HR, 05-07-2011, nr. 09/05222

Het Gerechtshof te 's‑Hertogenbosch heeft bij arrest van 25 september 2009 verdachte wegens 1. en 2. telkens opleverende ‘medeplegen van opzettelijk handelen in strijd met een in artikel 3, onder C, van de Opiumwet gegeven verbod’ veroordeeld tot een geldboete van € 2.000,-, subsidiair 30 dagen hechtenis, met bepaling dat de geldboete mag worden voldaan in 20 termijnen van 1 maand, elke termijn groot € 100,-.

Deze zaak hangt samen met de zaak tegen [medeverdachte] (nr. 09/05221), waarin ik vandaag eveneens concludeer.

Namens verdachte heeft mr. R.A.E. Bunge, advocaat te Venlo, beroep in cassatie ingesteld en heeft mr. J.C. Oudijk, advocaat te Venlo, bij schriftuur een middel van cassatie voorgesteld.

Het middel behelst de klacht dat het Hof ten onrechte, althans onvoldoende gemotiveerd, het verweer dat de doorzoeking van de woning onrechtmatig was, heeft verworpen.

Het gaat in deze zaak, voor zover hier van belang en kort gezegd, om het volgende. In januari 2007 is bij de Regionale Criminele Inlichtingen Eenheid van de Regiopolitie Brabant Zuid Oost via een informant de informatie binnengekomen dat medeverdachte [medeverdachte] (de vriend van de verdachte) momenteel in het bezit zou zijn van een vuistvuurwapen, dat hij bewaart in de woning van de verdachte, waar hij momenteel verblijft. Vervolgens heeft verbalisant [verbalisant 1] zich een oordeel gevormd over de betrouwbaarheid van de informant en de juistheid van de informatie, inhoudende dat de verstrekte informatie als betrouwbaar kan worden aangemerkt gelet op de hem bekende achtergrond van de informant bezien in samenhang met de door die informant aangedragen gegevens. Voorts is uit onderzoek gebleken wat de personalia van de verdachte en [medeverdachte] zijn en wat de adresgegevens van de woning van de verdachte zijn. Op 9 januari 2007 is voornoemde informatie ter operationele afhandeling ter beschikking gesteld aan de politie.1. Op 10 januari 2007 is de woning van de verdachte op grond van art. 49 Wet wapens en munitie doorzocht, waarbij onder meer in een lade van een kastje op een slaapkamer diverse patronen zijn aangetroffen.2. Bij die doorzoeking is tevens op diverse plaatsen in de woning hennep aangetroffen.3.

Blijkens het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep en de aldaar door haar overgelegde pleitaantekeningen heeft de raadsvrouw van de verdachte bepleit dat de doorzoeking van de woning (van de verdachte) onrechtmatig was, nu de doorzoeking louter was gebaseerd op CIE-informatie, terwijl een enkele anonieme tip onvoldoende is voor een redelijk vermoeden als bedoeld in art. 49 Wet wapens en munitie. De raadsvrouw heeft daartoe aangevoerd dat de CIE-informatie niet kon worden aangevuld met enig ander aanknopingspunt dat medeverdachte [medeverdachte] een strafbaar feit zou hebben gepleegd, dat de verdediging het vermoeden heeft dat de CIE-informatie afkomstig is van de rancuneuze ex-partner van die [medeverdachte] en dat die ex-partner eerder valse informatie had verstrekt.

Het Hof heeft in reactie op dit verweer onder het hoofd ‘bijzondere overwegingen omtrent het bewijs; de rechtmatigheid van het verkregen bewijs op 10 januari 2007’ geoordeeld dat het de CIE-informatie voldoende actueel, concreet en van voldoende gewicht acht — in samenhang met de destijds over medeverdachte [medeverdachte] bekende informatie uit de justitiële documentatie — voor het uitoefenen van de op art. 49 Wet wapens en munitie stoelende bevoegdheid tot doorzoeking van de woning. Het Hof heeft daartoe het volgende overwogen. In januari 2007 heeft de politie anonieme CIE-informatie ontvangen, inhoudende dat [medeverdachte] in het bezit is van een vuistvuurwapen dat hij bewaart in de woning van de verdachte waar hij momenteel verblijft. Verbalisant [verbalisant 1] heeft met betrekking tot de mate van betrouwbaarheid van die informatie geoordeeld dat — gelet op de hem bekende achtergrond van de informant in samenhang met de door die informant aangedragen gegevens — de verstrekte informatie als betrouwbaar kan worden aangemerkt. Voorts is die [medeverdachte] blijkens een hem betreffend Uittreksel Justitiële Documentatie van 3 augustus 2009 reeds diverse malen veroordeeld ter zake van het handelen in strijd met de Wet wapens en munitie (onder meer op 15 oktober 2003 en op 15 april 2004), terwijl mag worden verondersteld dat de politie op de hoogte was van deze eerdere veroordelingen. Daarnaast biedt het verhandelde ter terechtzitting geen aanknopingspunten voor de stelling van de verdediging met betrekking tot de herkomst van de CIE-informatie. Zelfs wanneer de lezing van de verdediging dat de informatie afkomstig is van de ex-partner van medeverdachte [medeverdachte] dient te worden gevolgd, dwingt die enkele omstandigheid niet tot de conclusie dat de verstrekte informatie onbetrouwbaar zou zijn. Verbalisant [verbalisant 1] heeft immers geconcludeerd dat de informatie als betrouwbaar kan worden aangemerkt, terwijl het Hof geen aanleiding ziet aan dit oordeel van de verbalisant te twijfelen.

