Hof Amsterdam, 04-07-2013, nr. 10/00069, nr. 10/00070

Evenals bij de rechtbank is bij het Hof in geschil:

of belanghebbende in 1998 en 1999, naast de bijstandsuitkering, beschikt heeft over een of meerdere bronnen van inkomen die de inspecteur terecht in de heffing van inkomstenbelasting heeft betrokken;

indien voorgaande vraag bevestigend moet worden beantwoord, is in geschil of de inspecteur de navorderingsaanslagen IB 1998 en IB 1999 en de opgelegde vergrijpboeten op de juiste bedragen heeft vastgesteld;

bij de beantwoording van voorgaande vragen zal moeten worden beoordeeld of de inspecteur de bewijsmiddelen waarop de evenvermelde navorderingsaanslagen en vergrijpboeten zijn gebaseerd, mocht gebruiken.

De inspecteur concludeert:

Belanghebbende concludeert tot ongegrondverklaring van de hogere beroepen.

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke door hen zijn aangevoerd in de stukken. Voor hetgeen zij daaraan ter zitting hebben toegevoegd, wordt verwezen naar het proces-verbaal van de zitting.

Eerste geschilpunt: Genoot belanghebbende naast de bijstandsuitkering nog ander inkomen uit één of meerdere bronnen?

De inspecteur heeft zijn standpunt dat belanghebbende - naast de bijstandsuitkering - ander belastbaar inkomen (uit werk en woning) genoot, onderbouwd door te verwijzen naar:

“- de bevindingen van het strafrechtelijk onderzoek [Hof: als vermeld in het onder 2.2 van de rechtbankuitspraak genoemde strafrechtelijk rapport, verder het strafrechtelijk rapport];

Belanghebbende meent dat hij niet meer belastbaar inkomen heeft genoten dan de rechtbank heeft vastgesteld.

Met betrekking tot de vraag of belanghebbende naast de bijstandsuitkering meer belastbaar inkomen genoot, heeft de rechtbank overwogen:

“4.8. Gelet op de bevindingen van het strafrechtelijk onderzoek, de levensstandaard van eiser en zijn gezin en eisers eigen verklaring over de incidentele handel in auto’s acht de rechtbank aannemelijk dat eiser naast zijn bijstandsuitkering en kinderbijslag inkomsten heeft gehad die hij – ten onrechte – niet heeft aangegeven. De rechtbank heeft in dit kader overwogen dat de resultaten van het strafrechtelijk onderzoek waarop verweerder de navorderingsaanslagen met name heeft gebaseerd, te weten de processen-verbaal over de handel in vals geld, identiteitsbewijzen, juwelen, bruingoed en overige voorwerpen in combinatie met de aanwezigheid van een geldsom, een Rolex-horloge en de overige uiterlijke aanwijzingen omtrent de levensstandaard van eiser en zijn gezin in de woning van eiser, een sterke aanwijzing vormen dat eiser en zijn gezin over meer geld beschikten dan hun bij verweerder bekende inkomsten.”

Uit de gedingstukken leidt het Hof met de rechtbank af dat belanghebbende in de litigieuze jaren meer inkomen heeft genoten dan de bijstandsuitkering. Het Hof neemt hetgeen de rechtbank onder 4.8 heeft overwogen over en voegt daar het volgende aan toe.

Uit met name de verklaring van belanghebbende dat hij in tweedehandsauto’s gehandeld heeft en nog steeds handelt, alsmede over de wijze waarop die handel plaatsvindt (gelijk kopen en verkopen, zonodig met gebruikmaking van een garage van een kennis, zie Pv-code V4/1, pag. 2), leidt het Hof af dat sprake is geweest van een organisatie van arbeid en kapitaal. Omdat naar het oordeel van het Hof met die organisatie van arbeid en kapitaal door deelname aan het economische verkeer beoogd werd winst te behalen, is er sprake geweest van een (door belanghebbende gedreven) onderneming. Dit betekent dat belanghebbende in het verleden met een onderneming gestart is, welke onderneming - in ieder geval - in tweedehandsauto’s handelde en dat belanghebbende niet aannemelijk gemaakt heeft dat hij deze onderneming vóór 1998 heeft gestaakt.

Tevens leidt het Hof uit de processen verbaal van het strafrechtelijk onderzoek af (1) dat belanghebbende in de onderhavige jaren in televisies, videorecorders en andere elektronische apparatuur gehandeld heeft, (2) dat hij bij de productie en/of de uitgifte van valse of vervalste documenten was betrokken, en (3) dat hij betrokken was bij de handel van uit misdrijf verkregen kettingen, armbanden, ringen en of andere sieraden, en wel op een dusdanig gestructureerde en duurzame wijze dat gesproken kan worden van activiteiten die in het kader van een - wel of niet tot de autohandel behorende - onderneming plaatsvonden. In dit kader wijst het Hof met name op de verklaringen van [G-1], [G-2], [P], de verklaringen van politie-infiltranten, de CID-informatie, de telefoontaps en de huiszoekingen in belanghebbendes woning en in woning [Y-straat] 84 te [Y] (zie het strafrechtelijk rapport, meer in het bijzonder de bijlagen 8 tot en met 27 uit dat rapport).

Het onder 4.1.4 overwogene leidt tot de conclusie dat belanghebbende in de jaren 1998 en 1999 een onderneming dreef en dus ex artikel 52, lid 2, Algemene Wet inzake Rijksbelastingen (AWR) administratieplichtig is. Niet in geschil is dat belanghebbende geen administratie gevoerd heeft als bedoeld in artikel 52, lid 1, AWR. Dit betekent dat op grond van artikel 29, lid 1, AWR (tekst 1998 en 1999) de sanctie van de omkering en verzwaring van de bewijslast van toepassing is. De rechtbank heeft derhalve ten onrechte niet als uitgangspunt genomen dat de beroepen van belanghebbende ongegrond dienen te worden verklaard, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn.

De inspecteur heeft zich niet op de omkering en verzwaring van de bewijslast beroepen. Omdat de rechtbank artikel 29, lid 1, AWR (tekst 1998 en 1999) niet toegepast heeft en het Hof ambtshalve tot het oordeel komt dat er sprake is van feiten en omstandigheden die ertoe leiden dat de bewijslast is omgekeerd en verzwaard, heeft het Hof belanghebbende - op diens verzoek - alsnog na de zitting in de gelegenheid gesteld zich hierover uit te laten.

