1.3.4 Particuliere versus niet-particuliere cliënt

Naast de afbakening en definiëring van de beleggingsdienstverlening, is het ook van belang duidelijkheid te creëren over de inhoud van de begrippen particuliere en niet-particuliere cliënt. Ik maak in dit onderzoek gebruik van deze tweedeling omdat de Hoge Raad in zijn jurisprudentie omtrent de civielrechtelijke zorgplicht steeds spreekt over de particuliere cliënt.1 Onder particuliere cliënt wordt in dit onderzoek een privépersoon verstaan. De term niet-particuliere cliënt gebruik ik daarnaast als ‘restcategorie’. Dat zijn alle cliënten die geen particuliere cliënt zijn. Dit onderzoek beperkt zich niet tot bepaalde niet-particuliere cliënten zoals het MKB en de (semi-) publieke instelling. Deze genoemde niet-particulieren verdienen echter wel bijzondere aandacht. Evenals de particuliere cliënt, zullen dit soort partijen veelal over relatief weinig kennis en ervaring beschikken. Desalniettemin geeft dit onderzoek ook uitsluitsel over de civielrechtelijke zorgplicht ten aanzien van niet-particuliere cliënten zoals grote ondernemingen.

Op deze plek wil ik alvast opmerken dat MiFID er een andere onderverdeling op nahoudt. Zij categoriseert cliënten als niet-professionele of professionele cliënten. De onderverdeling is van belang voor de omvang van de MiFID-loyaliteitsverplichting. Ik volsta hier met de opmerking dat de afbakening van deze categorieën niet gelijk loopt met het onderscheid tussen particuliere en niet-particuliere cliënten.2