Ingevolge art. 49 Wet wapens en munitie kunnen opsporingsambtenaren (aangewezen bij of krachtens art. 141 Sv) te allen tijde op plaatsen waar zij redelijkerwijs kunnen vermoeden dat wapens of munitie aanwezig zijn, ter inbeslagneming doorzoeking doen.

Een redelijk vermoeden van de aanwezigheid van wapens en munitie als bedoeld in art. 49 van de Wet wapens en munitie kan worden aangenomen op basis van een anonieme melding.4. De beantwoording van de vraag of dergelijke informatie toereikend is voor de toepassing van het bij art. 49 WWM voorziene dwangmiddel is in belangrijke mate afhankelijk van de aan de feitenrechter voorbehouden weging en waardering van de omstandigheden van het geval. Het oordeel van de feitenrechter daaromtrent kan derhalve in cassatie slechts in beperkte mate worden getoetst.5.

Gelet op hetgeen hiervoor onder 9 is vooropgesteld en in het licht van hetgeen het Hof hiervoor onder 7 heeft vastgesteld, geeft het oordeel van het Hof dat de CIE-informatie in samenhang met de informatie uit de justitiële documentatie voldoende actueel, concreet en van voldoende gewicht is voor het uitoefenen van de bevoegdheid tot doorzoeking van de woning op grond van art. 49 Wet wapens en munitie, geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is het niet onbegrijpelijk. Het Hof heeft het in het middel bedoelde verweer derhalve terecht en toereikend gemotiveerd verworpen.

Anders dan de steller van het middel aanvoert, is hier geen sprake van een situatie zoals bedoeld in HR 30 juni 2009, LJN BI3875. In dat arrest ging het immers om aanvullende informatie die pas boven water was gekomen nadat naar aanleiding van een MMA-melding op basis van de Opiumwet was binnengetreden, terwijl in het onderhavige geval die aanvullende informatie (medeverdachte [medeverdachte] is reeds diverse malen veroordeeld ter zake van het handelen in strijd met de Wet wapens en munitie) reeds bekend was ten tijde van de doorzoeking op basis van de Wet wapens en munitie. Het Hof heeft immers vastgesteld dat de politie op de hoogte was van deze eerdere veroordelingen. Deze feitelijke vaststelling is niet onbegrijpelijk, in aanmerking genomen dat die veroordelingen ten tijde van de doorzoeking reeds waren aangetekend in de justitiële documentatie van [medeverdachte] en het aannemelijk is dat de politie die documentatie heeft geraadpleegd naar aanleiding van de concrete en door de verbalisant als betrouwbaar beoordeelde CIE-informatie betreffende het bewaren van een vuurwapen door [medeverdachte] in de woning van de verdachte. Hieraan doet niet af dat het Hof dienaangaande heeft verwezen naar het Uittreksel Justitiële Documentatie van 3 augustus 2009.

Voor zover in de toelichting op het middel nog wordt geklaagd over de overweging van het Hof dat ook indien de lezing van de verdediging zou moeten worden gevolgd (terwijl het verhandelde ter terechtzitting volgens het Hof geen aanknopingspunten biedt voor deze lezing) die enkele omstandigheid niet dwingt tot de conclusie dat de verstrekte informatie onbetrouwbaar zou zijn, is het middel gericht tegen een overweging ten overvloede. De steller van het middel miskent dat het middel zich in zoverre keert tegen een grond waarop de bestreden beslissing in wezen niet berust.6.

Het middel faalt.

Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen, heb ik niet aangetroffen.

Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG