HR, 12-03-2024, nr. 23/03439

De onderhavige zaak heeft betrekking op een vordering van de officier van justitie aan de rechter-commissaris om onderzoekshandelingen te verrichten met betrekking tot inbeslaggenomen voorwerpen en gegevensdragers waarop zich mogelijk geheimhoudergegevens bevinden. Voor een goed begrip van de zaak is het van belang om aan te geven waarom de officier van justitie deze vordering heeft gedaan. Hierna zal daarom eerst worden aangegeven hoe het onderhavige cassatieberoep moet worden gezien in het licht van recente ontwikkelingen.

Bij uitspraak van 2 mei 2023 heeft de civiele kamer van het Hof ' s-Hertogenbosch in de zaak in kort geding van een viertal advocaten tegen de Staat der Nederlanden (het openbaar ministerie, de fiscale Inlichtingen- en Opsporingsdienst en de Belastingdienst) een tussenarrest gewezen (ECLI:NL:GHSHE:2023:1329). Hierin heeft het Hof, voor zover thans van belang, de volgende, uitvoerbaar bij voorraad verklaarde, geboden opgelegd:

Tevens heeft het Hof in die tussenuitspraak aangekondigd dat het voornemens was om prejudiciële vragen te stellen aan de civiele kamer van de Hoge Raad. Bij tussenarrest van 5 september 2023 (ECLI:NL:GHSHE:2023:2816) heeft het Hof daadwerkelijk een vijftal prejudiciële vragen aan de Hoge Raad gesteld. De partijen in die zaak hebben tot 1 november 2023 de gelegenheid om schriftelijke opmerkingen te maken als bedoeld in art. 393 lid 1 Rv (HR nummer 23/03504).

Naar aanleiding van het tussenarrest van de civiele kamer van het Hof 's-Hertogenbosch van 2 mei 2023 is in samenwerking tussen het Landelijk Parket en het Functioneel parket een 'concept voorlopig handelingskader omgang met verschoningsgerechtigd materiaal'1. opgesteld (het handelingskader). Daarin is onder meer opgenomen dat ten aanzien van alle (bijzondere) opsporingsbevoegdheden en dwangmiddelen, voor zover daardoor fysiek dan wel digitaal gegevens worden verkregen, een vordering op grond van art. 181 aan de rechter-commissaris moet worden gedaan a) indien voorafgaand aan de uitoefening van de bevoegdheid de verwachting bestaat dat er (mogelijke) geheimhoudersgegevens worden verkregen of b) indien vooraf geen verwachting bestond dat er (mogelijke) geheimhoudersgegevens worden verkregen, maar na verkrijging/vastlegging van de gegevens op (mogelijke) geheimhoudersgegevens wordt gestuit. Het gaat daarbij om gegevens van alle verschoningsgerechtigden (art. 218 Sv) en al degenen die zich kunnen beroepen op bronbescherming (art. 218a Sv). De vordering aan de rechter-commissaris strekt ertoe dat deze onderzoekshandelingen verricht bestaande uit het onderzoeken/filteren van inbeslaggenomen voorwerpen en/of vastgelegde/uitgeleverde (digitale) gegevens(dragers) op de eventuele aanwezigheid van geheimhoudersinformatie aan de hand van de door de rechter-commissaris te bepalen waarborgen. In de vordering wordt (veelal) aangegeven dat dit onderzoek bij voorkeur dient te worden uitgevoerd door een door de rechter-commissaris met dat doel te beëdigen opsporingsambtenaar die niet bij het onderliggende strafrechtelijk onderzoek is betrokken, te weten een (met naam of nummer genoemde) specifieke opsporingsambtenaar, zoals ook in de onderhavige zaak is gevorderd.

Zoals in de toelichting op het middel nader zal worden toegelicht, biedt naar de mening van rekwirant art. 98 Sv in gevallen als de onderhavige niet de mogelijkheid dat de officier van justitie rechtstreeks een vordering doet aan de rechter-commissaris om het daar bedoelde onderzoek te verrichten en is daarvoor (tevens) een vordering op grond van art. 181 Sv nodig.

Het gebod van de civiele kamer van het Hof 's-Hertogenbosch beperkt zich tot vorderingen gegrond op art. 126ng/ug Sv, aangezien die zaak betrekking had op gegevens die met gebruikmaking van die bevoegdheid waren verkregen. Op dit moment is nog onduidelijk wat dit betekent voor andere vorderingen die gebaseerd zijn op de toepassing van bijzondere opsporingsbevoegdheden, die onder de werking van art. 126aa Sv vallen, waarover hierna meer. Om die reden beperkt het handelingskader zich niet tot gegevens die met een art. 126ng/ug Sv-vordering zijn verkregen, maar is dat van toepassing op alle (bijzondere) opsporingsbevoegdheden en dwangmiddelen — waaronder dus ook inbeslagneming bij een doorzoeking, zoals in het onderhavige geval -, voor zover daardoor fysiek dan wel digitaal gegevens worden verkregen waarbij de verwachting bestaat dat zich daartussen mogelijke geheimhoudersgegevens bevinden, of bij onderzoek naar die gegevens daar alsnog op gestuit wordt.

Naar aanleiding van het onder 3 genoemde handelingskader heeft de 'expertgroep RC'2. aan het openbaar ministerie laten weten dat wordt overwogen om vorderingen ex art. 181 Sv tot filtering en beoordeling van de gegevens voor alle wijzen waarop geheimhoudersgegevens zijn verkregen niet-ontvankelijk te verklaren. Tevens is er op gewezen dat er voor de kabinetten RC en in het bijzonder de concentratierechtbanken ook geen capaciteit beschikbaar is om deze filteringen bij de rechter-commissaris te beleggen.

Zoals bij de bespreking van het middel uitvoeriger zal worden aangegeven, heeft de officier van justitie een vordering ex art. 181 Sv, als hiervoor bedoeld, gedaan aan de rechter-commissaris in de Rechtbank Midden-Nederland. De officier van justitie heeft hiermee de rechter-commissaris willen betrekken bij het onderzoek aan / de filtering van inbeslaggenomen voorwerpen / (digitale) gegevens(dragers) op de eventuele aanwezigheid van geheimhoudersgegevens. De rechter-commissaris heeft de officier van justitie niet-ontvankelijk verklaard in zijn vordering, waartegen door de officier van justitie hoger beroep is ingesteld. In hoger beroep heeft de raadkamer van de Rechtbank Midden-Nederland de beschikking van de rechter-commissaris vernietigd en in afzonderlijke beschikkingen geoordeeld dat de officier van justitie ontvankelijk is in zijn vordering en de vordering vervolgens afgewezen. Tegen die beschikkingen van de raadkamer richt zich het onderhavige cassatieberoep.

Het belang bij het onderhavige cassatieberoep is er mede in gelegen dat het openbaar ministerie de selectie/filtering van mogelijke geheimhoudersgegevens — in lijn met art. 98 Sv en de jurisprudentie van de Hoge Raad — wil laten plaatsvinden door de rechter-commissaris. Het openbaar ministerie ziet zich evenwel geconfronteerd met de thans in cassatie bestreden beschikkingen van de Rechtbank Midden-Nederland, waarin een daartoe strekkende vordering wordt afgewezen — kort gezegd — omdat de officier van justitie de inzet van de rechter-commissaris in deze niet nodig heeft.

