Rb. Haarlem, 25-09-2012, nr. 08/7106, 11/5980, 11/5981

Eiser heeft erkend rechthebbende te zijn (geweest) tot een rekening bij VLB en heeft in de onder 2.5.2 genoemde Verklaring vermeld in 1989 een rekening met rekeningnummer 15003 bij VLB te hebben geopend waarop per 13 maart 2007 een saldo stond van € 139.023. Dat neemt niet weg dat eiser zijn grieven zoals die zijn geformuleerd in de overige zaken van het cluster ‘Bank Zonder Naam’, in beroep goeddeels heeft gehandhaafd, zodat de rechtbank deze grieven hieronder zal bespreken.

Geheimhoudingsbeslissingen

De rechtbank heeft bij de beslissing van 23 september 2011 geoordeeld dat verweerder aan eiser ter zitting de gelegenheid moet bieden de rekeningstandenlijsten B1, B2 en ook B6 als stukken van het geding kortstondig integraal in te zien opdat eiser in de gelegenheid is zich nader uit te laten over de overtuigende kracht van die (gestelde kopieën van) rekeningstandenlijsten als bewijsmiddel. Verweerder heeft geweigerd onder meer mee te werken aan dit onderdeel van de beslissing.

Naast het niet ter inzage verstrekken van de rekeningstandenlijsten heeft verweerder ook overigens niet volledig voldaan aan de geheimhoudingsbeslissingen van 23 september 2011 en 19 december 2011. Verweerder heeft in afwijking daarvan de onder 2.7.4 genoemde gegevens (uit de geheimhoudingsbeslissing van 23 september 2011) niet integraal verstrekt en evenmin de namen van de betrokken belastingambtenaren in de e-mails van 20 november 2006 en 5 december 2006 (uit de geheimhoudingsbeslissing van 19 december 2011). Ingevolge artikel 8:31 van de Awb kan de rechtbank hieraan de gevolgen verbinden die haar geraden voorkomen. Eiser heeft zich op het standpunt gesteld dat de weigering van verweerder moet leiden tot vernietiging van de navorderingsaanslagen.

De rechtbank ziet er in dit geval van af om aan de weigering van verweerder om de betreffende gegevens in te brengen, de door eiser voorgestane gevolgen te verbinden. Gelet op de gegevens waarover de rechtbank thans naar aanleiding van de vorenbedoelde geheimhoudingsbeslissingen beschikt, heeft de rechtbank de betreffende gegevens voor de beoordeling van het onderhavige geschil niet nodig, nu eiser immers heeft erkend rechthebbende tot een rekening bij VLB te zijn (geweest) en in dat verband aan verweerder enige gegevens heeft verstrekt. Overigens is niet aannemelijk geworden dat eiser door de weigering van verweerder om de desbetreffende gegevens te verstrekken in zijn procesbelangen is geschaad.

Gedingstukken

Eiser heeft zich op het standpunt gesteld dat verweerder ook thans nog niet alle op de zaak betrekking hebbende stukken in de zin van artikel 8:42 van de Awb heeft ingebracht. Het gaat blijkens de pleitnota ten behoeve van de zitting van 19 juni 2012, naast de onder 2.7.7 genoemde stukken (behoudens een memo identificatieproces waarover de geheimhoudingskamer al op 23 september 2011 heeft beslist), ook nog om stukken inzake de vermeende afpersing van VLB en de namen die zijn opgenomen in drie ambtsedige verklaringen van bij het Project betrokken belastingambtenaren, waarbij verweerder die namen heeft geanonimiseerd. Voornoemde stukken hebben naar de mening van eiser een rol gespeeld bij de vaststelling van de navorderingsaanslagen alsook in de bezwaarfase en aldus in de besluitvorming in hun zaak. Voor eiser zijn de stukken van belang ter beoordeling van de rechtmatigheid van de verkrijging van de informatie door verweerder vanuit België en tevens om te kunnen beoordelen of de aanslagen met voldoende voortvarendheid zijn opgelegd. Dat eiser heeft erkend dat hij rechthebbenden is (geweest) tot een rekening bij VLB, doet niet af aan het belang dat zij hebben bij voornoemde stukken, aldus nog steeds eiser.

Indien eiser, zoals in het onderhavige geval, heeft verzocht om inbreng van enig stuk in de procedure omdat het op de zaak betrekking heeft, kan bij de beoordeling door de rechtbank hiervan geen doorslaggevende betekenis toekomen aan de enkele betwisting door verweerder dat het stuk op de zaak betrekking heeft. Eiser dient echter wel voldoende concreet te motiveren waarom de stukken van enig belang (kunnen) zijn geweest voor de besluitvorming in zijn zaak, ook al kent hij de inhoud van die stukken niet. De rechtbank overweegt hieromtrent het volgende.

De e-mail van 20 november 2006 alsmede de e-mail van 5 december 2006 behoeven naar het oordeel van de rechtbank geen bespreking, aangezien die stukken door verweerder reeds zijn overgelegd en onderwerp van beoordeling zijn geweest in het kader van de geheimhoudingsbeslissing van 19 december 2011.

Ten aanzien van de overige stukken is de rechtbank van oordeel dat er geen aanleiding is verweerder op te dragen die stukken in het geding te brengen, als er al van moet worden uitgegaan dat verweerder over al die stukken beschikt, hetgeen hij gemotiveerd heeft weersproken. Voor wat betreft het argument dat eiser wil beoordelen of de vanuit België verkregen informatie op rechtmatige wijze is verkregen acht de rechtbank het verzoek van eiser zo weinig concreet dat die stukken voor zover aanwezig niet om die reden als gedingstuk kunnen worden aangemerkt. Het verzoek van eiser houdt feitelijk louter in dat die stukken mogelijk een aanwijzing op zouden kunnen leveren dat de informatie op onrechtmatige wijze is verkregen. Enige onderbouwing waarop dat vermoeden is gebaseerd ontbreekt. De enkele stelling van eiser dat in een ander ‘project buitenlands vermogen’ een huiszoeking in scène is gezet is daartoe onvoldoende.

Het argument dat eiser wenst te beoordelen of de aanslagen met voldoende voortvarendheid zijn opgelegd is evenmin aanleiding aan het verzoek van eiser tegemoet te komen. Eiser heeft niet voldoende onderbouwd dat de stukken van enig belang (kunnen) zijn geweest bij de besluitvorming in zijn zaak in het kader van de voortvarendheid.

