Hof Amsterdam, 16-05-2019, nr. 18/00267

De inspecteur heeft met dagtekening 13 december 2012 aan belanghebbende over de

tijdvakken gelegen in de periode 1 januari 2007 tot en met 31 december 2008 een naheffingsaanslag in de omzetbelasting opgelegd ten bedrage van € 6.207.370. Daarbij is

€ 905.331 aan heffingsrente berekend.

Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak, gedagtekend 20

september 2013, de naheffingsaanslag en de rentebeschikking gehandhaafd.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak op bezwaar beroep ingesteld. De rechtbank

heeft in haar uitspraak van 9 juli 2014 als volgt beslist:

“De rechtbank:

- verklaart het beroep gegrond;

- vernietigt de uitspraak op bezwaar;

- vermindert de naheffingsaanslag tot een bedrag van € 4.654.373, vermindert de heffingsrente dienovereenkomstig en bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van de vernietigde uitspraak op bezwaar;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiseres tot een bedrag van € 2.190;

- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 318 aan eiseres te vergoeden.”

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de rechtbank hoger beroep ingesteld. Het

Gerechtshof Den Haag heeft in zijn uitspraak van 22 januari 2016 (BK-14/01193) de uitspraak van de rechtbank bevestigd.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van het gerechtshof Den Haag beroep in cassatie ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden. Bij arrest van 6 april, nr. 16/01157, ECLI:NL:HR:2018:516 (hierna: het arrest), heeft de Hoge Raad het beroep in cassatie gegrond verklaard, de uitspraak van het Gerechtshof Den Haag vernietigd en het geding naar het Gerechtshof Amsterdam (hierna: het Hof) verwezen ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van het arrest.

Partijen zijn door de griffier van het Hof in de gelegenheid gesteld een schriftelijke reactie op het arrest in te dienen. Belanghebbende heeft van deze gelegenheid gebruik gemaakt bij brief van 1 juni 2018 en de inspecteur bij brief van 6 juni 2018. Belanghebbende heeft op 15 februari 2019 een nader stuk ingediend. Afschriften van deze brieven zijn aan de wederpartij gezonden.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 26 februari 2019. Namens belanghebbende is verschenen de gemachtigde voornoemd, bijgestaan door mr. P.J. Draijer (kantoorgenoot), [persoon A] en [persoon B] . Voorts is verschenen een kantoorgenoot van de gemachtigde als belangstellende. Namens de inspecteur is verschenen mr. R.J. Breedveld, bijgestaan door mr. J.M. van Rijsbergen en mr. C. Hooijman. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 6 april 2018 - voor zover voor het geding na verwijzing van belang - het volgende overwogen:

“2.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

In geschil is of de naheffingsaanslag terecht is opgelegd. Het geschil spitst zich daarbij toe op de vraag of belanghebbende wist of had behoren te weten dat de in geding zijnde inkooptransacties deel uitmaakten van een keten van transacties waarin btw-fraude werd gepleegd.

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken. Voor hetgeen zij daaraan ter zitting hebben toegevoegd wordt verwezen naar het van het verhandelde ter zitting opgemaakte proces-verbaal.

Belanghebbende voert in hoger beroep aan dat niet alle op de zaak betrekking hebbende stukken zijn ingediend. Zij heeft in dat kader gemotiveerd gesteld dat overlegging van een origineel van een Belgische inkoopfactuur van belang is voor de beslechting van het onderhavige geschil aangezien op het origineel volgens haar niet de vermelding “CH: [persoon D] ” is geplaatst. De Hoge Raad heeft geoordeeld dat aan dit verzoek tegemoet dient te worden komen, tenzij het Hof van oordeel is dat het origineel van de factuur de inspecteur niet (meer) ter beschikking stond.