Hetgeen belanghebbende naar aanleiding daarvan heeft aangevoerd, heeft het Hof niet tot een ander oordeel gebracht. Met name acht het Hof van belang dat de verklaringen die belanghebbende in dit kader heeft ingebracht ertoe strekken een antwoord te geven op de vraag waarom bij de huiszoeking in belanghebbendes woning zoveel contant geld is aangetroffen, en dus niet betrekking hebben op de vraag of belanghebbende wel of niet in 1998 en 1999 een onderneming dreef. Daarnaast acht het Hof de getuigenverklaringen ongeloofwaardig. Het Hof verwijst in dit verband ook naar hetgeen het onder 4.2.11 heeft overwogen over die getuigenverklaringen.

Tweede geschilpunt

Zijn de litigieuze navorderingsaanslagen en de boeten op de juiste bedragen vastgesteld?

De hoogte van de nagevorderde belasting

Ook indien sprake is van toepassing van artikel 29, lid 1, AWR (thans 27e AWR) mag een belastingaanslag niet naar willekeur worden vastgesteld, maar moet hij berusten op een redelijke schatting.

Het Hof stelt voorop dat het bij het beoordelen van de vraag of de schatting van de inspecteur redelijk is, slechts toetst of de inspecteur bij afweging van de in aanmerking komende belangen in redelijkheid tot de onderhavige schatting heeft kunnen komen. Naar het oordeel van het Hof mag deze afweging ertoe leiden dat de inspecteur de navorderingsaanslag aan de hoge kant vaststelt.

Nu belanghebbende steeds ontkend heeft dat hij naast de bijstandsuitkering ander belastbaar inkomen heeft genoten, kan het de inspecteur niet worden verweten dat de gedane schattingen een zekere ruwheid vertonen. In situaties als de onderhavige is dat eigen aan te maken schattingen en dient te worden aanvaard dat daarbij enige marge in aanmerking wordt genomen, teneinde te voorkomen dat door voorzichtig te schatten - objectief - een te laag bedrag in de heffing wordt betrokken en de desbetreffende belanghebbende op die wijze wordt ‘beloond’ voor het niet adequaat verschaffen van gegevens en inlichtingen.

Daar staat tegenover dat van een inspecteur - in een situatie als de onderhavige - verwacht mag worden dat hij voor de stappen die tot de schatting hebben geleid een niet onredelijke onderbouwing kan geven.

Het belastbaar inkomen uit werk en woning over 1998 en 1999 heeft de inspecteur als volgt geschat:

Met betrekking tot de component “Negatieve kas” in bovenstaande tabel heeft de rechtbank overwogen:

“Negatieve kassen

Tussen partijen is niet in geschil dat eiser in de jaren 1998 en 1999 uitgaven heeft gedaan die niet werden gedekt door de bij verweerder bekende inkomsten. Ter zitting heeft de gemachtigde van eiser aangegeven dat, hoewel hij geen mogelijkheden heeft gehad een en ander te controleren, hij ermee akkoord gaat dat de post ‘negatieve kas’ (f. 11.833 in 1998 en f. 31.146 in 1999) in de berekening van het belastbare inkomen wordt meegenomen. Uitsluitend de post ‘verdeling geld’ is in geschil. De rechtbank zal partijen hierin volgen, te meer nu zij, gelet op de door verweerder overgelegde stukken betreffende de kasopstelling voor de onderhavige jaren, geen aanleiding ziet te twijfelen aan de berekening van de post ‘negatieve kas”

Omdat partijen tegen deze rechtsoverweging van de rechtbank geen afzonderlijke bezwaren hebben aangevoerd en het Hof ook overigens niet gebleken dat zij op een juridisch onjuist uitgangspunt berust, zal het Hof er ook vanuit gaan dat met betrekking tot de redelijke schatting uitsluitend de component “Verdeling geld” in geschil is.

Met betrekking tot component “Verdeling geld” heeft de inspecteur in zijn uitspraak op bezwaar geschreven:

“Op 15 december 1995 hebben [belanghebbende] en zijn echtgenote tegenover de Sociale Dienst verklaard niet over (contant) vermogen te beschikken. Hierdoor kan er van uit worden gegaan dat het aangetroffen geldbedrag van fl. 325.932 door [belanghebbende] gedurende een periode van 1 januari 1996 t/m 7 maart 2000 evenredig is verdiend en daarnaast gespaard. Hierdoor valt 12,5/50e deel per kalenderjaar over de periode 1996 t/m 1999 toe te rekenen.”

In zijn beroepschrift heeft belanghebbende omtrent de ƒ 325.932 gesteld:

“Belanghebbende heeft aangegeven dat hij dat geld beheerde voor [J-2] en [J-1], die het ter gelegenheid van hun huwelijk in 1999 hadden ontvangen. Tevens heeft hij uitgelegd dat het volgs de Roma-traditie (belanghebbende is Roma) gebruikelijk is dat er tijdens huwelijksfeesten grote geldbedragen worden geschonken aan het bruidspaar, welke bedragen vervolgens in beheer worden gegeven aan een vertrouwenspersoon. In het kader van het huwelijk van genoemde [J-2] en [J-1] was belanghebbende die vertrouwenspersoon.”

De rechtbank heeft hierover als volgt geoordeeld:

“4.9.2. Dat, zoals verweerder stelt, ook de in de woning aangetroffen geldsom deels in de onderhavige jaren zou zijn verdiend met niet bij verweerder bekende activiteiten, acht de rechtbank onvoldoende aannemelijk gemaakt. Weliswaar kan aan verweerder worden toegegeven dat de gang van zaken rond de bruidsschat naar Nederlandse maatstaven niet echt gebruikelijk is, dat eiser pas tijdens de strafzitting de bruidsschat aangevoerd heeft en dat het door eiser ingebrachte bewijs op onderdelen inconsequent is, maar dit alles leidt nog niet automatisch tot de conclusie dat het gelijk in deze aan verweerder is.

personen hebben verklaard een bepaald bedrag in Duitse marken of Nederlandse guldens aan het paar te hebben geschonken en verweerder heeft onvoldoende aangevoerd om zijn stelling te onderbouwen dat deze verklaringen niet de waarheid weergeven. Dat deze personen volgens onderzoek van verweerder niet de benodigde middelen zouden hebben om de verklaarde schenking te doen, kan niet aan eiser worden tegengeworpen, omdat niet kan worden uitgesloten dat deze personen eveneens bij de bevoegde autoriteiten onbekende inkomsten hebben genoten. Bovendien heeft eiser verklaard dat Roma een bruidsschat dienen te bewaren, om een passend deel van het geld te schenken zodra een familielid van de schenker trouwt. Het is de bedoeling dat de herverdeling op een eerlijke wijze plaatsvindt, aldus eiser. Dit komt overeen met de opmerking die een enkele schenker in zijn verklaring heeft gemaakt, zodat de rechtbank hierin geen aanleiding ziet aan de door eiser over de Roma-traditie afgelegde verklaring te twijfelen.

