Einde inhoudsopgave
Verdrag nopens de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen over onderhoudsverplichtingen jegens kinderen
Partijen en gegevens
Geldend
Geldend vanaf 01-01-1962
- Bronpublicatie:
15-04-1958, Trb. 1959, 187 (uitgifte: 22-12-1959, kamerstukken/regelingnummer: -)
- Inwerkingtreding
01-01-1962
- Bronpublicatie inwerkingtreding:
25-03-1963, Trb. 1963, 27 (uitgifte: 01-01-1963, kamerstukken/regelingnummer: -)
- Vakgebied(en)
Personen- en familierecht / Alimentatie
Personen- en familierecht / Huwelijk, relaties en echtscheiding
Internationaal privaatrecht / Internationaal erkennings- en executierecht
Bronnen
Trb. 1959, 187
Trb. 1963, 27
Trb. 1964, 59
Trb. 1965, 204
Trb. 1966, 186
Trb. 1967, 34
Trb. 1967, 156
Trb. 1968, 60
Trb. 1968, 119
Trb. 1971, 60
Trb. 1973, 70
Trb. 1978, 4
Trb. 1979, 144
Trb. 1981, 19
Trb. 1984, 142
Trb. 1994, 89
Trb. 2013, 121
Partijen
Partij | Datum inwerkingtreding | Voorbehoud |
---|---|---|
België | 01-01-1962 | |
Denemarken | 01-01-1966 | |
Duitsland | 01-01-1962 | |
Finland | 24-08-1967 | |
Frankrijk | 25-07-1966 | |
Hongarije | 19-12-1964 | |
Italië | 01-01-1962 | |
Liechtenstein | 01-08-1972 | |
het Koninkrijk der Nederlanden (het Europese deel van Nederland) | 28-04-1964 | |
Noorwegen | 01-11-1965 | |
Oostenrijk | 01-01-1962 | |
Portugal | 24-02-1974 | |
Slowakije | 01-01-1993 | |
Spanje | 09-11-1973 | |
Suriname | 01-09-1964 | |
Tsjechië | 01-01-1993 | |
Tsjechoslowakije | 29-12-1970 | |
Turkije | 25-06-1973 | |
Zweden | 01-03-1966 | |
Zwitserland | 17-01-1965 |
Voorbehouden, verklaringen en bezwaren
1 | Ter uitvoering van artikel 13, eerste lid, van het Verdrag hebben de volgende Staten medegedeeld, welke autoriteiten bevoegd zijn tot het geven van beslissingen in zaken betreffende onderhoud en tot uitvoerbaarverklaring van zodanige beslissingen, in andere landen gegeven: België Depending on the circumstances of the case the judicial authorities competent to render decisions relating to maintenance obligations towards children under Belgian law are the ‘juges de paix’ (limited jurisdiction courts) and the courts of first instance. Courts of first instance hear appeals against judgments of the ‘juges de paix’ and the courts of appeal hear appeals against judgments of the courts of first instance. The courts of first instance are competent to declare that decisions rendered abroad are enforceable. In such cases, the courts of appeal hear appeals against judgments rendered at first instance. Denemarken
Denemarken heeft op 08-10-1979 de volgende verklaring afgelegd: In accordance with Article 13 of the Convention concerning the Recognition and Enforcement of Decisions Relating to Maintenance Obligations Towards Children (The Hague, April 15, 1958) the Ministry of Foreign Affairs of the Kingdom of Denmark has the honour to inform the Ministry of Foreign Affairs of the Kingdom of the Netherlands that effective January 1, 1979, the competence to declare foreign decisions liable to execution in Denmark became vested in the chief administrative authorities, viz. the county administrative authorities and, in Copenhagen the Office of the Prefect. Enclosed please find a full list of […] the authorities in question. List of […] the authorities in question Københavns overpraesidium (The Office of the Prefect) Københavns amt (County Administrative Authority) Frederiksborg amt Roskilde amt Vestsjaellands amt Storstrøms amt Bornholms amt Fyns amt Sønderjyllands amt Ribe amt Vejle amt Ringkøbing amt Aarhus amt Viborg amt Nordjyllands amt Duitsland In the Federal Republic of Germany, the local courts (Amtsgerichte) are in the first instance competent to render decisions relating to maintenance and the regional courts (Landgerichte) are the competent courts of appeal (No. 23, no. 2, letters e and f, section 72 of the Act on the Organisation of the Courts). The local courts are competent to render decisions on the maintenance entitlements of children given in one of the contracting states of the Convention of 15 April 1958 enforceable and the regional courts are competent to hear appeals and complaints (section 1 of the Act of 18 July 1961 (Federal Law Gazette, part I, p.1033) implementing the Hague Convention of 15 April 1958 concerning the recognition and enforcement of decisions relating to maintenance obligations towards children). Finland
Frankrijk The authorities referred to in Article 13 which are competent to render decisions relating to maintenance are:
The authorities referred to in Article 13 which are competent to enforce foreign decisions are:
Hongarije
Italië Under the provisions in force in Italy, first instance judges (‘Praetor’ or ‘President of the court’) are competent in the matter of interlocutory measures (Article 446 of the Civil Code in relation to Articles 2 and 3 of the Hague Convention of 15 April 1958). For decisions with the force of res judicata, however, the competent authorities are the ‘juges de paix’ (limited jurisdiction courts), courts of first instance and courts of appeal (Article 7 ff of the Code of Civil Procedure). Moreover, the courts of appeal also have the power to declare that the decisions of the competent foreign authorities are valid in Italian territory. Liechtenstein Competent Authority: ‘Fürstlich Liechtensteinisches Landgericht’ at Vaduz. Koninkrijk der Nederlanden For the Kingdom in Europe: In proceedings at first instance the district courts and the presidents of the district courts, in appeal proceedings the courts of appeal, and in cassation proceedings the Supreme Court are competent to render decisions relating to maintenance obligations in the Netherlands. In proceedings at first instance the district courts, in appeal proceedings the courts of appeal, and in cassation proceedings the Supreme Court are competent to enforce foreign judicial decisions relating to maintenance. For Suriname: The courts of limited jurisdiction (kantonrechter) and in appeal proceedings the Court of Justice of Suriname are competent to render decisions relating to maintenance. Authorisation of the President of the Court of Justice of Suriname is required for enforcement of decisions relating to maintenance rendered in foreign countries. Het Koninkrijk der Nederlanden heeft op 01-01-1986 de volgende verklaring afgelegd: For the Netherlands Antilles: The courts of first instance and the Court of Justice of the Netherlands Antilles are competent to render decisions relating to maintenance. For Aruba: The court of first instance and in appeal proceedings the Joint Court of Justice of the Netherlands Antilles and Aruba. Het Koninkrijk der Nederlanden heeft op 25-07-2012 de volgende verklaring afgelegd: For Aruba: The Joint Court of Justice of Aruba, Curaçao and Sint Maarten is competent to render decisions relating to maintenance, in first instance and in appeal. For Curaçao: The Joint Court of Justice of Aruba, Curaçao and Sint Maarten is competent to render decisions relating to maintenance, in first instance and in appeal. For Sint Maarten: The Courts of first instance and the Joint Court of Justice of Aruba, Curaçao and Sint Maarten is competent to render decisions relating to maintenance. For the Caribbean part of the Netherlands (the islands of Bonaire, Sint Eustatius and Saba): The authorities of the European part of the Netherlands are also competent for the Caribbean part of the Netherlands. Noorwegen In Norway, decisions on maintenance may be rendered by the following authorities:
The authority to grant a request for enforcement in Norway in respect of maintenance ordered abroad lies with the court responsible for seizing movable property in the district where the person liable for maintenance has his habitual residence or — if his habitual residence is abroad or is unknown — by the court responsible for seizing property in the district where enforcement is to be effected. Such a request may be transmitted by the Ministry of Foreign Affairs. Noorwegen heeft op 14-04-1992 de volgende verklaring afgelegd: In Norway, the amount of a child maintenance payment is determined by the Maintenance Payments Officer (‘Bidragsfogden’) in the maintenance recipient’s place of residence. If one of the parents is resident abroad, the foreign affairs section of the Maintenance Payments Office in Oslo (‘Bidragsfogden i Oslo, utenlandsavdelingen’) will determine the amount of the payment. As from 1 October 1992 the Norwegian National Insurance Office for Social Insurance Abroad, Child Maintenance Division, functions as transmitting as well as receiving agency for the recovery of maintenance contributions to children where one of the parents is resident abroad. […] The Governor of Oslo gives judgement in cases of appeals against decisions taken by the Maintenance Payment Officer. The courts give final judgement in child maintenance cases only when one of the parents requests such a judgement during