Hof Amsterdam, 10-06-2010, nr. 04/03029

Belanghebbende heeft enkele verzoeken ingediend van algemene aard. Het betreft een verzoek tot het aanhouden van de zaak en een verzoek tot het terugwijzen van de zaak naar de inspecteur. Voorts heeft belanghebbende een aanbod tot getuigenbewijs gedaan.

Wat betreft het verzoek tot het aanhouden van de zaak merkt het Hof op, dat de aan dit verzoek ten grondslag liggende onzekerheid omtrent de verenigbaarheid van de verlengde navorderingstermijn van artikel 16, lid 4, AWR met het Europese recht intussen is weggenomen, gelet op het arrest van het Hof van Justitie van de EG van 11 juni 2009, nr. C-155/08 en C-157/08, BNB 2009/222. Om die reden wijst het Hof het verzoek om aanhouding af.

Wat betreft het verzoek tot het terugwijzen van de zaak naar de inspecteur oordeelt het Hof als volgt. Belanghebbende stelt dat indien een boete is opgelegd, de belastingplichtige bij het horen in de bezwaarfase over alle stukken dient te beschikken. In dit verband wijst zij erop dat de boetebeschikkingen in haar geval door slechts één feitelijke instantie worden beoordeeld, hetgeen naar zij stelt in strijd is met het bepaalde in artikel 14, lid 5, van het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten (IVBPR).

Niet in geschil is dat belanghebbende in de bezwaarfase in de gelegenheid is gesteld te worden gehoord, maar dat zij van die gelegenheid geen gebruik heeft gemaakt omdat zij stelde niet over alle stukken te beschikken. Nu het Hof van oordeel is dat de inspecteur niet meer stukken behoeft in te brengen dan hij heeft gedaan en belanghebbende nog steeds het standpunt inneemt dat meer stukken moeten worden ingebracht, ziet het Hof geen redelijk belang om de zaak terug te wijzen, ook niet in het kader van het recht op een eerlijk proces zoals bedoeld in artikel 6 Europees verdrag van de rechten van de mens (EVRM) dan wel in het kader van het bepaalde in artikel 14, lid 5, IVBPR. Het Hof verwijst met betrekking tot deze laatste bepaling naar het arrest van de Hoge Raad van 23 januari 2004, nr. 38 923, waaruit voortvloeit dat de omstandigheid dat ten tijde van het doen van de uitspraak op bezwaar de tweede feitelijke instantie nog niet was ingevoerd, geen schending oplevert van voormeld artikel 14, lid 5. Om deze redenen wijst het Hof het verzoek om terugwijzing af.

Wat betreft het aanbod tot getuigenbewijs overweegt het Hof als volgt.

Op 1 maart 2007 heeft de griffier aan de gemachtigde van belanghebbende het volgende geschreven:

De gemachtigde van belanghebbende heeft daarop als volgt gereageerd in zijn brief van 21 maart 2007:

In de pleitnota die de gemachtigde tijdens de zitting van 11 oktober 2007 heeft overgelegd, is onder meer het volgende opgenomen:

Tijdens de zitting van 11 oktober 2007 heeft de gemachtigde aan zijn aanbod dus enkele getuigen toegevoegd — de heren Smit, Kouwenberg en Quant en mevrouw Overes — die niet zijn genoemd in de onder 5.0.4.3 aangehaalde opgaaf. De behoefte om deze getuigen te horen is blijkbaar bij de gemachtigde ontstaan tijdens het verhoor van A.J. Apeldoorn op 20 juni 2007. Gelet hierop zal het Hof het aanbieden van deze getuigen niet aanmerken als te laat gedaan, ook al mocht het Hof er ten tijde van de ontvangst van die opgaaf van uitgaan dat de gemachtigde geen andere getuigen wilde aanbieden dan die welke in de opgaaf zijn genoemd.

Voorts heeft de gemachtigde verzocht om belanghebbende onder ede als getuige te horen.