Eiser en [J-2] hebben beiden steeds verklaard de hoogte van het bedrag niet exact te weten. Voor de verklaring van [J-1] dat zij niets van de bruidsschat zou weten, hebben eiser en [J-2] een reden gegeven. De rechtbank overweegt in dit verband dat niet kan worden uitgesloten dat [J-1] wellicht wel van het bestaan van de bruidsschat op de hoogte was, maar uit bezorgdheid over de fiscale consequenties daarvan heeft besloten dit te ontkennen.

Bovendien kan uit de door verweerder overgelegde bewijsmiddelen niet worden afgeleid dat eiser met de diverse werkzaamheden bedragen in Duitse marken of andere buitenlandse valuta zou hebben verdiend. De aanwezigheid van deze valuta kan daarentegen wel worden verklaard door de schenkingen die de familieleden en de vrienden volgens eigen verklaringen zouden hebben gedaan. Dat de bedragen niet volledig sluiten, zoals verweerder gemotiveerd heeft aangevoerd, is onvoldoende om te twijfelen aan de afgelegde verklaringen.

Uit de 80 verklaringen blijkt dat in totaal f. 228.174 aan het bruidspaar is geschonken. [J-2] heeft in zijn tweede verklaring aangegeven f. 65.000 eigen geld, in de periode vóór het feest van zijn bankrekening opgenomen, te hebben bijgelegd. Hoewel [J-2] steeds heeft verklaard f. 220.000 als bruidsschat te hebben gekregen inclusief de eigen bijdrage, dient na weging van hetgeen partijen over en weer hebben gesteld te worden aangenomen dat f. 293.174 van de bij eiser aangetroffen geldsom heeft toebehoord aan het paar. Verweerder heeft de kans laten liggen de – tweede – verklaring van [J-2] over de onttrekking aan de eigen bankrekening te controleren, hetgeen gelet op de bewijslastverdeling voor rekening van verweerder dient te komen. Dit betekent dat de eigen bijdrage van [J-2] op f. 65.000 dient te worden gesteld. Nu de rechtbank, zoals hiervoor overwogen, geen reden ziet (een deel van de) verklaringen terzijde te schuiven, dient een bedrag van f. 228.174 plus f. 65.000 is f. 293.174 aan het paar, en niet aan eiser, te worden toegerekend.

Dat het restant van de aangetroffen geldsom, zijnde f. 325.932 minus f. 293.174 is

f. 32.758, in 1998 en 1999 met niet bij verweerder bekende werkzaamheden zou zijn verdiend, heeft verweerder onvoldoende onderbouwd. De processen-verbaal bieden te weinig aanknopingspunten om de omvang van de met de beschreven werkzaamheden – die, zo leidt de rechtbank uit dezelfde gedingstukken af, niet alle doorgang hebben gevonden – verdiende inkomsten vast te stellen. Bovendien heeft eiser de werkzaamheden niet alleen uitgevoerd, en is niet duidelijk hoe de opbrengst precies over de betrokken personen werd verdeeld.”

In hoger beroep (schrijven van 25 maart 2013) heeft belanghebbende tegen de schatting van de inspecteur (ook) nog aangevoerd dat:

“[…] hij met de door hem in geding gebrachte stukken (overtuigend) heeft aangetoond dat de schattingen, die de inspecteur aan de bestreden aanslagen ten grondslag heeft gelegd, niet redelijk zijn. Uit de vele overgelegde getuigenverklaringen blijkt immers overduidelijk dat de aangetroffen gelden afkomstig zijn uit een bruidschat en derhalve niet uit belastbare inkomsten van belanghebbende.”

In aanmerking genomen de aard van belanghebbendes ondernemingsactiviteiten - die zich deels in het criminele en/óf schimmige circuit afspeelden - en gelet hetgeen in 4.2.2 is overwogen, is het Hof - anders dan de rechtbank - van oordeel dat het niet onredelijk is om te veronderstellen dat het contante geld - dat op diverse plaatsen in belanghebbendes woning op een minst genomen opmerkelijke wijze door belanghebbende werd bewaard (zie rechtbankuitspraak onder 2.3) - in belanghebbendes onderneming(en) is verdiend. Ook acht het Hof - bij gebreke aan nadere stukken - niet onredelijk om voornoemd geldbedrag - conform de inspecteur gedaan heeft - gelijkmatig over 1996 tot en met 1999 te verdelen.

Uit de vele door belanghebbende overgelegde getuigenverklaringen volgt naar ’s-Hofs oordeel niet dat de schatting van de inspecteur onredelijk is. Het Hof acht deze verklaringen - die (kennelijk) aannemelijk moeten maken dat het eerder genoemde, in belanghebbendes woning aangetroffen bedrag van ƒ 325.932 een bruidschat is die bestaat uit schenkingen welke deze getuigen aan het bruidspaar [J-2]/[J-1] bij gelegenheid van hun huwelijk zouden hebben gedaan en welke bruidschat belanghebbende ten behoeve van het bruidspaar in beheer had - ongeloofwaardig. Het is onaannemelijk dat belanghebbende een bruidschat van een dergelijke omvang in beheer neemt en vervolgens bewaart op de wijze zoals hij dat gedaan heeft (kort samengevat: in een toilettas, in plastic zakjes, aan deuren van slaapkamers en met wikkels erom heen waarop de namen van zijn kinderen voorkwamen), zonder dat daar enige administratie van wordt bijgehouden. Daar komt bij dat het onbegrijpelijk is - als genoemd bedrag bij belanghebbende in beheer zou zijn - [J-2]/[J-1] noch belanghebbende konden verklaren wat de exacte omvang van de bruidschat was. Ook is onbegrijpelijk dat [J-2]/[J-1] - naar de inspecteur (en door belanghebbende onvoldoende betwist) heeft gesteld - tot aan de zitting van het Hof op geen enkel moment op uitbetaling van de bruidschat hebben aangedrongen. Tot slot is het Hof met de inspecteur van oordeel dat het niet voor de hand ligt dat de in Nederland wonende, over weinig middelen beschikkende getuigen - zoals de inspecteur wederom onvoldoende weersproken gesteld heeft - uit hun inkomen - tot 20% aan [J-2]/[J-1] geschonken zouden hebben.

Ook overigens heeft belanghebbende onvoldoende feiten en omstandigheden aannemelijk gemaakt die de conclusie rechtvaardigen dat de schatting van de inspecteur onredelijk is.

Het Hof komt derhalve tot de conclusie dat de inspecteur bij afweging van de in aanmerking komende belangen in redelijkheid de navorderingsaanslagen IB 1998 en IB 1999 heeft kunnen vaststellen naar belastbaar inkomens uit werk en woning van ƒ 96.854 (1998) en ƒ 97.462 (1999).

Tot slot is het Hof van oordeel dat belanghebbende met hetgeen hij (overigens) heeft aangevoerd niet heeft doen blijken dat de uitspraken op bezwaar onjuist zijn.

De hoogte van de opgelegde vergrijpboeten

Ingevolge artikel 67e, eerste lid, van de AWR kan de inspecteur - voor zover hier van belang - gelijktijdig met de vaststelling van de navorderingsaanslag een vergrijpboete opleggen van ten hoogste 100% indien het aan opzet of grove schuld van de belastingplichtige is te wijten dat de aanslag tot een te laag bedrag is vastgesteld of anderszins te weinig belasting is geheven.

De inspecteur heeft vergrijpboeten opgelegd van 50% en stelt dat sprake is van (voorwaardelijk) opzet. Op de inspecteur rust in deze de bewijslast.

Met betrekking tot de opgelegde vergrijpboeten heeft de rechtbank overwogen (onderdstreping aangebracht door Hof):

“Boeten

Verweerder heeft eiser vergrijpboeten opgelegd op grond van artikel 67e van de AWR juncto hoofdstukken IV en VI van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998. Verweerder heeft de boeten in de uitspraken op bezwaar verminderd met 10% wegens overschrijding van de redelijke termijn. Primair stelt verweerder zich op het standpunt dat het aan (voorwaardelijk) opzet van eiser is te wijten dat de verschuldigde IB/PVV niet is betaald. Subsidiair stelt verweerder dat sprake is van grove schuld aan de kant van eiser. Eiser bestrijdt de boeten.

De rechtbank is van oordeel dat verweerder heeft bewezen dat eiser opzettelijk geen aangifte heeft gedaan van de inkomsten zoals die zijn berekend onder 4.9.8. Eiser wist dan wel had moeten begrijpen dat zwart werk – van welke aard ook – ongeoorloofd is en dat de inkomsten aangegeven hadden moeten worden. In dit kader heeft de rechtbank meegewogen dat eiser heeft toegegeven af en toe een auto te hebben verkocht en dat de gemachtigde ter zitting heeft aangegeven de inhoud van de door verweerder overgelegde stukken niet te kunnen ontkennen. Eiser wist dan wel had moeten weten dat hij te weinig belasting betaalde. De achtergrond van eiser vormt naar het oordeel van de rechtbank geen verzachtende omstandigheid. Een boete van 50% van de niet betaalde doch verschuldigde IB/PVV is in beginsel passend en geboden.

Nu de boeten zijn opgelegd op 9 december 2003 is, nu de uitspraak van de rechtbank niet binnen twee jaar is gedaan, de redelijke termijn overschreden. Nu de termijn met meer dan twee jaar is overschreden, dienen de boeten met 20% te worden verminderd, hetgeen betekent dat de boeten verder dienen te worden verminderd tot 40% van de te betalen IB/PVV.

Gelet op het vorenoverwogene dienen de beroepen gegrond te worden verklaard.”

De inspecteur meent dat de rechtbank de boeten terecht op 40% van de verschuldigde IB heeft vastgesteld.

Belanghebbende heeft geen - duidelijke - grieven aangevoerd tegen voornoemd oordeel van de rechtbank. Het Hof merkt echter op dat ‘had moeten begrijpen’ en ‘had moeten weten’ (zie onderstrepingen in r.o. 4.11 Rechtbank) niet de voor opzet vereiste bewustheid oplevert. De vraag of belanghebbende terecht opzet wordt verweten behandelt het Hof in overweging 4.2.19.

Belanghebbendes - veronderstelde - grieven tegen het gebruik door de inspecteur van de bewijsmiddelen in het kader van de beboeting, zal het Hof behandelen onder 4.3.

Met betrekking tot de beboeting overweegt het Hof als volgt. Het Hof acht het volstrekt onaannemelijk dat belanghebbende niet wist dat de opbrengsten die hij met zijn handel in 1998 en 1999 behaalde op enigerlei wijze belast waren. Desalniettemin heeft hij niet om een uitnodiging tot het doen van aangifte IB gevraagd noch enige andere poging ondernomen om belastingheffing over die opbrengsten te verzekeren. Het is integendeel aannemelijk dat belanghebbende de in het kader van zijn handel ontvangen bedragen niet op een bankrekening stortte, maar ze cash bewaarde om ze zo aan het oog van de inspecteur te onttrekken. Derhalve is het Hof van oordeel dat de inspecteur bewezen heeft dat het aan opzet van belanghebbende is te wijten dat - over relatief en absoluut gezien omvangrijke bedragen - te weinig belasting is geheven.

Op deze grond acht het Hof in beginsel boeten van 50% passend en geboden.

In zijn arrest van 18 januari 2008, nr. 41832, LJN: BC1962 heeft de Hoge Raad onder meer het volgende overwogen:

“3.6.8. De hiervoor in 3.6.5 vermelde omstandigheid dat naar de bedoeling van de wetgever bij de beoordeling van een vergrijpboete ervan wordt uitgegaan dat de feitelijk geheven belasting de verschuldigde belasting is, óók als de hoogte daarvan is komen vast te staan met toepassing van de zogenoemde omkering van de bewijslast, ontslaat de rechter evenwel niet van zijn verplichting om te beoordelen of een opgelegde vergrijpboete gelet op de omstandigheden van het geval een passende en ook geboden sanctie is voor het vergrijp dat is begaan. Tot de hierbij in aanmerking te nemen omstandigheden behoort de wijze waarop de hoogte van de verschuldigde belasting is komen vast te staan, waaronder ook valt de omstandigheid dat hiertoe de zogenoemde omkering van de bewijslast is toegepast.”

Gelet op rechtsoverwegingen 4.2.6 en 4.2.10 - waaruit volgt (1) dat de inspecteur niet meer inkomen in de heffing heeft betrokken dan het bedrag dat belanghebbende op een opmerkelijke wijze in zijn woning bewaarde en (2) dat de inspecteur op een prudente wijze het nagevorderde inkomen heeft geschat - ziet het Hof in de wijze waarop de hoogte van de verschuldigde belasting is komen vast te staan, geen reden de vergrijpboeten te matigen.

Het oordeel van de rechtbank dat de vergrijpboeten (vervolgens) met 20% dienen te worden verminderd omdat sprake is van een overschrijding van de redelijke termijn is in hoger beroep (eveneens) niet aangevochten. Deze vermindering acht het Hof voldoende toereikend.

Noch het tijdsverloop na het instellen van het hoger beroep, noch de totale behandelingsduur van de zaken tot de uitspraak van het Hof geven aanleiding tot verdere vermindering van de vergrijpboeten. Hierbij neemt het Hof in aanmerking dat de behandeling van het hoger beroep weliswaar langer heeft geduurd dan twee jaren, doch dat zulks met name te wijten is aan de tijd die belanghebbende genomen heeft (1) om getuigenverklaringen te vergaren en (2) om te reageren op brieven van het Hof en de inspecteur, (3) alsmede aan de complexiteit van de zaak.

De boeten dienen derhalve te worden vastgesteld op 40% van de verschuldigde IB.

Derde geschilpunt

Het gebruik van het bewijsmaterieel uit het strafrechtelijk onderzoek

In zijn brief van 25 maart 2013 aan het Hof heeft belanghebbende het volgende geschreven (onderstreping door Hof):

“het (mogelijke) oordeel dat belanghebbende zou hebben gehandeld in zaken als vals geld, bruingoed, valse paspoorten en sieraden is gebaseerd op een proces-verbaal, dat is opgemaakt in de strafzaak tegen belanghebbende waarin het Openbaar Ministerie niet-ontvankelijk is verklaard. Vanwege die niet-ontvankelijkverklaring is het betreffende proces-verbaal onrechtmatig te achten, in die zin dat het tot stand is gekomen op een wijze die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht dat het gebruik ervan ontoelaatbaar is te achten […]. Ik verzoek uw Hof derhalve van dat gebruik af te zien en in aansluiting daarop af te zien van toepassing van de processuele sanctie van omkering en verzwaring van de bewijslast.”

Het Hof zal de zinsneden “waarin het Openbaar Ministerie niet-ontvankelijk is verklaard” respectievelijk “die niet-ontvankelijkverklaring” verstaan als “waarin het door het Openbaar Ministerie gebruikt bewijsmateriaal is uitgesloten” respectievelijk “die bewijsuitsluiting”. Met betrekking tot dit - voor het eerst in hoger beroep gevoerde - verweer, overweegt het Hof als volgt.

In zijn arrest van 1 juli 1992 (LJN ZC5028), zaaknummer 26331, BNB 1992/306, NJ 1994, 621, overwoog de Hoge Raad:

“3.2.2. Bij de beoordeling van het middel moet worden vooropgesteld dat - anders dan het middel blijkbaar vooronderstelt - er geen rechtsregel bestaat, die ieder gebruik verbiedt van strafrechtelijk onrechtmatig verkregen bewijsmiddelen voor het vaststellen van de uit de wet voortvloeiende belastingschuld en - zo daartoe gronden aanwezig zijn - voor het opleggen van een verhoging.

In de eerste plaats is het gebruik van zodanige bewijsmiddelen in ieder geval niet ongeoorloofd, indien de bewijsmiddelen niet als jegens de belanghebbende op onrechtmatige wijze verkregen kunnen worden beschouwd.

[…]

Overigens heeft te gelden dat, ingeval gesproken kan worden van jegens de belanghebbende op strafrechtelijk onrechtmatige wijze verkregen bewijsmiddelen, dit voor de inspecteur geen beletsel behoeft te zijn om daarvan gebruik te maken. In een dergelijk geval zal met inachtneming van alle ter zake dienende omstandigheden nader moeten worden beoordeeld of de inspecteur handelt in strijd met enig algemeen beginsel van behoorlijk bestuur, en meer in het bijzonder met het zorgvuldigheidsbeginsel, door ter vaststelling of ter ondersteuning van een belastingaanslag van dit strafrechtelijk onrechtmatig verkregen bewijsmiddel gebruik te maken.[…]

Met betrekking tot bewijsmiddelen waarvan de inspecteur, ook indien de onrechtmatige handelingen van de vervolgende instanties niet hadden plaatsgevonden, zonder wettelijke belemmering kennis had kunnen nemen, kan in het algemeen van strijd met algemene beginselen van behoorlijk bestuur niet worden gesproken, zo de inspecteur van deze bewijsmiddelen gebruik maakt.

[…]

Gebruik van vorenbedoelde bewijsmiddelen door de inspecteur is slechts dan niet toegestaan, indien zij zijn verkregen op een wijze die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht, dat dit gebruik onder alle omstandigheden ontoelaatbaar moet worden geacht.”

Het Hof overweegt dienaangaande als volgt. Uit rechtsoverweging 4.1.4 volgt dat het Hof - in navolging van de inspecteur - zijn oordeel met name op het strafrechtelijk rapport heeft gebaseerd. Vaststaat dat dit onderzoek voortvloeide uit het Duitse strafrechtelijk onderzoek en dat de rechtbank Rotterdam uitsluitend omdat met betrekking tot de inzet van Duitse infiltranten niet beoordeeld kon worden of aan het zogenaamd Talloncriterium was voldaan, al het bewijs dat was verkregen door de inzet van Duitse infiltranten - en het daaruit voortvloeiende bewijs, waaronder de resultaten van de huiszoekingen en de nadien afgelegde verklaringen door belanghebbende en andere personen die medeverdachte waren in het strafrechtelijk onderzoek - buiten beschouwing heeft gelaten.

Belanghebbende stelt zich - naar het Hof begrijpt - op het standpunt dat nu het bewijsmateriaal waar de inspecteur de navorderingsaanslagen op heeft gebaseerd, uiteindelijk terug te voeren is op - volgens belanghebbende - onrechtmatig handelen van een Duitse infiltrant en de inspecteur zonder dat onrechtmatig handelen niet over dat bewijsmateriaal had kunnen beschikken, het bewijsmateriaal is vergaard op een wijze die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht, dat dit gebruik ook in de fiscale procedure ontoelaatbaar moet worden geacht.

Reeds omdat het litigieuze bewijsmateriaal niet jegens belanghebbende op onrechtmatige wijze is vergaard, is er echter naar het oordeel van het Hof geen reden om het gebruik door de inspecteur van dit bewijs - en het daaruit voortvloeiende bewijs - in de onderhavige (fiscale) procedure ongeoorloofd te achten.

Het Hof voegt daar het volgende aan toe. Met betrekking tot bewijsgaring gedurende het voorbereidend onderzoek in een strafrechtelijke procedure heeft de Hoge Raad op 30 maart 2004, LJN: AM2533, zaaknummer 00281/03, NJ 2004, 376, als volgt overwogen:

“3.1. Het middel betreft de toepassing van art. 359a Sv.

Art. 359a Sv luidt als volgt:"1. De rechtbank kan, indien blijkt dat bij het voorbereidend onderzoek vormen zijn verzuimd die niet meer kunnen worden hersteld en de rechtsgevolgen hiervan niet uit de wet blijken, bepalen dat:a. de hoogte van de straf in verhouding tot de ernst van het verzuim, zal worden verlaagd, indien het door het verzuim veroorzaakte nadeel langs deze weg kan worden gecompenseerd;b. de resultaten van het onderzoek die door het verzuim zijn verkregen, niet mogen bijdragen aan het bewijs van het telastegelegde feit;c. het openbaar ministerie niet ontvankelijk is, indien door het verzuim geen sprake kan zijn van een behandeling van de zaak die aan de beginselen van een behoorlijke procesorde voldoet.2. Bij de toepassing van het eerste lid, houdt de rechtbank rekening met het belang dat het geschonden voorschrift dient, de ernst van het verzuim en het nadeel dat daardoor wordt veroorzaakt.3. Het vonnis bevat de beslissingen vermeld in het eerste lid. Deze zijn met redenen omkleed."

De Memorie van Toelichting bij het wetsvoorstel dat heeft geleid tot de Wet van 14 september 1995, Stb. 441, tot wijziging van het Wetboek van Strafvordering (Wet vormverzuimen), houdt ten aanzien van art. 359a Sv onder meer in:"In de tweede plaats ben ik van oordeel (...) dat de rechtsgevolgen van vormverzuimen over het algemeen beter door de rechter dan door de wetgever kunnen worden beoordeeld. De reden hiervan is dat, met uitzondering van die vormvoorschriften die met absolute nietigheid worden bedreigd omdat schending ervan altijd tot nietigheid moet leiden, de omstandigheden waaronder vormverzuimen worden begaan sterk uiteen kunnen lopen en dientengevolge de gevolgen aanzienlijk kunnen verschillen. Bij de sanctionering zal met deze uiteenlopende gevolgen rekening moeten worden gehouden. Factoren, zoals het belang dat het geschonden voorschrift beoogt te beschermen, de ernst van het verzuim en het nadeel dat daardoor wordt veroorzaakt, spelen hierbij een rol. De rechter kan dit vanzelfsprekend beter beoordelen dan de wetgever. Nu echter de sancties die de rechter hierbij hanteert, vaste vorm hebben gekregen, is het de taak van de wetgever om deze sancties van een wettelijke basis te voorzien. Het streven is daarbij niet om de taak van de rechter over te nemen en voor het concrete geval te bepalen wat het rechtsgevolg moet zijn, maar om het wettelijke kader te scheppen waarbinnen de rechter tot zijn oordeel komt. Het voorstel voorziet hier in door enerzijds de mogelijke rechtsgevolgen van vormverzuimen vast te stellen en hierin ook een zekere ordening en hiërarchie aan te brengen, terwijl anderzijds aan de rechter de vrijheid wordt gegeven te beoordelen welke sanctie in concreto voor het vormverzuim passend is.Het voorgestelde artikel 359a stelt het herstel van het verzuim voorop door in de aanhef te bepalen dat vormverzuimen pas mogen worden gesanctioneerd als herstel niet meer mogelijk is. Indien bijvoorbeeld blijkt dat een stuk niet rechtsgeldig is betekend of een getuige of deskundige niet is beëdigd, en deze verzuimen nog hersteld kunnen worden, dan dient de rechter hiertoe over te gaan in plaats van het verzuim te sanctioneren. Dit sluit aan bij het stelsel van de artikelen 199 en 256 dat eveneens het herstel van een verzuim voorop stelt. Laatstgenoemde artikelen hebben echter betrekking op herstel van tijdens het voorbereidend onderzoek begane al dan niet met nietigheid bedreigde vormverzuimen door de rechter-commissaris respectievelijk de raadkamer, terwijl artikel 359a ziet op herstel van niet met nietigheid bedreigde vormverzuimen door de rechtbank ter terechtzitting. Voorts zal de rechter pas van de voorgestelde sancties gebruik mogen maken als de rechtsgevolgen van het verzuim niet uit de wet blijken. Als het vormvoorschrift bijvoorbeeld met een wettelijke niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie is bedreigd, heeft de rechter geen keuze en moet hij deze sanctie uitspreken. Volgt de sanctie echter niet uit de wet dan kan de rechter één van de voorgestelde sancties toepassen. De volgorde waarin zij zijn opgesomd, geeft hun relatieve zwaarte aan.Het artikel behoeft op enkele onderdelen nog een toelichting.Onder vormverzuimen wordt verstaan het niet naleven van strafprocesrechtelijke geschreven en ongeschreven vormvoorschriften (zie ook de artikelen 199 en 256).Strafvermindering kan worden toegepast als het door het vormverzuim ontstane nadeel hierdoor redelijkerwijs kan worden vereffend. Bijvoorbeeld de overschrijding van de redelijke termijn. Een ernstige beperking van verdachtes mogelijkheden zich te verdedigen zal echter niet goed via strafverzachting kunnen worden gecompenseerd.Bewijsuitsluiting kan worden toegepast als het bewijs rechtstreeks door het verzuim is verkregen. Er moet dus een direct causaal verband zijn tussen het bewijsmateriaal en het geschonden vormvoorschrift. Alleen datgene wat door het vormverzuim wordt gevonden, komt in aanmerking voor uitsluiting. De jurisprudentie van de Hoge Raad op dit punt wordt hiermee vastgelegd. Dit betekent dat, ook al vloeien alle onderzoeksresultaten voort uit onrechtmatig handelen in den beginne, later verkregen - secundair - bewijs-materiaal niet behoeft te worden uitgesloten wanneer maar aannemelijk is dat er ook andere factoren aan die verkrijging van secundair materiaal hebben bijgedragen. Wanneer bijvoorbeeld ten gevolge van een onrechtmatige huiszoeking de verdachte wordt aangehouden en deze vervolgens nadat hem de cautie isgegeven een verklaring aflegt dan behoeft deze verklaring niet te worden uitgesloten. De verdachte kon namelijk zwijgen. Dit heeft hij echter niet gedaan.Indien als gevolg van het verzuim geen sprake kan zijn van een behandeling van een zaak die aan de beginselen van een behoorlijke procesorde voldoet, kan de rechter het openbaar ministerie niet-ontvankelijk verklaren. Er moet dan echter sprake zijn van een zodanig ernstig verzuim dat niet volstaan kan worden met bijvoorbeeld strafverlaging of bewijsuitsluiting. Bijvoorbeeld in geval een vervolging heeft plaatsgevonden in flagrante strijd met de beginselen van behoorlijke procesorde. Het voorgestelde tweede lid van artikel 359a bepaalt dat de rechter bij de beoordeling van het verzuim en de daaraan te verbinden rechtsgevolgen, rekening houdt met het belang dat het geschonden voorschrift dient, de ernst van het verzuim en het nadeel dat daardoor wordt veroorzaakt. Bij nadeel moet worden gedacht aan eventuele schade geleden door de verdachte of het slachtoffer."(Kamerstukken II 1993-1994, 23 075, nr. 3, blz. 25-26)

Uit de bewoordingen en de geschiedenis van de totstandkoming van art. 359a Sv alsmede uit het systeem van de wet volgt dat aan de toepassing van dit artikel beperkingen zijn gesteld.

De toepassing van art. 359a Sv is allereerst beperkt tot vormverzuimen die zijn begaan bij het voorbereidend onderzoek. Ingevolge art. 132 Sv moet daaronder worden verstaan het onderzoek dat voorafgaat aan het onderzoek ter terechtzitting. Onder die vormverzuimen zijn blijkens de wetsgeschiedenis met name ook begrepen normschendingen bij de opsporing."Het voorbereidend onderzoek" uit art. 359a Sv heeft uitsluitend betrekking op het voorbereidend onderzoek tegen de verdachte terzake het aan hem tenlastegelegde feit waarover de rechter die in art. 359a Sv wordt bedoeld, heeft te oordelen. Art. 359a Sv is dus niet van toepassing indien het verzuim is begaan buiten het verband van dit voorbereidend onderzoek. Dat doet zich onder meer voor als het vormverzuim is begaan in het voorbereidend onderzoek inzake een ander dan het aan de verdachte tenlastegelegde feit.Art. 359a Sv is ook niet van toepassing bij vormverzuimen die betrekking hebben op bevelen inzake de toepassing van vrijheidsbenemende dwangmiddelen welke kunnen worden voorgelegd aan de rechter-commissaris die krachtens de wet belast is met het toezicht op de toepassing dan wel de voortduring van bepaalde tijdens het voorbereidend onderzoek bevolen vrijheidsbenemende dwangmiddelen en die aan dergelijke verzuimen rechtsgevolgen kan verbinden ten aanzien van de voortzetting van de vrijheidsbeneming. Tegen het oordeel van de rechter-commissaris dat het verleende bevel tot inverzekeringstelling niet onrechtmatig is en/of dat er geen gronden zijn het verzoek tot invrijheidstelling van de verdachte in te willigen, staat geen hogere voorziening open. Het gesloten stelsel van rechtsmiddelen in strafzaken zou op onaanvaardbare wijze worden doorkruist indien bij de behandeling van de zaak ter terechtzitting opnieuw of alsnog een beroep zou kunnen worden gedaan op verzuimen bij de inverzekeringstelling die aan de rechter-commissaris zijn of hadden kunnen worden voorgelegd.

Voorts heeft art. 359a Sv uitsluitend betrekking op onherstelbare vormverzuimen. Ingeval het vormverzuim is hersteld of alsnog kan worden hersteld, is deze bepaling niet van toepassing. Blijkens de hiervoor aangehaalde Memorie van Toelichting moet de rechter zoveel mogelijk naar zulk herstel van het verzuim streven.

Indien binnen bovenstaande grenzen sprake is van een vormverzuim en de rechtsgevolgen daarvan niet uit de wet blijken, moet de rechter beoordelen of aan dat vormverzuim enig rechtsgevolg dient te worden verbonden en, zo ja, welk rechtsgevolg dan in aanmerking komt. Daarbij dient hij rekening te houden met de in het tweede lid van art. 359a Sv genoemde factoren. Het rechtsgevolg zal immers door deze factoren moeten worden gerechtvaardigd.De eerste factor is "het belang dat het geschonden voorschrift dient".De tweede factor is "de ernst van het verzuim". Bij de beoordeling daarvan zijn de omstandigheden van belang waaronder het verzuim is begaan. Daarbij kan ook de mate van verwijtbaarheid van het verzuim een rol spelen.De derde factor is "het nadeel dat daardoor wordt veroorzaakt". Bij de beoordeling daarvan is onder meer van belang of en in hoeverre de verdachte door het verzuim daadwerkelijk in zijn verdediging is geschaad.Opmerking verdient dat indien het niet de verdachte is die door de niet-naleving van het voorschrift is getroffen in het belang dat de overtreden norm beoogt te beschermen, in de te berechten zaak als regel geen rechtsgevolg zal behoeven te worden verbonden aan het verzuim.

