7.4.2.2 Andere deskundigen benoemen

Zoals uiteen gezet in par. 4.7.1.1, is het overgelaten aan de rechter in feitelijke instantie of hij behoefte heeft aan een deskundigenadvies. De bevoegdheid om een beslissing te nemen in een zaak die aan de rechter is voorgelegd, berust autonoom bij de rechter. Het is aan de rechter om te bepalen of hij over voldoende gegevens beschikt om te beslissen. De rechter is niet gebonden aan een deskundigenadvies (art. 152 lid 2 Rv). In deze situatie ligt het voor de hand dat het de rechter vrijstaat andere deskundigen te benoemen, als hij in een deskundigenadvies niet vindt wat hij zoekt en nog geen toereikend gemotiveerde beslissing kan nemen. Dit is sinds 1811 onderdeel van de wettelijke regeling van deskundigenbewijs (art. 322 Rv 1811, art. 200 Rv 1828, art. 235 Rv 1838, art. 224 Rv 1988, art. 194 lid 5 Rv). Verschaft een deskundigenadvies niet de benodigde gegevens, dan is de rechter niet op die grond gehouden andere deskundigen te benoemen.1 Wel kunnen de motiveringseisen die aan een rechterlijke uitspraak worden gesteld, meebrengen dat hij de beslissing zonder nader deskundigenadvies niet toereikend kan motiveren.2

De rechter beslist naar eigen inzicht of hij behoefte heeft aan een nieuw deskundigenadvies en is niet gehouden aan een desbetreffend verzoek van een partij te voldoen.3 Maatgevend is of hij in de beslissing aan de motiveringseisen kan voldoen. Volgens Pigeau zouden procedures oneindig worden, als een partij die niet tevreden is met een deskundigenadvies, recht zou hebben op een volgend deskundigenonderzoek. Hij memoreerde dat de rechter gehouden is een beslissing te geven als de bezwaren van partijen tegen een deskundigenadvies niet steekhoudend zijn.4