HR, 25-10-2019, nr. 18/04694

Onderhavige zaak verhoudt zich tot in detail met de zaak waarin Uw Raad op 23 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:315, waarin Uw Raad overwoog dat de verplichting tot betaling van een vergoeding ter zake van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn wordt vastgesteld bij uitspraak, waarbij tevens de omvang van de vergoeding wordt vastgesteld. Omwille van de praktische uitvoerbaarheid moet ervan worden uitgegaan dat de uiterste datum waarop deze betaling moet plaatsvinden is gelegen vier weken na de datum waarop de uitspraak waarin de veroordeling is opgenomen in het openbaar is gedaan, en dat de wettelijke rente eerst gaat lopen de dag na die uiterste datum (vgl. CBb 29 november 2013, nr. 10/1301, ECLI:NL:CBB:2013:257, en CRvB 30 januari 2014, nr. 13/2399, ECLI:NL:CRVB:2014:296). Dit uitgangspunt geldt ook indien deze verplichting is neergelegd in een uitspraak waartegen een rechtsmiddel kan worden aangewend en evenzeer wanneer de werking van de desbetreffende uitspraak wordt opgeschort totdat de termijn voor het instellen van het rechtsmiddel is verstreken of, indien dat rechtsmiddel is ingesteld, daarop is beslist.

Uw Raad verklaarde het beroep van belanghebbende gegrond. Belanghebbende had zonder door derden beroepsmatig verleende rechtsbijstand geprocedeerd en uit het arrest volgt niet dat er griffierecht geheven was, hetgeen overigens normaal is als de zaak wordt afgesplitst van het geschil dat heeft geleld tot de procedure waarvan de duur wordt bekritiseerd.

Maar wanneer het beroep, zoals in casu door Uw Raad, gegrond verklaard wordt, moet een vergoeding van proceskosten volgen.

Het Hof heeft — ondanks het toewijzen van de klacht van belanghebbende — het hoger beroep ongegrond verklaard en geen terugbetaling griffierecht toegekend en ook vergoeding van door derden beroepsmatig verleende rechtsbijstand toegewezen.

Het hof had — evenals Uw Raad in voormeld arrest — het hoger beroep gegrond moeten verklaren en verweerder moeten veroordelen in terugbetaling van het griffierecht en in de veroordeling van de kosten van door derden beroepsmatig verleende rechtsbijstand.

Het gerechtshof heeft daarin verzuimd en daarmee blijk gegeven van een kennelijk ernstige miskenning van het recht.

De rechtbank heeft rechtbank in dezelfde formatie als die welke kennis heeft genomen van het geschil dat heeft geleid tot de procedure waarvan de duur wordt bekritiseerd, onder toepassing van de door het Hof geformuleerde criteria voor de beoordeling of de lidstaat het beginsel van de redelijke termijn in acht heeft genomen, in beide zaken beslist.

Datzelfde geldt voor het gerechtshof, nu die heeft geoordeeld dat de rechtbank op alle gronden juist heeft geoordeeld en daarmee het oordeel van de rechtbank — integraal — tot het zijne heeft gemaakt.

Daarmee Staat vast dat het Unierecht, meer bepaald het beginsel van effectieve rechtsbescherming is geschonden.

Het is vaste, reeds lange en overvloedige rechtspraak van de hoogste rechter, de Unierechter met betrekking tot het beginsel van effectieve rechtsbescherming, dat

Vgl. o.m. Hof van Justitie (Grote Kamer), 26 november 2013, ECLI:EU:C:2013:770, r.o. 89/90 e.v.;

Uw Raad — die het allemaal niet zo nauw neemt in zijn niet aflatende drang de heffende autoriteit en de nationale wetgever waar mogelijk te faciliteren en te fêteren, — met effectieve rechterlijke bescherming — en daartoe van zijn vrienden/maten van de wetgever diverse mogelijkheden geboden heeft gekregen in de wet op de Rechterlijke Organisatie — heeft in zijn arresten tot op heden — incluis het arrest van 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252, met een woord gerept over de in deze klacht neergelegde schending van effectieve rechtsbescherming.

