overhandigd aan de koeriers (de rechtbank begrijpt: dus ook ten tijde van het overhandigen van de verdovende middelen aan de koeriers);

- volgens de koerier [betrokkene 1] de koeriers hun personalia op een stukje papier moesten schrijven;

- volgens de koerier [betrokkene 1] de koerier [betrokkene 2] de opbrengsten van de drugsverkoop mee terugnam naar Nederland;

- de koerier [betrokkene 3] na zijn aankomst in Zwitserland contact opnam met een belangrijk lid van het criminele netwerk die gebruik maakte van twee Nederlandse telefoonnummers;

- in de woning waar de opgeëiste persoon verbleef een briefje met de personalia van [betrokkene 1] en [betrokkene 2] is aangetroffen;

- in de woning waar de opgeëiste persoon verbleef financiële bescheiden zijn aangetroffen die aanwijzingen opleveren voor het wisselen van geld en voor het bestaan van bankrekeningen;

- in de woning waar de opgeëiste persoon verbleef twee mobiele telefoons zijn aangetroffen met de telefoonnummers waarmee de koerier [betrokkene 3] na zijn aankomst in Zwitserland contact opnam;

- in de kamer van de opgeëiste persoon 200 gram cocaïne is aangetroffen.

Artikel 12, tweede lid, aanhef en onder b, EUV stelt niet de eis dat het overzicht van de feiten zo gedetailleerd is, dat de opgeëiste persoon aan de hand daarvan zijn onschuld kan aantonen. Mede in aanmerking genomen dat het uitleveringsverzoek strekt tot strafvervolging en dat het strafrechtelijke onderzoek in Zwitserland nog niet is afgerond, voldoet het overzicht van de feiten aan de eisen van die bepaling.

De rechtbank verwerpt het verweer."

3.2.2.

Blijkens de bestreden uitspraak leveren de feiten waarvoor de uitlevering is gevraagd naar Nederlands recht op:

- medeplegen van opzettelijk handelen in strijd met het in art. 2, onder A, van de Opiumwet gegeven verbod, meermalen gepleegd,

- medeplegen van witwassen, meermalen gepleegd, en

- medeplegen van opzettelijk handelen in strijd met het in art. 2, onder C, van de Opiumwet gegeven verbod.

3.2.3.

In de bestreden uitspraak zijn als toepasselijke wetsbepalingen, voor zover hier van belang, vermeld:

"de artikelen 47 en 420bis van het Wetboek van Strafrecht;

de artikelen 2 en 10 van de Opiumwet."

3.3.

Het oordeel van de Rechtbank dat de uiteenzetting van de feiten voldoet aan de eisen van art. 12 EUV, getuigt niet van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk. In zoverre faalt het middel.

3.4.

Daargelaten dat art. 28, derde lid, Uitleveringswet niet voorschrijft dat ingeval van toelaatbaarverklaring van de verzochte uitlevering in de bestreden uitspraak de kwalificaties van de feiten naar Nederlands recht worden opgenomen, maar slechts dat de toepasselijke wetbepalingen worden vermeld (vgl. HR 14 oktober 2003, ECLI:NL:HR:2003:AL3327, NJ 2004/86), heeft de Rechtbank - gelet op de onder 3.2.1 weergegeven feiten - verzuimd de art. 48 en 140 Sr te vermelden als mede toepasselijke wetsbepalingen. Voor zover het middel beoogt hierover te klagen, is het gegrond.De Hoge Raad zal doen wat de Rechtbank had behoren te doen.

4. Beslissing

De Hoge Raad:

vernietigt de bestreden uitspraak, maar uitsluitend voor zover daarin onder de toepasselijke wetsbepalingen niet zijn vermeld de art. 48 en 140 Sr;

vermeldt als mede toepasselijk de hiervoor vermelde wetsbepalingen;

verwerpt het beroep voor het overige.