Dienaangaande heeft de inspecteur verklaard dat deze factuur door de FIOD in beslag genomen is, thans bij de rechtbank ligt in het kader van de strafprocedure, en nimmer in het bezit van de Belastingdienst is geweest. Het Hof heeft geen reden aan deze verklaring te twijfelen. Onder deze omstandigheden is er geen grond de inspecteur te gelasten de factuur op grond van artikel 8:42/8:45 Awb in het geding te brengen.

Belanghebbende stelt voorts dat het gehele FIOD-dossier als een stuk als bedoeld in art. 8:42 van de Awb overgelegd dient te worden. Zij verwijst in dat kader naar het arrest van de Hoge Raad van 5 oktober 2018, ECLI:NL:HR:2018:1863. Dit beroep wordt verworpen daar de inspecteur geloofwaardig heeft weersproken dat in deze zaak sprake is geweest van een situatie waarin belastingdienstmedewerkers die bij het opsporingsonderzoek betrokken zijn geweest en in die hoedanigheid kennis hebben genomen van tot het dossier van de strafzaak behorende stukken, vervolgens betrokken zijn geweest bij de aanslagregeling en de behandeling van de daartegen ingestelde bezwaren.

Ten aanzien van de controlerapporten die zouden zijn opgemaakt naar aanleiding van de onderzoeken ingesteld bij vier ploffers, welke rapporten volgens belanghebbende ook onder de reikwijdte van art. 8:42 Awb vallen, is het Hof van oordeel dat zonder nadere toelichting, die ontbreekt, niet aannemelijk is dat deze relevant zijn voor het na cassatie nog voorliggende onderzoek. De behandeling van deze klacht valt dan ook buiten de reikwijdte van de verwijzingsopdracht.

Gelet op het verwijzingsarrest staat in het geding na cassatie immers vast dat in het onderhavige geval sprake is van een keten van transacties waarin btw-fraude werd gepleegd (door middel van ‘ploffers’), en dient het Hof enkel nog te onderzoeken of i) belanghebbende wist of ii) behoorde te weten dat de in geding zijnde inkooptransacties deel uitmaakten van die keten.

Het Hof heeft belanghebbende ter zitting voorgehouden dat het dossier het vermoeden wettigt dat zij wist of behoorde te weten dat de inkooptransacties deel uitmaakten van een keten van transacties waarin btw-fraude werd gepleegd. Belanghebbende heeft in dit verband gemotiveerd betwist (onder meer) dat zij bekend was met hetgeen zich voordeed in de keten voor [persoon D] , en daarbij benadrukt dat de door de leveranciers aan de plofbedrijven berekende prijzen haar niet bekend waren, zodat voor haar ook geen prijsval waarneembaar was. Bovendien achtte zij de door [Bedrijf-4] berekende prijzen niet zodanig laag dat daarbij vraagtekens zouden moeten worden gezet. Eerst in 2010, toen belanghebbende door de FIOD werd benaderd, moest zij bedacht zijn op mogelijke fraude door [persoon D] , en/of in de keten voor hem. Op dat moment heeft zij de handel met [persoon D] gestaakt. Tot slot heeft zij aangevoerd dat het haar voorgehouden vermoeden, ondanks vele jaren van onderzoek, door geen tap, document of verklaring kan worden onderbouwd.

Met dit een en ander heeft belanghebbende naar het oordeel van het Hof het vermoeden voldoende ontzenuwd. Derhalve rust de bewijslast op de inspecteur.

i) Wist belanghebbende van de fraude in de keten?

