Hof 's-Hertogenbosch, 14-09-2021, nr. 200.288.678 01

In dit arrest zal het hof, mede met het oog op de leesbaarheid van dit arrest, achtereenvolgens:

I. de feiten weergeven, zoals die zijn vastgesteld en na verwijzing voor de verdere beoordeling (nog) relevant zijn;

II. de omvang van de rechtsstrijd na cassatie en verwijzing vaststellen;

III. oordelen over het (resterende) geschilpunt.

De feiten

Na verwijzing gaat het hof uit van de feiten zoals die door de Hoge Raad in zijn arrest zijn vastgesteld en hier worden herhaald.

II. De omvang van de rechtsstrijd na cassatie en verwijzing

[de werknemer] vordert in eerste aanleg op gronden als vermeld in de dagvaarding de betaling door [geïntimeerde 1] van een bedrag van € 11.745,46 bruto en de betaling door [geïntimeerde 2] van € 9.354,39, vermeerderd met rente en kosten als vermeld in het petitum van de dagvaarding. Zij legt hieraan ten grondslag dat [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] ten onrechte geen loon en vakantietoeslag hebben uitbetaald over de periode van mei 2012 tot en met 12 mei 2013, met inbegrip van het vakantiegeld over de periode juni 2011 tot en met mei 2012. Een specificatie van de gevorderde bedragen is opgenomen in de randnummers 36, 37 en 39 van de inleidende dagvaarding. Op de arbeidsovereenkomsten is volgens [de werknemer] het Nederlands recht van toepassing, omdat de arbeid in Nederland werd verricht. De tussen haar, [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] gesloten arbeidsovereenkomsten zijn niet rechtsgeldig opgezegd. Op grond van het toepasselijk Nederlands recht had [de werknemer] aanspraak op doorbetaling van loon bij arbeidsongeschiktheid.

In een tussenvonnis van 28 maart 2017 heeft de kantonrechter - voor zover hier van belang - geoordeeld dat de loonvordering van [de werknemer] toewijsbaar is voor wat betreft de periode vanaf mei 2012 tot en met november 2012 (r.o. 4.21). Voor de periode met ingang van december 2012 hebben [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] de loonbetalingen mogen stoppen (r.o. 4.15). Voorts heeft de kantonrechter daarbij geoordeeld dat het in Duitsland door [de werknemer] over die periode ontvangen ‘Krankengeld’ daarop in mindering moet worden gebracht en dat [de werknemer] nader informatie diende te verstrekken over de omvang van dat ‘Krankengeld’ (r.o. 4.22).

Voor de periode vanaf mei 2012 heeft [de werknemer] erkend dat zij een oproep van [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] om arbeid te komen verrichten naast zich neer heeft gelegd. Ter rechtvaardiging daarvan heeft zij een beroep gedaan op opschorting van de arbeidsverplichting in afwachting van de betaling van achterstallig loon. In genoemd tussenvonnis heeft de kantonrechter dat beroep op opschorting verworpen (r.o. 4.18).

Nadat partijen zich hadden uitgelaten over de omvang van de loonvordering over de periode tot november 2012, heeft de kantonrechter in het eindvonnis van 7 november 2017 vervolgens geoordeeld dat [de werknemer] aanspraak kan maken op het volledige loon over de periode van mei 2012 tot en met november 2012, vermeerderd met 8% vakantietoeslag en de verhoging van artikel 7:625 BW, welke verhoging de kantonrechter heeft gematigd tot 25%. Toegewezen zijn betalingen van € 5.392,12 bruto ten laste van [geïntimeerde 1] en € 7.310,17 bruto ten laste van [geïntimeerde 2] , met veroordeling van [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] tot betaling van rente en proceskosten als vermeld in dit vonnis.

[de werknemer] is van dit vonnis in hoger beroep gekomen. Het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft bij arrest van 18 september 2018 het vonnis van de kantonrechter bekrachtigd en de proceskosten in het hoger beroep gecompenseerd.

In cassatie heeft [de werknemer] tegen het arrest van het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden in één middel twee onderdelen aangevoerd. Het eerste onderdeel was gericht tegen de verwerping van haar beroep op opschorting. Het tweede onderdeel was gericht tegen de beslissing (en haar motivering) om de gevorderde verhoging op grond van artikel 7:625 BW te matigen tot 25%. De Hoge Raad heeft – zakelijk weergegeven – geoordeeld dat [de werknemer] zich wel degelijk na november 2012 kon beroepen op opschorting van haar arbeidsverplichting in afwachting van de betaling van achterstallig loon. Van de (motiverings)klacht over de wettelijke verhoging heeft de Hoge Raad geoordeeld dat die geen behandeling behoeft.

Het hof overweegt nu als volgt. Bij de behandeling van dit geschil na verwijzing heeft te gelden dat nog enkel die aspecten van de zaak ter beoordeling staan waarover in de voorafgaande procedure nog niet onherroepelijk is beslist. In cassatie is slechts geklaagd over het verwerpen van het beroep op opschorting en over de matiging van de wettelijke verhoging. Dat betekent dat alle overige geschilpunten die tussen partijen hebben bestaan door de bekrachtiging van de in hoger beroep bestreden vonnissen van de kantonrechter zijn beslist.