Dit arrest is gewezen door de vice-president A.J.A. van Dorst als voorzitter, en de raadsheren E.S.G.N.A.I. van de Griend en M.J. Borgers, in bijzijn van de waarnemend griffier E. Schnetz, en uitgesproken ter openbare terechtzitting van 11 oktober 2016.

Conclusie 13‑09‑2016

Inhoudsindicatie

Vervolgingsuitlevering aan Zwitserland. Art. 12 EUV; art. 28.3 Uw. Vervolg op HR 5 juli 2016, ECLI:NL:HR:2016:1402. 1. Ontbrekende originele versie aanhoudingsbevel alsnog overgelegd. 2. Kwalificatie uiteenzetting van de feiten. Ad 1. De AG heeft de rolrechter een kopieconform afschrift van het originele aanhoudingsbevel doen toekomen. Opgeëiste persoon mist belang bij gegrondbevinding van de klacht dat het door de verzoekende staat overgelegde aanhoudingsbevel niet voldoet aan de eisen van art. 12 EUV. Ad 2. Art. 28, derde lid, Uw schrijft niet voor dat de Rb in de uitspraak de kwalificaties van de feiten naar Nederlands recht opneemt. De Rb verzuimde art. 48 en 140 Sr te vermelden als mede toepasselijke wetsbepalingen.

Nr. 16/00620 U

Zitting: 13 september 2016

Mr. P.C. Vegter

Aanvullende conclusie inzake:

[de opgeëiste persoon]

1. Nadat ik in de onderhavige zaak op 14 juni 2016 had geconcludeerd tot verwerping van het beroep, heeft de Hoge Raad mij, in zijn arrest van 5 juli 2016,1.in de gelegenheid gesteld het dossier aan te vullen met een bevel tot aanhouding dat voldoet aan de eis die daaraan wordt gesteld in artikel 12, tweede lid aanhef en onder a, EUV. Tevens heeft de Hoge Raad iedere verdere beslissing aangehouden en de zaak verwezen naar de rolzitting van 23 augustus 2016.

2. Op 16 augustus 2016 heb ik het dossier aangevuld met de originele versie van het bevel tot aanhouding die ik had verkregen van een medewerker van het Internationaal Rechtshulp Centrum Amsterdam.

3. Op 18 augustus 2016 heeft de rolrechter een kopieconform afschrift van de originele versie van het bevel tot aanhouding aan de raadsman van [de opgeëiste persoon] doen toekomen en hem in de gelegenheid gesteld het originele exemplaar van het bevel tot aanhouding ter griffie van de Hoge Raad in te zien. In de begeleidende brief is de raadsman tevens in de gelegenheid gesteld de eerder ingediende schriftuur te wijzigen, aan te vullen dan wel één of meerdere middelen in te trekken. De aan de raadsman gestelde termijn van twee weken zijn verstreken. Van de raadsman is bij de griffie van de Hoge Raad geen reactie ingekomen. Voor de beoordeling van het tweede middel, betekent een en ander het volgende.

4. Het tweede middel klaagt over het oordeel van de rechtbank dat het door de verzoekende staat overgelegde bevel tot aanhouding voldoet aan de eisen van artikel 12 EUV doordat zich bij de stukken geen origineel bevel tot aanhouding of een authentiek afschrift ervan bevindt.

5. In het dossier bevindt zich inmiddels de originele versie van het bevel tot aanhouding zodat het middel faalt.

6. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De procureur-generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG

Uitspraak 05‑07‑2016

Inhoudsindicatie

Uitlevering aan Zwitserland. Art. 12 EUV. In gevolge art. 12.2 EUV dient tot staving van het uitleveringsverzoek in een geval als i.c. te worden overlegd het origineel of een authentiek afschrift van het bevel tot aanhouding of van een andere akte die dezelfde kracht heeft, opgemaakt in de vorm voorgeschreven door de wet van de verzoekende Partij. Bij de aan de HR gezonden stukken van het geding bevindt zich weliswaar een stuk waarvan de Rb heeft vastgesteld dat het een kopie van een gescand aanhoudingsbevel is, doch niet enig stuk dat als origineel of authentiek afschrift in de zin van art. 12.2 EUV kan worden aangemerkt. De HR stelt de AG in de gelegenheid het dossier aan te vullen met een aanhoudingsbevel dat aan de verdragseis van art. 12.2 EUV voldoet en verwijst de zaak naar een toekomstige rolzitting. Conclusie AG: anders.

Partij(en)

5 juli 2016

Strafkamer

nr. S 16/00620 U

CB/EC

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

op het beroep in cassatie tegen een uitspraak van de Rechtbank Amsterdam van 8 december 2015, nummer 13/751664-15, op een verzoek van de Zwitserse Bondsstaat tot uitlevering van:

[de opgeëiste persoon] , geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1985.

1. Geding in cassatie

Het beroep is ingesteld door de opgeëiste persoon. Namens deze heeft S.J. van der Woude, advocaat te Amsterdam, bij schriftuur middelen van cassatie voorgesteld. De schriftuur is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Advocaat-Generaal P.C. Vegter heeft geconcludeerd tot verwerping van het beroep.

De raadsman heeft daarop schriftelijk gereageerd.

2. Beoordeling van het tweede middel

2.1.

Het middel klaagt over het oordeel van de Rechtbank dat het door de verzoekende Staat overgelegde bevel tot aanhouding voldoet aan de eisen van art. 12 Europees Verdrag betreffende uitlevering (hierna: EUV).

2.2.

Ingevolge art. 12, tweede lid aanhef en onder a, EUV dient tot staving van het uitleveringsverzoek in een geval als het onderhavige te worden overgelegd het origineel of een authentiek afschrift van een bevel tot aanhouding of van een andere akte die dezelfde kracht heeft, opgemaakt in de vorm voorgeschreven door de wet van de verzoekende Partij.

2.3.

Bij de aan de Hoge Raad gezonden stukken van het geding bevindt zich weliswaar een stuk waarvan de Rechtbank heeft vastgesteld dat het een kopie van een gescand aanhoudingsbevel is, doch niet enig stuk dat als het origineel of een authentiek afschrift in de zin van genoemde verdragsbepaling kan worden aangemerkt.

2.4.

Alvorens verder te beslissen zal de Advocaat-Generaal in de gelegenheid worden gesteld het dossier aan te vullen met een aanhoudingsbevel dat aan voormelde verdragseis voldoet.

3. Beslissing

De Hoge Raad:

verwijst de zaak naar de rolzitting van 23 augustus 2016;

houdt iedere verdere beslissing aan.

Dit arrest is gewezen door de vice-president A.J.A. van Dorst als voorzitter, en de raadsheren E.S.G.N.A.I. van de Griend en M.J. Borgers, in bijzijn van de waarnemend griffier E. Schnetz, en uitgesproken ter openbare terechtzitting van 5 juli 2016.

Conclusie 14‑06‑2016

Inhoudsindicatie

Uitlevering aan Zwitserland. Art. 12 EUV. In gevolge art. 12.2 EUV dient tot staving van het uitleveringsverzoek in een geval als i.c. te worden overlegd het origineel of een authentiek afschrift van het bevel tot aanhouding of van een andere akte die dezelfde kracht heeft, opgemaakt in de vorm voorgeschreven door de wet van de verzoekende Partij. Bij de aan de HR gezonden stukken van het geding bevindt zich weliswaar een stuk waarvan de Rb heeft vastgesteld dat het een kopie van een gescand aanhoudingsbevel is, doch niet enig stuk dat als origineel of authentiek afschrift in de zin van art. 12.2 EUV kan worden aangemerkt. De HR stelt de AG in de gelegenheid het dossier aan te vullen met een aanhoudingsbevel dat aan de verdragseis van art. 12.2 EUV voldoet en verwijst de zaak naar een toekomstige rolzitting. Conclusie AG: anders.

