Rb. Den Haag, 13-02-2013, nr. SGR 12/968

dat hij [J] niet kende;

dat hij nooit zakelijke contacten heeft onderhouden met [J];

dat hij nooit onderhandelingen heeft gevoerd met [J];

dat de handel met [J] allemaal “[K] handel” is;

dat hij in januari 2009 als financier is gaan optreden voor [L] van [K BV];

dat ook de verkoop van de auto’s werd geregelde door [L];

de verkoop van de auto’s, die zijn ingekocht bij [J], wordt geregeld door

[K BV];

dat hij van [L] of van [M] van [K BV] doorkreeg aan wie de auto was verkocht.

(…).

6.1.4 Onderzoek administratie [Y BV]

Er is onderzoek ingesteld naar gegevens en inbeslaggenomen documenten van [Y BV] op de aanwezigheid van gegevens waaruit naar voren zou kunnen komen, dat er onderhandelingen inzake de handel van auto’s, prijzen, en daarbij behorende correspondentie plaats zouden hebben gevonden tussen [Y BV] en [J] (…). Bij dit onderzoek zijn in de administratie van [Y BV] geen bescheiden of andere gegevens van dergelijke aard aangetroffen.

Nader onderzoek van de administratie bevestigen de vermoedens dat in de administratie van [Y BV] inkoop- en verkoopfacturen zijn opgenomen van auto’s waarin [Y BV] nooit heeft gehandeld. [Y BV] heeft vermoedelijk ook nooit de beschikkingsmacht over deze auto’s gehad. Er zijn meerdere inkoopfacturen aangetroffen in de jaren 2009 en 2010 die niet zijn gericht aan [Y BV] maar aan [K BV] Het betreft ook voornamelijk auto’s uit het duurdere segment waarin niet [Y BV] handelt maar wel [K BV] Opvallend is dat [Y BV] deze “[K BV]-facturen” als inkoopfacturen heeft verwerkt en opgenomen in haar eigen administratie, terwijl deze niet aan haar zijn gericht.

Vervolgens zijn door [Y BV] voor diezelfde “[K BV]-auto’s, verkoopfacturen opgemaakt gericht aan diverse afnemers, vermoedelijk afnemers van [K BV]

(…)

6.1.8 Onderzoek facturen [J] aan [Y BV]

Op basis van de aantekeningen op de betreffende facturen die in de administratie van [Y BV] zijn aangetroffen bestaat het vermoeden dat de betreffende auto’s door [K BV] werden ingekocht van [J] en verkocht aan afnemers van [K BV] De auto’s werden echter gefactureerd aan en door [Y BV]

Dit vermoeden is bevestigd door de verklaring van [L], die hij aflegde tegenover de ambtenaren van de FIOD op 9 december 2010 (zie …) maar ook door de verklaringen van [M].

[J] stuurde namelijk een factuur aan [Y BV] maar ook direct of nog eerder per fax een exemplaar aan [K BV]

[L] of [M] schreef op de [J]-factuur direct aan wie zij ([K BV]) de auto hadden verkocht en voor welk bedrag. Dat exemplaar faxten zij door aan [Y BV] zodat [I] direct wist aan wie hij de betreffende auto moest doorfactureren en voor welk bedrag.

Overigens zocht [K BV] eerst kopers voor deze auto’s voordat [K BV] opdracht gaf aan [J] en/of (…) en/of andere medeverdachten om de betreffende auto’s in Duitsland in te (laten) kopen. Ook dit valt onder meer op te maken uit de verklaringen van [M].

6.1.9 Resultaat

Volgens een samengesteld Exceloverzicht heeft [Y BV] over de jaren 2009 en 2010 een winst behaald van € 928.258,= op het doorfactureren van de fraude-auto’s die door [J] waren verkocht aan [R B,V.] maar gefactureerd via [Y BV] (zie 6.1.5.5).

(…)

6.1.14 Verklaringen Verdachten

6.1.14.1 [I]

[I], directeur van [Y BV], heeft onder meer verklaard:

Nadat was gevraagd of er naast het merk Seat ook wordt gehandeld in gebruikte auto’s van onder meer het merk Mercedes:

“Vanaf 2009 zijn wij de in- en verkoop en de financiering voor [K BV] gaan doen.