Het openbaar ministerie beschouwt het verschoningsrecht als een fundamenteel rechtsbeginsel. Het liefst zou het openbaar ministerie nooit over geheimhoudersgegevens beschikken, maar in dit tijdperk van digitalisering is de kans groot dat in (bepaalde) strafrechtelijke onderzoeken op (mogelijk) verschoningsgerechtigd materiaal wordt gestuit.3. Het openbaar ministerie wil zoveel mogelijk, in overleg met de advocatuur en de rechtspraak recht doen aan dit fundamentele rechtsbeginsel.4. Daarnaast moet het voor het openbaar ministerie wel mogelijk blijven om op voortvarende wijze strafrechtelijk onderzoek te blijven doen, onder meer door het doen van onderzoek aan inbeslaggenomen voorwerpen/gegevens.

Door de thans in cassatie bestreden beschikkingen van de Rechtbank Midden-Nederland is voor het openbaar ministerie een patstelling ontstaan. Dit komt ook pregnant naar voren in de onderhavige zaak, die betrekking heeft op de verdenking tegen een zevental verdachten van deelname aan een criminele organisatie, witwassen, valsheid in geschrift en/of handel in verdovende middelen. Het volgen van de door de Rechtbank in de bestreden beschikkingen aangegeven lijn dat het openbaar ministerie, in de persoon van de geheimhouder-officier van justitie, zelf overgaat tot de selectie, filtering en (nadere) beoordeling van mogelijk aanwezige geheimhoudersgegevens in de strafzaak tegen de verdachten door een medewerker geheimhouding daartoe de opdracht te geven, verhoudt zich noch met de strekking van art. 98 Sv en de daarop gebaseerde jurisprudentie van de Hoge Raad, noch met de gedachte die aan het gebod van de civiele kamer van het Hof 's-Hertogenbosch ten grondslag lijkt te liggen. Dit wordt niet anders indien dit zou worden overgelaten aan een officier van justitie die is belast met geheimhouding, zoals de Rechtbank suggereert in de bestreden beschikkingen. Daarmee is het onderzoek van gegevens waartussen zich mogelijk geheimhoudersgegevens bevinden, die in een dergelijk onderzoek vaak cruciaal zijn en zowel belastend als ontlastend kunnen zijn voor de verdachte, de facto onmogelijk geworden. Dit klemt temeer nu één van de verdachten zich in voorlopige hechtenis bevindt.

Er lopen op dit moment verschillende zaken in het land waarin een vordering aan de rechter-commissaris is gedaan om het hiervoor bedoelde onderzoek te verrichten, zowel in gevallen waarin die gegevens zijn verkregen door de inzet van bijzondere opsporingsbevoegdheden als door de inzet van klassieke opsporingsbevoegdheden, zoals een doorzoeking. In veel gevallen, en op uiteenlopende gronden, wordt de officier van justitie niet-ontvankelijk verklaard in zijn vordering, waarna door de officier van justitie hoger beroep wordt ingesteld bij de raadkamer van de Rechtbank.

In dit kader wijst rekwirant op de beschikking van de raadkamer van de Rechtbank Gelderland van 29 september 2023, ECLI:NL:RBGEL:2023:5399. Die zaak heeft, net als in de zaak van de civiele kamer van het Hof 's-Hertogenbosch maar anders dan in de onderhavige zaak, wel betrekking op gegevens die zijn verkregen op grond van een vordering als bedoeld in art. 126ng/ug Sv. In die beschikking heeft de Rechtbank in hoger beroep de officier van justitie niet-ontvankelijk verklaard in zijn vordering aan de rechter-commissaris tot het verrichten van onderzoekshandelingen bestaande uit het filteren van een e-mail box op eventueel aanwezige geheimhoudersgegevens, omdat de rechter-commissaris geen bevoegdheid heeft in de procedure van art. 126aa Sv. Door de officier van justitie is/wordt hiertegen beroep in cassatie ingesteld.

Tegen die beschikking van de Rechtbank Gelderland is het huidige cassatieberoep uiteraard niet gericht, maar dit vergroot wel de patstelling waarin het openbaar ministerie zich op dit moment bevindt.

Gelet op het voorgaande is het van zeer groot belang voor de opsporing dat er snel duidelijkheid komt. Daarbij zou het voor de praktijk van groot belang zijn als de Hoge Raad — bijvoorbeeld in het kader van de beantwoording van de door het Hof 's-Hertogenbosch gestelde prejudiciële vragen — duidelijkheid kan verschaffen over de vraag in welke gevallen en onder welke omstandigheden de officier van justitie de rechter-commissaris middels een vordering op grond van art. 181 Sv kan betrekken bij het onderzoek aan / filteren van, al dan niet door de inzet van bijzondere opsporingsbevoegdheden verkregen, voorwerpen / (digitale) gegevens(dragers) met het oog op de eventuele aanwezigheid van geheimhoudersgegevens.

Schending van het recht en/of verzuim van vormen waarvan de niet-inachtneming nietigheid meebrengt als bedoeld in art. 79 lid 1 Wet RO, meer in het bijzonder schending van art. 98, 181 en/of 218 Sv, aangezien, zoals hierna nader zal worden toegelicht, het oordeel van de Rechtbank dat de vordering van de officier van justitie aan de rechter-commissaris om onderzoekshandelingen te verrichten, bestaande uit het verrichten van (nader) onderzoek aan / filtering van inbeslaggenomen voorwerpen / gegevensdragers ten aanzien waarvan — naar uit een eerste vluchtig onderzoek was gebleken — de verwachting bestond dat zich daaronder mogelijk geheimhoudersgegevens bevonden, moet worden afgewezen omdat er in de onderhavige zaak voor de officier van justitie alternatieven voorhanden zijn voor het verrichten van het gevorderde onderzoek en dat onderzoek door de rechter-commissaris niet nodig is, op welke grond de vordering is afgewezen, blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting. Daarnaast is dit oordeel tevens onbegrijpelijk, nu uit een eerste onder verantwoordelijkheid van de officier van justitie verrichte schifting/selectie van het inbeslaggenomen materiaal al naar voren was gekomen dat zich onder het inbeslaggenomene (mogelijk) geheimhoudersmateriaal bevond. Het behoeft nadere motivering waarom onder die omstandigheden een verder onderzoek / (verdere) filtering ten aanzien van de vraag of het daadwerkelijk geheimhoudersmateriaal betreft zou kunnen plaatsvinden onder verantwoordelijkheid van het openbaar ministerie, nu dit de bevoegdheid van het openbaar ministerie te buiten gaat.

Op 11 juli 2023 heeft de officier van justitie een vordering gedaan aan de rechter-commissaris in de Rechtbank Midden-Nederland om in de strafzaak tegen de in de aanhef van de schriftuur genoemde verdachten van deelname aan een criminele organisatie, witwassen, valsheid in geschrift en/of handel in verdovende middelen onderzoekshandelingen te verrichten. Het betreft het onderzoek naar / filtering van eventuele aanwezigheid van geheimhoudersgegevens in bij doorzoekingen in woningen door de rechter-commissaris en doorzoekingen in kantoren/bedrijfspanden door de officier van justitie inbeslaggenomen gegevensdragers en fysieke administratie.

Ten aanzien van deze gegevensdragers en fysieke administratie is de verwachting ontstaan dat bij (nader) onderzoek wordt gestuit op gegevens voor of afkomstig van één of meer (concrete) personen met een bevoegdheid tot verschoning, een en ander zoals nader omschreven in het bij de vordering gevoegde proces-verbaal van aanvraag en overige bijlagen. De officier van justitie heeft daarom de selectie / filtering van mogelijke geheimhoudersgegevens — in lijn met art. 98 Sv en de jurisprudentie van de Hoge Raad — willen laten plaatsvinden door de rechter-commissaris. Tevens is gevorderd, althans de rechter-commissaris in overweging gegeven, deze onderzoekshandelingen te laten uitvoeren door een door de rechter-commissaris met nummer genoemde medewerker geheimhouding, zijnde een niet bij het strafrechtelijk onderzoek tegen de onderhavige verdachten betrokken opsporingsambtenaar.