Ter onderbouwing van zijn stelling dat belanghebbende wetenschap in vorengenoemde zin had heeft de inspecteur het volgende aangevoerd. In de administratie van [Bedrijf-3] zijn facturensets aangetroffen die de facturatie in de hele fraude keten betreffen, genummerd respectievelijk [facturenset 1] en [facturenset 2] . De twee auto’s waarop deze facturensets betrekking hebben zijn door autobedrijf [persoon D] verkocht en gefactureerd aan [Bedrijf-2] auto’s, voor een aanzienlijk lagere prijs dan in de voorafgaande schakels is berekend. Een dergelijke “prijsval” is in de handel ongebruikelijk, en is veelal mogelijk gemaakt doordat de auto’s door de leverancier zijn verkocht en gefactureerd aan diverse Nederlandse zogenoemde plofbedrijven, die de btw niet op aangifte voldoen. Op de bij [Bedrijf-2] aangetroffen Belgische factuur gericht aan “plofbedrijf” [Bedrijf-5] is vermeld “CH: [persoon D] ”. Op grond van dit een en ander moet belanghebbende hebben geweten dat sprake was van inkooptransacties die deel uitmaakten van een frauduleuze keten. Deze conclusie wordt ondersteund door de verklaring van [persoon A] dat [bedrijf-7] , nooit de beschikkingsmacht heeft gehad over aan haar door [Bedrijf-4] geleverde auto’s, terwijl er wel facturen zijn van dat bedrijf, gericht aan [bedrijf-7] , en facturen van [bedrijf-7] aan klanten. [persoon A] wist daardoor dat er in de keten werd “gerommeld”. Bovendien heeft belanghebbende nagelaten alles te doen wat redelijkerwijs binnen haar mogelijkheden lag om te zorgen dat zij door haar handelingen niet betrokken raakte bij belastingfraude, aldus de inspecteur. Belanghebbende heeft de conclusies van de inspecteur betwist.

Het Hof oordeelt dienaangaande als volgt.

Belanghebbende heeft onweersproken gesteld dat bij de opeenvolgende leveringen van de in [facturenset 1] bedoelde auto (Jaguar) geen sprake is van een onverklaarbaar prijsverschil (prijsval), nu tussen het moment van de koop vanuit België (23 oktober 2006) en de koop door belanghebbende (6 december 2006) anderhalve maand ligt, en in die periode kennelijk ca. 1800 km is gereden, alsmede dat sprake was van een overjarig model. Daarmee is een redelijke verklaring gegeven voor de prijsval van € 45.000 naar € 39.915. Op grond van de aanwezigheid van deze facturenset in de administratie van belanghebbende kan dan ook niet geoordeeld worden dat zij wist dat deze transactie, alsmede de overige in geding zijnde transacties, deel uitmaakten van een keten van transacties waarin btw-fraude werd gepleegd. Ten aanzien van de levering van de in [facturenset 2] bedoelde auto is het Hof niet gebleken dat de eerste inkoopfactuur in de keten in de administratie van belanghebbende is aangetroffen. Dat sprake is van een prijsval kon door belanghebbende derhalve niet worden vastgesteld, laat staan dat op grond hiervan kan worden aangenomen dat belanghebbende wetenschap van een prijsval c.q. fraude had.

De inspecteur beroept zich voor de wetenschap van belanghebbende van de prijsval en bijgevolg de fraude voorts op hetgeen in 14-OPV-2 [blz. 26/27 van 79] is vermeld:

‘In de administratie van [Bedrijf-3] is onder meer aangetroffen een Duitstalig overzicht (…) waarop de Duitse verkoopprijzen staan vermeld voor een groot aantal Mercedessen. De vermelde verkoopprijzen komen exact overeen met de (hogere) bedragen die door de Duitse leverancier [bedrijf-8] zijn gefactureerd aan de Belgische tussenschakel (…). Vanwege het feit dat dit overzicht is aangetroffen bij [Bedrijf-3] kan hieruit worden opgemaakt dat bij de verdachten [persoon A] en/of [persoon E] , de bruto-verkoopprijzen bekend waren, waarvoor deze auto’s in Duitsland zijn verkocht. Op basis van de verkoopdata of facturen en koopovereenkomsten uit Duitsland beschikte [Bedrijf-3] in elk geval vanaf 14 mei 2010 over die (beduidend) lagere Duitse exportprijzen terwijl de fraude plaatsvond tot december 2010, tot het moment van de inval door de FIOD. (…) Gelet op de hoeveelheid auto’s die voorkomt op de overzichten 0-02, D-04 en D-05 wordt het vermoeden bevestigd dat er sprake is geweest van een langdurige intensieve samenwerking bij de in- en verkoop van de Duitse auto’s die onderwerp zijn van de onderzochte Btw-fraude tussen enerzijds [Bedrijf-3] ( [persoon A] en [persoon E] ) en anderzijds