Ten aanzien van de drie ambtsedige verklaringen van bij het Project betrokken belastingambtenaren, waarin namen zijn ‘weggelakt’ overweegt de rechtbank nog dat deze verklaringen pas zijn opgemaakt in de beroepsfase en reeds daarom niet als op de zaak betrekking hebbend kunnen worden aangemerkt. De rechtbank ziet gezien het onder 4.2.4 overwogene geen aanleiding verweerder om andere redenen op te dragen de desbetreffende namen vrij te geven.

Getuigenaanbod en proces-verbaal

Eiser heeft het verzoek gedaan hem in de gelegenheid te stellen om het proces-verbaal van de getuigenverhoren van twee (belasting)ambtenaren ter zitting van de rechtbank Leeuwarden van 21 maart 2012 in het geding te brengen, dan wel eiser in de gelegenheid te stellen de twee getuigen op te roepen om hen in het kader van de behandeling van de onderhavige procedure te (doen) horen. Het belang van eiser daarbij is om de rechtmatigheid van het verkregen bewijs te kunnen toetsen en overigens te beoordelen of verweerder de aanslagen met voldoende voortvarendheid heeft opgelegd.

De rechtbank ziet geen aanleiding aan het verzoek van eiser tegemoet te komen. Zoals onder 4.2.4 is overwogen is het argument van eiser dat de vanuit België verkregen informatie op onrechtmatige wijze is geschied te weinig concreet, is er geen enkele aanwijzing dat de informatie op onrechtmatige wijze zou zijn verkregen en heeft eiser geen overtuigende onderbouwing kunnen geven waarop hun vermoeden is gebaseerd dat de informatie wel op onrechtmatige wijze zou kunnen zijn verkregen. Ook voor zover het gaat om de vraag of verweerder voldoende voortvarend heeft gehandeld bij het opleggen van de navorderingsaanslagen, wijst de rechtbank het verzoek van eiser af.

Eiser heeft in dit kader enkel aangevoerd dat hij de getuige(n) wenst te horen over een onderzoek van de FIOD in de periode die ligt tussen het ontvangen van de renseignementen en het verzenden van de eerste vragenbrieven door de Belastingdienst. Aangezien verweerder heeft erkend dat de voortgang van het project gedurende enige weken vertraagd is in verband met een onderzoek van de FIOD, en de rechtbank dit feit dan ook mede heeft betrokken bij haar oordeel over het al dan niet voortvarend handelen van verweerder, zoals dat hierna aan de orde komt, kan aan het getuigenaanbod voorbij worden gegaan.

Rechtmatigheid van het bewijs

Eiser betoogt dat verweerder hem onvoldoende inzicht heeft verschaft in de wijze waarop de Belgische en de Nederlandse autoriteiten aan de renseignementen zijn gekomen.

De rechtbank begrijpt het standpunt van eiser aldus dat nu de informatie waarmee het Project is gestart op onrechtmatige wijze is verkregen, de algemene beginselen van behoorlijk bestuur eraan in de weg staan dat verweerder die informatie en alle nadien verkregen informatie, waaronder door eiser verstrekte gegevens, gebruikt ten behoeve van het opleggen van de navorderingsaanslagen. Dienaangaande overweegt de rechtbank als volgt. Vaststaat dat het bewijs afkomstig is van de Belgische overheid en is verstrekt op grond van de Richtlijn. In zoverre is de situatie vergelijkbaar met die waarbij de Belgische overheid gegevens verstrekte die betrekking hadden op rekeningen aangehouden bij de Kredietbank Luxembourg te Luxemburg (KB-Lux). De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 21 maart 2008, (nr. 43 050, LJN: BA8179), overwogen dat daarbij geen sprake was van door de Nederlandse autoriteiten onrechtmatig verkregen bewijs. De rechtbank is van oordeel dat dit ook voor het onderhavige geval geldt.

Indien al moet worden aangenomen dat de renseignementen op strafrechtelijk onrechtmatige wijze door de Belgische autoriteiten zijn verkregen, dan neemt dat niet weg dat die gegevens door de Nederlandse overheid naar het oordeel van de rechtbank niet zijn verkregen op een wijze die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht, dat het gebruik van die gegevens ontoelaatbaar is. Daarbij acht de rechtbank van belang dat er geen enkele aanwijzing is dat de Belgische overheid de hand heeft gehad in de ontvreemding van gegevens van VLB en dat er ook anderszins voor de Nederlandse belastingautoriteiten geen redenen bestonden om aan te nemen dat bij de verkrijging van de gegevens een zo fundamenteel recht van de daarin vermelde personen was geschonden dat het instellen van een nader onderzoek naar de fiscale relevantie van die gegevens ontoelaatbaar moest worden geoordeeld.

Op grond van het voorgaande concludeert de rechtbank dat verweerder de gegevens op de renseignementen terecht heeft gebruikt om nader onderzoek in te stellen en eiser vragen te stellen over het tegoed bij de VLB en geen algemeen beginsel van behoorlijk bestuur eraan in de weg staat dat verweerder de nadien verkregen informatie heeft gebruikt om de navorderingsaanslagen op te leggen.

Eiser stelt in het kader van de (on)rechtmatigheid van het bewijs voorts dat de Richtlijn zowel door de Belgische als de Nederlandse staat is geschonden. Daartoe betoogt eiser dat de Belgische autoriteiten de in 2.2.1 genoemde gegevens niet op de in de Richtlijn voorgeschreven wijze hebben verkregen, maar dat het om gestolen informatie gaat die de Belgische staat “in de schoot geworpen” heeft gekregen. De bevoegde autoriteit van Luxemburg is daardoor niet in staat geweest zijn soevereiniteitsrechten uit te oefenen. Doordat de Belgische autoriteiten vervolgens de verkregen informatie spontaan aan Nederland hebben verstrekt, heeft België de soevereiniteitsrechten van Luxemburg geschonden omdat Luxemburg zich niet heeft kunnen uitlaten over de verstrekking van de gegevens van Nederlandse belastingplichtigen. De Nederlandse autoriteiten hadden volgens eiser ook moeten weten dat de gegevens niet door de bevoegde autoriteit van Luxemburg aan de Belgische staat waren verstrekt en dat Luxemburg geen toestemming zou hebben gegeven voor het gebruik van die gegevens. Door die gegevens niettemin te gebruiken, heeft ook de Nederlandse staat de soevereiniteit van Luxemburg geschonden. Eiser betoogt daarbij dat de bepalingen van de Richtlijn die de soevereiniteit van de lidstaten raken, van openbare orde zijn. In dat kader verzoekt eiser de rechtbank mede om prejudiciële vragen te stellen aan het Hof van Justitie te Luxemburg.