De gemachtigde heeft in de pleitnota voor de zitting van 11 oktober 2007 nog namen genoemd van personen die bij de verkrijging van de microfiches door de Belgische autoriteiten betrokken zouden zijn geweest en/of daaromtrent informatie zouden kunnen verschaffen. Het betreft R. de Saint Martin, J-P. Gosset, A. Etienne en Van Duerm. Nu belanghebbende uitsluitend stelt dat de Belastingdienst nader bewijs dient te leveren ten aanzien van de handelwijze van deze personen, leest het Hof hierin niet een aanbod tot getuigenbewijs, nog daargelaten dat deze personen niet zijn vermeld in de onder 5.0.4.3 aangehaalde opgaaf.

In het arrest van 17 juni 1992, nr. 27 048, BNB 1992/295, heeft de Hoge Raad beslist dat een partij niet als getuige kan worden gehoord. Reeds hierom dient het aanbod om belanghebbende onder ede als getuige te horen, te worden afgewezen. Daar komt bij dat belanghebbende door het Hof tijdens de zitting van 11 oktober 2007 in de gelegenheid is gesteld — en zij die gelegenheid ook heeft benut — om een verklaring af te leggen. Ten overvloede voegt het Hof hier aan toe dat, gelet op artikel 8:33, lid 4, van de Algemene wet bestuursrecht, het Hof niet gehouden is een getuige onder ede te horen.

Op alle in dit geding gehouden zittingen is namens de inspecteur O.C.W. Pos verschenen, die steeds tot bijstand was vergezeld van M.W. Kiel. Voorts heeft Pos namens de inspecteur gedingstukken ondertekend. Deze omstandigheden leiden het Hof tot het oordeel dat Pos en Kiel in dit geding namens de inspecteur zijn opgetreden. Gelet op het zojuist genoemde arrest BNB 1992/295 kunnen zij dus niet als getuigen worden gehoord.

Belanghebbende heeft verzocht S. Roels als getuige te horen omdat hij zou kunnen verklaren dat er met de verkrijging door de Belgische autoriteiten van — naar het Hof begrijpt — de microfiches iets ernstig mis is.

Naar het oordeel van het Hof kan een verklaring met deze strekking redelijkerwijs niet bijdragen aan de beoordeling van de zaak. Uit rechtsoverweging 5.1.1 van de uitspraak van 2 juli 2009 met kenmerk P04/03329 t/m 04/03349 volgt immers dat de Nederlandse fiscus op rechtmatige wijze in het bezit van de fotokopieën is gekomen en dat in beginsel niet van belang is op welke wijze de Belgische autoriteiten de microfiches hebben verkregen, zelfs niet als dit op strafrechtelijk onrechtmatige wijze zou zijn gebeurd. De stelling dat met de verkrijging van de microfiches iets ernstig mis zou kunnen zijn, is dan ook voor de beslissing niet van belang. Om deze redenen wijst het Hof het aanbod om Roels als getuige te horen af.

Om dezelfde redenen dient het aanbod om S. Bharatsingh als getuige te horen eveneens te worden afgewezen.

Belanghebbende wil, zoals blijkt uit de toelichting op het desbetreffende aanbod, F. Troch, P. Sere, Fr. Lugentz en E.C. Leys als getuigen te horen vanwege hun betrokkenheid bij (het onderzoek naar) de verkrijging van de microfiches door de Belgische autoriteiten. Dit verzoek dient om de onder 5.0.4.9 gegeven redenen eveneens te worden afgewezen.

Belanghebbende stelt ter toelichting op het aanbod om Smit, Kouwenberg en Overes als getuige te horen, dat deze personen ‘de documenten/afschriften van microfiches’ vóór A.J. Apeldoorn hebben ontvangen en dat belanghebbende ze wil horen om te vernemen wanneer zij die documenten hebben ontvangen, wat de aard ervan was en wat zij ermee hebben gedaan. Het Hof is van oordeel dat het antwoord op deze vragen redelijkerwijs niet kan bijdragen aan de beoordeling van de zaak, aangezien pas door een nadien ingesteld onderzoek belanghebbende is geïdentificeerd als houdster van rekeningen bij de KB-Luxbank. Het antwoord op de voormelde vragen kan aan de juistheid van die identificatie geen afbreuk doen. Ook dit aanbod moet dus worden afgewezen.