Als je je niet weet te kwijten van je wettelijke taak, omdat je geen onderscheid kunt maken tussen je huidige werk en de druk die er leeft vanuit de vorige werkgever burgers te belazeren, komt effectieve rechtsbescherming of respect jegens goedbedoelde burgers, die structureel opgelicht en belazerd worden door de Nederlandse overheidsorganen, incluis of ergo juist door de Hoge Raad, kom je daar ook niet aan toe.

Als je opgegroeid bent bij ministeries waar alles mag, zolang de burger maar gepakt wordt en daarna door dezelfde lui benoemd wordt in het hoogste nationale rechtscollege, dan ontbreekt het je doorgaans natuurlijk aan goedontwikkelde instrumenten zoals respect jegens burgers en fundamentele fatsoensnormen, anders dan spreken met de aardappel In de keel en mensen aanspreken met meneer en mevrouw.

De Hoge Raad is een gekende boevenbende. Op Internet wordt Fêteris ook niet voor niks (frequent) een crimineel genoemd naar ik mag veronderstellen…Die oorzaak zal mogelijk liggen in het gebrek aan respect jegens medemensen en respect jegens een effectieve bescherming jegens al het kwaad in narcostaat Nederland.

Uw Raad moet doen wat het behoort te doen, het arrest van het gerechtshof — en dus het vonnis van de rechtbank — casseren.

Het gerechtshof den Haag heeft er — in zijn huidige samenstelling — ogenschijnlijk geen zin meer in en doet steeds meer zaken af met het algemene oordeel dat dat de rechtbank op alle onderdelen van het geschil op goede gronden juist heeft geoordeeld.

Dat is een algemene stelling, die naar ik veronderstel poogt — alle grieven van belanghebbenden — teneinde te ontkomen aan een inhoudelijk — niet zelden onjuist — oordeel en daarmee af te kaarten dat alle grieven zijn behandeld…

Het gerechtshof heeft — geheel onbegrijpelijk — geoordeeld dat de rechtbank op alle onderdelen van het geschil — mogelijk met uitzondering van het oordeel dat de hoorplicht is geschonden — op goede gronden juist geoordeeld.

Hoezo ‘mogelijk met uitzondering van het oordeel dat de hoorplicht is geschonden’?

De rechtbank heeft vastgesteld dat de hoorplicht is geschonden, en heeft geoordeeld dat ‘in het onderhavige geschil’ echter voorbijgegaan kan worden aan die schending, gelet op het bepaalde in artikel 6:22 Awb.

De rechtbank heeft tevens vastgesteld dat geen uitzondering van de schending is vervat in artikel 7:3 Awb (nationale regeling).

Belanghebbende heeft in zijn pleitnota verwezen naar een oordeel van de hoogste nationale rechter alsook naar kenmerken van het hoogste recht, het Unierecht, welk recht vereist dat belanghebbende — met het oog op een effectieve rechtsbescherming — die in Nederland blijkbaar in het fiscaal recht totaal ontbreekt -, ik citeer;

‘De rechtbank heeft overwogen dat dit gebrek kan worden gepasseerd ex. artikel 6:22 Awb, nu de belanghebbende — volgens de rechtbank nog steeds — niet benadeeld is.

Aldus had het gerechtshof de zaken terug moeten verwijzen naar de Inspecteur, teneinde gehoord te worden. De zaak is gegrond en moeten worden terugverwezen wegens schending van artikel 6 EVRM/ artikel 47 Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie. Ik merk op dat artikel 47 Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie van toepassing is, nu het Unierecht ten uitvoer wordt gebracht.

Artikel 47 Handvest van de Grondrechten kent ook geen rechtvaardigingsgronden die de rechtbank ‘van toepassing heeft geacht.’