[K BV]. is een bedrijf van [L]. Ik heb al jaren contact met [L]. (…). Na verloop van tijd is [L] gaan samenwerken met het bedrijf (…) te [O]. Deze samenwerking is beëindigd en is [L] naar mij toe gekomen met de vraag of ik bereid was om als financierder op te treden voor zijn bedrijf [K BV] De reden hiervan was dat [L] geen financiering kon krijgen voor zijn bedrijf [K BV] bij de bank. Ik heb toen een kredietverhoging aangevraagd bij de bank voor € 500.000,-- Dit heb ik gekregen van de bank. Verder heb ik ook nog € 100.000,-- privé geld voor deze financiering gebruikt. [L] heeft zelf ook nog geld in gebracht. Hoeveel dit is geweest weet ik niet meer. Ik kan dit nog wel na gaan in de overzichten die hiervan zijn opgesteld.

[L] is deze handel gaan doen. Het betroffen voornamelijk Mercedessen en ook andere merken.

Ik kreeg van [L] de gegevens van de auto’s op die ingekocht of verkocht waren. Wij zorgden er voor dat de verkoopfacturen werden opgemaakt en de verdere administratieve afwikkelingen zoals het op kenteken laten zetten. Dit kwam niet zo veel voor. Meestal deed de koper van de auto’s dit.

Wij hadden niet veel contact met zowel de afnemers of de leveranciers van deze auto’s Dit werd geregeld door [L]. Het is wel voorgekomen dat de broer van [J] belde met het verzoek om geld over te maken. Er was dan een auto gekocht in Duitsland die bij aflevering betaald moest worden. Ik financierde deze auto dan voor.

Met [J] heb ik maar één keer contact gehad. Dit is geweest op een 50ste verjaardag,”

en

Nadat waren getoond zes setjes facturen (…) inzake het verloop van transacties van de auto’s met het chassisnummer (…). Tevens was verteld dat de Duitse leverancier [N] de auto’s voor veel hogere prijzen heeft gefactureerd en dat er daarna een forse prijsval heeft plaatsgevonden en nadat was gevraagd of dit niet was opgevallen, verklaarde [I].

‘Ik had van de naam [N] nooit gehoord. Ik heb de naam van dit bedrijf pas leren kennen nadat er bij [J] door jullie een inval was gedaan. [L] had al een koper voor één of twee auto’s. [L] had toen van [J] gehoord dat deze nog in Duitsland stonden bij het bedrijf [N]. Willem is toen naar [N] gegaan en de auto’s wezen bekijken. Op naam van [Y BV] zijn deze auto’s ingevoerd. Ik heb toen pas gehoord van het Duitse bedrijf [N].

Ik zie op de factoren die mij zojuist heb laten zien dat er een behoorlijke prijsval heeft plaatsgevonden. De auto’s zijn zodoende goedkoper op de markt terecht gekomen. Ik wil nog wel opmerken dat erbij inruil wel eens verliezen werd geleden. De marge die u bij ons op de factuur ziet is een bruto marge. Als er een inruil is zou dit hierop gecompenseerd moeten worden. Ik kan er verder geen oordeel over gegeven. Ik ben niet thuis in de Mercedes handel. Ik kan een waarde van een Mercedes moeilijk bepalen.”

Op 6 juli 2012 is [I] opnieuw als verdachte verhoord, maar toen heeft hij op de gestelde vragen met betrekking tot [Y BV] gebruik gemaakt van zijn zwijgrecht.

6.1.14.2 [L]

Bij de inbeslagname, op 9 december 2010, van de bescheiden verklaarde [L], directeur van [K BV], onder meer het volgende, zakelijk weergegeven:

“In januari 2009 heeft [L] het bedrijf [K BV] opgericht. Vanaf deze periode is hij, voornamelijk vanwege de financiële situatie, gaan samenwerken met het bedrijf [Y BV]. te [Q].