Belanghebbende stelt ter toelichting op het aanbod om Quant als getuige te horen, dat belanghebbende — naar het Hof begrijpt — wil weten hoe het onderzoek van de ontvangen fotokopieën in zijn werk is gegaan en wat aan de orde is gesteld tijdens informele gesprekken die in dit kader in Nederland, België en Luxemburg hebben plaatsgevonden. Naar het oordeel van het Hof kan het antwoord op deze vragen redelijkerwijs niet bijdragen aan de beoordeling van de zaak. Voor zover dit onderzoek en die gesprekken betrekking hadden op de wijze waarop de microfiches in handen van de Belgische autoriteiten zijn gekomen, geldt het onder 5.0.4.9 overwogene. Voor zover het daarbij ging om de aanpak van het onderzoek van de ontvangen fotokopieën, is het Hof van oordeel dat nader inzicht in die aanpak geen afbreuk zal kunnen doen aan de uit het onderzoek getrokken conclusies. Om die reden wijst het Hof ook dit aanbod af.

Van het door de Belastingdienst verrichte onderzoek naar de identiteit van de houder van de onder 3.1 vermelde rekening(en) is het onder 3.2 aangehaalde proces-verbaal opgemaakt. Blijkens dit proces-verbaal komt slechts belanghebbende als rekeninghouder in aanmerking.

Nu het Hof de in het proces-verbaal beschreven methode van onderzoek betrouwbaar acht, heeft de inspecteur met het overleggen van het proces-verbaal voldoende aannemelijk gemaakt dat ook in dit geval sprake is van een juiste identificatie. Het zojuist overwogene brengt mee dat belanghebbendes grieven tegen deze identificatie worden verworpen.

Op grond van de gegevens van houders van rekeningen die in het kader van het Rekeningenproject de voor hen bevoegde inspecteurs van de Belastingdienst volledige inzage hebben gegeven in het verloop van deze rekeningen (de meewerkers) is het Hof tot het vermoeden gekomen dat belanghebbende gedurende de gehele door de inspecteur in aanmerking genomen periode houder was van de onder 3.1 vermelde rekeningen bij de KB-Luxbank.

Ter zitting van 11 oktober 2007 heeft de voorzitter belanghebbende van dit vermoeden op de hoogte gebracht en daarbij het volgende meegedeeld:

In reactie hierop heeft de gemachtigde een kopie overgelegd van een door belanghebbende aan de KB-Luxbank gezonden brief met een verzoek om informatie. Voorts is aangevoerd dat de bank deze brief niet heeft beantwoord, dat belanghebbende niet beschikt over een rekening bij de bank en dat zij dit niet kan bewijzen omdat de bank geen informatie verstrekt aan niet-rekeninghouders. Naar het oordeel van het Hof heeft belanghebbende hiermee het bedoelde vermoeden niet weerlegd. Derhalve gaat het Hof ervan uit dat belanghebbende gedurende de door de inspecteur gestelde periode rekeningen heeft aangehouden bij de KB-Luxbank.

Belanghebbende heeft gesteld dat de in artikel 16, lid 4, AWR bedoelde navorderingstermijn in strijd is met de regelgeving van de Europese Unie. Belanghebbende heeft ter onderbouwing van deze stelling grieven van algemene aard aangevoerd.

In het arrest van de Hoge Raad van 26 februari 2010, nr. 43050bis, V-N 2010/13.7, is omtrent deze navorderingstermijn in het licht van de Europese regelgeving onder meer opgenomen dat:

Het overwogene in dit arrest brengt mee dat de inspecteur ingevolge het gemeenschapsrecht zijn in artikel 16, lid 4, AWR opgenomen bevoegdheid niet meer mag gebruiken indien aannemelijk is geworden dat in het concrete geval de navorderingsaanslag is opgelegd na afloop van het onder 2.1.2 van dit arrest bedoelde tijdsverloop. Het is aan belanghebbende te stellen dat dit het geval is geweest. Reeds omdat belanghebbende deze stelling niet heeft aangevoerd is er geen reden voor een zodanig oordeel.

De inspecteur heeft belanghebbende bij verscheidene brieven, waarvan de eerste dateert van 12 maart 2002, in de gelegenheid gesteld gegevens te verschaffen over door haar in het buitenland aangehouden bankrekeningen. De inspecteur heeft belanghebbende er daarbij op gewezen dat zij ingevolge artikel 47, eerste lid, AWR verplicht is de gevraagde gegevens te verstrekken, alsmede dat het niet voldoen aan deze verplichting leidt tot omkering van de bewijslast. De inspecteur heeft zich in deze procedure wegens het door belanghebbende niet voldoen aan die verplichting op omkering en verzwaring van de bewijslast beroepen.