Nr. 16/00620 U

Zitting: 14 juni 2016

Mr. P.C. Vegter

Conclusie inzake:

[de opgeëiste persoon]

Het cassatieberoep richt zich tegen de beslissing van de Rechtbank Amsterdam van 8 december 2015 waarbij de uitlevering van [de opgeëiste persoon] aan de Zwitserse Bondsstaat ter fine van strafvervolging ter zake van de feiten zoals uiteen zijn gezet in het aanhoudingsbevel van 30 juli 2015 afgegeven door de officier van justitie van het kanton Bern (Zwitserland) toelaatbaar is verklaard.

Tegen deze uitspraak is namens de opgeëiste persoon cassatieberoep ingesteld.

Mr. S.J. van der Woude, advocaat te Amsterdam heeft tijdig twee middelen van cassatie voorgesteld.

Naar nu blijkt, hangt deze zaak samen met die tegen [betrokkene], nr. 16/00621, waarin ik op 17 mei 2016 conclusie heb genomen.

Het eerste middel behelst de klacht dat uit de uiteenzetting van de feiten, zoals die is opgenomen in het aanhoudingsbevel “niet kan blijken dat bij de verzoekende partij het vermoeden bestaat” dat de opgeëiste persoon “aan de aldaar vermelde strafbare feiten heeft deelgenomen op een wijze die naar Nederlands recht strafbaar is”.

Mij is niet duidelijk in welke bepaling in de Uitleveringswet of het toepasselijke uitleveringsverdrag als voorwaarde is gesteld dat “bij de verzoekende partij” het vermoeden moet bestaan dat de feiten waarvoor de uitlevering wordt verzocht naar het recht van de aangezochte staat strafbaar is. Vereist wordt slechts dat de uitlevering wordt verzocht ten behoeve van een door de autoriteiten van de verzoekende staat ingesteld strafrechtelijk onderzoek ter zake van het vermoeden dat de opgeëiste persoon zich schuldig heeft gemaakt aan een feit waarvoor, zowel naar het recht van de verzoekende staat als dat naar dat van Nederland, een vrijheidsstraf van een jaar, of van langere duur, kan worden opgelegd.1.In zoverre stelt het middel een eis die het recht niet kent.

7. De toelichting op het middel behelst de klacht dat uit het “uitleveringsverzoek niet blijkt op welke wijze het vermoedelijke handelen van [de opgeëiste persoon] wordt gekwalificeerd, en of hij ervan wordt verdacht te zijn opgetreden als dader, als medeplichtige of als een andere hulppersoon.”

8. Als ik de klacht goed begrijp, dan wordt bedoeld dat voor zover de uitlevering van de opgeëiste persoon als “pleger” is verzocht dit niet wordt ondersteund door de uiteenzetting van de feiten terwijl als de uitlevering van de opgeëiste persoon is verzocht als “deelnemer” aan die feiten, niet kan blijken dat dit strafbaar is naar Nederlands recht. Ik sluit ook niet uit dat slechts wordt geklaagd over het ontbreken van de dubbele strafbaarheid omdat tot besluit in de toelichting wordt opgemerkt dat “uit de uiteenzetting der feiten niet [kan] worden afgeleid dat de concrete materiële feiten waarvoor de uitlevering van [de opgeëiste persoon] is verzocht, feiten zijn die ook naar Nederlands recht strafbaar zijn en dat daarop een maximale gevangenisstraf van tenminste één jaar is gesteld.”

9. De rechtbank heeft in haar beslissing onder 2.3.2.3 zeer overzichtelijk en in klare taal de feiten samengevat zoals die kunnen worden opgemaakt uit de uiteenzetting van de feiten zoals die is vervat in het aanhoudingsbevel dat aan de beslissing van de rechtbank is gehecht. Uit die samenvatting blijkt dat [de opgeëiste persoon] ervan wordt verdachte als medepleger2.betrokken te zijn bij, kort gezegd, de invoer in Zwitserland van cocaïne uit Nederland, witwassen en de aanwezigheid van 200 gram cocaïne in een door hem bewoonde kamer. Het behoeft geen betoog dat die feiten en het medeplegen ervan naar Nederlands recht strafbaar zijn.

