HR, 29-09-2009, nr. 07/13499

‘hij op 21 december 2005 te Nieuwegein, ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om opzettelijk [slachtoffer 2] van het leven te beroven, opzettelijk met een auto (waarin [slachtoffer 2] zich bevond) met een hogere dan ter de plaatse geldende snelheid, over een smalle weg is gereden en vervolgens onverhoeds zonder enige aanleiding of noodzaak deze, door hem, verdachte, bestuurde auto naar links heeft gestuurd alwaar zich een kanaal bevond met als gevolg dat de auto met daarin [slachtoffer 2] te water is geraakt, zijnde de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet voltooid’.

‘Uit de bijlagen van het in de wettelijke vorm opgemaakte proces-verbaal, van de politie Utrecht, district Lekstroom, recherche genummerd PL0960/05-020616, opgemaakt en gesloten op 26 december 2005, door [verbalisant 6] en [verbalisant 7], beiden brigadier van politie;

het in de wettelijke vorm opgemaakt proces-verbaal van aangifte van de politie Utrecht, district Lekstroom, noodhulp, genummerd PL0960/05-425810, opgemaakt en gesloten op 24 december 2005, door [verbalisant 8], brigadier van politie, voor zover inhoudende —zakelijk weergegeven— de verklaring van [slachtoffer 2] (blz 20–21):

Vandaag, 24 december 2005, kwam [verdachte] naar onze woning en wilde per se een stukje gaan autorijden met mij en onze dochter. Ik kan u verklaren dat [verdachte] een zwarte Renault 19 heeft. Onze dochter, [slachtoffer 1], zat achterin in het kinderzitje. [Slachtoffer 1] zat achter [verdachte]. [Verdachte] zat achter het stuur en ik zat op de passagiersplek voorin. We kwamen langs het kanaal te rijden. Dit kanaal was links van ons gelegen en ik zag dat [verdachte] behoorlijk hard reed. Ik heb op de snelheidsmeter gekeken en ik zag dat de meter diverse keren 60 en 80 aangaf. Terwijl wij met best wel hoge snelheid langs het kanaal reden zag ik dat [verdachte] de auto naar links stuurde de berm in. Ik kan u met zekerheid verklaren dat voor deze manoeuvre geen enkele reden was. Er kwam geen verkeer aan en er was niets aan de hand die zijn handeling noodzakelijk maakte. Ik kan u verklaren dat de auto rechtstreeks naar links reed. De auto slipte helemaal niet en ik voelde en zag dat [verdachte] totaal niet remde. In een flits van een seconde terwijl we door de berm reden keek [verdachte] mij aan en keek ik recht in zijn ogen. Zijn blik in zijn ogen was uitdrukkingsloos en koud. Er werd niets gezegd en ik zag dat hij vervolgens weer voor zich uit keek. Hij bleef de auto recht vooruit sturen richting het kanaal en we reden kort daarop het kanaal in. Toen ik uit de auto kroop stond het water al bijna tegen het dak aan. Ik ben uit de auto gezwommen. Ik zag vervolgens dat [verdachte] met [slachtoffer 1] richting de kant zwommen.

het in de wettelijke vorm opgemaakt proces-verbaal van de politie Utrecht, district Lekstroom, Noodhulp, genummerd PL0960/05-425810, opgemaakt en gesloten op 24 december 2005, door [verbalisant 1] en [verbalisant 2], respectievelijk hoofdagent en aspirant van politie, voor zover inhoudende —zakelijk weergegeven— het relaas van verbalisanten (blz 25):

Op 24 december 2005 kregen wij verbalisanten de melding te gaan naar de Overeindsebrug te Nieuwegein, alwaar een personenauto te water zou zijn geraakt. Toen we ter plaatse waren gekomen zagen we sporen in de berm. Wij verbalisanten zagen dat het spoor vanaf de weg, ineens schuin de berm in liep. Wij verbalisanten zagen dat er geen remsporen op de weg aanwezig waren. Ook in de berm zagen wij verbalisanten geen remsporen.