Het gerechtshof heeft daar geen uitspraak over gedaan, anders dan geoordeeld dat -de rechtbank op alle onderdelen van het geschil — mogelijk met uitzondering van het oordeel dat de hoorplicht is geschonden — op goede gronden juist geoordeeld. —

Of het is onvoldoende gemotiveerd, of het gerechtshof heeft het oordeel van de rechtbank herroepen, of juist niet, of wel, of wat, of hoezo?

Niet is op te maken uit de rechtspraak — anders dan dat het hoger beroep blijkbaar ongegrond is verklaard — of het gerechtshof duiding heeft gegeven aan de klacht van belanghebbende.

Helemaal onbehandeld is de klacht niet gebleven, nu het gerechtshof heeft geoordeeld dat mogelijk met uitzondering van het oordeel dat de hoorplicht is geschonden de rechtbank op alle gronden van het geschil juist heeft geoordeeld.

Ik kom er niet uit, met de beste bedoelingen — hoe en op welke gronden deze klacht — tot cassatie moet leiden, maar dat deze klacht tot cassatie moet leiden — daar ben ik wel uit.

Als Uw Raad immers de klacht niet casseert, wordt aanvaard dat — anders dan andere hoogste nationale rechters oordelen — dat de schending van de hoorplicht — overeenkomstig artikel 6:22 Awb kan worden gepasseerd, nog daargelaten of de feiten zoals vastgesteld door de rechtbank niet dusdanig onjuist zijn (belanghebbende heeft geen vergoeding van rente gekregen overeenkomstig de implementatiewetgeving van de wettelijke verplichting die voortkomt uit het Unierecht zelf — vervat in de nationale regeling ex. artikel 28c IW 1990) — en is dus alleen al om die reden benadeeld, nog los van het feit dat het Unierecht vereist dat belanghebbende een daadwerkelijke adequate vergoeding moet verkrijgen als bepalingen van het Unierecht zijn geschonden en deze bepalingen niet teniet gedaan kunnen worden door nationale regelingen zoals het Bpb..).

Aldus ga ik ervan uit dat Uw Raad oordeelt dat een schending van het niet horen bij de voorbereiding van een besluit niet kan worden gepasseerd op grond van artikel 6:22 Awb. De Raad overwoog dat de hoorplicht ex. artikel 7:2 Awb een essentieel onderdeel is van de bezwaarprocedure. Door het achterwege laten van de hoorplicht zal de belanghebbende dermate worden benadeeld, dat er geen sprake is van een eerlijk proces.

Nu vast staat dat Uw Raad het allemaal niet zo nauw neemt met de fundamentele rechten van Nederlands ingezetenen, naar ik veronderstel bij gebrek aan elk respect voor burgers bij (diverse) raadsheren van uw club, zou ik er ook niet van staan te kijken als Uw Raad stelt dat artikel 80 of 81 RO primeert boven de fundamentele rechten van burgers, nu Uw Raad toepassing van 80/81 RO doorgaans gebleken een dusdanige derogerende werking toedicht, dat alles wat ertoe doet terzijde wordt gesteld…

Uw Raad is een gekende boevenbende, daar bestaat volgens mij steeds minder discussie over. De in dit beroep weergegeven klachten liegen er niet om natuurlijk. Het wordt denk eens een de allerhoogste tijd voor bezinning van deze en gene…

Belanghebbende heeft verzocht om vergoeding van de immateriële schade in zowel de voldoening van belasting alsook in de zaak van de naheffingsaanslag.

Het betreft 2 verschillende zaken, met beiden een verschillende (potentiele) uitkomst. Aldus moet, nu in beide zaken de redelijke termijn van berechting is overschreden in beide zaken een vergoeding voor de immateriële schade en materiele schade vergoed worden.

Uw Raad oordeelde in min of meer gelijke zin door te overwegen dat de zaken in hoofdzaak gen betrekking hebben op hetzelfde onderwerp.