Verweerder stelt zich op het standpunt dat de Richtlijn niet van toepassing is, dat eiser – voor zover de Richtlijn wel van toepassing is – aan de Richtlijn geen rechten kunnen ontlenen en dat op grond van jurisprudentie van de Hoge Raad het bewijs rechtmatig is verkregen door de Nederlandse autoriteiten.

De Richtlijn is uitsluitend gericht tot de lidstaten, zodat belastingplichtigen, zoals eiser, daaraan geen rechten kunnen ontlenen. Voor zover eiser stelt dat de soevereiniteit van Luxemburg is geschonden, en dat de bepalingen van de Richtlijn welke de soevereiniteit van de lidstaten raken, van openbare orde zijn, geldt het volgende. In het midden kan blijven of de bepalingen van de Richtlijn aangaande de soevereiniteit van lidstaten van openbare orde zijn, aangezien – anders dan eiser tot uitgangspunt neemt –, de Richtlijn niet voorschrijft dat Luxemburg in staat moet worden gesteld om toestemming te geven voor de verstrekking door België aan Nederland van de onderhavige bankgegevens. De rechtbank begrijpt dat eiser zich bij zijn betoog dat er een toestemmingsvereiste zou bestaan bij de verstrekking door België aan Nederland van de uiteindelijk uit Luxemburg afkomstige informatie, met name beroepen op artikel 7, vierde lid, en artikel 8, derde lid, van de Richtlijn. Vast staat dat België de aan Nederland op basis van artikel 4 van de Richtlijn verstrekte bankgegevens niet op basis van de Richtlijn van de bevoegde Luxemburgse autoriteiten heeft ontvangen, maar dat die gegevens op andere wijze bij de Belgische autoriteiten zijn terecht gekomen. Artikel 7, vierde lid, van de Richtlijn ziet evenwel op een situatie waarin (toegepast op de onderhavige casus) België inlichtingen op basis van de Richtlijn zou hebben ontvangen van de bevoegde Luxemburgse autoriteiten, in welk geval België de betrokken inlichtingen met toestemming van de bevoegde Luxemburgse autoriteit, zou kunnen doorgeven aan Nederland. Nu zoals gezegd, de bankgegevens niet zijn verstrekt door de bevoegde Luxemburgse autoriteiten, mist deze bepaling toepassing. Voor zover eiser bij zijn betoog verwijst naar artikel 8, derde lid, van de Richtlijn, mist die bepaling eveneens toepassing, aangezien die bepaling slechts ziet op een (hier niet aan de orde zijnde) situatie dat de Nederlandse autoriteiten zouden hebben verzocht om de onderhavige bankgegevens bij de Belgische autoriteiten en overigens ook slechts werking zou hebben in de verhouding België-Nederland. De conclusie is derhalve dat de Richtlijn voor de onderhavige situatie toepassing mist (vgl. Hoge Raad 4 juni 2010, nr. 09/00212, LJN BM0137, BNB 2010/322), zodat het betoog van eiser om die reden reeds faalt. De rechtbank ziet dan ook geen aanleiding prejudiciële vragen te stellen, zoals eiser verzoekt.

Het vorenoverwogene vormt derhalve evenmin aanleiding de navorderingsaanslagen te vernietigen.

Identificatie

De rechtbank stelt voorop dat op verweerder de bewijslast rust om aannemelijk te maken dat eiser rechthebbende was tot een tegoed bij VLB. Verweerder heeft zijn standpunt dat eiser rechthebbende was tot een tegoed bij VLB weliswaar aanvankelijk gebaseerd op de renseignementen, zoals die door de Belgische autoriteiten op 18 februari 2005 aan de FIOD-ECD Team Internationaal zijn verstrekt, in het bijzonder op de gegevens op de rekeningstandenlijsten B1, B2 en B6, maar nadien heeft eiser erkend rechthebbende te zijn (geweest) tot een tegoed op een rekening met nummer 15003 bij VLB en ter zake enige gegevens verstrekt.

Het voorgaande brengt de rechtbank tot de conclusie dat verweerder heeft voldaan aan de op hem rustende bewijslast dat eiser rechthebbende is (geweest) tot een tegoed op een rekening bij VLB.

Omkering en verzwaring van de bewijslast

Verweerder heeft het standpunt ingenomen dat de bewijslast ten aanzien van de (hoogte van de) navorderingsaanslagen dient te worden omgekeerd en verzwaard, aangezien eiser niet heeft voldaan aan de inlichtingenverplichting als bedoeld in artikel 47 van de AWR en dat eiser evenmin de vereiste aangifte heeft gedaan, waarbij verweerder tot uitgangspunt heeft genomen dat hij heeft bewezen dat eiser op 21 december 1994, 5 september 1996 en 28 november 1996 een tegoed bij VLB aanhield. Naar de mening van eiser heeft hij aan zijn inlichtingenverplichting voldaan, aangezien hij kenbaar heeft gemaakt dat hij een rekening heeft aangehouden bij VLB. Eiser heeft niet geweigerd inzage in de stukken te verstrekken, doch hij heeft aangegeven dat hij eerst de rechtmatigheidsvraag beantwoord wenste te zien, alvorens over te gaan tot het verstrekken van stukken.

De rechtbank overweegt dienaangaande als volgt. Ingevolge artikel 47, eerste lid, van de AWR is een ieder verplicht desgevraagd aan de inspecteur de gegevens en inlichtingen te verschaffen en bescheiden over te leggen die voor de belastingheffing te zijnen aanzien van belang kunnen zijn en de boeken, bescheiden en andere gegevensdragers waarvan de raadpleging van belang kan zijn voor de vaststelling van de feiten welke invloed kunnen uitoefenen op de belastingheffing te zijnen aanzien, voor dit doel beschikbaar te stellen.

Gelet op de door de Belgische autoriteiten verstrekte gegevens en de door verweerder uitgevoerde identificatie die erin resulteerde dat eiser als rechthebbende kon worden geïdentificeerd, acht de rechtbank aannemelijk geworden dat eiser over de gevraagde gegevens en inlichtingen beschikte, of kon beschikken en bestond er ook voldoende aanleiding om aan eiser nadere inlichtingen omtrent die rekening te vragen. Dit brengt mee dat eiser, ingevolge het bepaalde in artikel 47, eerste lid, van de AWR, verplicht was om de door verweerder gevraagde gegevens en inlichtingen te verstrekken. Eiser heeft deze gegevens, ondanks herhaalde verzoeken van verweerder daartoe, niet verstrekt.

De rechtbank is dan ook van oordeel dat verweerder terecht in de uitspraken op bezwaar de bewijslast op grond van artikel 25, derde lid, aanhef, letter b, en slot, van de AWR heeft omgekeerd.