het in de wettelijke vorm opgemaakt proces-verbaal verkeerongevalsanalyse van de regionale verkeersdienst Utrecht, genummerd 24120513003574, opgemaakt en gesloten op 26 december 2005, door [verbalisant 3] en [verbalisant 4], beiden hoofdagent van politie, voor zover inhoudende —zakelijk’ weergegeven— het relaas van verbalisanten (blz 51-57):

Op vrijdag 24 december 2005 hebben wij verbalisanten een onderzoek ingesteld naar de toedracht van het te water raken van een personenauto. De Renault reed over het Sluispad te Nieuwegein komende uit de richting van de Prinses Beatrixsluis. Ongeveer 36,70 m voorbij de bermpaal 43,5 reed de Renault naar links de grasberm in en reed vervolgens het Lekkanaal in. Ingevolge bord A1 bijlage IRW 1990 gold voor het Sluispad een maximumsnelheid van 60 km/h. De breedte van de rijbaan bedroeg ± 3.0 m. Op de plaats van het voorval was de rijbaan breder (±4,15 m). Op een afstand van 36,70 m na bermpaal 43,5 troffen wij op de rijbaan van het Sluispad het begin van een boogspoor (driftspoor) aan. Dit boogspoor liep schuin naar links en had tot aan de grasberm een lengte van ± 15,90 m. Dit boogspoor begon ± 1,40 m gemeten vanaf de rechterzijde van de rijbaan. Vanaf de plaats waar het boogspoor eindigde op de rijbaan liep er een rijspoor de grasberm in. Dit rijspoor liep over een lengte van ± 19,30 m door de grasberm tot aan de stalen damwand die de scheiding vormde tussen de grasberm en het Lekkanaal. Op een afstand van ± 11,0 m vanaf het begin van het boogspoor troffen wij links van het eerste rijspoor een tweede rijspoor aan. Dat spoor liep evenwijdig aan het eerste spoor en eindigde ook bij de damwand die de scheiding vormde tussen de berm en het Lekkanaal. Tussen de beide sporen troffen wij een plaats aan waar het gras verdwenen was en de grond was los gewoeld. In het verlegde van de rijsporen werd later door duikers van de brandweer om een afstand van ± 10,0 m vanaf de zijkant de Renault aangetroffen. Het aangetroffen boogspoor (driftspoor) kan ontstaan zijn door met een hoge snelheid een bocht in te sturen, uit te wijken of al sturend te accelereren. Het omwoelen van de grond is hoogstwaarschijnlijk het gevolg van het feit dat de Renault met de voorzijde (bumper of voorzijde onder) de grond raakte. Dit kan alleen gebeuren indien de Renault met een aanzienlijke snelheid heeft gereden. De bestuurder verklaarde dat hij naar links was gestuurd omdat hij met zijn linkerwiel in de grasberm zat. Uit de technische gegevens van de RDW bleek dat de Renault een spoorbreedte had van 1,43 m. Uit de fabrieksgegevens van Renault bleek de breedte van de Renault maximaal 1,60 m te bedragen. Gelet op bovenstaande gegevens en de gemeten afstanden bevond de Renault zich op het moment dat het boogspoor zich begon af te tekenen nog met het linker voorwiel op het asfalt. Ook werd de rijbaan na het aftekenen van het eerste boogspoor breder. De door ons aangetroffen sporen in de grasberm waren rijsporen. Er werd door ons geen blokkeersporen aangetroffen op het wegdek of in de berm. Ook indien de bestuurder plotseling in de berm gereden zou zijn had hij nog een ruime afstand om te remmen en om te sturen. Een natuurlijke reactie is om bij het in de berm raken in ieder geval te sturen in de richting van de rijbaan. Gelet op de rijsporen werd in ieder geval tot sturen geen enkele poging ondernomen. In ieder geval werd ook niet zichtbaar geremd. Conclusie Op het moment dat het boogspoor zich begon af te tekenen reed de Renault op een recht stuk weg. Dit betrof een fietspad. Ook reed de Renault op het moment van aftekening niet met zijn linkerwiel in de berm. Dit was minimaal zichtbaar geweest daar er op die plaats nog een oud rijspoor in de berm liep. Ook had de bestuurder gezien de afstand van ± 34,0 m voordat deze het water raakte nog de mogelijkheid om naar rechts te sturen of te remmen. Dit deed hij niet.

