Rb. Amsterdam, 23-12-2009, nr. AWB 08-3762 WET

Eiser is bestuurslid van de Stichting Hells Angels, “chapter Amsterdam” (hierna: de Stichting). Aan eiser is voor de periode van 2 juni 1997 tot en met 1 juni 2006 verlof verleend voor het voorhanden hebben van (vuur)wapen(s), te weten een revolver van het merk Smith & Wesson en een pistool van het merk CZ alsmede de bijbehorende munitie. Verweerder heeft dat verlof ingetrokken.

Bij het bestreden besluit heeft verweerder de intrekking van het verlof gehandhaafd en zich op het standpunt gesteld dat het procesverbaal van 31 januari 2006 voldoende concrete aanknopingspunten biedt voor de conclusie dat aan eiser het onder zich hebben van wapens of munitie niet langer kan worden toevertrouwd. Dit proces-verbaal van verdenking is opgesteld ten behoeve van het strafrechtelijk onderzoek naar de Stichting onder de naam “Acroniem” (hierna: het Acroniemonderzoek).

Dat de rechtbank het Openbaar Ministerie (OM) bij het vonnis van 20 december 2007 niet-ontvankelijk heeft verklaard in de strafvervolging doet hieraan niets af, nu de rechtbank geen oordeel heeft gegeven over de feiten. Aan eiser kan de wapenvondst op 8 februari 2001 mede worden toegerekend. Dit blijkt uit een uitspraak van de rechtbank Amsterdam van 11 april 2007, gepubliceerd op de website www.rechtspraak.nl onder LJ-nummer: BA2761, aldus verweerder.

Eiser heeft in beroep naar voren gebracht dat de gegevens uit het Acroniemonderzoek niet ten grondslag mogen worden gelegd aan de intrekking van het wapenverlof, omdat zij op een wijze zijn verkregen die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht, dat deze bewijzen niet toelaatbaar zijn. Eiser heeft de strafbare feiten genoemd in dit onderzoek niet gepleegd. Eiser heeft geen enkele persoonlijke bemoeienis met de aangetroffen wapens. De doorzoeking op het terrein van de Stichting Hells Angels op 8 februari 2001 mag niet ten grondslag worden gelegd aan de intrekking, nu op 16 mei 2001 nog een wijziging van het wapenverlof heeft plaatsgevonden.

Eiser heeft verder een aantal processen-verbaal rondom geweldsincidenten bij discotheek “De Ster” in de periode van 1 januari 2004 tot 6 februari 2005 overgelegd, waaruit blijkt dat deze feiten eiser niet kunnen worden toegerekend. Tenslotte heeft eiser met een beroep op het gelijkheidsbeginsel aangevoerd dat nu de korpschef de intrekking van het wapenverlof van een medebestuurslid van de Stichting ([naam 1]) ongedaan heeft gemaakt, ook aanleiding bestaat om de intrekking van zijn wapenverlof ongedaan te maken, aldus eiser. Eiser heeft ter nadere onderbouwing een besluit van 17 maart 2009 van de Minister van Justitie overgelegd, waarbij het beroep van [naam 1] niet-ontvankelijk is verklaard, omdat aan hem bij een afzonderlijk besluit alsnog een wapenvergunning is verleend.

De rechtbank stelt vast dat verweerder niet tijdig heeft beslist op het administratieve beroep van eiser. Nu met het nemen van het bestreden besluit het (proces)belang tegen het uitblijven van een beslissing op bezwaar is komen te ontvallen, zal de rechtbank het beroep van eiser, voor zover gericht tegen het niet tijdig beslissen op het administratieve beroep, niet-ontvankelijk verklaren.

De rechtbank ziet aanleiding verweerder te veroordelen in de proceskosten die eiser in verband met het instellen van beroep tegen het niet tijdig nemen van een besluit redelijkerwijs heeft moeten maken. De rechtbank bepaalt deze kosten met toepassing van het Besluit proceskosten bestuursrecht op 1 punt (voor het indienen van het beroepschrift) x

€ 322,00 x factor 0,25 (gewicht van de zaak: zeer licht) = € 80,50.

Het door eiser betaalde griffierecht wordt geacht mede te zijn voldaan ten aanzien van het beroep tegen het bestreden besluit.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser op niet ongeloofwaardige wijze ontkend dat het besluit van 22 mei 2006 op de juiste wijze aan hem bekend is gemaakt. Immers, eiser heeft onbetwist gesteld dat hij eerst op 1 juli 2006, na telefonisch contact met de korpschef, een afschrift van het besluit van 22 mei 2006 heeft ontvangen. Verder is gebleken dat het besluit van 22 mei 2006 niet per aangetekende post is verzonden en dat verweerder niet in staat is geweest om op basis van de verzendadministratie te bewijzen wanneer het besluit is verzonden. Gelet hierop dient het ervoor te worden gehouden dat de termijn voor het instellen van het administratief beroep eerst op 1 juli 2006 is aangevangen. Nu het administratieve beroep door verweerder is ontvangen op 18 juli 2006, heeft eiser het administratieve beroep tijdig bij verweerder ingediend, zodat verweerder het administratief beroep naar het oordeel van de rechtbank terecht ontvankelijk heeft verklaard.