Vaststaat dat belanghebbende voor alle jaren waarover de onderhavige navorderingsaanslagen zijn opgelegd van de door de inspecteur daartoe geboden gelegenheid geen gebruik heeft gemaakt en geen gegevens over door haar aangehouden rekeningen bij de KB-Luxbank heeft verstrekt. Daarmee heeft zij niet aan de verplichtingen ingevolge artikel 47 AWR voldaan. Uitgaande van het oordeel dat belanghebbende rekeninghouder bij de KB-Luxbank is geweest, heeft zij immers kunnen beschikken over op die rekening betrekking hebbende gegevens, waaronder rekeningafschriften. Hieruit vloeit voort dat het Hof het beroep met betrekking tot de nagevorderde belasting op grond van het bepaalde in artikel 27e, onder b, AWR ongegrond dient te verklaren, tenzij zou blijken dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn. Het voorgaande betekent tevens dat het Hof in het midden kan laten of het op grond van het bepaalde in artikel 27e, onder a, AWR — het niet doen van de vereiste aangifte — tot een zelfde conclusie had kunnen komen.

Belanghebbende heeft weliswaar gesteld dat de navorderingsaanslagen te hoog zijn vastgesteld, maar hij heeft die stelling niet onderbouwd. Met hetgeen hij op dit punt heeft aangevoerd heeft hij niet overtuigend aangetoond dat de navorderingsaanslagen, zoals deze na de eliminatie van de factor 1,5 dienen te worden berekend, te hoog zijn.

De slotsom is dat het Hof voor wat betreft de enkelvoudige belasting uitsluitend de factor 1,5 zal elimineren en wel door de door de inspecteur berekende correcties voor de IB/PV en de VB, zoals deze in de navorderingsaanslagen zijn verwerkt, met een/derde te verminderen.

Rekeninghoudend met het voorgaande dienen de hierna te noemen navorderingsaanslagen IB/PV, waarvan die voor het jaar 2000 aan de echtgenoot is opgelegd en de overige aan belanghebbende, te worden berekend naar de volgende belastbare inkomens (in guldens):

Wat betreft de vaststelling van de vermogens voor de navorderingsaanslagen VB oordeelt het Hof als volgt. De vermogens van belanghebbende over de jaren 1991 tot en met 2000 bestaan uit:

Uit de onder 3.4 opgenomen tabel voor de VB leidt het Hof af dat de inspecteur op die wijze de heffingsgrondslag voor de navorderingsaanslagen VB heeft vastgesteld, zij het uiteraard met in achtneming van andere bedragen aan inkomstenbelasting-, heffingsrente- en vermogensbelastingschulden dan die waartoe de onderhavige hofuitspraak leidt.

Nu, uitgaande van de evenbedoelde schulden zoals die uit deze uitspraak voor belanghebbende voortvloeien, de vaststelling van de vermogens voor de verschuldigde VB niet afhankelijk is van enig subjectief oordeel van de inspecteur (zij vloeien immers rechtstreeks uit de wet voort), belanghebbende geen grieven heeft aangevoerd tegen de berekeningswijze van de inspecteur en het Hof ook niet anderszins gebleken is dat de inspecteur bij die berekening fouten heeft gemaakt, zal het Hof de inspecteur bij wijze van tussenuitspraak opdragen om met inachtneming van deze uitspraak op exact dezelfde wijze wederom de vermogens voor de VB vast te stellen, daarbij uitgaande van niet-aangegeven tegoeden bij de KB-Luxbank tot de bedragen vermeld in de onderstaande tabel (in guldens):

Belanghebbende heeft geen afzonderlijke grieven tegen de beschikkingen heffingsrente aangevoerd. Ook anderszins is het Hof niet gebleken dat de heffingsrente is berekend in strijd met de wettelijke bepalingen of enige andere rechtsregel. Derhalve bestaat geen aanleiding om de heffingsrente verder te verminderen dan overeenkomstig de vermindering van de navorderingsaanslagen.