De rechter-commissaris heeft bij beschikking van 18 juli 2023 de officier van justitie niet-ontvankelijk verklaard in zijn vordering wegens het ontbreken van een wettelijke grondslag, nu met het indienen van de vordering de rechter-commissaris ten onrechte zou zijn betrokken bij het nemen van beslissingen over geheimhoudersstukken die worden verkregen door toepassing van bijzondere opsporingsbevoegdheden.

Tegen deze beslissing is door de officier van justitie hoger beroep ingesteld. In de ten aanzien van alle verdachten gelijkluidende beslissingen heeft de Rechtbank — voor zover thans van belang — overwogen:

De Rechtbank heeft vastgesteld dat in het onderhavige geval sprake was van voorwerpen en gegevens die zijn verkregen uit doorzoekingen in woningen door de rechter-commissaris (art. 110 Sv) en uit doorzoekingen in kantoren/bedrijfspanden door de officier van justitie (art. 96c Sv). Anders dan de Rechtbank heeft overwogen was er in de zaak tegen de onderhavige verdachten geen sprake van een doorzoeking ter vastlegging van gegevens als bedoeld in art. 125i Sv waarbij mogelijke geheimhoudersgegevens zijn aangetroffen. Daar heeft de vordering dan ook geen betrekking op. Maar wat daar verder ook van zij, het gaat hier in ieder geval niet om voorwerpen/gegevens die zijn verkregen door de uitoefening van een van de bijzondere opsporingsbevoegdheden, genoemd in de titels IVa tot en met Vc Sv, waardoor art. 126aa Sv niet van toepassing is. Ook heeft de Rechtbank terecht overwogen dat het de officier van justitie op grond van art. 181 Sv in beginsel vrij staat een vordering in te dienen tot het verrichten van onderzoekshandelingen door de rechter-commissaris en dat in zijn algemeenheid het ontbreken van een wettelijke basis voor het verrichten van onderzoek op de eventuele aanwezigheid van geheimhoudersgegevens er niet aan in de weg staat dat de officier van justitie een dergelijke vordering kan doen (vgl. HR 5 april 2022, ECLI:NL:HR:2022:475, NJ 2022/354, r.o. 6.13.2).

Art. 126aa (oud) Sv is in werking getreden bij Wet van 27 mei 1999 tot wijziging van het Wetboek van Strafvordering in verband met de regeling van enige bijzondere bevoegdheden tot opsporing en wijziging van enige andere bepalingen (Wet bijzondere opsporingsbevoegdheden), Stb. 1999, 245. In die wet werden verschillende bijzondere opsporingsbevoegdheden (expliciet) geregeld, dit betreft de huidige titels IVa tot en met Va. Met die wet werd in art. 126aa Sv (onder meer) voorzien in een regeling met betrekking tot gebruikmaking van door inzet van die bevoegdheden aangetroffen geheimhoudersgegevens. Doordat door latere wetgeving meerdere bijzondere opsporingsbevoegdheden in Sv zijn opgenomen, zoals de huidige titels Vb en Vc, is art. 126aa Sv gewijzigd, waarmee art. 126aa Sv zijn huidige redactie heeft gekregen. Er is ten aanzien van deze zg. bijzondere — en veelal heimelijk toegepaste — opsporingsbevoegdheden, anders dan ten aanzien van de in de onderhavige zaak inbeslaggenomen voorwerpen/gegevens, derhalve voorzien in een afzonderlijke regeling ten aanzien van het omgaan met geheimhoudersgegevens/-stukken. Onderdeel van de regeling van art. 126aa Sv is onder meer de (onvoorwaardelijke) verplichting van de officier om, kort gezegd, verkregen materiaal te vernietigen ten aanzien waarvan een geheimhouder zich zou kunnen verschonen.5.