divorce proceedings or proceedings concerning the custody of the child or visiting rights. The Maintenance Payments Office can also refer the parents to the courts if the nature of the case seems to warrant it. The courts give final judgement in cases concerning applications from the other parent for payments, but the Governor for the appropriate area can also take such decisions if both parents agree. The Ministry of Justice gives judgement in cases of appeals against decisions by Governors. Requests for the enforcement of decisions given in other countries concerning child maintenance payments should be addressed to the foreign affairs section of the Maintenance Payments Office in Oslo (‘Bidragsfogden i Oslo, utenlandsavdelingen’). As from 1 October 1992, such request should be addressed to the Foreign Affairs Service of the National Insurance Scheme (‘Folketrygdkontoret for utenlandssaker’). Noorwegen heeft op 25-01-2008 de volgende verklaring afgelegd: The Norwegian body designated as requesting agency is: The Labour and Welfare Collection Agency. The Norwegian body designated as receiving agency is: The National Office for Social Insurance Abroad. Oostenrijk In accordance with article 13 of the Convention concerning the recognition and enforcement of decisions relating to maintenance obligations towards children, notice is hereby given of the following: In Austria, the district courts (Bezirksgerichte), and in appeal proceedings also the courts of first instance (regional and circuit courts (Landes- und Kreisgerichte)) and the Supreme Court (Oberste Gerichtshof), are competent to render decisions relating to maintenance, and the courts of first instance (Landes - und Kreisgerichte), and in appeal proceedings also the higher regional courts (Oberlandesgerichte) and the Supreme Court (Oberste Gerichtshof), are competent to render foreign decisions enforceable. Portugal Portugal heeft op 16-07-1974 de volgende verklaring afgelegd: The Government of Portugal designated the autorities provided by the Convention […]: as follows:
Spanje The authorities competent to take decisions relating to maintenance obligations are the ‘Juzgados de Primera Instancia e Instrucción’. The authority competent to take decisions on the enforcing of foreign judgements is the ‘Tribunal Supremo’. Tsjechoslowakije Tsjechoslowakije heeft op 26-04-1971 de volgende verklaring afgelegd: Under Czechoslovak law, the court is the only authority which is competent to render, modify or rescind decisions relating to maintenance obligations (Article 2 of the Code of Civil Procedure No. 99/1963, Collection of Statutes). The competent court is the court with jurisdiction in the district where the minor has his habitual residence pursuant to an agreement entered into by the parents or a decision of a court or, if applicable, further to other decisive facts (Article 88, paragraph C, of the Code of Civil Procedure, no. 99/1963, Collection of Statutes). Under Act no. 36/1964 of the Collection of Statutes on the organisation of courts and the appointment of judges, as set out in amended Act no. 156/1969 of the Collection of Statutes, the district courts ruling in first instance render decisions relating to maintenance obligations. In the jurisdiction of the city of Prague, capital of the Czechoslovak Socialist Republic, the district courts are the courts of first instance; in the jurisdiction of the city of Bratislava, capital of the Slovak Socialist Republic, and of the cities of Brno and Košice, the municipal courts are the courts of first instance. The regional courts hear appeals against decisions of the district courts and the municipal courts of Bratislava, Brno and Košice ruling at first instance. The court of the city of Prague is the authority which hears appeals against decisions rendered by the district courts ruling at first instance in the jurisdiction of the city of Prague. The courts are competent to declare that a foreign decision relating to maintenance obligations is enforceable (Section 66, Act no. 97/1963 on private international law and the procedure relating thereto, Collection of Statutes). The court which is competent to make an order and to have the order enforced is the ordinary court in the district where the debtor has his habitual residence, or if he does not have a habitual residence, the court with jurisdiction over the district in which he is residing. If there is no ordinary court in