In de periode vanaf 2006 tot en met heden heeft [L] onder andere handel gedreven met het bedrijf van [J]. Deze handel ziet volgens hem met name op de aankoop door [K BV] bij [J] van meer exclusieve auto’s afkomstig uit Duitsland. Volgens [L] verloopt de handel in het algemeen als volgt. [L] ontvangt van [J] via sms-berichten informatie, waaronder verkoopprijs en chassisnummers, van meer exclusieve auto’s die worden aangeboden in Duitsland. In het algemeen betreft het auto’s van het merk Mercedes die nog eigendom zijn van de fabriek. Volgens [L] kan hij aan de hand van het chassisnummer in een databank de detailgegevens van de auto’s achterhalen en is op deze manier vast te stellen welke accessoires zich in de auto bevinden. Met behulp van deze gegevens bepaalt hij een mogelijke verkoopprijs van de auto. Vervolgens neemt hij, dan wel één van zijn werknemers, contact op met mogelijke afnemers. Dit zijn over het algemeen dealers in Nederland zoals (…) en (…). Pas nadat hij de auto’s heeft verkocht worden deze door [I] (de financier) aangekocht bij [J]. Bij de verkoop worden door de dealers regelmatig auto’s ingeruild. Volgens [L] heeft in de door hem hiervoor beschreven handel de aankoop bij [J] en de verkoop aan de afnemer/dealer nooit via [K BV] dan wel [S BV] gelopen. Enige uitzondering hierop is in de maand januari 2009 geweest toen, tijdens de oprichting van [S BV], enkele auto’s zijn gefactureerd door [J] aan [S BV] In alle andere gevallen is de procedure zo dat [J] de door [L] verhandelde auto’s heeft gefactureerd aan respectievelijk [R] (tot 2009) en [I] (2009 e.v.). [R] en [I] factureerden de auto’s vervolgens door aan de afnemers/dealers. Ook de geldstroom liep/loopt volgens [L] in deze gevallen via respectievelijk [R] en [I]. Op moment van facturering ontvangt [L] van [J] via de fax een kopie van de factuur die door [J] wordt gestuurd aan respectievelijk [R] en [I]. Op deze faxen wordt door [L], dan wel een van zijn werknemers, aangetekend aan welke afnemer/dealer de auto is verkocht. Deze faxen worden door [L] in een ordner bewaard. De verkochte auto’s worden in opdracht van [L], door enkele gepensioneerde heren, opgehaald bij [J] en direct afgeleverd bij de afnemers/dealers. [L] beschikt in zijn administratie niet over transportbescheiden van de auto’s. Volgens [L] heeft hij ook geen bemoeienis met de invoer van de auto’s en de goedkeuring door de Rijksdienst voor het Wegverkeer. Periodiek factureerde [S BV] aan [I] voor de door haar uitgevoerde werkzaamheden waarbij de behaalde winst geheel ten gunste van [Y BV] valt. Volgens [L] fungeert hij met [S BV] uitsluitend als inkoper en verkoper van auto’s die geheel in de administratie en auto voorraad van [Y BV] worden opgenomen.”.

Op 18 november2011 en 4 juli 2012 is [L] als verdachte verhoord en heeft hij op de gestelde vragen met betrekking tot [Y BV] gebruik gemaakt van zijn zwijgrecht.

6.1.14.3 [M]

[M], verkoper bij [S BV] verklaarde onder meer:

dat ze bij [S BV] in [T] ook het verkoopboek bijhielden van alle auto’s die zij verkochten, ook de [J]-auto’s. En af en toe, 2 of 3 keer per week, ging hij met hun verkoopboek langs bij [Y BV] om daar te laten zien welke auto’s door [S BV] waren ingekocht, welke door [Y BV] moesten worden betaald, welke auto’s door [S BV] waren verkocht en aan wie [Y BV] verkoopfacturen moest sturen;

dat ze bij [S BV] per fax van [J] de factuur kregen die aan [Y BV] was gericht;

dat ze bij [S BV] op die factuur dan schreven aan wie zij de betreffende auto hadden verkocht en voor hoeveel en die factuur faxten zij door naar [Y BV] Dan wist [Y BV] hoeveel zij moesten betalen aan [J] en aan wie zij de verkoopfacturen moesten sturen;

dat [Y BV] uiteindelijk de financierder werd van alle auto’s die [S BV] verhandelde vanaf januari 2009;

dat de hoofdreden voor de facturering van de Duitse auto’s via [Y BV] de financiering was van de auto’s die [L] bleef kopen bij [J];

dat de facturen ook via [Y BV] liepen, komt omdat er geld betaald moest worden aan [J] en dat dit alleen kon door dan ook de facturen te laten sturen aan [Y BV];

dat de auto’s op voorhand al waren verkocht door [L] of door hemzelf. Als er een auto nog niet was verkocht dan ging de auto de showroom in van [S BV] en gingen uitsluitend de papieren naar [Y BV];