Autobedrijf [persoon D] ( [persoon D] en [persoon F] ) (…)’’

De verwijzing naar dit Duitstalige overzicht leidt niet tot een ander oordeel. De conclusie dat [Bedrijf-3] in elk geval vanaf 14 mei 2010 over die (beduidend) lagere Duitse exportprijzen beschikte, rechtvaardigt zonder nader bewijs, dat ontbreekt, niet het vermoeden dat zij ook in het tijdvak van de litigieuze naheffingsaanslag al over deze informatie beschikte.

Ook de verwijzing door de inspecteur naar de transacties met [bedrijf-7] leidt niet tot een ander oordeel, daar deze transacties hebben plaatsgevonden in de jaren 2009 en 2010, derhalve ruimschoots na het tijdvak van de litigieuze naheffingsaanslag.

Tegenover de betwisting door belanghebbende heeft de inspecteur niet, althans onvoldoende, aannemelijk gemaakt dat sprake is van een langdurig patroon, op grond waarvan kan worden aangenomen dat kennis omtrent de prijsval en/of fraude in latere jaren, ook reeds bestond in de onderhavige jaren (2007 en 2008).

De verklaringen van [persoon E] , werknemer bij [Bedrijf-3] sinds 2007, leiden evenmin tot een ander oordeel. Aan de hand van die verklaringen kan immers niet met voldoende zekerheid worden vastgesteld dat hij – aan belanghebbende toerekenbare – kennis heeft gehad van een zogenoemde prijsval in de door hem uitgevoerde transacties, nu hij juist heeft ontkend dat sprake was van (onverklaarbare) prijsval, en heeft volgehouden dat hij geen wetenschap had (of behoorde te hebben) van fraude in de keten.

Voor zover de inspecteur heeft volstaan met algemene verwijzingen naar het gehele strafdossier met bijlagen, kan zulks hem niet baten. Van een behoorlijk handelende inspecteur, op wie de bewijslast rust, mag worden verwacht dat duidelijk is op welke feiten en omstandigheden een naheffingsaanslag concreet is gebaseerd (vgl. Hof Amsterdam 15 maart 2012, nr. 10/00404, ECLI:NL:GHAMS:2012:BV9876). De inspecteur heeft onvoldoende feiten en omstandigheden gesteld, en deze bij betwisting aannemelijk gemaakt, op grond waarvan kan worden geoordeeld dat belanghebbende - kort gezegd - wist van de fraude in de keten.

ii) Behoorde belanghebbende te weten van de fraude in de keten?

De rechtbank heeft dienaangaande als volgt overwogen:

“16. Uit de stukken van het geding kan genoegzaam worden geconcludeerd dat P [ [persoon D] ] fraudeerde dan wel betrokken was bij btw-fraude met de door hem aan eiseres geleverde auto’s. Beoordeeld dient daarom te worden in hoeverre eiseres wist of behoorde te weten dat de door haar van P [ [persoon D] ] ingekochte auto’s deel uitmaakten van een fraudeketen. Van behoren te weten is ook sprake wanneer eiseres niet alles heeft gedaan wat redelijkerwijs binnen haar mogelijkheden lag om te zorgen dat zij door haar handelingen niet betrokken raakte bij belastingfraude (vergelijk het arrest van het HvJ van 27 september 2007, nr. C 409/04, ECLI:EU:C:2007:548 (Teleos), overweging 65). Het HvJ heeft voorts in zijn arrest van 21 juni 2012, nr. C-80/11 en C-142/11, ECLI:EU:C:2012:4491 (Mahagében) het volgende overwogen:

“kan een bedachtzame marktdeelnemer, wanneer er aanwijzingen van onregelmatigheden of fraude zijn, naargelang van de omstandigheden van het geval ertoe verplicht zijn om inlichtingen in te winnen over een andere marktdeelnemer van wie hij voornemens is goederen of diensten te kopen om zich te vergewissen van diens betrouwbaarheid.”