Dat in het onderhavige geval de (mogelijke) geheimhoudersgegevens niet zijn verkregen door middel van het gebruik van bijzondere opsporingsbevoegdheden en dat daarom art. 126aa Sv niet van toepassing is, betekent echter nog geenszins dat daarmee geen rol is weggelegd voor de rechter-commissaris.

Het is vaste jurisprudentie van de Hoge Raad dat indien voorwerpen in beslag zijn genomen in het kader van de waarheidsvinding, zoals in casu, die inbeslagneming zich niet mag uitstrekken tot stukken dan wel tot op gegevensdragers opgeslagen gegevens, waarop een verschoningsrecht berust en dat de rechter-commissaris bevoegd is ter zake te beslissen. Indien een verschoningsgerechtigde stelt dat zich onder inbeslaggenomen stukken en/of vastgelegde gegevens geheimhoudersstukken bevinden, zal de zaak in handen van de rechter-commissaris moeten worden gesteld teneinde een beschikking te geven als bedoeld in art. art. 98 Sv. Indien de rechter-commissaris niet in staat is zelf dat onderzoek te verrichten moet hij het daarheen leiden dat het onderzoek wordt verricht door zodanige functionaris en op zodanige wijze dat is gewaarborgd dat het verschoningsrecht niet in het gedrang komt (vgl. HR 16 oktober 2018, ECLI:NL:HR:2018:1960).

Ook uit HR 19 september 2023, ECLI:NL:HR:2023:1268, valt af te leiden dat indien bij onderzoek aan inbeslaggenomen voorwerpen/gegevensdragers stukken of gegevens worden aangetroffen die onder het verschoningsrecht van geheimhouders vallen, het doorgaans in de rede ligt dat onder de leiding van de rechter-commissaris een selectie wordt gemaakt tussen stukken of gegevens die wel en die niet onder het verschoningsrecht kunnen vallen en dat de rechter-commissaris een centrale rol vervult in gevallen waarin zo'n selectie plaatsvindt.

Uit HR 2 maart 2010, ECLI:NL:HR:2010: BJ 9262, NJ 2010/144, onder 3, zou kunnen worden afgeleid dat de officier van justitie inbeslaggenomen stukken aan de rechter-commissaris moet sturen als het vermoeden rijst dat zich daartussen geheimhouderstukken bevinden. Dit arrest houdt, voor zover relevant, het volgende in:

Uit dit arrest volgt evenwel niet dat de officier van justitie een op art. 98 Sv gebaseerde vordering kan doen aan de rechter-commissaris om onderzoek te verrichten naar de mogelijke aanwezigheid van geheimhoudersinformatie en te beslissen over de vraag of er uitzonderlijke omstandigheden aanwezig zijn om desondanks geheimhoudersinformatie aan het dossier toe te voegen. Juist voor de opsporingspraktijk is van belang dat sprake is van een vordering aan de rechter-commissaris waar deze een beslissing op zal moeten nemen, waartegen op grond van art. 446 Sv hoger beroep openstaat en vervolgens beroep in cassatie. Om die reden is in de onderhavige zaak gekozen voor een vordering op grond van art. 181 Sv.