een geschrift, als bedoeld in artikel 344 eerste lid onder 5 van het Wetboek van Strafvordering zijnde een rapport van ing. J.J.A. Fitters, gedateerd 4 juli 2007, voor zover inhoudende —zakelijk weergegeven— het relaas van ing. J.J.A. Fitters (blz: 7)

Uit de rijproeven is gebleken dat ook de bijrijder het voertuig de betreffende baan kan laten beschrijven. Bij de eerste pogingen bleek de reflexmatige neiging tot ingrijpen door ondergetekende moeilijk te onderdrukken. Na enkele keren oefenen lukte het echter om deze neiging te onderdrukken.

het in de wettelijke vorm opgemaakt proces-verbaal van de politie Utrecht, district Lekstroom, team woning- en bedrijfsinbraken, genummerd PL0960/05-425810, opgemaakt en gesloten op 24 december 2005, door [verbalisant 9], hoofdagent van politie, voor zover inhoudende —zakelijk weergegeven— de verklaring van verdachte (blz 37):

U vraagt mij wat er vandaag heeft plaatsgevonden. Ik reed en [slachtoffer 2] zat naast mij en [slachtoffer 1] zat in een kinderstoel achter mij. Ik heb een personenauto van het merk Renault type 19 kleur zwart, voorzien van kenteken [AA-00-BB]. Ik reed met deze personenauto ter hoogte van de sluizen van Nieuwegein. U vraagt mij hoe hard ik reed. Ik vermoed tachtig kilometer per uur.

Uit de bijlagen van het in de wettelijke vorm opgemaakte proces-verbaal, van de politie Utrecht, district Lekstroom, recherche genummerd PL0960/05-020616A, opgemaakt en gesloten op 26 januari 2006, door [verbalisant 6] brigadier van politie;

het in de wettelijke vorm opgemaakt proces-verbaal technisch onderzoek van de regionale verkeersdienst Utrecht, genummerd 24120513003574A, opgemaakt en gesloten op 9 januari 2006, door [verbalisant 4] en [verbalisant 5], beiden hoofdagent van politie, voor zover inhoudende —zakelijk weergegeven— het relaas van verbalisanten (blz 87):

Op 27 december 2005 hebben wij verbalisanten een onderzoek ingesteld aan een Renault met kenteken [AA-00-BB]. Dit voertuig was van de weg gereden en vervolgens te water geraakt. Wij zagen dat het voertuig was voorzien van een conventioneel remsysteem. Het remsysteem vertoonde geen gebreken en functioneerde naar behoren. De stuurinrichting vertoonde geen gebreken: Wij zagen en voelden dat de beide voorwielen direct reageerden op de draaiing van het stuurwiel.’

‘Gezien de bewijsmiddelen, zoals deze later in de eventueel op te maken aanvulling op dit arrest zullen worden opgenomen, is het hof van mening dat redelijkerwijs uitgesloten kan worden dat er andere oorzaken zijn voor het te water raken van de auto dan een bewuste stuuractie van verdachte of [slachtoffer 2].