Dit oordeel brengt met zich dat de rechtbank niet meer toekomt aan een beoordeling van de vraag of de bewijslast moet worden omgekeerd op de grond dat eiser niet de vereiste aangiften heeft gedaan.

Gelet op het vorenoverwogene is de rechtbank gehouden de beroepen, ingevolge artikel 27e, aanhef, onderdeel b, en slot, van de AWR, ongegrond te verklaren, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn, waarbij het op de weg van eiser ligt om overtuigend aan te tonen dat de uitspraken op bezwaar niet in stand kunnen blijven.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser niet aangetoond dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn. De enkele stelling dat hij VLB schriftelijk heeft benaderd teneinde bevestigd te krijgen dat hij nimmer rekeninghouder is geweest en dat een reactie van VLB is uitgebleven, is daartoe, in het licht van hetgeen verweerder heeft aangevoerd, onvoldoende.

Verlengde navorderingstermijn

Op grond van artikel 16, vierde lid, van de AWR heeft verweerder, in afwijking van artikel 16, derde lid, van de AWR, gedurende twaalf jaar de bevoegdheid tot navordering, indien te weinig belasting is geheven over een bestanddeel van het voorwerp van enige belasting dat in het buitenland wordt gehouden, is opgekomen (hierna: de verlengde navorderingstermijn). De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 21 maart 2008, nr. 43 050 (LJN: BA8179), aan het Hof van Justitie van de Europese gemeenschappen (hierna: Hof van Justitie) prejudiciële vragen gesteld over de verlengde navorderingstermijn. Een van die vragen was of het de Nederlandse fiscus is toegestaan om de verlengde navorderingstermijn te hanteren als sprake is van (inkomsten uit) tegoeden die in het buitenland, buiten het zicht van de Nederlandse fiscus zijn aangehouden, terwijl de navorderingstermijn vijf jaar is als het om binnenlandse tegoeden gaat.

Bij arrest van 11 juni 2009, X en E.H.A. Passenheim-van Schoot tegen de Staatssecretaris van Financiën (C-155/08 en C-157/08, BNB 2009/222), heeft het Hof van Justitie, uitspraak doende op die vragen, onder meer voor recht verklaard dat de artikelen 49 EG en 56 EG aldus moeten worden uitgelegd dat zij zich niet ertegen verzetten dat, wanneer voor de belastingautoriteiten van een lidstaat spaartegoeden en inkomsten uit deze tegoeden zijn verzwegen en deze autoriteiten geen aanwijzingen over het bestaan ervan hebben op basis waarvan zij een onderzoek kunnen instellen, deze lidstaat een langere navorderingstermijn toepast wanneer deze tegoeden in een andere lidstaat zijn aangehouden dan wanneer zij in eerstgenoemde lidstaat zijn aangehouden. De omstandigheid dat deze andere lidstaat het bankgeheim kent, is in dit opzicht van geen belang. Het evenredigheidsbeginsel echter – dat inhoudt dat een beperkende maatregel alleen gerechtvaardigd is als deze geschikt is het daarmee nagestreefde doel te verwezenlijken, en ook niet verdergaat dan noodzakelijk om dat doel te bereiken – begrenst de beperking van het vrije verkeer die de toepassing van artikel 16, vierde lid, van de AWR inhoudt.

In zijn arrest van 26 februari 2010 (nr. 43 050bis, LJN: BJ9092) heeft de Hoge Raad geoordeeld dat uit voornoemde verklaring voor recht van het Hof van Justitie moet worden afgeleid dat de artikelen 49 en 56 EG zich er niet tegen verzetten dat een lidstaat die niet beschikt over aanwijzingen van het bestaan van spaartegoeden die worden aangehouden in een andere lidstaat, voor de belastingheffing over (inkomsten uit) dergelijke tegoeden een langere navorderingstermijn toepast dan de termijn die geldt voor de belastingheffing in verband met tegoeden in de eigen staat. Zijn die aanwijzingen er wel, en wordt naar aanleiding daarvan een navorderingsaanslag opgelegd na het verstrijken van de termijn die zou gelden met betrekking tot tegoeden die worden aangehouden in de eigen staat, dan moet de daaruit voortvloeiende beperking van het vrije verkeer worden aanvaard indien de navorderingsaanslag wordt opgelegd met inachtneming van het tijdsverloop dat na het opkomen van de bedoelde aanwijzingen noodzakelijkerwijs is gemoeid met (i) het verkrijgen van de inlichtingen die nodig zijn voor het bepalen van de verschuldigde belasting, en tevens (ii) het met redelijke voortvarendheid voorbereiden en vaststellen van een aanslag aan de hand van de gegevens die de inspecteur ter beschikking staan.

Het hiervoor overwogene geldt, aldus nog steeds de Hoge Raad:

Eiser stelt dat de navorderingsaanslagen IB/PVV 1995 en VB 1996 te laat zijn vastgesteld omdat de verlengde navorderingstermijn slechts gerechtvaardigd is als het voor het vaststellen van de navorderingsaanslag nodig is om eerst nog inlichtingen in een andere lidstaat in te winnen en dat is in de zaken van eiser niet aan de orde. Verweerder heeft geen inlichtingen ingewonnen in een andere lidstaat en daarom staat het verweerder niet vrij de navorderingsaanslagen met gebruikmaking van de verlengde navorderingstermijn vast te stellen. Eiser stelt voorts dat de navorderingsaanslagen bovendien niet met redelijke voortvarendheid zijn opgelegd.

De rechtbank oordeelt dat het feit dat door verweerder geen inlichtingen in een andere lidstaat, in dit geval Luxemburg, zijn ingewonnen niet meebrengt dat de verlengde navorderingstermijn niet van toepassing is en verwijst daarvoor naar hetgeen de Hoge Raad heeft overwogen in zijn hiervoor genoemde arrest van 26 februari 2010. De Hoge Raad overweegt in dat arrest met zoveel woorden dat de langere navorderingstermijn aanvaard kan worden ook als geen inlichtingen bij een andere lidstaat ingewonnen kunnen worden. Deze stelling van eiser wordt dan ook verworpen.

Met betrekking tot de stelling van eiser dat de navorderingsaanslagen niet met de vereiste voortvarendheid zijn opgelegd zal de rechtbank voor iedere navorderingsaanslag die is opgelegd met gebruik van de verlengde navorderingstermijn, aan de hand van de termijn die is verlopen tussen de ontvangst van de informatie van de Belgische autoriteiten op 18 februari 2005 en de datum waarop de desbetreffende navorderingsaanslag is vastgesteld, beoordelen of die vaststelling met redelijke voortvarendheid heeft plaatsgevonden. Alle navorderingsaanslagen die aan eiser zijn opgelegd met gebruikmaking van de verlengde navorderingstermijn hebben als dagtekening 31 december 2007.