the Czechoslovak Socialist Republic under whose jurisdiction the debtor falls, the court in the district where he has property is competent. In cases involving enforcement of a decision through assignment of a claim to a third party, the ordinary court with jurisdiction over the third-party debtor is competent. If however enforcement of the decision concerns real property, the court with jurisdiction over the district in which the property is located is competent (Article 85, paragraph 1, and Article 252 of the Code of Civil Procedure no. 99/1963, Collection of Statutes). No separate judgment is required in respect of recognition of a foreign decision relating to a financial matter. Recognition is automatic in that the Czechoslovak courts take cognizance of such a decision in the same manner as if it were a decision rendered by a Czechoslovak court (Section 65, Act no. 97/1963 on private international law and the procedure relating thereto). If all statutory conditions have been satisfied, any foreign decision relating to maintenance may be enforced in the Czechoslovak Socialist Republic if enforcement has been ordered by a Czechoslovak court; the order for enforcement must always state the grounds on which it is based (Section 66, Act no. 97/1963 on private international law and the procedure relating thereto, Collection of Statutes). Turkije
Zweden The authorities which are competent to render decisions relating to maintenance are the courts of first instance (‘Häradsrätt’ and ‘Radhusrätt’), the courts of appeal (‘Hövratt’) and the Supreme Court. Only the Svea court of appeal (‘Svea hovrätt’) in Stockholm is competent to enforce decisions of foreign courts in Sweden. Zwitserland
|
---|---|
2 | Duitsland heeft het Verdrag per 01-01-1962 toepasselijk verklaard op het ‘Land’ Berlijn. |
3 | In de akte van bekrachtiging is door het Koninkrijk der Nederlanden het volgende voorbehoud opgenomen: […] declared that so far as the Kingdom of the Netherlands is concerned, the expression ‘metropolitan territories’ employed in the text of the said Convention means ‘European territory’, in view of the equality which exists under public law between the Netherlands, Suriname and the Netherlands Antilles. In the Kingdom of the Netherlands, decisions rendered by an authority of another contracting State which would have been competent by virtue of the place of residence of the party entitled to maintenance will not be recognised or declared enforceable under the Convention. Suriname heeft op 01-03-1980 de volgende verklaring afgelegd: On 29 October 1976 the Government of Suriname made a declaration of succession in respect of the Convention concerning the recognition and enforcement of decisions relating to maintenance obligations towards children which was signed on 15 April 1958 in The Hague. The declaration implicitly included the reservation in Article 18 of the Convention made by the Kingdom of the Netherlands. […] the Republic of Suriname no longer wishes to retain this reservation as of today. (zie artikel 18 van het Verdrag). Op 12-12-1980 heeft het Koninkrijk der Nederlanden het bij de bekrachtiging op 28-02-1964 op grond van artikel 18 van het Verdrag gemaakte voorbehoud ingetrokken. |
4 | Ratificatie door het Koninkrijk der Nederlanden onder de volgende verklaring: que, en ce qui concerne le Royaume des Pays-Bas, l'expression ‘territoires métropolitains’, utilisée dans le texte de ladite Convention, signifie ‘territoire européen’, vu l'égalité qui existe du point de vue du droit public entre les Pays-Bas, le Surinam en les Antilles[lees: Surinam et Les Antilles] néerlandaises. Bij akte van 28-02-1964 heeft het Koninkrijk der Nederlanden, overeenkomstig artikel 14, lid 2, kennis gegeven van zijn voornemen om het Verdrag in werking te doen treden in de Nederlandse Antillen. Een gewaarmerkt afschrift van deze akte is toegezonden aan de verdragsluitende Staten. Het Verdrag is voor de Nederlandse Antillen in werking getreden ingevolge artikel 16, derde lid, met België op 15-06-1964, met Duitsland op 31-10-1964, met Italië op 13-11-1964, met Noorwegen op 25-08-1966, met Frankrijk op 28-10-1966, met Denemarken op 05-01-1967, met Zweden op 03-08-1968, met Oostenrijk op 09-08-1968 en met Spanje op 05-05-1995. Vanaf 01-01-1986 geldt het Verdrag, hetwelk tevoren wat betreft het Koninkrijk der Nederlanden voor Nederlanden en de Nederlandse Antillen gold, voor Nederland, de Nederlandse Antillen en