[Slachtoffer 2] heeft het volgende verklaard: ‘Terwijl wij met best wel hoge snelheid langs het kanaal reden zag ik dat [verdachte] de auto naar links stuurde de berm in. Ik kan u met zekerheid verklaren dat voor deze manoeuvre geen enkele reden was. Er kwam geen verkeer aan en er was niets aan de hand die zijn handeling noodzakelijk maakte. Ik kan u verklaren dat de auto rechtstreeks naar links reed. De auto slipte helemaal niet en ik voelde en zag dat [verdachte] totaal niet remde. In een flits van een seconde terwijl we door de berm reden keek [verdachte] mij aan en keek ik recht in zijn ogen. Zijn blik in zijn ogen was uitdrukkingsloos en koud. Er werd niets gezegd en ik zag dat hij vervolgens weer voor zich uit keek. Hij bleef de auto recht voorruit sturen richting het kanaal en we reden kort daarop het kanaal in.’

Het hof acht de verklaring van [slachtoffer 2] geloofwaardig nu deze ondersteund wordt door het procesverbaal verkeersongevalsanalyse van 26 december 2005, opgemaakt door [verbalisant 3] en [verbalisant 4] en het rapport van Ongevallen Analyse Nederland van 4 juli 2007, opgemaakt door ing. J.J.A. Fitters. De conclusie van het procesverbaal verkeersongevalsanalyse luidt als volgt: ‘Op het moment dat het boogspoor zich begon af te tekenen reed de Renault op een recht stuk weg. Dit betrof een fietspad. Ook reed de Renault op het moment van aftekening niet met zijn linkerwiel in de berm. Dit was minimaal zichtbaar geweest daar er op die plaats nog een oud rijspoor in de berm liep. Ook had de bestuurder gezien de afstand van ± 34,0 m voordat deze te water raakte nog de mogelijkheid om naar rechts te sturen of af te remmen.’ Ing. J.J.A. Fitters merkt in zijn rapport het volgende op: ‘Uit de rijproeven is verder gebleken dat ook de bijrijder de betreffende baan kan laten beschrijven. Bij de eerste pogingen bleek de reflexmatige neiging tot ingrijpen door ondergetekende moeilijk te onderdrukken. Na enkele keren oefenen lukte het echter om deze neiging te onderdrukken.’

Het hof is van mening dat gezien het bovenstaande verdachte degene is geweest die een stuurbeweging (naar links) heeft gemaakt en klaarblijkelijk vervolgens niet heeft tegengestuurd. Met een auto met daarin [slachtoffer 2] bewust het kanaal inrijden kan naar uiterlijke verschijningsvorm worden aangemerkt als zo zeer gericht te zijn op de dood van [slachtoffer 2] dat verdachte willens en wetens de aanmerkelijke kans heeft aanvaard, dat [slachtoffer 2] om het leven zou komen. Het hof heeft echter niet de overtuiging dat de verdachte opzet had om zijn dochter om het leven te brengen, ook niet voorwaardelijk opzet daartoe.’

‘Bij de beoordeling van het middel moet het volgende worden vooropgesteld.

Voorwaardelijk opzet op een bepaald gevolg — zoals hier de dood — is aanwezig indien de verdachte zich willens en wetens heeft blootgesteld aan de aanmerkelijke kans dat dat gevolg zal intreden.

De beantwoording van de vraag of de gedraging de aanmerkelijke kans op een bepaald gevolg in het leven roept, is afhankelijk van de omstandigheden van het geval, waarbij betekenis toekomt aan de aard van de gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht. Er is geen grond de inhoud van het begrip ‘aanmerkelijke kans’ afhankelijk te stellen van de aard van het gevolg. Het zal in alle gevallen moeten gaan om een kans die naar algemene ervaringsregelen aanmerkelijk is te achten.

Voor de vaststelling dat de verdachte zich willens en wetens heeft blootgesteld aan zulk een kans is niet alleen vereist dat de verdachte wetenschap heeft van de aanmerkelijke kans dat het gevolg zal intreden, maar ook dat hij die kans ten tijde van de gedraging bewust heeft aanvaard (op de koop toe heeft genomen). Uit de enkele omstandigheid dat die wetenschap bij de verdachte aanwezig is dan wel bij hem moet worden verondersteld, kan niet zonder meer volgen dat hij de aanmerkelijke kans op het gevolg ook bewust heeft aanvaard, omdat in geval van die wetenschap ook sprake kan zijn van bewuste schuld.

Van degene die weet heeft van de aanmerkelijke kans op het gevolg, maar die naar het oordeel van de rechter ervan is uitgegaan dat het gevolg niet zal intreden, kan wel worden gezegd dat hij met (grove) onachtzaamheid heeft gehandeld maar niet dat zijn opzet in voorwaardelijke vorm op dat gevolg gericht is geweest.

Of in een concreet geval moet worden aangenomen dat sprake is van bewuste schuld dan wel van voorwaardelijk opzet zal, indien de verklaringen van de verdachte en/of bijvoorbeeld eventuele getuigenverklaringen geen inzicht geven omtrent hetgeen ten tijde van de gedraging in de verdachte is omgegaan, afhangen van de feitelijke omstandigheden van het geval. Daarbij zijn de aard van de gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht, van belang. Bepaalde gedragingen kunnen naar hun uiterlijke verschijningsvorm worden aangemerkt als zo zeer gericht op een bepaald gevolg dat het — behoudens contra-indicaties — niet anders kan zijn dan dat de verdachte de aanmerkelijke kans op het desbetreffende gevolg heeft aanvaard.’

‘De verdediging is daarnaast van mening dat er sprake is van het ontbreken van opzet waardoor een bewezenverklaring ten aanzien van zowel het primair als ook subsidiair en meer subsidiair ten laste gelegde niet kan volgen. Dit op basis van de huidige lijn der jurisprudentie van de Hoge Raad aangaande het leerstuk voorwaardelijk opzet.

Het leerstuk van het voorwaardelijk opzet is de laatste jaren aan verschuiving onderhevig. Voor bewijs van voorwaardelijk opzet is niet meer voldoende het op de koop toe nemen van een risico; een aanmerkelijke kans aanvaarden dat een bepaald risico wordt verwezenlijkt. Thans kan opzet pas worden bewezen verklaard indien een persoon bewust een bepaald risico heeft aanvaard. Het bewuste aanvaarden van dat risico moet objectief kunnen worden vastgesteld aan de hand van de bewijsmiddelen.

De verschuiving van het leerstuk voorwaardelijk opzet is ingezet met de HIV-arresten en de verkeersrechtspraak, maar heeft ook zijn weg gevonden naar ‘commune geweldsdelicten’ , aldus de Hoge Raad in haar arrest van 22 juni 2004’.

Om te kijken of er sprake is van uiteindelijk voorwaardelijk opzet lijkt dit in het licht van de Hoge Raad vooral af te hangen van het antwoord op de vraag of de verdachte de kans dat zijn NJ 2004, 561 handelen een bepaald gevolg zou hebben bewust op de koop heeft toegenomen en niet, althans zeker niet alleen, van het antwoord op de vraag of de verdachte sowieso wetenschap heeft gehad van dat gevolg.

Tegenwoordig is uit de lijn der jurisprudentie op te maken dat de Hoge Raad de toets steeds stringenter laat zijn. De eis wordt gesteld dat de mogelijkheid van verwezenlijking van het delictsverbod niet alleen denkbeeldig is geweest, maar juist reëel is geweest, in die zin, dat de kans op verwezenlijking aanmerkelijk is geweest.’ Hierbij moet de kans vrij zwaar worden aangezet aldus de Hoge Raad in haar arrest van 30 november 19993. In het HIV-l arrest wordt duidelijk gesteld dat uit de bewijsmiddelen in ieder geval moet blijken dat de betreffende verdachte zich bewust is geweest van de aanmerkelijke kans dat het bepaalde gevolg in zal treden. In de diverse daaropvolgende HIV-arresten buigt de Hoge Raad zich ook over het opzet dan wel voorwaardelijk opzet van de verdachte. Over het daarop betrekking hebbende criterium bestaat geen twijfel: heeft de verdachte zich willens en wetens blootgesteld aan de aanmerkelijke kans dat het gewraakte gevolg zou intreden? Oftewel: heeft de verdachte bewust de aanmerkelijke kans op het gewraakte gevolg aanvaard?