Ingevolge artikel 7, tweede lid, van de Wet wapens en munitie (hierna: Wwm) kunnen de in deze wet genoemde erkenningen, consenten, vergunningen, verloven en ontheffingen, onverminderd de bijzondere gronden tot wijziging of intrekking daarvan, door het bestuursorgaan dat deze heeft verleend of door de minister worden gewijzigd of ingetrokken:

Verweerder heeft beleid omtrent de toepassing van artikel 7, van de Wwm, neergelegd in de “Circulaire wapens en munitie 2005” (hierna: de Circulaire). In het “bijzonder deel” (B) van de Circulaire worden een aantal concrete criteria gegeven voor de beantwoording van de vraag of er aanwijzingen bestaan dat aan de houder van het verlof het onder zich hebben van wapens of munitie niet langer kan worden toevertrouwd. Deze aanwijzingen kunnen blijken uit veroordelingen en andere rechterlijke uitspraken alsmede andere over de betrokkene bekende feiten, zoals bijvoorbeeld een door de politie opgemaakt proces-verbaal dat (nog) niet tot een veroordeling heeft geleid, een sepot of de psychische gesteldheid van de betrokkene.

De rechtbank stelt voorop dat uit jurisprudentie van de AbRvS (vergelijk bijvoorbeeld de uitspraak van de AbRvS van 25 oktober 2006, gepubliceerd op de website www.rechtspraak.nl onder LJ-nummer: AZ0808) blijkt dat de in artikel 7, tweede lid, van de Wwm geboden bevoegdheid een maatregel is ter bescherming van de veiligheid van de samenleving en niet een tegen eiser gerichte strafrechtelijke sanctie. Tegen de achtergrond van dat grote maatschappelijke veiligheidsbelang is reeds in het bestaan van geringe twijfel aan het verantwoord zijn van het verlof voldoende reden gelegen om een verlof in te trekken, mits deze twijfel objectief toetsbaar is.

Naar het oordeel van de rechtbank bestaat er geen steun voor het standpunt van eiser dat de gegevens uit het Acroniemonderzoek niet aan de intrekking van het wapenverlof ten grondslag hadden mogen worden gelegd omdat deze rechtbank bij vonnis van 20 december 2007 het OM niet-ontvankelijk heeft verklaard in de strafvervolging. Met deze uitspraak is niet zonder meer vast komen te staan dat al het bewijs in het Acroniemonderzoek op onrechtmatige wijze is vergaard. Het oordeel van de strafrechter tast weliswaar de gehele telastelegging aan omdat de tapverslagen de gehele telastelegging betreffen, maar het oordeel van de strafrechter tast niet de betrouwbaarheid van ander in het dossier aanwezig feitenmateriaal aan. De rechtbank vindt steun voor dit standpunt in de uitspraak van de AbRvS van 26 november 2008 (gepubliceerd op de website www.rechtspraak.nl onder LJ-nummer: BG5316).

De rechtbank is van oordeel dat de handhaving van de intrekking van het wapenverlof bij het bestreden besluit steunt op een onvoldoende motivering. Verweerder heeft de intrekking gemotiveerd door te verwijzen naar het proces-verbaal van verdenking van 31 januari 2006 en te stellen dat daaruit voldoende concrete aanwijzingen blijken voor het vermoeden dat aan eiser het onder zich hebben van wapens niet langer kan worden toevertrouwd. Wat die concrete aanwijzingen zijn en op grond waarvan die bestaan, wordt niet nader aangegeven. Naar het oordeel van de rechtbank had het op de weg van verweerder gelegen zijn stelling te concretiseren en de verdenkingen jegens eiser te voorzien van een objectief toetsbare onderbouwing.

Gelet op het bovenstaande zal de rechtbank het bestreden besluit vernietigen wegens strijd met het motiveringsbeginsel, zoals neergelegd in artikel 7:12, van de Awb. In de hiernavolgende overwegingen zal de rechtbank bezien of er aanleiding bestaat om de rechtsgevolgen van het bestreden besluit in stand te laten.

Verweerder heeft eerst in het verweerschrift weergegeven welke (concrete) aanwijzingen jegens eiser bestaan op grond waarvan aan eiser het onder zich hebben van wapens niet langer kan worden toevertrouwd (hierna: de aanwijzingen). Het gaat daarbij om de volgende aanwijzingen:

Uit het verslag van de hoorzitting van 27 maart 2006 blijkt dat beruchte criminelen zoals [naam 2] en [naam 3] het clubhuis van de Stichting hebben bezocht.

Uit het proces-verbaal van 31 januari 2006 is gebleken dat bij een doorzoeking van de woning van eiser op 17 oktober 2005 een spuitbus met een weerloosmakende dan wel traanverwekkende stof is aangetroffen waarvoor eiser niet over een wapenverlof beschikte.

Eiser heeft in strijd met de geldende voorschriften verzuimd om de korpschef tijdig op de hoogte te stellen van zijn nieuwe woonadres.

De AbRvS heeft in zijn uitspraak van 8 augustus 2007 overwogen dat eiser zich schuldig heeft gemaakt aan bedreiging.