17. Uit hetgeen is vermeld in OPV-01 en [facturenset 1] volgt dat [persoon A] in 2006 betrokken was bij dan wel op de hoogte was van de door P [ [persoon D] ] bij die transactie verrichte frauduleuze handelingen. Dat had voor [persoon A] aanleiding moeten zijn om, bij volgende transacties met P [ [persoon D] ], nader onderzoek te doen naar diens betrouwbaarheid en maatregelen te treffen om te zorgen dat hij niet (nogmaals) betrokken zou raken bij belastingfraude. Dat geldt te meer nu sprake is van handel in goederen die in artikel 42c van de Invorderingswet 1990 juncto artikel 40a van de Uitvoeringsregeling Invorderingswet 1990 zijn aangewezen, het om auto’s in het duurdere segment ging en de handel zeer snel verliep en plaatsvond zonder dat de auto’s daaraan voorafgaand daadwerkelijk door [persoon A] waren gezien. Niet gebleken is dat [persoon A] en/of eiseres daartoe enige actie heeft ondernomen. Uit G-02-01 kan zelfs worden afgeleid dat feitelijk geen enkele controle heeft plaatsgevonden. De stelling van eiseres dat nader onderzoek niet nodig was omdat P [ [persoon D] ] een vaste leverancier was, volgt de rechtbank niet. Uit de verklaringen van S [ [persoon B] ] en R [ [persoon C] ] ( G-06 en G-07 ) volgt dat zij nooit met [persoon D] hadden gehandeld en de eerdere ervaringen van [persoon A] met P [ [persoon D] ] noopten juist tot nader onderzoek.

18. Eiseres heeft aangevoerd dat de handel met P [ [persoon D] ] geheel en uitsluitend werd geregeld door [persoon A] , dat de andere directeuren daar niet bij waren betrokken en dat eventuele wetenschap van [persoon A] daarom niet aan de fiscale eenheid kan worden toegerekend. De voorbelasting dient dan ook niet van haar te worden nageven maar van [persoon A] dan wel [Bedrijf-3] . De rechtbank volgt eiseres niet in dit betoog. Wanneer één van de directeuren van een fiscale eenheid wetenschap heeft van fraude, moeten ook de andere onderdelen van die fiscale eenheid geacht worden daarvan wetenschap te hebben. Zo betrokkenen er al voor gekozen zouden hebben binnen de fiscale eenheid niet alle beschikbare relevante informatie met elkaar te delen, brengt dat dan ook niet mee dat aan het bestaan van de fiscale eenheid voorbij moet worden gegaan. Een en ander betekent dat eiseres niet alles heeft gedaan wat redelijkerwijs binnen haar mogelijkheden lag om te zorgen dat zij door haar handelingen niet betrokken raakte bij belastingfraude.”

Het Hof onderschrijft hetgeen door de rechtbank is overwogen onder r.o. 16 en maakt deze overweging tot de zijne. Anders dan de rechtbank, is het Hof echter van oordeel dat uit hetgeen is vermeld in OPV-01 en [facturenset 1] niet volgt dat [persoon A] in 2006 betrokken was bij dan wel op de hoogte was van de door [persoon D] bij die transactie verrichte frauduleuze handelingen (zie hiervoor r.o. 5.3). Van de levering van de in AH-MC- 5231 bedoelde auto is, zoals hiervoor overwogen in 5.5, niet vastgesteld dat de eerste inkoopfactuur in de keten in de administratie van belanghebbende is aangetroffen. Op grond van deze twee facturensets kan evenmin geoordeeld worden dat belanghebbende behoorde te weten dat deze transacties, alsmede de overige in geding zijnde transacties, deel uitmaakten van een keten van transacties waarin btw-fraude werd gepleegd; de sets geven immers geen blijk van een voor belanghebbende kenbare en onverklaarbare prijsval. Op grond van de verklaringen van [persoon B] en [persoon C] (G-06 en G-07) waaruit volgt dat [Bedrijf-2] vóór de samenwerking met [Bedrijf-3] nooit met [persoon D] heeft gehandeld, kan zulks evenmin geoordeeld worden omdat uit die verklaringen blijkt dat [persoon D] wel een bekende/vaste klant was van [Bedrijf-3] (onderdeel van de fiscale eenheid/belanghebbende).