Vooropgesteld zij dat - gelet op de beoordelingsfactoren als bedoeld in art. 359a, tweede lid, Sv - het wettelijk stelsel aldus moet worden opgevat dat een vormverzuim in de zin van dat artikel niet steeds behoeft te leiden tot een van de daar omschreven rechtsgevolgen. Art. 359a Sv formuleert een bevoegdheid en niet een plicht, en biedt mede in het licht van de hiervoor vermelde wetsgeschiedenis de rechter die een vormverzuim heeft vastgesteld, de mogelijkheid af te zien van het toepassen van een van de daar bedoelde rechtsgevolgen en te volstaan met het oordeel dat een onherstelbaar vormverzuim is begaan. De strekking van de regeling van art. 359a Sv is immers niet dat een vormverzuim hoe dan ook moet leiden tot enig voordeel voor de verdachte (vgl. HR 23 januari 2001, NJ 2001, 327).

Indien de feitenrechter op grond van de hiervoor bedoelde weging en waardering van de wettelijke beoordelingsfactoren en aan de hand van alle omstandigheden van het geval tot het oordeel komt dat niet kan worden volstaan met de vaststelling dat een onherstelbaar vormverzuim is begaan, maar dat het verzuim niet zonder consequentie kan blijven, zal hij daaraan een van de in art. 359a, eerste lid, Sv genoemde rechtsgevolgen verbinden, te weten strafvermindering, bewijsuitsluiting of niet-ontvankelijkverklaring van het openbaar ministerie in de vervolging.

Strafvermindering, in die zin dat de hoogte van de op te leggen straf in verhouding tot de ernst van het verzuim wordt verlaagd, komt op grond van het bovenstaande slechts in aanmerking, indien aannemelijk is dat (a) de verdachte daadwerkelijk nadeel heeft ondervonden, (b) dit nadeel is veroorzaakt door het verzuim, (c) het nadeel geschikt is voor compensatie door middel van strafvermindering, en (d) strafvermindering ook in het licht van het belang van het geschonden voorschrift en de ernst van het verzuim gerechtvaardigd is.Opmerking verdient nog dat indien de rechter tot strafvermindering besluit, hij in zijn beslissing niet alleen moet aangeven dat en waarom hij dit rechtsgevolg aan het verzuim verbindt, maar ook in hoeverre hij de straf in verband met het begane vormverzuim vermindert.

Bewijsuitsluiting kan uitsluitend aan de orde komen indien het bewijsmateriaal door het verzuim is verkregen, en komt in aanmerking indien door de onrechtmatige bewijsgaring een belangrijk (strafvorderlijk) voorschrift of rechtsbeginsel in aanzienlijke mate is geschonden. Ook bij bewijsuitsluiting gaat het overigens om een bevoegdheid van de rechter, waarvan de uitoefening in de eerste plaats moet worden beoordeeld in het licht van de wettelijke beoordelingsfactoren van art. 359a, tweede lid, Sv en van de omstandigheden van het geval.Terzijde zij opgemerkt dat art. 359a Sv niet van belang is voor vormverzuimen waardoor de betrouwbaarheid van het aldus verkregen onderzoeksmateriaal wezenlijk is beïnvloed. Dan zal het onderzoeksmateriaal immers reeds om die reden door de rechter buiten beschouwing worden gelaten.

Niet-ontvankelijkverklaring van het openbaar ministerie in de vervolging komt als in art. 359a Sv voorzien rechtsgevolg slechts in uitzonderlijke gevallen in aanmerking. Daarvoor is alleen plaats ingeval het vormverzuim daarin bestaat dat met de opsporing of vervolging belaste ambtenaren ernstig inbreuk hebben gemaakt op beginselen van een behoorlijke procesorde waardoor doelbewust of met grove veronachtzaming van de belangen van de verdachte aan diens recht op een eerlijke behandeling van zijn zaak is tekortgedaan.

Het vorenoverwogene brengt mee dat een beslissing tot toepassing van een rechtsgevolg als bedoeld in art. 359a Sv dient te worden genomen en gemotiveerd aan de hand van de hiervoor onder 3.5 besproken factoren die in het tweede lid van het artikel zijn genoemd.Met het oog daarop mag van de verdediging die een beroep doet op schending van een vormverzuim als bedoeld in art. 359a Sv, worden verlangd dat duidelijk en gemotiveerd aan de hand van die factoren wordt aangegeven tot welk in art. 359a Sv omschreven rechtsgevolg dit dient te leiden. Alleen op een zodanig verweer is de rechter gehouden een met redenen omklede beslissing te geven.Voorts brengt het hiervoor overwogene mee dat de rechter een onderzoek naar de juistheid van de feitelijke grondslag van het verweer achterwege kan laten op grond van zijn in zijn beslissing tot uitdrukking gebrachte oordeel dat het desbetreffende verweer in verband met hetgeen daartoe is aangevoerd niet kan leiden tot niet-ontvankelijkverklaring van het openbaar ministerie in de vervolging, tot bewijsuitsluiting of tot strafvermindering dan wel dat het verweer - ware het gegrond - slechts zou kunnen leiden tot de enkele vaststelling dat een onherstelbaar vormverzuim is begaan. Daarbij verdient nog opmerking dat indien materiaal ten aanzien waarvan een beroep is gedaan op bewijsuitsluiting, door de rechter niet voor het bewijs wordt gebezigd, de verdachte geen belang heeft bij een bespreking van zijn tot bewijsuitsluiting strekkende verweer.”

Uit het voorgaande concludeert het Hof dat ook al zouden de hierboven geciteerde rechtsoverwegingen uit NJ 1994, 621 (BNB 1992/306) niet (meer) (onverkort) opgeld doen, er ook gelet op de latere ontwikkelingen in het strafrecht onvoldoende grond is om het gebruik door de inspecteur van het bewijsmateriaal dat is verkregen door middel van de inzet van de Duitse infiltranten - en het daaruit voortvloeiende bewijs - in de onderhavige (fiscale) procedure buiten aanmerking te laten of enig ander rechtsgevolg aan de inzet van die infiltranten te verbinden. Immers

Derhalve is er geen rechtsregel die het gebruik door de inspecteur van de bewijsmiddelen die ten grondslag hebben gelegen aan de onderhavige navorderingsaanslagen en boetebeschikkingen verhindert.

Slotsom

De slotsom is dat de hogere beroepen van de inspecteur gegrond zijn. De uitspraak van de rechtbank dient te worden vernietigd. Doende wat de rechtbank had behoren te doen, zal het Hof de beroepen gegrond verklaren, de navorderingsaanslagen IB 1998 en IB 1999 handhaven en de boeten verminderen tot op 40% van de verschuldigde IB.