Voor het bewijs van voorwaardelijk opzet zal de aard van de gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht, gelet op de algemene ervaring, bepalend zijn. Er is geen grond de inhoud van het begrip aanmerkelijke kans afhankelijk te stellen van de aard van het gevolg. Zie ook het arrest van de Hoge Raad van 22 november 2005, NJ 2006, 123 ; Slachtoffers op skeelers.

Deze lijn zet de Hoge Raad door getuige zijn arrest van 25 juni 20034. In dit arrest geeft de Hoge Raad aan bij de beoordeling van het bewust aanvaarden normativering plaatsvindt doch dit gaat buiten de aanmerkelijke kans om. Immers, de aanmerkelijke kans kan gezien worden als objectieve pijler.

Mevis stelt in zijn noot onder arrest van de Hoge Raad van 24 februari 20045 dat voor wat betreft de aanmerkelijkheid van de kans de vraag naar het weten en willen van groot belang is. Daarbij merkt hij op dat risicovol gedrag met gevolg niet zonder meer onder voorwaardelijk opzet te scharen valt. Een opmerking die in de onderhavige zaak van groot belang is.

In HIV 1 lag de nadruk nog op de vraag of er sprake was van het bewijs van aanvaarding (wilselement) Dat bewijs van de aanvaarding doet er nog steeds toe. Echter een verandering is opgetreden. In HIV 3- ligt de nadruk meer op de vraag van de aanmerkelijkheid van de kans wat in HIV- 4 weer wordt doorgezet.

Voorwaardelijk opzet op een bepaald gevolg —zoals hier dan de dood— is aanwezig indien de verdachte zich willens en wetens heeft blootgesteld aan de aanmerkelijke kans dat gevolg (de dood) zal intreden. De beantwoording van de vraag of de gedraging de aanmerkelijke kans op een bepaald gevolg in het leven roept, is afhankelijk van de omstandigheden van het geval, waarbij betekenis toekomt aan de aard van gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht.

Uit de lijn der jurisprudentie is af te leiden dat de Hoge Raad van de feitenrechter verlangt dat deze zoveel mogelijk feitelijke omstandigheden vaststelt waarop het oordeel dat er sprake is van opzet kan worden gestoeld. En juist wanneer wij naar de onderhavige zaak kijken lijkt dat een moeilijke opgave.

Hoewel zeer gevaarlijke gedragingen in het verkeer onder omstandigheden een poging tot doodslag op kunnen leveren, kan in casu niet voorbijgegaan worden aan het feit dat [verdachte] dan ook in dit geval zijn eigen dood op de koop toe heeft moeten nemen als men er vanuit gaat dat er sprake is van voorwaardelijk opzet op het gevolg, te weten de dood van dochtertje [slachtoffer 1] en ex-vrouw [slachtoffer 2]. Naar ervaringsregels is het niet aannemelijk dat [verdachte] de kans op de koop toeneemt dat als gevolg van zijn gedraging hij zelf zijn leven zal verliezen. Ik wijs in dit kader op het Porsche arrest van 15 oktober 1996, NJ 1997, 199.