De door verweerder gebruikte tijd bij het opleggen van de navorderingsaanslagen is in het onderhavige geval onder te verdelen in grofweg twee periodes. De eerste periode heeft betrekking op de tijd die is verstreken tussen het moment van ontvangst van de gegevens van de Belgische autoriteiten op 18 februari 2005 en het moment waarop voor het eerst vragenbrieven zijn verzonden naar belastingplichtigen in maart 2007. De tweede periode heeft betrekking op de tijd die is verstreken tussen maart 2007 en het opleggen van de navorderingsaanslagen eind 2007.

Ter zake van de eerste periode heeft het volgende te gelden. Tussen het moment waarop de FIOD-ECD Team Internationaal de gegevens van de Belgische autoriteiten heeft ontvangen (18 februari 2005) en het versturen door verweerder van de vragenbrief aan eiser (7 maart 2007), is een periode van ruim twee jaar verstreken. Verweerder heeft aangegeven dat de Belastingdienst de inlichtingen in maart 2005 heeft ontvangen en dat besloten is om tot een projectmatige aanpak over te gaan in verband met de grote hoeveelheid gegevens en de in acht te nemen zorgvuldigheid. Verweerder heeft aangegeven dat de projectmatige werkzaamheden in drie fases kunnen worden onderscheiden, te weten de onderzoeksfase, de besluit- en inrichtingsfase en de projectfase. Per periode heeft verweerder aangegeven welke soort van activiteiten in de desbetreffende periode zijn verricht. Gezien de complexiteit en de omvang van het project is de rechtbank van oordeel dat de periode van twee jaar om de geïdentificeerde belastingplichtigen, en dus ook eiser, te benaderen met een vragenbrief niet onredelijk lang is.

Ter zake van de tweede periode geldt dat verweerder in de periode vanaf het sturen van de vragenbrief tot het opleggen van de navorderingsaanslagen IB/PV 1995 en VB 1996 eiser meermalen heeft verzocht om informatie over de in het buitenland aangehouden bankrekening. Eiser heeft daarop wel enige informatie aan verweerder verstrekt maar lang niet alle informatie waar verweerder om vroeg. Gezien de veelvuldige contacten tussen verweerder en eiser met het doel om inlichtingen te verkrijgen die nodig waren voor het bepalen van de verschuldigde belasting en de weinig coöperatieve houding van eiser, acht de rechtbank de periode van tien maanden tot de dagtekening van de navorderingsaanslagen IB/PV 1995, en VB 1996 ter beoordeling van de voortvarendheid met betrekking tot de navorderingsaanslagen die zijn opgelegd met gebruikmaking van de verlengde navorderingstermijn, niet onevenredig lang.

Vijfjaarstermijn

Eiser stelt vervolgens dat verweerder niet met de vereiste voortvarendheid heeft gehandeld bij het opleggen van de navorderingsaanslag IB/PVV 2002, die binnen de vijfjaarstermijn is opgelegd op 31 december 2007. Daarmee zijn de algemene beginselen van behoorlijk bestuur, in het bijzonder het evenredigheidsbeginsel, ernstig geschonden. Verweerder heeft volgens eiser de plicht om ook bij het opleggen van navorderingsaanslag binnen de vijfjaarstermijn, voortvarend te handelen omdat niet valt in te zien dat het vereiste van voortvarendheid alleen zou gelden voor navorderingsaanslagen opgelegd binnen de verlengde navorderingstermijn.

Voorzover eiser met deze laatste stelling betoogt dat de navorderingsaanslag die binnen de vijfjaarstermijn is opgelegd vernietigd moet worden vanwege het niet voortvarend opleggen hiervan, verwerpt de rechtbank deze stelling.

In het hiervoor genoemde arrest van het Hof van Justitie was het communautaire evenredigheidsbeginsel aan de orde. Daarbij werd beoordeeld of een inbreuk op het gemeenschapsrecht door de verlengde navorderingstermijn gerechtvaardigd was gezien het belang van een lidstaat bij het voorkomen en aanpakken van belastingfraude. Bij de vijfjaarstermijn speelt die evenredigheidsvraag niet. Verweerder is op grond van de wettelijke vijfjaarstermijn van artikel 16, derde lid, van de AWR bevoegd om de navorderingsaanslagen vast te stellen tot vijf jaar nadat de belastingschuld is ontstaan. Als verweerder de termijn van vijf jaar ten volle benut is er geen reden tot vernietiging van de navorderingsaanslagen op grond van enig algemeen beginsel van behoorlijk bestuur.

Tussenconclusie

Het vorenoverwogene leidt tot de volgende tussenconclusie:

Gelet op het voorgaande komt de rechtbank toe aan de vraag of sprake is van een redelijke schatting door verweerder ten aanzien van de navorderingsaanslagen.

Verweerder is bij de berekening van de navorderingsaanslagen allereerst uitgegaan van het totaal van de saldi op het bij VLB aangehouden rekeningnummer zoals vermeld onder 2.4.1. Voor de navorderingsaanslagen IB/PV 1995 en VB 1996 is tot uitgangspunt genomen het totaalsaldo zoals bekend op 21 december 1994. Voor de navorderingsaanslag IB/PVV 2002 is tot uitgangspunt genomen het totaalsaldo zoals bekend op 28 november 1996. Het bij VLB aangehouden vermogen is vervolgens bij wijze van schatting per jaar herleid door rekening te houden met een vermogenstoename van 23,5%. Dit percentage van 23,5 is toegepast op het laatst bekende saldo (21 december 1994, 5 september 1996, dan wel 28 november 1996), en derhalve niet op de per jaar herrekende saldi, zodat het stijgingspercentage relatief gezien jaarlijks afneemt. Het inkomen in verband met het bij VLB aangehouden vermogen is vervolgens voor de jaren tot 2001 (hierna was dit niet meer van belang in verband met de invoering van de Wet IB 2001) per jaar door verweerder berekend door uit te gaan van een op dat vermogen genoten een rente van 6%.