De omstandigheden dat is gehandeld in goederen die in artikel 42c van de Invorderingswet 1990 juncto artikel 40a van de Uitvoeringsregeling Invorderingswet 1990 zijn aangewezen, het om auto’s in het duurdere segment ging en de handel zeer snel verliep en plaatsvond zonder dat de auto’s daaraan voorafgaand daadwerkelijk werden gezien, leiden niet tot een ander oordeel. Deze omstandigheden zijn op zichzelf beschouwd onvoldoende om ze aan te merken als ‘aanwijzingen van onregelmatigheden of fraude’ die nopen tot het inwinnen van inlichtingen over de verkoper en diens betrouwbaarheid. Tot slot overweegt het Hof dat de factuur genoemd onder 5.1, al dan niet voorzien van de vermelding inzake [persoon D] , evenmin bewijs van de vereiste wetenschap bij belanghebbende oplevert, noch op zichzelf bezien, noch in samenhang met hetgeen de inspecteur overigens heeft aangevoerd.

Een en ander betekent dat de inspecteur onvoldoende feiten en omstandigheden heeft gesteld, en deze bij betwisting aannemelijk heeft gemaakt, op grond waarvan kan worden geoordeeld dat belanghebbende - kort gezegd – had behoren te weten van de fraude in de keten.

Bij deze uitkomst behoeft belanghebbendes beroep op het neutraliteitsbeginsel en zijn stelling dat de strafrechtelijke stukken (met nummer 45590) niet als bewijs mogen worden gebruikt, geen behandeling.

Slotsom

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is. De uitspraak van de rechtbank dient te worden vernietigd.

Het Hof acht termen aanwezig voor een veroordeling in de kosten op de voet van artikel 8:75 van de Awb in verbinding met artikel 8:108 van die wet. De voor vergoeding in aanmerking komende kosten zijn opgenomen in artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit). Voor het onderhavige geval zijn dat de in onderdeel a vermelde kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand. Ingevolge artikel 2, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van het Besluit stelt het Hof het bedrag van deze kosten in hoger beroep en in de procedure na verwijzing overeenkomstig het in de bijlage bij het Besluit opgenomen tarief op:

Hoger beroep: 2 (hoger beroepschrift, zitting) x € 512 x 1,5 = € 1.536

Procedure na verwijzing: 1,5 (conclusie na verwijzing, zitting) x € 512 x 1,5 = € 1.152.

Ook het door belanghebbende betaalde griffierecht dient te worden vergoed.

Het Hof:

- vernietigt de uitspraak van de rechtbank, behoudens voor zover deze de proceskosten en het

griffierecht betreft;

- verklaart het beroep gegrond;

- vernietigt de uitspraak op bezwaar, alsmede de naheffingsaanslag en de rentebeschikking;

- gelast de inspecteur het door belanghebbende in hoger beroep betaalde

griffierecht (€ 493) te vergoeden;

- veroordeelt de inspecteur in de proceskosten van belanghebbende tot een bedrag groot

€ 2.688.

De uitspraak is gedaan door mrs. A. Bijlsma, voorzitter, C.J. Hummel en B.A. van Brummelen, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. A.H. van Dapperen, als griffier. De beslissing is op 16 mei 2019 in het openbaar uitgesproken.Bij verhindering van de voorzitter is deze uitspraak ondertekend door de oudste raadsheer.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2. het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.