Aruba. Het Verdrag is voor Aruba ingevolge artikel 16, lid 3, in werking getreden met Spanje op 22-03-1996. Bij akte van 27-05-1964 heeft het Koninkrijk der Nederlanden, overeenkomstig artikel 14, lid 2, kennis gegeven van zijn voornemen om het Verdrag in werking te doen treden in Suriname. Het Verdrag is voor Suriname in werking getreden ingevolge artikel 16, lid 3, met België op 01-09-1964, met Duitsland op 31-10-1964, met Italië op 13-11-1964, met Noorwegen op 25-08-1966, met Frankrijk op 28-10-1966, met Denemarken op 05-01-1967, met Zweden op 03-08-1968 en met Oostenrijk op 09-08-1968. Verklaring van voortgezette gebondenheid van Suriname op 29-10-1976 (iwtr. 25-11-1975). Het Koninkrijk der Nederlanden heeft op 18-10-2010 de volgende verklaring afgelegd: The Kingdom of the Netherlands consisted of three parts: the Netherlands, the Netherlands Antilles and Aruba. The Netherlands Antilles consisted of the islands of Curaçao, Sint Maarten, Bonaire, Sint Eustatius and Saba. With effect from 10 October 2010, the Netherlands Antilles ceased to exist as a part of the Kingdom of the Netherlands. Since that date, the Kingdom consists of four parts: the Netherlands, Aruba, Curaçao and Sint Maarten. Curaçao and Sint Maarten enjoy internal self-government within the Kingdom, as Aruba and, up to 10 October 2010, the Netherlands Antilles do. These changes constitute a modification of the internal constitutional relations within the Kingdom of the Netherlands. The Kingdom of the Netherlands will accordingly remain the subject of international law with which agreements are concluded. The modification of the structure of the Kingdom will therefore not affect the validity of the international agreements ratified by the Kingdom for the Netherlands Antilles. These agreements, including any reservations made, will continue to apply to Curaçao and Sint Maarten. The other islands that have formed part of the Netherlands Antilles — Bonaire, Sint Eustatius and Saba — became part of the Netherlands, thus constituting ‘the Caribbean part of the Netherlands’. The agreements that applied to the Netherlands Antilles will also continue to apply to these islands; however, the Government of the Netherlands will now be responsible for implementing these agreements. Het Koninkrijk der Nederlanden heeft op 25-07-2012 de volgende verklaring afgelegd: […] the Kingdom of the Netherlands declares that so far as the Kingdom of the Netherlands is concerned, the expression ‘metropolitan territories’ employed in the text of the said Convention means ‘European territory’, in view of the relations which exist under public law between the European part of the Netherlands, Aruba, Curaçao, Sint Maarten and the Caribbean part of the Netherlands (the islands of Bonaire, Sint Eustatius and Saba). |
5 | Toepasselijkverklaring door Frankrijk voor de Comoren (buitenwerking getreden: 06-07-1975), Djibouti (buitenwerking getreden: 27-06-1977), Frans Guyana, Frans-Polynesië, Franse Zuidelijke en Zuidpoolgebieden, Guadeloupe, Martinique, Nieuw Caledonië, Réunion, Sint Pierre en Miquelon, Wallis en Futuna vanaf 02-03-1968 d.m.v. de volgende verklaring op 26-05-1966: The Convention is applicable to the whole territory of the French Republic. De depositaris deelt op 14-02-1967 het volgende mede betreffende een door Frankrijk afgelegde verklaring: In a Note dated 14 February 1967 the French Government defined that ‘the whole territory of the French Republic’ means besides the Departments in Europe, the Overseas Departments and the Overseas Territories, which are the following:
The following States have deposited a declaration of acceptance, provided for in article 14, paragraph 3, of the Convention:
In accordance with article 16, paragraph 3, the Convention was put into effect between the French Overseas Departments and Overseas Territories and:
|
6 | Toetreding door Liechtenstein onder het volgende voorbehoud: (Art. 18). Failing a standard of national competence, decisions rendered by the authorities of another contracting State, which would have been competent in view of the place of habitual residence of the party enti-tled to maintenance (Article 3, paragraph 2, of the Convention), may not be recognised or declared enforceable in the Principality of Liechtenstein. |