De vermogenstoename van 23,5% per jaar is door verweerder afgeleid uit de rekeningstandenlijsten. Daarbij is als basis een bestand van geïdentificeerde belastingplichtigen genomen die op 14 maart 2007 waren vrijgegeven voor behandeling. Dit is een bestand met 1.369 records. Per rekeninghouder betreft dit een, twee, drie of meer records, afhankelijk van het aantal rekeningen en het aantal momenten waarop de Belastingdienst informatie heeft over de betreffende rekening. Van deze 1.369 records zijn alleen de rekeningen geselecteerd die in Nederlandse guldens luiden. Hierdoor resteerden 1.338 records. Vervolgens is geselecteerd op rekeninghouders die op alle drie de data waarover de Belastingdienst informatie heeft ontvangen (21 december 1994, 5 september 1996 en 28 november 1996) één of meerdere rekeningen hebben. Dit betreft 325 geïdentificeerde personen, en derhalve (3*325 rekeninghouders =) 975 records. Uit vergelijking van de saldi van deze 325 personen op 21 december 1994 met de saldi van deze zelfde 325 personen op 5 september 1996 en 28 november 1996 bleek gemiddeld genomen een vermogenstoename. In een percentage op jaarbasis uitgedrukt resulteerde dit in een vermogenstoename van 23,55% over de periode van 21 september 1994 tot 5 september 1996 en in een vermogenstoename van 23,66% over de periode van 21 september 1994 tot 28 november 1996. Op basis hiervan is uitgegaan van een vermogenstoename op jaarbasis van 23,5%. Verweerder heeft ter onderbouwing van het voorgaande bij het verweerschrift – voor zover thans van belang – stukken overgelegd genaamd “Bijlage Redelijke schatting Basisgegevens NLG geanonimiseerd” waarop alle records in guldens zijn vermeld (*1; ter zitting ook wel de “dikke lijst” genoemd), alsmede “Bijlage Redelijke schatting Eindsaldi NLG geanonimiseerd” een lijst waarop de saldi per rekeninghouder zijn vermeld die op alle drie de data 21 december 1994, 5 september 1996 en 28 november 1996 beschikten over een banksaldo. Voorts bevat deze lijst een berekening van voornoemde percentages (*2, ook wel de “dunne lijst” genoemd ter zitting).

Voor het percentage van 6 voor de berekening van het inkomen tot 2001, is door verweerder uitgegaan van het fictieve rendement dat van toepassing is op in buitenlandse beleggingsinstellingen aangehouden vermogen (artikel 29a Wet op de inkomstenbelasting 1964). Daarbij is rekening gehouden met de omstandigheid dat de wettelijke rente over de jaren 1995 tot en met 2000 gemiddeld ten minste ook dit percentage bedroeg, terwijl overige rente-indicaties hiervan niet sterk afweken, alsmede met de omstandigheid dat obligaties in het algemeen langere tijd worden aangehouden tegen het oorspronkelijke (hogere) percentage en dat over feitelijke dividendinkomsten geen eenduidige uitspraken kunnen worden gedaan.

Eiser heeft gesteld dat geen sprake is van een redelijke schatting voor zover verweerder is uitgegaan van een vermogenstoename per jaar van 23,5%. Voor zover eiser hierbij heeft gesteld dat de lijsten (*1) en (*2) niet geheel overeenkomen, gaat de rechtbank daaraan voorbij, aangezien verweerder ter zitting van 21 februari 2012 en 19 juni 2012 afdoende heeft verklaard dat dit wordt veroorzaakt doordat in lijst (1*) ook records zijn opgenomen van personen die niet op alle drie data een rekening hadden, terwijl alle personen in lijst (*2) dat wel hadden en voorts dat de omstandigheid dat er op lijst (*1) meerdere data met saldi onder elkaar staan, niet steeds betekent dat die saldi van één rekeninghouder zijn.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder met de overgelegde stukken en de daarop ter zittingen van 21 februari 2012 en 19 juni 2012 gegeven toelichting voldoende inzicht verschaft in de wijze waarop de schatting en het stijgingspercentage van 23,5 tot stand is gekomen. De rechtbank acht voorts de door verweerder gehanteerde berekeningswijze van het vermogen, waarbij het saldo schattenderwijze steeds is verhoogd met jaarlijks 23,5% van het laatst bekende saldo, in zijn methode en in zijn uitwerking niet onredelijk aangezien verweerder ná 28 november 1996 niet beschikt over enig concreet gegeven ter zake van het door eiser bij VLB aangehouden vermogen. Dat verweerder vanaf een bepaald moment zou beschikken over (bepaalde) bankgegevens van latere jaren van een aantal zogenoemde bekenners, maakt niet dat verweerder bij zijn schatting niet meer uit zou mogen gaan van de hiervoor genoemde methode. Bij gevallen als de onderhavige waarin géén gegevens over latere jaren zijn verstrekt, komt het immers juist aan op een redelijke schatting van het vermogen en zonder nadere motivering, die ontbreekt, kan niet gezegd worden dat gegevens van de bekenners daarvoor een beter aanknopingspunt bieden dan de door verweerder gebruikte gegevens. De stelling van eiser dat bij de berekening van de vermogensstijging van 23,5% de stortingen die door de rekeninghouders zijn gedaan ook zijn meegerekend, leidt eveneens niet tot een andere conclusie, aangezien zowel stortingen als onttrekkingen zijn meegenomen in de berekening. Mede gelet op het grote aantal rekeninghouders die op alle drie de data een rekening aanhielden, kan aldus een redelijke inschatting van de jaarlijkse stijging van het gemiddeld bij VLB aangehouden vermogen worden gemaakt.

Ook acht de rechtbank redelijk dat verweerder, gelet op de onder 4.10.4 gegeven toelichting, is uitgegaan van een rentepercentage van 6 bij de berekening van de inkomsten uit de bij VLB aangehouden banksaldi over de jaren tot en met 2000. Het standpunt van eiser dat het rentepercentage op 5% zou moeten worden gesteld, omdat het gemiddelde rendement op vermogen dat voor 90% bestaat uit spaartegoeden en obligaties voor de jaren 1997 tot en met 2000 5,33%; 4,75%; 4,19%; respectievelijk 4,92% bedraagt, volgt de rechtbank niet. Eiser heeft noch voor de stelling dat hun vermogen voor 90% uit spaartegoeden en obligaties bestaat, noch voor de gestelde rentepercentages enig bewijs bijgedragen, zodat die stellingen niet aannemelijk zijn geworden.

Naar aanleiding van de stelling ter zitting van 17 januari 2012 van de gemachtigde van eiser dat verweerder niet aannemelijk heeft gemaakt dat bij VLB aangehouden vermogen in de belastingjaren tot 2001 aan het hoogste arbeidsinkomen is toegerekend en dat verweerder niet aannemelijk heeft gemaakt dat het vermogen niet in de aangiften (en naar de rechtbank begrijpt, derhalve ook in de opgelegde primitieve aanslagen) is opgenomen, heeft verweerder nadere stukken toegezonden, waaronder overzichten van inkomens- en vermogensgegevens. Eiser heeft hiertegenover, gelet op de enkele blote stelling ter zitting van 17 januari 2012, niet voldoende gemotiveerd gesteld op welke grond hij meent dat het bij VLB aangehouden vermogen niet juist zou zijn toegerekend tot en met 2000, dan wel dat dit vermogen en het daaruit voortvloeiende inkomen reeds in de aangiften en aanslagen was opgenomen. Deze klacht van eiser wordt daarom verworpen.