En anders dan de officier van justitie stelde in haar requisitoir is er naar mijn mening geen sprake van voorbereiding. Immers, het raam was slechts vijf centimeter open. Een volwassen persoon kan daar niet uitklimmen. Het is aannemelijker dat cliënt getracht heeft het raam open te maken via de normale weg alvorens hij de raam heeft ontzet. Ik merk op dat het raam van mevrouw bijna helemaal openstond en dit voor het gemak niet genoemd wordt. Van voorbereiding was sprake geweest als dient zijn ruitentikker dichtbij zich had gehad. Cliënt wist echter niet eens waar deze lag. Daarbij merk ik ook op dat in het feit dat het kinderstoeltje achter de stoel van mijn dient door hem wordt vastgemaakt geen argumentatie kan zijn om opzet aan te nemen. Hetzelfde geldt voor het niet om hebben van een gordel. Als je namelijk voorbereid te water gaat zal je naar mijn mening wel je gordel om doen in verband met de mogelijke klap. Tegen de vooruit knallen en bewusteloos raken levert meer gevaar op dan een gordel afdoen en zo snel mogelijk de auto uit gaan. We worden wel erg creatief als met dit soort argumentatie het voorwaardelijk opzet wordt ingekleed.

Duidelijk is dat [slachtoffer 1] alles is voor mijn cliënt. Hij verliest zelfs zijn baan omdat hij [slachtoffer 1] zo vaak mogelijk wil zien en vecht voor de rechter om een omgangsregeling waarbij zowel moeder als vader de ruimte krijgen en [slachtoffer 1] haar beide ouders kan zien.

In dit kader kan en mag niet vergeten worden dat:

Ik grijp even terug naar de reeds ten aanzien van het primaire verweer benoemde verklaringen van dient. Uit de verklaringen van dient blijkt duidelijk te destilleren dat hij:

Ik ben dan ook van mening dat er sprake is van een gebrek aan (voorwaardelijk) opzet en verzoek u dan ook dient algeheel vrij te spreken. Van de subsidiair ten laste gelegde opzettelijke mishandeling met voorbedachten rade is überhaupt geen sprake. Ook de opzet voor de bedreiging kan niet uit het dossier worden gedestilleerd. Immers van een opzettelijke stuuractie is geen sprake. Een algehele vrijspraak dus.’

‘hij op 16 oktober 2005 te Vianen opzettelijk, zonder dat daartoe de noodzaak aanwezig was, gebruik heeft gemaakt van een alarmnummer voor publieke diensten, namelijk van het nummer 112’.

‘Ten aanzien van feit 2 heeft de raadsvrouw aangevoerd dat er wel degelijk een noodzaak was nu [slachtoffer 2] hysterisch was. Het hof verwerpt dit verweer. Verdachte maakte alleen melding van het feit dat hij gestoken zou zijn met een mes. Hij was echter niet gestoken, waardoor er geen noodzaak was om daarover 112 te bellen.’

‘Onder feit 2 is aan dient ten laste gelegd dat hij opzettelijk gebruik heeft gemaakt van de nooddienst 112 zonder dat daartoe noodzaak was. Art. 142 Sr is ten laste gelegd. Naar mening van de verdediging is hier geen sprake van het doen van een noodoproep zonder noodzaak. Immers, uit het proces verbaal van politie op pagina 7 en 8 van het dossier is duidelijk op te maken dat er sprake is van een chaotische situatie. Cliënt loopt met zijn kind op de arm buiten en binnen zit een vrouw hysterisch te huilen. Zij doet daarbij een uitlating op basis waarvan de politie haar als verdachte aanmerkt. Tijdens het doen van de noodoproep geeft cliënt aan dat de situatie thuis uit de hand dreigt te lopen. Op de achtergrond is de baby van dient hard aan het huilen. Cliënt geeft zelf aan dat het letsel niet veel voorstelt, maar dat hij bang is dat de vrouw gaat doordraaien. De politie schaalt dan op basis van haar kennis de oproep in op een bepaalde schaal. De politie zal daarbij rekening houden met eerdere situatie op/aan het adres van de beller. Van het doen van een noodoproep zonder noodzaak is geen sprake. Zeker nu uit het proces verbaal van bevindingen valt af te leiden dat er wel degelijke een dreigende en reeds geëscaleerde situatie bestond. Ik verzoek u cliënt dan ook vrij te spreken nu er geen wettig en overtuigend bewijs voorhanden is.’