In Naaiderland is de immateriële schadevergoeding forfaitair geregeld zodat de mate van spanning en frustratie er niet toe doen, zolang de uitkomst van de afzonderlijke zaken maar verschillend kan zijn en/of kan worden gesteld dat belanghebbende voor beide zaken spanning en frustratie zou kunnen ondervinden.

Aldus had de rechtbank — door het Hof integraal overgenomen — niet kunnen oordelen zoals het heeft geoordeeld dat in de ene zaak een immateriële schadevergoeding moet worden toegekend en in de andere zaak volstaan kan worden met de constatering dat de termijn is overschreden.

Dat laatste, de constatering dat de redelijke termijn van berechting is overschreden verhoudt zich ook niet met bepalingen van het Unierecht, meer bepaald artikel 47 Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie/artikel 6 EVRM.

Uw Raad moet doen wat het behoort te doen, vooral eens integer en correct handelen en als Uw Raad dat eens een keer zou gaan doen, kan het niet anders zijn alsdat Uw Raad de klacht moet toewijzen en de arresten van de rechtbank en het gerechtshof moet casseren.

Maar zoals doorgaans heb ik totaal geen enkel vertrouwen in enige mate van oprechtheid of integriteit bij Uw Raad, ik heb genoeg gezien hoe ontstellend ernstig het wel niet is gesteld met deze fundamentele waarden bij Uw Raad.

Het zal wel weer een 81 RO worden, het paradepaardje van Uw Raad waar Uw Raad ogenschijnlijk derogerende werking aan toeschrijft, met voorrang en rechtstreeks teneinde Unierechtelijke vorderingen waar mogelijk om zeep te helpen.

Het recht op vergoeding van rente wegens in strijd met het Unierecht geheven belasting is een uit het Unierecht zelf voortkomende verplichting, die rechtstreeks, met voorrang en derogerend doorwerkt in de nationale rechtsorde.

Nu de verplichting rechtstreeks voortkomt uit het Unierecht zelf, volgt daaruit dat de rente van rechtswege, zonder verzoek moet worden vergoed, waarbij van belang is dat de lidstaat waarborgt dat belanghebbende zijn uit het Unierecht voortkomende rechten — zonder enige moeilijkheden of belemmeringen — kan verzilveren (Hof van Justitie, 8 september 2016, ECLI:EU:C:2016:663, r.o. 70;

Uw Raad, in zijn niet aflatende drang de wetgever en de heffende autoriteit te faciliteren heeft andersluidend geoordeeld, zonder de verwijzingsverplichting ex. artikel 267 VWEU te eerbiedigen, zonder enige mate van respect en integriteit aan het daglicht te stellen, louter met het oogmerk op naaien die burger, heeft andersluidend, dus niet voor enige twijfel vatbaar kennelijk onrechtmatig — besloten, waarmee de onrechtmatige daad vast staat.

Uw Raad heeft zich weer eens weten te etaleren als een gekende gajesclub die zijn weerga niet kent. Nederland is verworden tot een gajesland waar de fundamentele waarden apert en structureel te grabbel worden gegooid.

Belanghebbende heeft recht op vergoeding van de rente wegens in strijd met het Unierecht geheven belasting.

Als daarvoor onderzoek had moeten plaatsvinden door de bevoegde rechterlijke macht — mogelijk om vast te stellen of de belasting in strijd met bepalingen van het Unierecht geheven is — heeft de rechtbank daarin verzuimd.

Ik merk op dat elke belasting die verminderd moet worden wegens te hoge heffing van uit andere lidstaten geïmporteerde gebruikte voertuigen, zoals in casu, in strijd is met bepalingen van het Unierecht, meer bepaald artikel 110 VWEU, zodat reeds om die reden elk onderzoek achterwege zou kunnen blijven, maar ja, dat is natuurlijk zo in een ideale, correcte omgeving, welke omgeving nadrukkelijk ontbreekt in Nederland, dus toch maar een onderzoek dan..??!!