Het voorgaande leidt tot het oordeel dat de navorderingsaanslagen berusten op een redelijke schatting. Dat neemt niet weg dat de navorderingsaanslag VB 1996 als tussen partijen niet in geschil dient te worden verminderd tot een berekend naar een vastgesteld vermogen van ƒ 1.537.872 (afgerond ƒ 1.537.000). De verhoging zal als gevolg daarvan in ieder geval worden verminderd tot ƒ 4.632.

Voorts dient de aan eiser opgelegde navorderingsaanslag IB/PVV 2002 nog te worden verminderd in verband met het volgende. Ingevolge artikel 2.17, vierde lid, van de Wet IB 2001 (tekst tot 2005) wordt een bestanddeel van de rendementsgrondslag dat niet in de aangiften van de belastingplichtige en zijn partner is opgenomen, geacht bij ieder voor de helft tot het bezit te behoren. Eiser heeft (subsidiair) gesteld dat het bij VLB aangehouden vermogen ten onrechte geheel aan hem is toegerekend. De stukken van het geding laten geen andere conclusie toe dan dat, en verweerder heeft dat ter zitting ook erkend, verweerder bij het opleggen van de navorderingsaanslag IB/PVV 2002 het bij VLB aangehouden vermogen in weerwil van deze bepaling geheel heeft toegerekend aan eiser. De rechtbank ziet hierin aanleiding het inkomen uit sparen en beleggen als volgt te verminderen. In de navorderingsaanslag is de rendementsgrondslag gecorrigeerd met € 485.958. De correctie van het vastgestelde inkomsten uit sparen en beleggen bedroeg € 17.987, waarvan slechts de helft, € 8.893 aan eiser dient te worden toegerekend. De rechtbank zal het bij de navorderingsaanslag IB/PVV 2002 vastgestelde belastbaar inkomen uit sparen en beleggen verminderen tot € 51.312. De boete zal als gevolg daarvan in ieder geval worden verminderd tot € 2.698.

De beroepen betreffende de navorderingsaanslagen VB 1996 en IB/PVV 2002 zijn aldus gegrond.

Gelijkheidsbeginsel

Eiser doen voorts een beroep op het gelijkheidsbeginsel en stelt dat hij door verweerder ongelijk worden behandeld ten opzichte van andere belastingplichtigen die zich in een exact vergelijkbare casus en fiscale rechtspositie bevinden. Hij onderbouwt deze stelling met een brief van 31 oktober 2011 van de Belastingdienst waarin de Belastingdienst in een andere zaak waarin de zelfde gemachtigde optreedt, laat weten dat in die zaak nadere bestudering van het dossier tot de conclusie heeft geleid dat slechts de navorderingsaanslagen IB/PVV 1995 en 1996 in geschil zijn.

Een beroep op het gelijkheidsbeginsel kan alleen slagen als sprake is van een ongelijke behandeling van gelijke gevallen op grond van begunstigend beleid of een oogmerk tot begunstiging dan wel wanneer in een meerderheid van de met de betrokken belastingplichtige vergelijkbare gevallen een juiste wetstoepassing achterwege is gebleven.

Het beroep op het gelijkheidsbeginsel faalt reeds omdat eiser op geen enkele manier aannemelijk heeft gemaakt dat de zaak van eiser vergelijkbaar is met die van de in de brief van 31 oktober 2011 genoemde personen.

Boetes

Mede gelet op hetgeen 4.9 en onder 4.10.8. is geconcludeerd zijn bij de navorderingsaanslagen de volgende verhogingen en boete in geschil. Voor de navorderingsaanslag IB/PVV 1995 is dat een verhoging van ƒ 15.698 en voor de navorderingsaanslag VB 1996 is dat thans een verhoging van ƒ 4.632. Bij de navorderingsaanslag IB/PVV 2002 resteert thans een boete van € 2.698.

Voor de aan eiser opgelegde navorderingsaanslagen geldt dat hierin verhogingen zijn begrepen van 100% van de nagevorderde belasting. Verweerder heeft geen kwijtschelding van deze verhogingen verleend. De aan eiser opgelegde boete voor het jaar 2002 is bij beschikking vastgesteld en bedraagt eveneens 100% van de nagevorderde belasting. Het te dezen bestaande onderscheid in de wettelijke regelingen heeft voor de beslissing geen betekenis, zodat hierna uitsluitend wordt verwezen naar de wettelijke regelingen zoals deze luiden vanaf 1998 en de daarbij behorende terminologie.

Op grond van artikel 67e van de AWR kan verweerder met betrekking tot belastingen die bij wege van aanslag worden geheven gelijktijdig met het vaststellen van de navorderingsaanslag een vergrijpboete opleggen, indien het aan opzet of grove schuld van de belastingplichtige is te wijten dat de aanslag tot een te laag bedrag is vastgesteld of anderszins te weinig belasting is geheven. Opzet is het willens en wetens handelen of nalaten, leidend tot het niet of niet binnen de daarvoor gestelde termijn heffen of betalen van belasting.

Ingeval van ‘opzet’ bedraagt de boete 50% (§ 25 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998, hierna: BBBB), tenzij sprake is van strafverzwarende omstandigheden als bedoeld in § 43 van het BBBB in welk geval de boete tot 100% kan worden verhoogd.

Voor wat betreft de boetes acht de rechtbank gelet op het in 4.5.2 overwogene en de door eiser onder 2.5.2. vermelde gedane opgave door verweerder aannemelijk gemaakt dat eiser vanaf in ieder geval 1995 rechthebbende was tot een in het buitenland aangehouden tegoed bij VLB.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder voldoende aannemelijk gemaakt dat de opzet van eiser betreffende de jaren 1995 en 1996, was gericht op het niet aangeven van (inkomsten uit de) desbetreffende tegoeden. Het gebruikmaken van een aparte bankrekening in een land met een bankgeheim strekte, naar mag worden aangenomen, tot doel die tegoeden buiten het zicht van de Nederlandse fiscus te houden. Op grond hiervan wordt dan ook aangenomen – en eiser heeft dat ook niet betwist – dat eiser wist dat tegoeden en inkomsten van een buitenlandse bankrekening moeten worden aangegeven bij de Nederlandse fiscus.