In dit kader is van belang dat uit het bij de vordering aan de rechter-commissaris gevoegde proces-verbaal van aanvraag blijkt dat en waarom ten aanzien van de daarin specifiek vermelde voorwerpen, dan wel (daarop aangetroffen) gegevensbestanden, waarop de vordering betrekking heeft, aanwijzingen naar voren zijn gekomen voor de mogelijke aanwezigheid van geheimhoudersgegevens. Dit is onder meer naar voren gekomen tijdens de doorzoekingen, uit geheimhoudersscans en uit voorlopig onderzoek door een medewerker geheimhouding. Uit het proces-verbaal van aanvraag blijkt ook dat de raadslieden van de verschillende verdachten betrokken zijn geweest bij de (eerste) filtering van de gegevens, waarbij zij in staat zijn gesteld om ook zelf zoektermen aan te leveren. Daarnaast is van belang dat de officier van justitie alle betrokken advocaten op voorhand heeft bericht dat de onderhavige vordering aan de rechter-commissaris zou worden gedaan met als doel om de rechter-commissaris in een zo vroeg mogelijk stadium te betrekken bij de selectie en beoordeling van te verwachten, dan wel reeds aangetroffen geheimhoudersgegevens. Onder die omstandigheden betekent het enkele feit dat (die) geheimhouders (toen) geen bezwaar hebben gemaakt als bedoeld in art. 98 lid 2 Sv niet dat hier geen taak voor de rechter-commissaris zou zijn weggelegd.

Gelet op het belang van een ieder om zich vrijelijk en zonder vrees voor openbaarmaking te kunnen wenden tot geheimhouders — waaronder advocaten, notarissen en medewerkers in de gezondheidszorg — en dat, meer in het bijzonder, van hetgeen met die geheimhouders wordt gedeeld, behoudens zeer bijzondere omstandigheden, geen kennis wordt genomen door politie en/of justitie, brengt een redelijke wetstoepassing mee dat in het geval dat (al dan niet na een eerste onderzoek aan inbeslaggenomen voorwerpen/gegevens) er concrete aanwijzingen bestaan dan wel dat de verwachting bestaat dat zich bij inbeslaggenomen voorwerpen/gegevens geheimhoudersgegevens bevinden, de betreffende voorwerpen/gegevens in handen moeten worden gesteld van de rechter-commissaris teneinde op vordering van de officier van justitie een beschikking te geven als bedoeld in art. 98 lid 1 Sv, ook zonder dat een geheimhouder bezwaar heeft gemaakt als bedoeld in art. 98 lid 2 Sv. Dat is nu juist wat er met de initiële vordering in de onderhavige zaken is beoogd, maar dan via de (om)weg van art. 181 Sv.

Gelet op hetgeen hiervoor is gesteld, geeft het oordeel van de Rechtbank in de bestreden beschikkingen dat er in de onderhavige zaak voor de officier van justitie alternatieven voorhanden zijn voor het verrichten van het gevorderde onderzoek en dat onderzoek door de rechter-commissaris niet nodig is, op welke grond de vordering is afgewezen, blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Daarnaast is dit oordeel tevens onbegrijpelijk, nu uit een eerste onder verantwoordelijkheid van de officier van justitie verrichte schifting/selectie van het inbeslaggenomen materiaal al naar voren was gekomen dat zich onder het inbeslaggenomene (mogelijk) geheimhoudersmateriaal bevond. Het behoeft nadere motivering waarom onder die omstandigheden een verder onderzoek/filtering ten aanzien van de vraag of het daadwerkelijk geheimhoudersmateriaal betreft — welk onderzoek vereist dat kennis wordt genomen van de inhoud van dat materiaal — zou kunnen plaatsvinden onder leiding en verantwoordelijkheid van het openbaar ministerie, nu dit de bevoegdheid van het openbaar ministerie in een geval als het onderhavige te buiten gaat.

Indien één of meer onderdelen van het cassatiemiddel doel tref(t)(fen), zullen de bestreden beschikkingen van de meervoudige raadkamer van de Rechtbank Midden-Nederland, zittingsplaats Lelystad, van 10 augustus 2023 niet in stand kunnen blijven. Rekwirant verzoekt de Hoge Raad der Nederlanden dan ook deze uitspraken te vernietigen en vervolgens te bevelen hetgeen overeenkomstig de bepalingen der wet behoort of had behoren te geschieden.

's‑Gravenhage, 9 oktober 2023

mr. H.H.J. Knol

plaatsvervangend officier van justitie bij het arrondissementsparket Midden-Nederland