7 | De Regering van Suriname heeft bij akte van 29-10-1976, welke akte op 11-11-1976 op het Ministerie van Buitenlandse Zaken te 's-Gravenhage werd ontvangen, verklaard dat het Verdrag van toepassing blijft op het grondgebied van Suriname na het bereiken van de onafhankelijkheid op 25-11-1975. In overeenstemming met artikel 14, tweede lid, verklaarde het Koninkrijk der Nederlanden op 27-05-1964 dat het Verdrag van toepassing zou zijn op Suriname. Voor de Staten die deze toepasselijkverklaring in overeenstemming met artikel 14, derde lid, hebben aanvaard (België, Denemarken, Duitsland, Frankrijk, Italië, Noorwegen, Oostenrijk en Zweden), verkrijgt de verklaring van Suriname effect op de dag van ontvangst van de notificatie door de Nederlandse Regering, met terugwerkende kracht tot 25-11-1975. De bepalingen van het Verdrag gelden vanaf 25-11-1975 eveneens tussen Suriname en het Koninkrijk der Nederlanden (het gehele Koninkrijk). De bepalingen van het Verdrag zijn voorts in werking getreden tussen Suriname en Portugal op 10-01-1977, Zwitserland op 04-03-1977, Hongarije op 15-03-1977, Turkije op 30-03-1977, Finland op 24-02-1983, Frankrijk op 27-04-1983 en Spanje op 08-12-1994. |
8 | Het Verdrag is voor Hongarije in werking getreden ingevolge artikel 16, lid 3, met Duitsland op 19-12-1964, met Italië op 05-04-1965, met Frankrijk op 30-08-1966, met Zwitserland op 25-06-1971, met Oostenrijk op 04-07-1972, met Zweden op 02-10-1972, met Noorwegen op 11-10-1972, met Finland op 16-10-1972, met Denemarken op 29-11-1972, met Turkije op 25-07-1974, met het Koninkrijk der Nederlanden op 27-08-1979, met Portugal op 25-06-1984 en met Spanje op 27-04-1992. |
9 | Het Verdrag is voor Tsjechoslowakije in werking getreden ingevolge artikel 16, lid 3, met België op 29-12-1970, met Frankrijk op 10-02-1971, met Zwitserland op 13-04-1971, met Duitsland op 06-05-1971, met Italië op 05-06-1972, met Oostenrijk op 04-07-1972, met Zweden op 02-10-1972, met Noorwegen op 11-10-1972, met Finland op 16-10-1972, met Denemarken op 29-11-1972 en met Turkije op 25-07-1974. Verklaringen van voortgezette gebondenheid van de Tsjechische Republiek op 28-01-1993 (iwtr. 01-01-1993) en van Slowakije op 26-04-1993 (iwtr. 01-01-1993) onder handhaving van de door Tsjechoslowakije afgelegde verklaringen betreffende de aangewezen autoriteiten. De depositaris heeft de Verdragsluitende Staten die de toetreding door Tsjechoslowakije hadden aanvaard (te weten: België, Denemarken, Duitsland, Finland, Frankrijk, Italië, Noorwegen, Oostenrijk, Turkije, Zweden en Zwitserland) op respectievelijk 01-02-1993 en 28-04-1993 voorgesteld dat indien door bedoelde Staten geen bezwaar werd gemaakt voor 01-03-1993 wat betreft de Tsjechische Republiek, en voor 01-06-1993 wat betreft Slowakije, het Verdrag tussen die Verdragsluitende Staten en respectievelijk de Tsjechische Republiek en Slowakije na 01-01-1993, de datum waarop Tsjechoslowakije is uiteengevallen, van kracht is gebleven. Geen der Staten heeft tegen het voorstel bezwaar gemaakt. Voorts is het Verdrag voor Slowakije en de Tsjechische Republiek in werking getreden ingevolge artikel 16, lid 3, met het Koninkrijk der Nederlanden (voor Nederland en Aruba) op 11-11-1993 en met het Koninkrijk der Nederlanden (de Nederlandse Antillen) op 19-05-1994. Het Verdrag is voor de Tsjechische Republiek ingevolge artikel 16, lid 3, in werking getreden met Spanje op 08-12-1994. |
10 | Het Verdrag is voor Liechtenstein in werking getreden ingevolge artikel 16, lid 3, met Zwitserland op 01-08-1972, met Hongarije op 08-08-1972, met het Koninkrijk der Nederlanden op 15-08-1972, met Duitsland op 07-12-1972, met Noorwegen op 08-12-1972, met Finland op 14-12-1972, met Zweden op 20-12-1972, met Denemarken op 12-01-1973, met Oostenrijk op 05-04-1973, met Italië op 28-02-1974, met Turkije op 25-07-1974, met Portugal op 01-08-1984, met Spanje op 08-12-1994, met Slowakije op 14-10-1997 en met Tsjechië op 14-11-1997. |
11 | Wat het Koninkrijk der Nederlanden betreft, zal het onderhavige Verdrag ingevolge artikel 29 van het Verdrag van 02-10-1973 inzake de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen over onderhoudsverplichtingen in de betrekkingen tussen Nederland en de andere Verdragspartijen die eveneens Partij zijn bij het Verdrag van 1973 door dat laatste Verdrag worden vervangen. |
12 | In verband met het weer uitoefenen van de soevereiniteit over Macau door China vanaf 20-12-1999, heeft de Chinese Regering bij brief van 16-12-1999 medegedeeld dat het Verdrag na 19-12-1999 van toepassing blijft op Macau, vanaf 20-12-1999 geheten Macao Special Administrative Region. |