Het gaat hier echter mede om een boete voor het jaar 2002 en verweerder dient ook voor dat jaar opzet aannemelijk te maken (vgl. HR 15 april 2011, nr. 09/05192, LJN BN6350, BNB 2011/207). Hiertoe overweegt de rechtbank als volgt. Het bij VLB op 28 november 1996 door eiser aangehouden saldo was substantieel, namelijk ƒ 467.137,30 en bestond vrijwel geheel uit bonds. Verweerder heeft gesteld dat uit de aangiften van eiser, alsmede uit informatie van derden, zoals banken en verzekeringsmaatschappijen, in de jaren tot en met 2007 op geen enkele wijze blijkt van een bijzondere toename van het vermogen in Nederland en dat ervaringsregels leren dat rekeningen in het buitenland zoals die van eiser, langdurig worden aangehouden. Eiser heeft laatstvermelde stellingen van verweerder onvoldoende betwist, zodat de rechtbank deze stellingen als vaststaand aanneemt. Gelet hierop, alsmede op de hoogte en de aard van het saldo op 28 november 1996, acht de rechtbank aannemelijk dat eiser het sinds 28 november 1996 aanwezige vermogen ook nadien heeft aangehouden in het buitenland en dat hij evenals hiervoor overwogen met betrekking tot de jaren 1995 en 1996, de (inkomsten uit de) desbetreffende tegoeden opzettelijk niet heeft aangegeven in zijn aangifte IB/PVV 2002 met het doel hierover geen belasting te betalen. De omstandigheid dat de tegoeden in het buitenland zijn aangehouden met het doel deze buiten het zicht van de Nederlandse fiscus te houden is vormt voorts een strafverzwarende omstandigheid als bedoeld in § 43 van het BBBB, zodat in beginsel een boete van 100% gerechtvaardigd is.

Bij de beoordeling of de boetes passend en geboden zijn dient rekening te worden gehouden met de omstandigheid dat de verschuldigde belasting is vastgesteld met toepassing van de omkering van de bewijslast (vgl. HR 18 januari 2008, nr. 41 832, LJN BC1962, BNB 2008/165). Verweerder heeft de boetes gebaseerd op de onder 4.10 weergegeven schatting. Deze schatting bezit enige mate van grofheid, op grond waarvan en boetes zoals deze thans nog in geschil zijn steeds met 5% dienen te worden verminderd. De aldus verminderde boetes ƒ 14.913 (IB/PVV 1995), ƒ 4.400 (VB 1996) en € 2.563 (IB/PVV2002) acht de rechtbank gelet op alle omstandigheden van het geval passend en geboden.

Boete, redelijke termijn van artikel 6 EVRM

Op grond van de uitgangspunten zoals geformuleerd door de Hoge Raad in zijn arrest van 22 april 2005, nr. 37 984 (LJN AO9006, BNB 2005/337) heeft voor de berechting van de zaak in eerste aanleg als uitgangspunt te gelden dat deze niet binnen een redelijke termijn geschiedt indien niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen uitspraak wordt gedaan, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. De boetes zijn aangekondigd bij brief van 28 november 2007. De rechtbank gaat van deze aankondigingsdatum uit als moment waarop de redelijke termijn is aangevangen.

Het vorenstaande brengt mee dat op het moment waarop de rechtbank uitspraak doet meer dan twee jaren zijn verstreken sinds de aanvang van de redelijke termijn. Op grond van voormeld arrest levert dit in beginsel een overschrijding van de redelijke termijn op. Gelet op de complexiteit van de zaak, als ook het feit dat in het onderhavige geval enkele malen een 8:29 Awb-procedure heeft plaatsgevonden, doen zich naar het oordeel van de rechtbank bijzondere omstandigheden voor die een afwijking van deze regel rechtvaardigen met een half jaar. Derhalve is sprake van een overschrijding van de redelijke termijn van 2 jaren en 4 maanden. De rechtbank zal de boetes op grond hiervan als volgt (nader) verminderen met 20%:

Eiser heeft, onder verwijzing naar de arresten van de Hoge Raad van 25 september 2009 (LJN: BJ8524), van 28 maart 2011 (LJN: AB0764) en naar de rechtbank begrijpt van 25 februari 2011, LJN: BP5536, betoogd dat het zorgvuldigheidsbeginsel meebrengt dat de periode waarover heffingsrente wordt berekend met betrekking tot alle navorderingsaanslagen moet worden beperkt tot de dagtekening van de eerste opgelegde navorderingsaanslag(en). Aangezien alle navorderingsaanslagen met dagtekening 31 december 2007 zijn opgelegd, behoeft deze grief naar het oordeel van de rechtbank verder geen bespreking.

Conclusie

Gelet op het vorenoverwogene dienen de beroepen van eiser gegrond te worden verklaard.

Immateriële schadevergoeding

Eiser heeft verzocht om toekenning van vergoeding van immateriële schade. Aan dat verzoek leggen zij met een beroep op de arresten van de Hoge Raad van 10 juni 2011, LJN: BO5046, BO5080 en BO5087 en van 22 april 2005, LJN: AO9006, ten grondslag dat een redelijke termijn voor de beslechting van het belastinggeschil in de onderhavige zaken is overschreden. Omtrent dat verzoek overweegt de rechtbank als volgt.

Op 9 januari 2008 heeft verweerder de bezwaarschriften tegen de in geding zijnde belastingaanslagen ontvangen. Op 8 oktober 2008 heeft verweerder uitspraken op bezwaar gedaan. De rechtbank beslist heden op het beroep tegen die uitspraken op bezwaar. Het totale tijdsverloop tussen de ontvangst door verweerder van het bezwaarschrift en de uitspraak van de rechtbank bedraagt dus meer dan 4 jaar en 8 maanden.

Gelet op het vorenstaande is niet uitgesloten dat een redelijke termijn voor beslechting van het belastingschil is overschreden. De rechtbank zal met overeenkomstige toepassing van artikel 8:73, tweede lid, van de Awb het onderzoek heropenen om de Staat der Nederlanden (de Minister van Veiligheid en Justitie c.q. de Raad voor de rechtspraak als zijn mandataris) in de gelegenheid te stellen als partij aan het geding deel te nemen en zich uit te laten over het verzoek. Na (het verstrijken van de termijn voor) de uitlating zal eiser in de gelegenheid worden gesteld binnen een termijn van twee weken daarop te reageren. Tenzij de rechtbank voor een nadere behandeling ter zitting aanleiding ziet, zal de rechtbank het onderzoek daarna sluiten en op het verzoek beslissen.