‘Aangezien in casu echter (alleen in z'n algemeenheid) ten laste was gelegd dat rekwirant zonder noodzaak het alarmnummer had gebeld, had het Hof de vraag dienen te onderzoeken en beantwoorden of er (ook indien van de onjuistheid van de melding voor wat betreft het steken met het mes) desondanks kon worden gezegd dat er wel degelijk sprake was van de noodzaak (als bedoeld in art. 142 Sr) het alarmnummer te bellen en zo nee, of rekwirant opzettelijk zonder noodzaak belde (of dat hij gelet op de situatie waarin hij zich bevond dacht of mocht denken dat het bellen van het alarmnummer wel gerechtvaardigd was). Gelet op hetgeen door de verdediging werd aangevoerd kan — in samenhang beziend met de inhoud van de met betrekking tot dit feit gebruikte bewijsmiddelen — niet worden uitgesloten dat rekwirant wel degelijk belde met noodzaak, althans met wat de wetgever daaronder heeft verstaan.’

‘hij op 16 oktober 2005 te Nieuwegein mondeling aangifte heeft gedaan dat een strafbaar feit was gepleegd, wetende dat dat feit niet was gepleegd, immers heeft verdachte toen aldaar ten overstaan van [verbalisant 10], hoofdagent van regiopolitie Utrecht en/of [verbalisant 12], inspekteur van regiopolitie Utrecht, opzettelijk in strijd met de waarheid aangifte gedaan van poging tot doodslag of poging tot zware mishandeling’.

‘Onder feit 3 is aan dient het opzettelijk in strijd met de waarheid doen van valse aangifte ten laste gelegd. Cliënt zou aangifte hebben gedaan jegens zijn vrouw van mishandeling met een mes dan wel bedreiging, terwijl hij wist dat het feit niet was gepleegd. Vooropgesteld wordt duidelijk dat dient nog steeds van mening is dat er sprake is geweest van een strafbaar feit dat jegens hem is gepleegd. Jegens [slachtoffer 2] is nooit een officiële aangifte gedaan. Dat dat ook niet hoeft blijkt uit de rechtspraak aangaande dit artikel. Een mededeling aan de politie is voldoende als de politie maar gedreven wordt tot enig onderzoek. Dat is in casu gebeurd. Echter, naar mijn mening kan niet worden gesteld dat dient opzettelijk aangifte heeft gedaan van iets wat niet gebeurd is. Cliënt is namelijk heel stellig dat het wel is gebeurd; maar om sneller vrij te komen heeft cliënt zijn verklaring veranderd. Op de zitting van 8 maart 2006 legt hij uit aan de rechtbank wat er is gebeurd. Hij is stellig. Er is gekrast met en mes door zijn ex-vrouw, maar deze verklaring heeft hij ingetrokken. Hier lijnrecht tegenover staat de verklaring van de ex-vrouw van cliënt. Niet geheel onverwacht ontkent zij enige betrokkenheid. Het kan niet zo zijn dat haar verklaring boven die van cliënt wordt geplaatst. Van enig steunbewijs is wat mij betreft geen sprake. Haar verklaring tegen de verklaring van cliënt. Mij is niet duidelijk wie er nou aanvullend heeft verklaard op pagina 31 van het dossier. Immers, [slachtoffer 2] staat doorgehaald en dit is niet verbeterd. Dit standpunt wordt dan ook bevestigd door hetgeen vermeld staat in het proces verbaal van bevindingen op pagina 7 en 8 van het dossier waaruit blijkt dat er hysterisch wordt gereageerd door [slachtoffer 2]. [Verdachte] loopt met verse krassen op zijn arm buiten en zijn vrouw is binnen. Vrijspraak.’