10. Het middel faalt in alle onderdelen en kan worden afgedaan met de aan artikel 81, eerste lid, RO ontleende motivering.

11. Het tweede middel behelst de klacht dat de stukken ongenoegzaam zijn omdat zich daarbij geen origineel exemplaar of geautoriseerd afschrift bevindt van het aanhoudingsbevel.

12. Bij de stukken bevinden zich meerdere, gelijkluidende versies van het aanhoudingsbevel dat op 30 juli 2015 is gedateerd en afgegeven door de Staatsanwaltschaft van het kanton Bern. Al die versies zijn duidelijk kopieën en dus niet aan te merken als het origineel terwijl nergens in de stukken is aangegeven dat het een authentiek afschrift van het aanhoudingsbevel betreft.

13. Met betrekking tot de authenticiteit van de stukken heeft de rechtbank in haar uitspraak het volgende overwogen:

“Bij de stukken bevindt zich een kopie van het uitleveringsverzoek met twee bijlagen. Op het uitleveringsverzoek is een (gekopieerd) stempel zichtbaar van AIRS en een (gekopieerd) stempel met de tekst ‘ZYLAB GESCAND’. De bijlagen betreffen een kopie van het Duitstalige aanhoudingsbevel van 30 juli 2015 en een kopie van de Engelse vertaling daarvan. Het uitleveringsverzoek vermeldt het volgende:

Nous vous transmettons, ci-joint, en deux exemplaires, le mandat d’árrêt précité (…)

Daaruit volgt dat bij het originele uitleveringsverzoek het originele Duitstalige aanhoudingsbevel was gevoegd. De kopie van het gescande Duitstalige aanhoudingsbevel is dus een ‘authentiek afschrift’ in de zin van artikel 12, tweede lid, aanhef en onder a, van het Europees Verdrag betreffende uitlevering (EUV).”

14. Het is nu de vraag of de overweging van de rechtbank, dat de “kopie van het gescande Duitstalige aanhoudingsbevel” een authentiek afschrift is, zonder toelichting die ontbreekt, begrijpelijk is. De rechtbank wijst op “een kopie van het uitleveringsverzoek met twee bijlagen”. Hieruit volgt dat de rechtbank bij de stukken geen origineel exemplaar van het uitleveringsverzoek heeft aangetroffen en evenmin een authentiek afschrift van het uitleveringsverzoek omdat een kopie niet zonder meer als een authentiek afschrift kan worden aangemerkt. Een origineel of authentiek afschrift van het uitleveringsverzoek zelf is ook niet voorschreven in de Uitleveringswet of in het EUV. Maar kan gelet daarop dan toch worden aangenomen dat de stukken die als bijlage bij de kopieën van het uitleveringsverzoek zijn gevoegd origineel zijn of een authentiek afschrift?3.

15. Ook bij het departement heeft kennelijk onduidelijkheid bestaan over de authenticiteit van de door de verzoekende staat overgelegde stukken. Bij de stukken bevindt zich namelijk een brief, gedateerd 16 september 2015, aan de Staatsanwaltschaft van het kanton Bern, waarin het Nederlandse ministerie van Veiligheid en Justitie vraagt of het juist is dat niet het originele exemplaar is gestuurd van de brief gedateerd 30 juli 2015 en waarbij de Staatsanwaltschaft wordt verzocht het origineel te sturen. De brief van 30 juli 2015 betreft niet het aanhoudingsbevel dat dezelfde dag is gedateerd, maar het verzoek om voorlopige aanhouding. Mij is niet duidelijk waarom de verzoekende staat daarvan een origineel of authentiek afschrift zou moeten overleggen of wat de toegevoegde waarde ervan is voor de aangezochte staat, in dit geval Nederland.4.Wel valt ook in die brief op dat daarin niet is aangegeven dat het origineel of een authentiek afschrift van een bevel tot aanhouding “exists” zoals is voorgeschreven in artikel 16, tweede lid, EUV. In de brief van 30 juli 2015 wordt nergens naar een aanhoudingsbevel verwezen.

16. De overweging van de rechtbank kan met enige moeite als volgt worden uitgelegd. Het uitleveringsverzoek is gescand op het departement, hetgeen blijkt door het daarop geplaatst stempel van AIRS. Hieruit heeft de rechtbank afgeleid dat op het departement het originele uitleveringsverzoek is ingekomen. Het uitleveringsverzoek is afkomstig van het Zwitserse ministerie van Justitie. Op grond van de herkomst mag ervan worden uitgegaan dat het bij het uitleveringsverzoek overgelegde aanhoudingsbevel een authentiek afschrift betreft als bedoeld in artikel 12, tweede lid onder a, EUV.5.Aldus gelezen geeft de overweging van de rechtbank geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is deze niet onbegrijpelijk.

17. In het geval dat die ruime uitleg van de overweging van de rechtbank in de ogen van de Hoge Raad te ver gaat, is het middel gegrond.6.Het gevolg daarvan zou moeten zijn dat alsnog (a) moet worden nagegaan of het origineel of een authentiek afschrift van het aanhoudingsbevel door de Zwitserse autoriteiten is overgelegd maar zich nog bevindt bij de rechtbank of bij het Nederlandse ministerie van Veiligheid en Justitie of (b) het origineel of authentiek afschrift van het aanhoudingsbevel bij de Zwitserse autoriteiten moet worden opgevraagd. Ik vraag mij af of dit niet achterwege kan blijven. Om de zaak ingeval van gegrondverklaring van het middel scherp te stellen, zal ik ook in dat geval concluderen tot verwerping van het beroep. In acht te nemen vormen zullen immers in beginsel een materieel belang moeten dienen. In de onderhavige zaak is slechts in cassatie de authenticiteit van het aanhoudingsbevel betwist, terwijl noch bij de rechtbank noch in cassatie wordt betwist dat de daartoe bevoegde Zwitserse autoriteiten om aanhouding hebben verzocht op de gronden als in het bevel vermeld.7.Onder de nader te noemen omstandigheden is dan enige deformalisering mogelijk.8.

18. Het uitleveringsverzoek is afkomstig van het Zwitserse ministerie van Justitie, zoals is toegestaan overeenkomstig het bepaalde in artikel 12, eerste lid, eerste volzin, EUV zoals dat luidt op basis van artikel 5 van het Tweede Aanvullend Protocol waarbij Nederland en Zwitserland partij zijn.9.Dat rechtvaardigt het vermoeden en vormt in die zin een aanwijzing dat een origineel of authentiek afschrift van het aanhoudingsbevel is overgelegd door de verzoekende staat omdat erop mag worden vertrouwd dat de door de verzoekende staat overgelegde documenten voldoen aan de daaraan door het verdrag gestelde eisen.10.Dit is een weerlegbaar vermoeden. In dit verband is het van belang dat ter zitting van de rechtbank niet is aangevoerd dat geen origineel of authentiek exemplaar van het aanhoudingsbevel is overgelegd, tenminste niet voor zover dat kan blijken uit het proces-verbaal dat van de zitting van de rechtbank is opgemaakt. De overwegingen die de rechtbank aan de authenticiteit van het aanhoudingsbevel heeft gewijd, lijken ambtshalve te zijn gemaakt; uit de uitspraak blijkt niet dat de overwegingen een reactie zijn op een ter zitting gevoerd verweer.

19. Om de hierboven vermelde redenen meen ik dat het tweede middel hoe dan ook niet tot cassatie behoeft te leiden.

20. Ambtshalve heb ik geen grond aangetroffen die tot vernietiging van de bestreden uitspraak zou moeten leiden.

21. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De procureur-generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG

Deze functie is alleen te gebruiken als je bent ingelogd.