Na verwijzing kunnen dan ook nog slechts die beslissingen onderwerp zijn van een verdere beoordeling, voor zover daarover ingevolge het arrest van de Hoge Raad niet onherroepelijk is beslist. Ten aanzien van de beslissing over de wettelijke verhoging heeft de Hoge Raad het cassatiemiddel(onderdeel) buiten behandeling gelaten en niet anders beslist dan het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden. Op dat punt is dus het oordeel van het hof Arnhem-Leeuwarden in stand gebleven en is de beslissing om de wettelijke verhoging te matigen tot 25 % onherroepelijk komen vast te staan. In dat geval kan daar na verwijzing niet nogmaals over worden geklaagd. Na verwijzing gaat het dus alleen nog over de consequenties die de vernietiging van het arrest van het hof heeft voor de afgewezen loonvordering over de periode na november 2012.

Verder geldt dat [de werknemer] na verwijzing de grieven niet meer mag aanvullen en haar vordering niet meer mag veranderen, zodat het hof daaraan nu voorbij moet gaan.

III. De verdere beoordeling

In het arrest van 17 april 2020 heeft de Hoge Raad in r.o. 3.2.1. onder meer overwogen:

“De werknemer is derhalve in beginsel bevoegd de nakoming van re-integratieverplichtingen op te schorten als de werkgever niet voldoet aan zijn verbintenis tot loondoorbetaling tijdens ziekte, ook als deze door de werkgever niet nagekomen verbintenis ziet op reeds verstreken loonperioden.

Het voorgaande impliceert dat tussen de loonvordering van de werknemer en zijn verbintenis te voldoen aan re-integratieverplichtingen in beginsel eveneens voldoende samenhang bestaat om opschorting te rechtvaardigen als bedoeld in art. 6:52 lid 1 BW.”

Na terugverwijzing gaat het nu alleen nog om de vraag of [de werknemer] over de periode van 1 december 2012 tot en met 12 mei 2013 nog aanspraak heeft op loon, tot welk moment die aanspraak bestaat en wat de omvang van het verschuldigde bedrag en de daarover verschuldigde verhoging is.

Het hof stelt vast dat [de werknemer] in de inleidende dagvaarding een specificatie heeft opgenomen ter onderbouwing van haar vordering. De juistheid van die specificatie is, voor wat betreft de omvang van het loon, de daarover verschuldigde vakantietoeslag en de periode waarover het verschuldigd is, door [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] nimmer betwist. Het hof neemt die dan ook als uitgangspunt, zij het natuurlijk alleen voor zover het de hier nog aan de orde zijnde periode van 1 december 2012 tot en met 12 mei 2013 betreft.

Op grond van die niet (voldoende) weersproken specificatie berekent het hof de loonverplichting van [geïntimeerde 1] (dagvaarding nr. 36) over de periode van 1 december 2012 tot en met 12 mei 2013 op € 6.782,90 inclusief 8% vakantietoeslag (€ 502,44), op grond van artikel 7:625 BW te verhogen met 25% (€ 1.695,73) tot € 8.478,63. Hiervan is [geïntimeerde 1] volgens [de werknemer] een deel verschuldigd van 15,2/30,2, zodat het door [geïntimeerde 1] nog aan [de werknemer] te betalen bedrag kan worden bepaald op € 4.267,39 bruto.

De vordering op [geïntimeerde 2] ziet dan alleen nog op het loon over de maand december 2012. Dat laat zich aan de hand van de niet (voldoende) weersproken specificatie (nr. 37 van de inleidende dagvaarding) vaststellen op € 1.249,87 inclusief 8% vakantietoeslag (€ 92,58), op grond van artikel 7:625 BW te verhogen met 25% (€ 312,47) tot € 1.562,34. Hiervan is [geïntimeerde 2] volgens [de werknemer] een deel verschuldigd van 15/30,2, zodat het door [geïntimeerde 2] nog aan [de werknemer] te betalen bedrag kan worden bepaald op € 776,= bruto.

Tegen de over het verschuldigde gevorderde rente vanaf 1 december 2012 is niet (voldoende) verweer gevoerd. Deze is echter niet vanaf die datum toewijsbaar. De wettelijke rente is verschuldigd over de periode gedurende welke de werkgever in verzuim is ter zake de verschuldigde bedragen. Omdat de oudste loonvordering ziet op de maand december 2012 en de werkgever in verzuim raakt op het moment dat dit niet tijdig is betaald, zal het hof de wettelijke rente laten ingaan vanaf de vervaldag van de verschillende loontermijnen en, voor wat betreft de wettelijke verhoging, vanaf de datum van dagvaarding in eerste aanleg. Het voorgaande voert het hof dan tot na te melden beslissing. Na verwijzing hebben [geïntimeerde 1] en [geïntimeerde 2] als de in het ongelijk gestelde partijen te gelden. Om die reden zal het hof hen verwijzen in de kosten van de procedure na verwijzing.