5.6.1 Inleiding

Denkbaar is dat partijen de bevoegdheid om te procederen niet uitsluiten, maar wel inhoudelijke beperkingen overeenkomen met betrekking tot de wijze waarop een procedure gevoerd wordt. Partijen spreken bijvoorbeeld af dat een bepaald beroep of verweer niet tijdens de procedure naar voren gebracht mag worden. Ook kunnen zij afspraken maken over de feiten op basis waarvan de procedure gevoerd zal worden. Zij kunnen ervoor zorgen dat bepaalde feiten vast komen te staan, door af te spreken dat de ene partij deze feiten zal stellen, en de ander ze niet zal weerspreken. Ook kunnen zij er juist voor zorgen dat bepaalde feiten niet in de procedure aan de orde komen, door af te spreken dat zij niet gesteld mogen worden. In al deze gevallen wijken partijen dus af van de regel, dat zij alle feiten en omstandigheden, welke naar hun inzicht van belang kunnen zijn voor de beslissing van hun geschil, vrijelijk ter kennis van de rechter moeten kunnen brengen.1 Daarnaast zal een dergelijke afspraak veelal in strijd zijn met artikel 21 Rv, op grond waarvan partijen verplicht zijn de voor de beslissing van belang zijnde feiten volledig en naar waarheid aan te voeren. Het is dus de vraag in hoeverre partijen van deze regels af kunnen wijken.

Hierna zal eerst worden ingegaan op de Duitse literatuur, voordat gepoogd wordt op deze vraag een antwoord te geven.