dat hij weet dat [I] in elk geval niet heeft onderhandeld met [J] over de Duitse auto’s;

dat [Y BV] over de auto’s, die al door [L] of hem waren verkocht, natuurlijk geen risico liep;

dat [Y BV] in haar administratie als bewijs van transacties alleen een inkoopfactuur van [J] had en een verkoopfactuur aan de afnemer van [S BV], verder niets;

dat hij het overzicht D-02 met bijbehorende Duitse prijzen niet herkent en echt nog nooit heeft gezien, maar ervan schrikt dat dit bij [S B.V] in de administratie is gevonden;

dat hij geen idee heeft hoe het mogelijk is dat in de administratie van [S BV] een uitvoerig overzicht (D-02) is aangetroffen waarop voor een groot aantal Duitse auto’s de (hogere) Duitse prijs te zien is, waardoor juist door [S BV] te zien is dat er in de facturenketen een prijsval is gerealiseerd, vermoedelijk voor vrijwel alle auto’s die door [J] werden gefactureerd voor een lagere prijs dan de Duitse exportprijs, ondanks de aanwezigheid van meerdere kostprijsverhogende tussenschakels;

dat hij, in tegenstelling tot het bij [S BV] aangetroffen overzicht D-02, niet wist voor hoeveel de Duitse auto’s werden verkocht aan [J]. Hij had geen inzage in de prijzen die de Duitse leveranciers rekenden bij verkoop aan (…), [J] of welke andere tussenpersoon dan ook. Hij heeft het overzicht D-02 nooit gezien en extreem grote prijsverschillen zijn hem nooit opgevallen;

dat hij natuurlijk geen weet heeft van de BTW-fraude en alles wat zich vóór [J] heeft afgespeeld. Hij heeft geen heb geen verklaring voor het voortraject;

dat hij in opdracht van zijn baas [L] kopers zocht voor de Duitse [J]-auto’s die uiteindelijk door [J] werden verkocht aan [S BV.], maar gefactureerd aan [Y BV];

(…).”.

4. Op basis van de bevindingen van de FIOD heeft verweerder de naheffingsaanslag opgelegd bestaande uit € 2.459.923 aan omzetbelasting en € 52.331 aan heffingsrente omdat volgens verweerder de auto’s waarop de facturen betrekking hebben (de auto’s) niet aan eiseres zijn geleverd. Bij de uitspraak op bezwaar heeft verweerder de naheffingsaanslag verminderd tot € 2.387.476 aan omzetbelasting en € 50.852 aan heffingsrente.

Geschil

dat zij de macht heeft gehad om als eigenaar over de auto’s te beschikken;

dat de handelsketen waarin zij zich bevond een andere is dan die waarin de fraude heeft plaatsgevonden;

dat zij niet wist dat de handelsketen waarin zij zich bevond onderhevig was aan carrouselfraude; en

dat sprake is van dubbele heffing omdat een deel van de bij haar nageheven omzetbelasting ook is nageheven bij een derde.

In het geval dat de rechtbank van oordeel is dat eiseres niet de macht heeft gehad om over de auto’s te beschikken, stelt eiseres zich op het standpunt dat zij de auto’s dan ook niet kan hebben geleverd en dat zij de door haar op facturen aan derden in rekening gebrachte omzetbelasting niet is verschuldigd. Zij verwijst in dit verband naar het arrest van HvJ EG van 21 februari 2006, C-255/02 (Halifax), LJN: AV4241.

Indien de rechtbank van oordeel is dat zij de door haar aan derden in rekening gebrachte omzetbelasting verschuldigd is op grond van artikel 37 van de Wet op de omzetbelasting 1968 (de Wet), stelt eiseres zich op het standpunt dat zij die belasting moet kunnen herzien, omdat het gevaar van verlies aan belastinginkomsten reeds is uitgeschakeld omdat verweerder de voorbelasting heeft gecorrigeerd. Eiseres verwijst in dit verband naar het arrest van het HvJ EG van 19 september 200, C-454/98 (Schmeinck & Ströbel).

Verder stelt eiseres dat verweerder ten onrechte niet alle stukken van het geding heeft overgelegd omdat hij niet alle bescheiden van het volledige FIOD-onderzoek naar de onderhavige handel in auto’s heeft overgelegd.

de naam en het adres van de indiener;

een dagtekening;

een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep is ingesteld;

de gronden van het hoger beroep.